جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫خانواده به عنوان مصدر پیدایش نسل انسان مهمترین کانون شکل دهی به شخصیت انسان و واسطه دریافت مجموع داشته¬های نسلهای پیشین است.با توجه به این نکته، در کنار توجه به دریافتهای علوم تجربی، باید برای یافتن بهترین نوع ارتباط میان افراد آن، در دیدگاه خالق انسان به جستجو پرداخت. چه این که اوست که مخلوق خود را می¬شناسد و برای او بهترین برنامه¬ها را ارائه کرده است. این تحقیق مهمترین شاخه از ارتباطات درون خانواده را که غالبا میان والدین و فرزندان است، مدّ نظر قرار داده و برای یافتن دستورات خداوند، به سراغ بهترین منابع یعنی قرآن و سنت معصومین رفته است. پژوهش حاضر با توجه آیات و مراجعه به روایات مربوط به آنها در تفصیل و تبیین بیانات موجز قرآن، سعی در کشف و ارائه آیین نامه¬ای دارد که با بیان حدود اختیارات و مسؤلیتهای هر یک از والدین و فرزندان در مقابل دیگری بعنوان نقشه راه بیان کننده ویژگیهای حرکت صحیح در مسیر تربیت در درون خانواده باشد. جهت بالا بردن دقّت در استخراج این دستورالعمل¬ها آیات و ورایاتی که پدر و مادر را مشترکاً تحت عنوان والدین دیده است و آیات و روایات اختصاصی پدر و مادر، هر کدام به صورت جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بخش پایانی نیز بحثی راجع به پدر خوانده¬ها و مادر خوانده¬ها و فرزند خوانده‌ها (مانند بحث رضاع و آثار آن )، در قرآن آورده شده است که این مباحث، می¬توانند به عنوان شاهد و مؤید به کار گرفته شوند. این پژوهش در سه فصل آماده گردید: فصل اوّل: کلیّات شامل: تبیین موضوع و محدوده پژوهش، اهمیت، اهداف، بیان مسأله تحقیق، فرضیه ها، پیشینه(همراه با معرفی منابع متعدد مرتبط با موضوع)، تبیین مفاهیم کلیدی در پژوهش، روش پژوهش و تنگناها در مسیر پژوهش. فصل دوّم: گونه¬های مشترک تعامل والدین با فرزندان در قرآن وروایات. فصل سوّم: گونه¬های اختصاصی تعامل میان والدین و فرزندان در قرآن و روایات. حاصل این پژوهش علاوه بر اثبات وظیفه والدین و فرزندان در ارتباط با یکدیگر و ارائه الگوهای پیشنهادی در آیات و روایات برای ارتباط والدین و فرزندان، کشف پیوند¬های محکم و ظریف میان آیات و روایات است. کلید واژه: تعاملات تربیتی، تفسیر موضوعی، خانواده در اسلام، حقوق والدین و فرزندان، تربیت، فرزند، پدر، مادر

‫چکيده : پايان نامه حاضر، با رويکردي تطبيقي و مقارنه‌اي، ديدگاه‌هاي اجتماعي در تفسير في ظلال القرآن سيدمحمد قطب و تفسير نمونه آيت‌الله ناصر مکارم شيرازي به عنوان نماينده و مصاديقي از تفاسير اهل سنت و تفاسير شيعه اماميه را مقايسه کرده و نحوه بحث درباره گرايش اجتماعي در قرآن را از منظر اين دو تفسير بيان مي‌کند. نويسنده، روش تفسير اجتماعي قرآن را از ديدگاه تفاسير شيعه و اهل سنت با ذکر نمونه‌هايي از اين تفاسير را به تصوير کشيده و روش بحث در مسايل اجتماعي قرآن را از ديدگاه سيدمحمد قطب و آيت‌الله ناصر مکارم شيرازي تبيين مي‌سازد. وي در چهار فصل به اين مسأله پرداخته است. در فصل اول ابتدا تعريف تفسير از بُعد لغوي و اصطلاحي مطرح کرده، سپس با تعريف تفسير اجتماعي، ضرورت تطبيق دادن تفاسير قرآني با واقعيات اجتماعي عصر کنوني را بررسيده و ادله جواز تفسير اجتماعي قرآن، تاريخچه اين نوع تفسير، عوامل پيدايي تفسير اجتماعي با توجه به تغيير و تحولات علمي و اجتماعي جهان و اهميت اين نوع تفسير را بيان مي‌نمايد. او در ادامه به روش‌هاي مختلف پرداختن به تفسير اجتماعي با ذکر نمونه‌هايي چند از آن همت گمارده و مباني تفسير اجتماعي، مانند مرجع قرار دادن نصوص ديني، داشتن قدرت اجتهاد در زمينه آيات اجتماعي قرآن و داشتن درک صحيح از مسايل اجتماعي را بررسي کرده است. در فصل دوم نخست از شخصيت علمي و تفسيري آيت‌الله ناصر مکارم شيرازي سخن گفته، سپس روش تفسيري ايشان را در تفسير اجتماعي با توجه به مفاد تفسير نمونه شرح مي‌دهد. در فصل سوم نيز همچون: فصل پيشين ابتدا به معرفي سيدمحمد قطب، مؤلف تفسير في ظلال القرآن و افکار و انديشه‌هاي قرآني وي پرداخته، سپس روش تفسير اجتماعي ايشان در تفسيرش را باز مي‌گويد. نويسنده، مباني تفسيري و اجتماعي موجود در دو تفسير نمونه و في ظلال القرآن را با يکديگر مقايسه و روش فکري نويسندگان اين تفاسير و استفاده کردن از عقل و روش عقلي در تفسير قرآن توسط آنان را بيان مي‌کند. در فصل چهارم به صورت مقارنه‌اي، ديدگاه‌هاي مشترک در تفسير اجتماعي دو تفسير مذکور مطرح گرديده و پرداختن به اموري همچون: وحدت اسلامي، حکومت اسلامي، حق حاکميت، مسايل مهم سياسي- اجتماعي اسلام و اوضاع اجتماعي عصر کنوني در تفسيرهاي مزبور برجسته شده است.

‫در اين پايان نامه نخست كلياتى چون اهميت موضوع، مفهوم تربيت، اخلاق و رابطه روش و مواد تعليم و تربيت مورد بحث قرار گرفته، سپس طى هفت فصل روشهاى مختلف تربيتى از ديدگاه آيات و روايات بررسى شده اند. عناوين اين فصل ها عبارتند از: روشهاى دعوتى، روشهاى آگاهى بخش، روشهاى عادت آفرين، روشهاى سهل گيرانه، روشهاى درس آموز، روشهاى جهت دهنده و روشهاى بازدارنده.