جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب نشان می‌دهد که چگونه استان‌های متناهی غیرعملی فرد را از فشارهای روزمره رهایی می‌دهند. باربر در اصل زندگی روزمره را به تصویر می‌کشد که شامل تعامل بین روابط ذاتی و تحمیلی، پیگیری اجتناب‌ناپذیر تسلط عمل‌گرایانه، و تنش‌هایی است که استان‌های غیرعملی می‌توانند از بین ببرند. اما افراد و گروه‌ها نیز ناگزیر به استراتژی‌های فراسطحی از تسلط بیش از حد متوسل می‌شوند تا از راه‌های مشخصی برای ارضای روابط سطح پایین‌تر محافظت کنند - استراتژی‌هایی که به راحتی اضطراب فردی و آسیب‌شناسی اجتماعی را افزایش می‌دهند. باربر پس از تفسیر خلاقانه دیالکتیک شوتزی بین دنیای استان های کارگر و غیرعملی، تجربه واقعیت را در استان های متناهی دین و طنز توصیف می کند. شوتز که فقط به این استان ها اشاره کرد، شش ویژگی سبک شناختی را که مشخصه هر استان معنایی متناهی است، بیان کرد. این کتاب اولین کتابی است که این پیشنهادها را دنبال می‌کند و دو استان جدید معنادار متناهی را فراتر از موارد موجود در «درباره واقعیت‌های چندگانه» به تصویر می‌کشد. در حالی که ورود به این استان‌ها تنش‌های زندگی روزمره را کاهش می‌دهد، کافی نیست، زیرا موضوعات عمل‌گرایانه در استان‌ها نفوذ می‌کند، مانند زمانی که فرد از طنز برای تحقیر گروه‌های فرهنگی رقیب استفاده می‌کند یا دین را تنها به عنوان ابزاری برای تضمین بهره‌وری محصول به کار می‌گیرد. در عوض، رهایی از اضطراب‌ها و آسیب‌شناسی‌ها زمانی کامل می‌شود که فاعل‌های ego، نقطه صفر همه مختصات آن، ارزش خود را در رابطه با امر متعالی کشف کند، حتی اگر اهداف عمل‌گرایانه‌اش را محقق نکند، یا زمانی که فرد به کمدی تبدیل شود. خود را از نگاه دیگری متفاوت از خود. این کتاب، با هدف مخاطبان پیشرفته کارشناسی، فارغ التحصیل یا علمی، تحلیل‌های محرکی از «ذهنیت نمایشی» مذهبی یا پتانسیل شفابخش طنز بین نژادی ارائه می‌کند. این کتاب به شدت از منابع بین رشته‌ای استفاده می‌کند، همچنین ارتباط روش‌ها و مفاهیم پدیدارشناختی را برای تجربه انسانی عینی نشان می‌دهد. باربر درک تازه‌ای از زندگی روزمره عمل‌گرایانه، توصیف‌های اصلی از استان‌های مذهبی و طنزآمیز معنا، و تصویری از این که چگونه موضع‌گیری‌های عمدی کل استان‌های معنادار، همراه با قرار گرفتن در معرض دیدگاهی دیگر، می‌تواند فشارهای زندگی روزمره را کاهش دهد، ارائه می‌دهد.

لطیفه به نوع ادبی خاصی اطلاق می شود که در بردارنده نکته ای هیجان آور است که این هیجان در خواننده منتهی به خنده می شود. این مقاله به بررسی ساختار و معنای این نوع ادبی می پردازد و با آشکار ساختن هنر و شیوه های ایجاد هیجان در لطیفه های فارسی، به یک جمع بندی از حیث لفظ و معنا می رسد. در ضمن این تحقیق، مشخص می شود که بخش عمده ایجاد هیجان و خنده ناشی از لطیفه ها، معلول همان آرایه های ادبی است که در شعر و نثر به گونه ای دیگر به آفرینش زیبایی کمک می کند و هیجانی ناشی از تعجب و اعجاب در مخاطب به وجود می آورد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در پژوهش حاضر، با رویکرد طنز سنتی و با توجه به تلقی قدما از مفهوم طنز، به سراغ آثار خاقانی به خصوص دیوان او رفته ایم. ابتدا در مبحثی کلی، نظر وی و چگونگی برخوردش را با این مقوله مطرح کرده ایم. مبحث اصلی، شگردهای طنزآفرینی خاقانی است؛ زیرا او برای ایجاد طنز، با توجه به فضایی که پیش رو دارد و نیز به منظور استواری سخن، از شیوه ها و شگردهای ویژه ای استفاده می کند؛ این نکته در نمونه های بررسی شده، کاملا آشکار است. ما هر کدام از این شگردها را نشان داده ایم و با توجه به میزان اهمیت و میزان کاربردشان به آنها پرداخته ایم. ازآنجاکه امکان بررسی جداگانه و مفصل نمونه های مختلف وجود ندارد، در بیشتر اشعار مورد نظر، به ذکر یک یا چند بیت، بسنده شده است.

اخلاق الاشراف عبید زاکانی با سایر آثار او هم در روش طنزپردازی و هم در زمینه ها و مضامین طنز متفاوت است. در این رساله، عبید با استفاده از نقیضه سازی از سخن شاعران و نویسندگان پیشین، به توصیف وضعیت طبقات مختلف اجتماع خصوصا طبقات فرادست جامعه می پردازد و با توجه به انحطاط اخلاق و مرگ فضیلت ها، به طریق کنایه و تهکم، اخلاق را مایه تباهی و بی اخلاقی را مایه سعادت می داند. باژگونگی مفاهیم و مسلمات دینی و اخلاقی و نیز اصرار عبید بر فضاسازی های هزل آمیز از اجتماع عصر خود، نشان از موقعیت سیاسی-اجتماعی ایران در عصر او دارد. انحطاط اخلاق در قرن هفتم و هشتم، علی رغم نگارش کتاب های اخلاقی، از زمینه های فساد اجتماع و سیاست ایلخانان بوده است. نگاه هجوآمیز عبید به آثار بزرگانی چون فردوسی، نظامی و سعدی، طنز تلخ اخلاق الاشراف را به مجموعه ای از ارجاعات به متون گذشته تبدیل کرده است. این ارجاعات نه تنها در اثبات پیام ها و حکمت های مندرج در شعر و نثر پیشینیان، بلکه با کنایه های تلخ به اهل روزگار، بی اعتنایی آنان را به حکمت و دین و اخلاق باز می نمایاند. در این تحقیق برای نشان دادن شگردهای طنز عبید در اخلاق الاشراف به تحلیل سبکی و بررسی این متن با رویکردی توصیفی و ساختاری می پردازیم.

حبسیه به قصیده ای اطلاق می گردد که شاعر آن را در وصف وضعیت زندان و زندانی سروده باشد و از خلال این سروده، به وصف ظاهری (برونی) زندان و آن چه که در آن وجود دارد (در و دیوار، غل و زنجیر، زندانیان، زندانبان و...) بپردازد.افزون بر این اوصاف ظاهری، شاعر از حالات درونی خود نیز در حبسیه ابیاتی را می آورد و در آن، از بی گناهی خود، جدایی از خویشان و نزدیکان، شب زندان، توسل جستن به دیگران برای رهایی و ... سخن می گوید.در این میان، شعر فارسی و عربی باتوجه به پیشینه فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و دینی مشترک، در این زمینه (حبسیه سرایی) مضامین و موضوعات مشترکی دارند که نشان از آمیختگی و نزدیکی این دو زبان و اثرپذیری آنها از یکدیگر است.

طنز عکس العملی ناشی از ناخرسندی یا عدم تعادل و تناسب است که می تواند بستری هنری و به تبع آن تاثیرگذار برای اعتراض و اصلاح فراهم کند. ادبیات طنز در پس ظاهر سرگرم کننده اش با زبانی کم خطر، از کاستی های عمیق اجتماعی انتقاد می کند. ورود ادبیات طنز به حیطه انواع ادبی بهترین شاهد این مدعا است. زبان طنزآمیز برخی از متون عرفانی که منعکس کننده اوضاع اجتماعی و فرهنگی حاکم بر روزگار آفرینش خود هستند، ابزاری ادبی برای عصیان در برابر جامعه و تبلیغ باورهای درست از طریق نقد باورهای نادرست است. کنایه های طنزآمیز سوررئالیست ها در سال های قبل و بعد از جنگ جهانی اول، جامعه مسیحی اروپا، انسان اروپایی، اندیشه غربی و متعلقات آن را هدف ریشخند قرار می دهد. با توجه به تاثیرپذیری سوررئالیسم از عرفان اسلامی، تشابهاتی بین این دو مکتب پدید می آید که «زبان طنزآمیز» یکی از آن ها است. در این مقاله، با اذعان به تفاوت های اساسی دو مکتب از نظر فکری و هنری و صرف نظر از آن ها، زبان طنزآمیز آن ها با رویکرد تطبیقی بررسی شده است.

این مقاله با نگاهی به نمونه های ترجمه شده ادبیات فارسی به فرانسه به مسایل زبان استهاره می پردازد. بدیهی است که در شکل عام هدف ترجمه انتقال معنا است اما در زمینه ترجمه متن های ادبی، ترجمه فرایندی فراتر از انتقال معنا را در بر دارد. برای ترجمه متون ادبی نگاه مترجم به سبک نویسنده و عبارت های خاص متن فراتر از چهار چوب های معنایی است. بدیهی است که اثری از جمالزاده یا دولت آبادی را بدون در نظر گرفتن طنز و ادراک تصویر و ضرب المثل ها نمی توان ترجمه کرد.

مقاله حاضر به مطالعه و بررسی طنز در یکی از رمانهای مشهور آلن رب گریه تحت عنوان پاک کن ها می پردازد. ابتدا تعاریف مختلف طنز را بیان خواهیم کرد و سپس با ارایه شواهد مختلف از رمان مکانیسم طنز و عملکردهای مختلف آن را نشان خواهیم داد. طنز در شخصیت پردازی، در روایت پردازی و در پردازش زمان و مکان و بالاخره مقایسه کوچکی با اودیپ پادشاه نوشته سوفوکل و این رمان محور اصلی بحث های مقاله را تشکیل خواهند داد.

طنز از مهم­ترین و مؤثرترین قالب­های هنری است که می­تواند به­راحتی در احساسات و عواطف مخاطب تأثیر بگذارد و پیام خود را غیرمستقیم در عمق جان وی بنشاند ولی درباره جایگاه آن در سبک زندگی اسلامی اختلاف نظر به چشم می­خورد. برخی بر آنند که طنز خلاف واقع است و موجب توهین و تنقیص افراد می­شود. در نتیجه جایگاه چندانی در سبک زندگی اسلامی ندارد. از طرفی عامه مردم غالباً طنز را با مطربی و دلقکی یکسان می­پندارند. این نوشتار با بررسی سخنان اصحاب دانش و ادب و دیدگاه شریعت اسلام به این نتیجه رسیده است که طنز اصیل با شرایط مد نظر در چارچوب شریعت، مطلوب است و در عرصه­های گوناگون سبک زندگی اسلامی، از جمله تفریح و نشاط جامعه، نظارت بر مسئولان، تهذیب نفس، امر به معروف و نهی از منکر و آموزش، جایگاه شایسته­ای دارد.