جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کسی که به فراز و فرود اندیشه در سخن، باور دارد، ناچار به «فراز و فرود فکر فلسفی» نیز اعتراف می‌کند. زیرا فلسفه در ذات و گوهر خود، جز اندیشیدن درباره مسائل اساسی و بنیادی مربوط به هستی، چیز دیگری نیست. «فلسفه» در واقع «فلسفیدن» است و «فلسفیدن» همان چیزی است که فعالیت فکر خوانده می‌شود. فلسفه بدون فلسفیدن، فلسفه نیست. چنان که فکر بدون فعالیت، در واقع فکر نیست. اندیشه همواره می اندیشد و اگر اندیشه نیاندیشد، اندیشه به شمار نمی‌آید. این تنها فلسفه نیست که فراز و فرود دارد، بلکه هنر نیز در نوعی از فراز و فرود، تحقق پیدا می‌کند. کثرت جلوه‌های گوناگون هنر، از وحدت ناشی می‌شوند و همه آن جلوه‌های گوناگون، در نوعی وحدت معنی پیدا می‌کنند. اندیشیدن، معدنی است که هر اندازه لایه‌های درون آن کاویده شود، لایه‌های تازه تری به ظهور می رسند

کتاب «اختیار در ضرورت هستی» با رویکرد مسئله تاریخی و بنیادین جبر و اختیار، توسط دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی به رشته تحریر درآمده است. این کتاب در آبان ماه ۱۳۹۶ توسط انتشارات موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران به چاپ رسید. دینانی در کتاب اختیار در ضرورت هستی معتقد است که بدون اختیار، نمی توان به کمال انسانی رسید اما قبل از آن باید بدانیم که اختیار چیست؛ انسان به کمال می خواهد برسد زیرا غایت اندیش است اما غایت اندیشی جز در سایه آگاهی و اختیار تحقق نمی پذیرد. این کتاب مفصل در بیش از چهارصد صفحه کوشش می کند تا به زوایای مختلف مسئله جبر و اختیار از دید دقیق فلسفی نگاه کند و سعی در حل آن دارد.

کتاب من و جز من به بررسی یکی از مسائل عمده و بنیادی می پردازد که انسان قبل از هر چیز دیگر با آن سروکار دارد. این مسئله به صورت های دیگر همواره در میان افراد بشر مطرح بوده است؛ با این همه به محتوای ژرف آن کمتر توجه شده است. سرنوشت شرک و توحید به بررسی درست این مسئله گره خورده است. به همین دلیل می توان گفت: اندیشیدن در مورد این مسئله از اهمیت فوق العاده برخوردار است. مادامی که انسان از «من» خود بی خبر و ناآگاه باشد، به فهم و درک درستی دست نمی یابد. حل مشکل شناخت و معرفت، به حل مسئله «من» وابسته است و مادام که این مسئله به راه حل خود نرسد، هیچ مسئله دیگری حل نخواهد شد. کلید باب معرفت، همان چیزی است که تحت عنوان«من»مطرح می گردد. معرفت به خداوند تبارک و تعالی جز از طریق معرفت جز من میسر نمی شود. زیرا انسان تنها موجود این جهان است که «من» می گوید و تنها موجودی است که سایه ممدود و خلیفه خداوند تبارک و تعالی شناخته می‌شود. اگر کسی بپذیرد که انسان سایه حق تبارک و تعالی در هستی است، به آسانی در می یابد که سایه، قبل از هر چیز دیگر از صاحب سایه، خبر می دهد و منشا پیدایش خودش را می شناسد. در این طرز تفکر، خداشناسی پیش از جهان شناسی تحقق پیدا می کند و آنچه تحت عنوان (پدیدارشناسی) مطرح می گردد جایگاهی نخواهد داشت. /// بخشی از مقدمه کتاب من و جز من: هیچ انسانی در «من» بودن خود تردید ندارد و از هر چیز دیگری آن را واضح تر و آشکار تر می داند، ولی در عین وضوح و آشکار بودن هرگز نمی تواند آن را نشان دهد و قابل مشاهده سازد. به همین دلیل برخی از اشخاص سّی مسلک و تجربه گرا برای ضمیر اول شخص، مرجع قائل نشده و می گویند: «این ضمیر فقط کاربرد زبانی دارد» این اشخاص به لوازم سخن خود توجه ندارند و نمی دانند که اگر کسی برای ضمیر اول شخص، مرجع قائل نباشد، هویت خود را از دست می دهد و حتی همین سخن را نیز نمی تواند، سخن خود بشناسد. تجربه، همیشه در مورد سوم شخص تحقق می پذیرد و کسی که فقط برای تجربه اعتبار قائل می شود، نمی تواند به مرجع ضمیر اول شخص بیاندیشد. این مسئله نیز مسلم است که اگر کسی برای ضمیر اول شخص ، مرجع قائل نباشد، خود ندارد و کسی که خود ندارد، سخن نمی گوید. سخن بدون سخن گو به همان اندازه بی معنی است که عدد چهار بدون زوج بودن، بی معنی شناخته می شود. کسی که مرجع ضمیر اول شخص را مورد انکار قرار می دهد، هرگز نمی تواند در مورد اقرار یا انکار امور دیگر سخن بگوید. زیرا اگر «من» وجود نداشته باشد، «ما» نیز وجود نخواهد داشت و آنجا که «ما» وجود نداشته باشد، «شما» نیز نخواهد بود و آنجا که «من»، «ما» و «شما» وجود نداشته باشند، از هرگونه اقرار یا انکار سخن به میان نمی آید. کسی که مرجع ضمیر اول شخص را مورد انکار قرار می دهد، نمی تواند بگوید «من» انکار می کنم! زیرا این «من» مرجع ندادر و آنجا که «من» مرجع نداشته باشد، انکار آن «من» نیز انکار نخواهد بود. با توجه به آنچه در اینجا ذکر شد، می توان گفت: مرجع ضمیر اول شخص به هیچ وجه، قابل انکار نیست و اگر ضمیر اول شخص، مرجع نداشته باشد، از مرجع ضمیرهای دیگر نیز سخن به میان نمی آید. آنچه تحت عنوان «من» و «جز من» مطرح می گردد، یک تقسیم فراگیر است و چیزی از حوزه شمول این تقسیم بیرون نمی ماند.

کتاب حركة الفكر الفلسفي في العالم الإسلامي یک دانشنامه بزرگ فلسفی است که درباره روند رشد فلسفه اسلامی از ابتدا تا به امروز را نقد و تحلیل می‌کند. این کتاب نوشته فیلسوف معاصر غلامحسین ابراهیمی دینانی است که در دو مجلد نشر شده‌است. این کتاب درباره تاریخ تفکر فلسفه اسلامی از پیدایش اسلام تاکنون است. اندیشه‌های فلسفی در جهان اسلام آرام و بدون کشمکش صورت نپذیرفته و در هر برهه‌ای از زمان با نوعی مخالفت و خصومت روبرو بوده‌است. آنچه در این اثر مورد بحث و گفتگو واقع شده ماجرای پر نشیب و فراز فکر فلسفی است که از میان گروههای متعدد و متضاد مخالف عبور کرده و با بحرانهای سخت و دشوار مواجه گشته‌است. شکل‌گیری اندیشه فلسفی نتیجه‌ای است که از نوعی تعاطی و برخورد اندیشه‌ها حاصل می‌گردد. آنچه در سیر تاریخ اندیشه فلسفی در جهان اسلام کمتر محل توجه بوده، تفکر مخالفان و معارضان با فلسفه‌است که نقشی اساسی در ماجرای فکر فلسفی جهان اسلام ایفا کرده‌اند. برای اولین بار نویسنده کتاب در زبان فارسی با رجوع به اصل نوشته‌های معارضان با فلسفه پرده از تاریخ فکر فلسفی در جهان اسلام بر می‌دارد و خواننده در این کتاب از رهگذر آشنایی با اندیشه متفکران ضد فلسفه چون غزالی، ابن حزم، شهرستانی، فخر رازی، ابن تیمیه، موسی بن میمون، ابوالنجا الفارص، شیخ عبدالله جیلانی، ابوالبرکات بغدادی و همچنین با تلاش فلاسفه برای پاسخگویی به ردیات آنان، به تصویری زنده از تعین و شکل‌گیری اندیشه فلسفی در فرهنگ اسلامی دست می‌یابد. کتاب حاضر اولین کتاب از سه گانه‌ای است که در صدد است در قالب مهمترین مسائل مناقشه‌آمیز میان مخالفان و موافقان فلسفه، شرحی دلکش از ماجرای فکر فلسفی در جهان اسلام را تا زمان حاضر ارائه نماید. محتویات جلد اول: ۱. مخالفت و ستیز با فلسفه ۲. نومی‌نالیسم و انکار کلیات ۳. صحنه‌ای دیگر از کثرت انگاری ۴. شیوه دوگانه یا شوخی با عقل ۵. عمل زدگی آفت فلسفه‌است ۶. سوء فهم در مسائل فلسفی ۷. جانشین منطق ۸. آیا مرجح بودن برای اراده یک صفت ذاتی است؟ ۹. تقدم اراده و جواز گزاف ۱۰. رد اهل منطق ۱۱. اوج جمود ۱۲. فتوای ابن الصلاح بر ضد منطق ۱۳. آیا قیاس تمثیل قویتر از قیاس شمولی است؟ ۱۴. شیخ عبدالله جیلانی و تشکیکهای منطقی ۱۵. ابو النجاالفارض و موضع ضد منطقی او ۱۶. جدال میان نحوی و منطقی در گزارش ابو حیان ۱۷. موضع ابن حزم ظاهری در باب دین و منطق ۱۸. ابن حزم و اندیشه‌های فلسفی ۱۹. رساله ابن حزم در رد نخستین فیلسوف جهان اسلام ۲۰. بدیهیات در نظر ابن حزم ۲۱. کتابهایی که تحت عنوان تهافت الفلاسفه نوشته شده‌است ۲۲. تهافت التهافت و دفاع از فلسفه ۲۳. موضع ابن رشد در مقابل متکلمین ۲۴. شهرستانی و کشتی با فلاسفه ۲۵. پهلوان طوس در برابر شهرستانی ۲۶. مسئله کسب اشعری ۲۷. فیلسوفی که ادعا دارد از فلاسفه بسیار کم آموخته‌است ۲۸. مواضع مخصوص ابوالبرکات بغدادی ۲۹. نظر ابوالبرکات بغدادی در باب اراده‌های متجدد حق ۳۰. زمان امتداد وجود است نه مقدار حرکت ۳۱. امام فخر رازی و فلسفه ۳۲. آیا ادله سمعی مفید یقین است؟ ۳۳. موسی بن میمون و موضع سرسخت او در انکار صفات حق تعالی ۳۵. محدودیت عقل و خطر الهیات در نظر ابن میمون ۳۶. القاء شبهه در مسائل فلسفی لزوما به معنی مخالفت با فلاسفه نیست.

کتاب حركة الفكر الفلسفي في العالم الإسلامي یک دانشنامه بزرگ فلسفی است که درباره روند رشد فلسفه اسلامی از ابتدا تا به امروز را نقد و تحلیل می‌کند. این کتاب نوشته فیلسوف معاصر غلامحسین ابراهیمی دینانی است که در دو مجلد نشر شده‌است. این کتاب درباره تاریخ تفکر فلسفه اسلامی از پیدایش اسلام تاکنون است. اندیشه‌های فلسفی در جهان اسلام آرام و بدون کشمکش صورت نپذیرفته و در هر برهه‌ای از زمان با نوعی مخالفت و خصومت روبرو بوده‌است. آنچه در این اثر مورد بحث و گفتگو واقع شده ماجرای پر نشیب و فراز فکر فلسفی است که از میان گروههای متعدد و متضاد مخالف عبور کرده و با بحرانهای سخت و دشوار مواجه گشته‌است. شکل‌گیری اندیشه فلسفی نتیجه‌ای است که از نوعی تعاطی و برخورد اندیشه‌ها حاصل می‌گردد. آنچه در سیر تاریخ اندیشه فلسفی در جهان اسلام کمتر محل توجه بوده، تفکر مخالفان و معارضان با فلسفه‌است که نقشی اساسی در ماجرای فکر فلسفی جهان اسلام ایفا کرده‌اند. برای اولین بار نویسنده کتاب در زبان فارسی با رجوع به اصل نوشته‌های معارضان با فلسفه پرده از تاریخ فکر فلسفی در جهان اسلام بر می‌دارد و خواننده در این کتاب از رهگذر آشنایی با اندیشه متفکران ضد فلسفه چون غزالی، ابن حزم، شهرستانی، فخر رازی، ابن تیمیه، موسی بن میمون، ابوالنجا الفارص، شیخ عبدالله جیلانی، ابوالبرکات بغدادی و همچنین با تلاش فلاسفه برای پاسخگویی به ردیات آنان، به تصویری زنده از تعین و شکل‌گیری اندیشه فلسفی در فرهنگ اسلامی دست می‌یابد. کتاب حاضر اولین کتاب از سه گانه‌ای است که در صدد است در قالب مهمترین مسائل مناقشه‌آمیز میان مخالفان و موافقان فلسفه، شرحی دلکش از ماجرای فکر فلسفی در جهان اسلام را تا زمان حاضر ارائه نماید. محتویات جلد دوم: 37. خواجه نصیرالدین طوسی و شیخ مفید در یک نظر اجمالی ۳۸. سید مرتضی علم الهدی اندیشه و نظر را نقطه عزیمت فهم دین می‌داند ۳۹. سمعیات الطاف الهی است در عقلیات ۴۰. چرا معتزله در روایات مورد لعن و نکوهش قرار گرفته اند؟ ۴۱. نزاع میان دو رازی در ری ۴۲. فیلسوف ری و فیلسوف اندلس ۴۳. حدود فلسفه و شریعت در نظر ابن سینا ۴۴. ماجرای انجمن سری اخوان الصفا ۴۵. تعاطی افکار و داد و ستد اندیشه‌ها ۴۶. از ابوسعید سیرافی تا انطون سعادة و زکی ارسوزی ۴۷. تنهایی فیلسوف و تدبیر الموحد ۴۸. در میان فیلسوفان مسلمان، شرقی کیست و غربی کدام است؟ ۴۹. سیف الدین امدی در برابر فلاسفه ۵۰. موضع مخصوص سیف الدین امدی در باب وجوب و اختیار ۵۱. تیر در تاریکی ۵۲. از خواجه نصیرالدین طوسی تا جلال الدین دوانی ۵۳. جلال الدین دوانی و حوزه فلسفی شیراز ۵۴. میرداماد و حکمت معنوی تشیع ۵۵. دو جریان متفاوت فکری در حوزه فلسفی اصفهان ۵۶. حکمت متعالیه ملاصدرا در آئینه احادیث ۵۷. حکمای بعد از صدرالمتاهلین ۵۸. انصاف در رساله الانصاف فیض کاشانی ۵۹. فلسفه اشراق یا هزاره گرایی آذر کیوانیان؟ ۶۰. فقیه فیلسوف یا فیلسوف فقها؟ ۶۱. کتابنامه ۶۲. فهرست اعلام ۶۳. فهرست کتب و رسائل ۶۴. فهرست مذاهب، فرق و گروهها ۶۵. ماهیت فلسفه اسلامی ۶۶. آیا فلاسفه اسلامی در راه جمع و توفیق میان عقل و دین موفق بوده اند؟ ۶۷. صدر المتاهلین و تأسیس اصل در فلسفه اسلامی ۶۸. هستی و حضور ۶۹. تفکر و هستی ۷۰. نور یا وجود؟ ۷۱. شواهد اصالت وجود ۷۲. وجود و تشخص ۷۳. تشخص مرجع ضمیر "(من)" ۷۴. تشکیک در وجود ۷۵. عقل و نقل ۷۶. اساس تاویل و آثار آن ۷۷. شرح اصول کافی ملاصدرا و بحارالانوار مجلسی ۷۸. از صدرالمتاهلین شیرازی تا قاضی سعید قمی ۷۹. شیخ احمد احسائی در نقش امام فخرالدین رازی ۸۰. انعکاس اندیشه‌های احسائی در آثار حاج سید کاظم رشتی ۸۱. مکتب تفکیک.

حکمت اسلامی با همه تنوعاتش گونه ای از مفهومی کردن دریافت متفکران اسلامی از عالم و آدم است. این سنت به مثابه یک مشرب فکری در کنار سایر مشارب فکری در برخی از سرزمین های اسلامی، به خصوص ایران، پدید آمده و بسط پیدا کرده است. این سنت از آغاز رویارویی کشورهای اسلامی با عالم جدید، از طریق برخی از نمایندگانش با مسائل تفکر جدید درآویخته است. بر اساس همین تجارب و افق هایی که برای آینده فرهنگ معاصر قابل تصور است و با نظر به استعدادهای نهفته در این سنت، می توان به بحث درباره آینده آن پرداخت. کسانی که به حکمت اسلامی در عالم معاصر اهمیت داده و به صورت های مختلفی به تدریس و تحقیق در آن پرداخته اند، سه گونه رویکرد داشته اند: 1. رویکرد آلی؛ 2. رویکرد اصالی؛ 3. رویکرد طریقی (راه جویانه). هر کدام از این سه رویکرد، به صورتی در تداوم حیات این سنت نقش داشته اند. حکمت اسلامی در آینده در دو قلمرو می تواند ادامه حیات دهد: 1. در برخی از حوزه های فرهنگی جهان اسلام، مثل ایران؛ و در کنار دروس مرتبط با علوم دینی؛ 2. در حوزه فعالیت های دانشگاهی. در این مقاله به طور کوتاه و مقدماتی به امکان های پیش روی این سنت در همین دو قلمرو پرداخته می شود.

پیش از ظهور منطق جدید، نظام منطقی رایج بی بدیل می نمود. اما منطق کلاسیک، با نظام های متعددی روبه روست که خود را منطقی و هماورد منطق کلاسیک می دانند. این نظام ها، اغلب مبتنی بر پیش فرض های خاص فلسفی هستند و قواعد منطقی متفاوتی را طرح می کنند. در مواجهه با این نظام ها، پرسشی فلسفی مطرح می شود مبنی بر اینکه آیا اساسا کثرت در نظام و/ یا قواعد منطقی ممکن است؟ فیلسوفان منطق جدید، پاسخ های متنوعی به این پرسش داده اند. بسیاری به این امکان قایل نیستند، اما دلایل این عده متفاوت است. فیلسوفان و منطق دانان قدیم، به صراحت این پرسش را مطرح نکردند ولی می توان از سخنان آنها استنباط کرد که اگر آنها در مقابل این پرسش قرار می گرفتند پاسخ منفی قاطعی به آن می دادند. در این مقاله می کوشیم تا نشان دهیم موضع آنها در این باب موضع واقع گرایانه است و قواعد و صدق های منطقی را جزء معقولات ثانی منطقی (با توسعی در معنای آن) می دانند.