جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بیشتر ديدگاه‌هاي حكيم صدرای شيرازي و ملاي رومي، با توجه به اشتراكات وسيع فرهنگي، اجتماعي و ديني آنها، شبيه يكديگر و در نتيجه مكمل هم بوده است و بین آنها تنها اختلاف‌های اندكي در مباني فكري وجود دارد. هرچند از نظر پارادايمي، انديشه‌هاي دو متفكر بسيار به هم نزديک است، صدرالمتألهين در بحث خويش از روش حكمي ـ عرفاني استفاده می‌نمايد و مولوي بيان خود را در قالب روشي عرفانی و به صورت تمثيلي بيان می‌کند تا براي عموم، قابل فهم‌تر باشد. یکی از محورهای مهم در اندیشه ایشان، پرداختن به «ازخودبيگانگي» است که البته در عبارات مولوي و ملاصدرا به طور صريح به کار نرفته است؛ اما معادل آن، یعنی «غفلت از خويشتن و خودباختگي» در آثار آنها يافت مي‌شود. در جريان مطالعه تطبيقي افكار این دو، سعي بر آن است تا تصور، ابزارانگار باشد. بر همين اساس، مسئله اصلي پژوهش، در كنار توصيف مواضع خلاف و وفاق، تبيين مواضع نيز بوده است و ازاين‌رو تعريف و تبيين مسئله ازخودبيگانگي از نظر هر دو انديشمند و نیز پيامدها، علل بروز و راهكارهاي درمان آن به صورت تطبيقي بررسي خواهد شد.

برخی از نويسندگان، وحی را نوعی الهـام و شـعر و تجربـه دينـی زاييـده فرهنـگ زمانه دانسته اند؛ به گونه ای كه نمی توان صدق معرفت شناختی را بدان نسبت داد . طرفه آنكه اين ادعا به فيلسوفان مسلمان نسبت داده می شود. اين نوشتار برآن است تـا ثابـت كند وحی شناسی فيلسوفان اسلامی بـه شـدت بـا نظريـه تجربـه دينـی و شـاعرانه وحـی رسالی و قرآنی مخالف است و آن را حقيقتی الهی می داند. براين اساس، وحی الهـی و آسمانی، زمانی تحقق می یابد كه پيامبری از مرحله عقل بالقوه و عقل بالملكه و عقل بالفعل بگذرد و به عقل مستفاد برسد و با عقل فعال ارتباط برقرار كند ، ولـي هـيچ گـاه وجود پيامبر، از نظر فيلسوفان مسلمان توليـد كننـده فـاعلی وحـی بـه شـمار نمـی آيـد. چگونگی توليد وحی جزئی و وحی كلی، يكی ديگر از مباحث اين مقاله است كـه از ديدگاه ابن سينا، شيخ اشراق وملاصدرا تبيين شده است