جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تاریخ طبیعی دین هیوم با گفتگوهای او در مورد دین طبیعی ممکن است به نشانه آغاز فلسفه دین برگزار شود. متنی نه چندان واضح که فناوری مدرن را به تصویر می‌کشد - در واقع در زمان خودش شک‌آمیز و خراب‌کننده تلقی می‌شد - تاریخ طبیعی به‌طور قابل‌توجهی نشان‌دهنده توسعه تفکر دینی است و سهم فلسفی درخشانی در تفسیر دین است.

ترجمه ماشینی: این جلد نام های "نازک" و "کامپندیو" را همزمان به دست می آورد. به شیوه معمول آکسفورد، این نه تنها شامل متن اصلی و یادداشت‌های مدرن است، بلکه مجموعه‌ای از پیوست‌های مرتبط دیگر، از جمله چکیده‌ای از «رساله طبیعت انسان»، مقاله‌ای درباره «روح» که برای تحقیق در نظر گرفته شده بود، اما منتشر شده است. بعداً، دیالوگ‌های پس از مرگ در مورد موضوع، گزیده‌هایی از نامه‌های هیوم که به تحقیق می‌پردازد، زندگی‌نامه کوتاهی که در سال مرگ هیوم منتشر شد، و واژه‌نامه‌ها و فهرست‌های متعدد. به نظر می رسد هیوم از انتشار خود در چنین عصر نابالغی از تحقیق پشیمان شده است، که در ابتدا فروش خوبی نداشت و اتهامات خطرناک بی خدایی را به همراه داشت. در واقع، اتهام بی‌خدایی هنوز هم در اروپای معاصر می‌تواند کشنده باشد، و هیوم همیشه به طور غیرمستقیم به این موضوع نزدیک می‌شود، از جمله تصدیق‌های پیش‌فرض از یک خالق، با کار جسورانه‌تر او به‌صورت جداگانه به‌عنوان مقاله‌های ناشناس یا پس از مرگ منتشر می‌شود. با این وجود، کارهای اولیه او در سال‌های بعد طرفدارانی پیدا کرد و در نهایت او را از نظر مالی مستقل کرد. دستاورد بنیادین این اثر باید مورد قوی فلسفی آن برای تجربه گرایی به عنوان پایه و اساس همه دانش جهان باشد که ارزش نامگذاری را دارد. "وقتی کتابخانه‌ها را زیر پا می‌گذاریم، با متقاعد شدن به این اصول، چه خرابکاری باید انجام دهیم؟ برای مثال، اگر جلدی از الوهیت یا متافیزیک مکتبی را در دست بگیریم، اجازه دهید بپرسیم: "آیا حاوی استدلال انتزاعی در مورد کمیت یا کمیت است؟ شماره؟نه. نه. سپس آن را به آتش بسپارید. زیرا چیزی جز سفسطه و توهم نمی تواند داشته باشد." هیوم این قضاوت را بر مبنایی قرار می دهد که غیرقابل انکار به نظر می رسد. ما از علیت چه می دانیم جز تعمیم روابط ضروری که از تجربه جمع آوری شده است؟ هیچ چیز. ما از ویژگی های ذاتی چه می دانیم. در مورد اشیایی که می توان با عقل محض و بدون مشاهده آنها به آنها پی برد؟ او می‌توانست با علم غیرمستقیم و تخصصی امروزی سر و کار داشته باشد، جایی که ذره‌ای در یک شتاب‌دهنده اغلب نمایشی صرف روی نمایشگر رایانه است؟ در مورد معجزات، که او آنها را رد می کند، زیرا هرگز به اندازه کافی در تمام تجربیات بشری شهادت داده نشده است - اگرچه، توجه داشته باشید، او اصولاً توانایی آنها را رد نمی کند. توانایی نه، منظور او این است که هیچ شهادتی برای اطمینان از وقوع معجزه کافی نیست. معجزه نیاز به شهادت انسانی دارد که قابل خطا است. باور به شکست شهادت آسانتر از شکست قوانین طبیعت است، از این رو هیچ شهادتی برای نشان دادن معجزه کافی نیست مگر اینکه دروغ بودن شهادت معجزه گرتر از خود واقعه باشد. تقریرات هیوم در قرن هجدهم خوانش متن او را کمی دشوارتر از فیلسوفان انگلیسی زبان مدرن یا فیلسوفان باستانی می کند، اما هیوم مسلماً بزرگترین فیلسوف زبان انگلیسی است. عقاید و دوستی او بر آدام اسمیت تأثیر گذاشت و او یکی از چهره های کلیدی روشنگری اسکاتلند است. هرکسی که به تفکر روشنگری، معرفت شناسی، اومانیسم یا الحاد علاقه مند است، باید خود را با این اثر آشنا کند.

ترجمه ماشینی: برای کسانی که تظاهر به کشف چیزهای جدید در فلسفه و علوم می کنند، هیچ چیز عادی تر و طبیعی تر از این نیست که با نکوهش همه آنچه که پیش از آن ها بوده است، ستایش نظام های خود را القا کنند. و به راستی آیا آنها به زاری از آن نادانی بسنده می کردند که ما هنوز در مهم ترین سؤالات به آن می پردازیم، که می تواند در دادگاه عقل بشری مطرح شود، معدود کسانی هستند که با علوم آشنایی داشته باشند که به آسانی با آنها موافق نباشند. برای کسی که اهل قضاوت و یادگیری است، درک شالوده ضعیف حتی آن سیستم‌هایی که بیشترین اعتبار را به دست آورده‌اند و ادعاهای خود را بالاتر از حد به استدلال دقیق و عمیق برده‌اند، آسان است. اصولی که بر اساس اعتماد به کار گرفته شده است، پیامدهایی که از آنها به سادگی استنتاج می شود، عدم انسجام در اجزا، و عدم وجود مدرک در کل، اینها همه جاهایی هستند که در نظام های برجسته ترین فیلسوفان با آنها روبرو می شوند، و به نظر می رسد که باعث رسوایی فلسفه شده اند. خود

ترجمه ماشینی: تحقیقی در مورد اصول اخلاقی (EPM) کتابی نوشته دیوید هیوم فیلسوف روشنگری اسکاتلندی است. در آن، هیوم (از جمله موارد دیگر) استدلال می کند که پایه های اخلاق بر احساسات نهفته است، نه عقل. یک تحقیق در مورد اصول اخلاقی، تحقیقی است که پس از تحقیق در مورد درک انسانی (EHU) انجام می شود. بنابراین، اغلب به عنوان "پرسش دوم" نامیده می شود. در اصل در سال 1751، سه سال پس از اولین تحقیق منتشر شد. هیوم برای اولین بار اخلاق را در رساله ای از طبیعت انسان (در کتاب 3 - "اخلاق") مورد بحث قرار می دهد. او بعداً ایده‌هایی را که در تحقیق دوم خود در آنجا مطرح کرد استخراج کرد و توضیح داد. هیوم در اثر کوتاه خودزندگی نامه خود، زندگی خود من (1776) بیان می کند که دومین تحقیق او «از همه نوشته های من، تاریخی، فلسفی یا ادبی، بی نظیر بهترین است».

ترجمه ماشینی: گفتگوهای مربوط به دین طبیعی -- گفتگوهای هیوم در مورد شر / استنلی توئیمن -- بیرون رفتن از پنجره: نظری در مورد توئیمن / جان دبلیو دیویس -- نظرات توئیمن و دیویس / جورج ناتان -- تفسیری بر "هیوم در مورد شر" پروفسور توئیمن / P.S. وادیا.

ظاهرا هیوم اولین کسی است که مابعدالطبیعه را به گونه های مستدل انکار کرده است. روش وی در انکار مابعدالطبیعه بدین ترتیب است که ابتدا کلیه علوم را به دو قسم: "نسبت بین تصورات" (ریاضیات و منطق) و "امور واقع" (علوم تجربی) تقسیم می کند، سپس هر چه را در دایره این دو نگنجد، بی معنی اعلام می نماید. تلاش این مقاله بر آن است که آرای هیوم را در مقابله با مابعدالطبیعه تبیین کند، سپس نشان دهد که آن گونه که گمان می رود نظریه "منشا تصورات" مبنایی ترین نظریه در فلسفه او نیست، بلکه "روند تشکیل علم" بر نظریه یاد شده و سایر نظریات او تقدمی مبنایی دارد. پس از آن می کوشد تا نشان دهد که هیوم با توجه با اصالت تجربه ای که آن را مبنای فلسفه خود قرار داده است، نمی تواند مابعدالطبیعه را انکار نماید؛ چرا که بر اساس مبانی مورد قبول خودش دچار تناقض غیر قابل حلی می شود که وی را وادار می نماید از انکار مابعدالطبیعه دست بردارد.

با بررسی سه متفکر، یعنی غزالی، هیوم و کانت، ملاحظه می کنیم که هر سه با شک مواجه بودند اما با نگرش‌هایی متفاوت با آن رویارو شده اند. در حالی که هیوم در فضای شکاکیت باقی می ماند، غزالی و کانت،‌ راه حل هایی برای شکاکیت فراهم می آ‌ورند، هر چند راه حل های آنان با یکدیگر تفاوت اساسی دارد. محور بحث ما در باب شکاکیت و نظر این سه متفکر، رابطه علت و معلولی است. غزالی با نقد دیدگاه ارسطو در باب ضرورت ماهوی، راه ابن سینا را در تاکید بر تجربه توسعه بخشیده و در نتیجه، رابطه ضروری بین علت و معلول را نفی کرده است. غزالی در این خصوص از هیوم سبقت جسته و جان مایه اندیشه وی را در حدود 6 قرن پیش از او مطرح کرده است. اما در حالی که کانت برای غلبه بر شکاکیت هیومی، به عقلانیت و زمینه های پیشینی عقل توسل جسته، غزالی مشیت و اراده خدا را مطرح کرده و به تجربه مستقیم درونی بها داده است.

برهان امکان و وجوب که از مهم ترین برهان های اثبات وجود خدا به شمار می آید، در گذر اندیشه های بشری جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است. در میان اندیشمندان، در طول تاریخِ اندیشه های مربوط به مبدا هستی، فیلسوف و متفکر بزرگی را نمی توان یافت؛ مگر اینکه به گونه ای با این برهان روبه رو شده است. و این برهان از همین رهگذر تقریرها و نقدهای گوناگونی را به خود دیده است.در این نوشتار، یکی از تقریرهای برهان یاد شده را به دلیل داشتن ویژگی های قابل توجه، برگزیده ایم و نقدهای راسل، هیوم و کانت به آن مطرح و پاسخ آنها را بیان کرده ایم. به نظر ما امتیاز تقریر مورد نظر «رسایی عبارتهای به کار رفته و نیفتادن در دام تسلسل و بطلان آن» است.

این پایان‌نامه متکفّل بررسی قانون هیوم در پرتو واقع‌گرایی انسان‌مدار هیلاری پاتنم است، از آنجاییکهبخش عمده‌ای از تاریخ فرا‌اخلاق جدالیست بر سر واقع‌نمون بودن و یا نبودن گزاره‌های اخلاقی لذا بررسی قانون هیوم که از یک هست نمی‌توان بایدی استخراج کرد، راهی است برای نگاه نو به فرااخلاق.ادعّا بر اینست که قانون هیوم یک نکته ساده منطقی نیست بلکه بخشی است از یک نظام فلسفیو این متافیزیک امورِ واقعِ هیوم است که مبنای استنتاج ناپذیری هست از باید تلقی می‌شود. با بررسی قانون هیوم و پس از روشن شدن مفهوم واقع در هیوم، سیر تاریخی ناشناخت‌گرایی و تلاش برای زدودن ارزش‌ها از عالم به عنوان اموری که این سنّت آنها را فارغ از عینیت و تحقیق‌ناپذیر، اموری که به خطا واقعیت انگاشته می‌شوند و جزئی از اثاث واقعی عالم نیستند تلقّی می‌کند و بررسی اشکالات فراوان وارد برآنها، درنهایت انگاره پاتنمی درهمتنیدگی که پاسخی است به طرد ارزشها.ارائه می‌شود.به اعتقاد پاتنم واقع‌گرایی به راه خطا رفته است که به امری چنین دور از فهم متعارف رسیده است و یا مانند هر بدیلی باید شرحی قانع‌کننده از این دگردیسی ارائه کند. امری که به اعتقاد پاتنمناممکن است. بدین معنا که رویکرد واقع‌گرایی علمی رویکردی نادرست بوده است و می‌توان نسبت به اخلاق و علم، همچنان واقع‌گرا بود، بدون آنکه به یکی از آنها اصالت بخشید. تبیینی که بر این موارد می‌آید تا بدانجا که تلخیصش ممکن است نشان دادن تناقض در رویکرد واقعگرایی علمی در صور چندگانه‌اش وبدست دادن بدیلی عاری از تناقض، از واقع‌گرایی در مبادی هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه آنست و نیز تبیینی که رویکرد جایگزین از دوگانه واقعیت ارزش و جایگاه اخلاق ارائه می‌کند و پاسخی که به نسبی‌گرایی اخلاقی می‌دهد.

تجربه‌گرایی به‌عنوان یکی از نحله‌های فکری مهم، در مقابل عقل‌گرایی، در دوره‌ی مدرن از سوی متفکران مهمی چون بیکن، هابز، لاک، برکلی و هیوم شکل گرفت و به نتایج منطقی خود رسید. مکتب تجربه‌گرایی دارای مولفه‌ها و اصول موضوعه‌ی معینی است که لاک و برکلی در مقام دو تجربه‌گرای محوری برخی از آن‌ها را تبیین کردند و در حوزه‌های مختلف (از جمله معرفت شناسی، هستی شناسی، اخلاق، دین و ...) نتایج فلسفی آن اصول و مبانی را گرفتند. امّا فیلسوفی که بیش از همه به اصول تجربه‌گرایی آن‌گونه که باید پایبند بود و از گرفتن نتایج منطقی اصول تجربه‌گرایی ابایی نداشت، کسی نبود جز دیوید هیوم. او تجربه‌گرایی را هم‌زمان هم به اوج رساند و هم در برخی از مفاهیم و اعتقادات مهم فلسفی تردید روا داشت که تاکنون هم‌چنان محور بحث و جدال میان فیلسوفان بوده است. اهمیت فلسفی تجربه‌گرایی هیوم و نقش موثر آن در تاریخ فلسفه (خواه ایجابی، خواه سلبی) ایجاب می‌کند که آراء و مبانی فکری او مورد نقد و بررسی هرچه بیشتر قرار گیرد و همین امر اهمیت محور بحث این نوشتار را توجیه می‌کند. هدف ما در این‌جا بیشتر معطوف به نقد در بررسی مبانی و محورهای تجربه‌گرایی هیوم و در حد توان نشان دادن تبعات آن در حوزه‌های مختلفی چون هستی شناسی (مابعدالطبیعه)، معرفت‌شناسی، اخلاق و ... است. روش نوشتار حاضر با عنایت به سرشت خود موضوع اسنادی و کتابخانه‌ای و نحوه‌ی ارائه‌ی آن توصیفی، تحلیلی و انتقادی است. حاصل کوشش ما در طی این نوشتار به‌طور خلاصه این است که نتایجی که هیوم در فلسفه‌اش گرفته برایند منطقی مولفه‌های اساسی تجربه‌گرایی اوست. به بیان دیگر، اگر کسی کاملاً از اصول و مبانی تجربه‌گرایی هیوم (با محوریت دادن به ادراک تجربی و محدود کردن همه‌ی معرفت به آن) ابتدا کند، چاره ای جز گرفتن همان نتایجی را ندارد که هیوم جرأت گرفتن آن‌ها را داشت. در حد توان کوشیده‌ایم با رجوع به آثار خود هیوم و برخی منتقدان او برخی از مقدمات تجربه‌گرایانه‌ی او و نیز نتایج حاصل از آن را نقد و بررسی کنیم و بدیل‌های ممکنی جهت فراروی از آن‌ها را نشان دهیم.