آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از آغاز دوران مدرن، در پایان قرن هجدهم، افول دین در جوامع اروپایی مشاهده شده است. در حالی که یهودیان به تدریج با جامعه آلمانی که در آن زندگی می کردند جذب شدند، برخی از آنها مانند همشهریان مسیحی خود احساس خلاء مذهبی می کردند. در پایان جنگ جهانی اول، از آنجایی که وحشت‌های جنگ – و شکست نظامی – اعتماد بسیاری از روشنفکران آلمانی در حال پیشرفت را تضعیف کرده بود، بیان انتقادات فرهنگی ("Kulturkritik") در جهان فرهنگی بسیار کم است. . در میان روشنفکران یهودی، استفاده جدیدی از ارجاعات مذهبی به منظور انتقاد از جهان که جنگ را ممکن ساخته است، انجام می شود. در "رنسانس یهودی" در وایمار آلمان، آثار مارتین بوبر و فرانتس روزنزوایگ به دلیل تمرکز آنها بر مسائل الهیاتی متمایز است. این پایان نامه دکترا ابتدا نقد جهان غرب را ارائه می کند که هر دو نویسنده دیدگاه یهودیت «مذهبی» اخیراً کشف شده را مطرح می کنند. سپس به بررسی روابط میان مسیحیان یهودی و اندیشه سیاسی در آثار این نویسندگان و دیگر فیلسوفان مهم یهودی همان دوره می پردازد. پس از آن رابطه پیچیده بین فلسفه و دین در آثار هر دو نویسنده مورد تحلیل قرار می گیرد. در نهایت، پایان نامه به تجدید «مارکیونیسم» (گرایشی در الهیات مسیحی…

ترجمه ماشینی : در پایان‌نامه‌ام، من استدلال می‌کنم که سخنرانی‌های بوبر در سال 1938 درباره انسان‌شناسی فلسفی، مسئله انسان، منبعی حیاتی برای درک رابطه بین فلسفه گفتگوی بوبر و نوشته‌های او درباره یهودیت است. من نشان می‌دهم که نقد بوبر از جمع‌گرایی و فردگرایی در نظریه اجتماعی و سیاسی و فلسفه فرهنگ، بخشی از پروژه گسترده‌تر او برای این استدلال است که تفکر غربی، و به‌ویژه فلسفه آلمان، آموزه‌های معنوی یهودیت را به ضرر خود نادیده گرفته است. من پیوند بین روایت فلسفی بوبر از گفتگو را به عنوان یک رابطه واقعی که جامعه را پایه‌گذاری می‌کند و مفهوم تجسم یافته‌ای از تقدس که او در متون کلاسیک یهودی یافت، نشان می‌دهم. از نظر بوبر، این ایده اساساً یهودی مبنی بر اینکه یک رابطه واقعی با دیگران شامل تمام واقعیت تجسم یافته آنها می شود، می تواند به عنوان یک تقابل معنوی برای بیگانگی اجتماعی و سیاست توتالیتر در زندگی مدرن عمل کند. در حالی که من رویکرد روش‌شناختی ذات‌گرایانه بوبر به تاریخ یهودیت و جنبه‌های روایت فلسفی او از گفت‌وگو را زیر سوال می‌برم، پروژه او برای آمیختن تجدید اجتماعی و معنوی را برای تفکر دینی، نظریه اجتماعی و سیاسی معاصر آموزنده می‌دانم.

ترجمه ماشینی: داستان‌های مقدس و کلمات قصار جمع‌آوری‌شده در اینجا توسط مارتین بوبر ریشه در استعاره سنتی حسیدی از زندگی به عنوان یک نردبان دارد که با بالا رفتن پله‌های کمال به سوی الهی می‌رسد. از طریق معماها و تفاسیر کتاب مقدس، ضرب المثل های یهودی و مراقبه های معنوی، آنها به دنبال بیدار کردن آگاهی کامل در خواننده از فوریت شرایط انسانی، و نیاز شدید به خودشناسی و تجدید روحی هستند.

"این کتاب به مطالب تأمل‌برانگیزی در باب رابطه دین، عصر جدید، فلسفه و ... می‌پردازد. به اعتقاد بوبر در این اثر، ذهنیت‌گرایی بنیادین اندیشه مدرن که دسترسی به عنصر مافوق تجربه را ممتنع می‌سازد، منجر به نابینایی روحانی نسبت به حضور زنده خداوند می‌گردد. عبارت کسوف خداوند تعبیر جانشینی است که بوبر برای «مرگ خداوند» نیچه‌ای در نظر گرفته است. استنباط بوبر از کسوف ناظر بر آن است که با گذشت عصری که طی آن نور الاهی مخنوق شده است، دگرباره امکان تماس نزدیک با حقیقت مطلقه که ما فراروی آن قرار گرفته‌ایم، فراهم خواهد آمد. این کتاب شامل نه گفتار و یک مقدمه در باب اندیشه بوبر از رابرت سلنزر می‌باشد. سلنزر در مقدمه‌ای که در باب اندیشه بوبر نوشته، معتقد است «به نظریه بوبر در مرکز و کانون تمام تدین‌های واقعی کشف واقعیت روزمره از طریق گفت‌و‌گو با «توی ازلی» همه جا حاضر و مطلق است، اما اوضاع دوران جدید و تعالیم بسیاری از محققان، جوی را به وجود آورده است که در اثر آن بسیاری از مردم به طور روزافزون نسبت به این واقعیت بصیرت خویشتن را از دست می‌دهد.» به اعتقاد نویسنده، در این ثر عمده توجه بوبر معطوف به شدت بی‌اعتنایی و تعرض اندیشه مدرن نسبت به اولویت تماس انسان با «توی الاهی» می‌باشد. "

ترجمه ماشینی: این مقالات که بین سال‌های 1909 تا 1954 نوشته شده‌اند و برای اولین بار در سال 1957 به‌صورت مجموعه‌ای منتشر شده‌اند، که در آن فیلسوف برجسته، گفتگوی «من-تو» را به حوزه‌های مختلفی مانند دین، اندیشه اجتماعی، فلسفه، اسطوره، نمایشنامه، ادبیات و هنر مرتبط می‌کند. بوبر را در فرآیند پاسخگویی به بحران‌ها و چالش‌های قرن بیستم آشکار می‌کند و خواننده را قادر می‌سازد تا مبارزات مادام‌العمر او را برای «وجود اصیل» دنبال کند.

چندی است مفهوم دیالوگ مورد توجه برخی از پژوهشگران اجتماعی قرار گرفته است. این پژوهشگران با استناد به نظرات مارتین بوبر، میخائیل باختین و دیوید بوهم جایگاه رفیعی برای دیالوگ در تحقیقات اجتماعی قائل‎شده، بی‎توجهی به آن را مورد انتقاد قرار داده‌اند و خواستار به وجود آوردن پارادایم جدیدی در عرصه علوم اجتماعی هستند؛ با این حال در عمل، تحقیق‌هایی که با عنوان رویکرد دیالوگیکال انجام شده است، صرفاً رهنمودهای نظریه‌پردازان دیالوگ را در هنگام مصاحبه با مشارکت‌کنندگان خود به‌کار بسته‌اند؛ بدین‌ترتیب پژوهش‌های یادشده جایگاه دیالوگ را از یک پارادایم جدید به یک ابزار و تکنیک تحقیق کاهش داده‌اند. در این مقاله، نخست تئوری‌های صاحب‌نظران عرصۀ دیالوگ مورد بررسی قرار گرفته و پیامدهای مدعیات این اندیشمندان در عرصه پژوهش اجتماعی صورت‌بندی شده است. سپس طرح نوینی از یک پژوهش دیالوگیکال ارائه می‌شود؛ طرحی که بر مبنای آن کل پژوهش (و نه‌تنها بخشی از آن) به‌مثابه گفت و شنیدی مداوم در نظر گرفته خواهد شد، گفت‌وشنیدهایی که ارزشمندند و باید در گزارش تحقیق گنجانده شوند.

ترجمه ماشینی: من و تو اثر مترجمان مارتین بابر مقدمه کار او به شکل اصلی آلمانی خود، از زمان انتشار خود در چهارده سال پیش، تأثیری کاملاً نامتناسب با اندازه باریک آن در قاره داشته است. تنها با توجه به این تأثیر، می توان تأیید کرد که من و تو به عنوان یکی از کتاب های دوران ساز نسل ما قرار خواهیم گرفت. تاکنون در میان دانشجویان انگلیسی زبان فلسفه و الهیات نسبتاً ناشناخته بوده است. من و تو را باید در چارچوب مطالعات فشرده قبلی بوبرز، عمدتاً در مورد نوشته‌های عرفانی یهودی درک کرد. این یک پدیده منزوی در میان آثار او نیست، بلکه نشان دهنده اوج علاقه شدید مذهبی است که همه آنها را مشخص می کند. این در واقع فلسفی است اما یک اثر آکادمیک از فلسفه گفتمانی نیست. این عرفانی است، اما متعلق به همان چیزی است که پرینگل پاتیسون آن را عرفان عالی ارتباط واقعی با خدا نامیده است، همانطور که از عرفان پست1 متمایز می شود که دنیایی از لذت های واهی را جایگزین دنیای کنونی واقعی می کند، جایی که جذب در دیم در آن تجربه می شود. نکوهش کلیت عرفان که امروزه در میان نویسندگان پروتستان به کار می رود، در اثر حاضر پاسخی سنگین دارد. زیرا یک تجربه عرفانی غیرقابل شک واقعی در اینجا نه با تحقیر وسایل بیان انسان، بلکه با قدرت تمام شده و ظریف ارائه شده است. به همین دلیل، اگرچه ممکن است تو را یک شعر مذهبی فلسفی بنامیم، اما اساساً به هیچ طبقه تخصصی خاصی از آثار آموخته شده تعلق ندارد. برای همه کسانی که به جای بحث های کلامی و ظهور و سقوط مکاتب فلسفی علاقه مند به زندگی در تجربه دینی هستند، جذابیت مستقیم دارد. ابتدا و مهمتر از همه باید بر اساس مزایای ذاتی آن با تأثیری که بر زندگی واقعی و مسئولانه ما، به عنوان افراد و به عنوان گروه، در دنیای مدرن می گذارد، قضاوت کرد. اگر تز اصلی آن را در نظر بگیریم، این ارزش فوری کار بابرز روشن می شود. بوبر نشان می دهد که بین نگرش مرد نسبت به مردان دیگر و نگرش او به چیزها تفاوت اساسی وجود دارد. نگرش به انسان های دیگر رابطه بین افراد است، به اشیا ارتباط با اشیا است. در رابطه شخصی، سوژه ای با سوژه ای دیگر روبرو می شود، تو، در ارتباط با چیزها، سوژه به یک ابژه می اندیشد و تجربه می کند. این دو نگرش بیانگر وضعیت دوگانه اساسی زندگی انسان است که اولی وضعیت را تشکیل می دهد. جهان تو و دومی جهان آن محتوا و رابطه این دو جهان مضمون و توست. شخص دیگر، تو، یک واقعیت نشان داده می شود، یعنی به من داده شده است، اما توسط من محدود نمی شود: تو هیچ مرزی ندارد 1 اگرچه ضمیر دوم شخص مفرد تقریباً از استفاده مدرن انگلیسی ظاهر شده است. ، در یک دعای سپهر مهم باقی می ماند. بنابراین، با حفظ آن در متن انگلیسی، به دور از بیان یک موقعیت مبهم، کل اندیشه را در حیطه شخصی و مسئولیت پذیر نگه می دارد که تنها در آن واقعاً باید فهمید. TJiou را نمی توان تصاحب کرد، اما من در برابر آن کوتاه آمده ام.

ترجمه ماشینی: رابطه بین یهودیان و خدا را از طریق مطالعه عهد عتیق بررسی می کند و توسعه ایده های مذهبی را دنبال می کند.

ترجمه ماشینی: در بیست و پنج سال گذشته، تلاش برای درک روش های دیگران، بحث های دینی را در سطوح مختلف احیا کرده است. وارد دورانی شده ایم که از آن به عنوان «عصر گفتگو» یاد شده است. اما ماهیت چنین گفت وگویی باید چگونه باشد؟ و هدف آن چه باید باشد؟ به راستی رابطه صحیح بین جوامع مختلف اعتقادی چیست؟ در این کتاب، ساندرا بی لوبارسکی پاسخ های جدیدی به این پرسش های به موقع ارائه می دهد. او با تأیید "کثرت گرایی واقعی" شروع می کند، این موضع که بیش از یک سنت "حقیقت را بیان می کند" - یک "واقعیت مبارک" که ما را قادر می سازد بینش خود را از حقیقت از طریق گشودن به ادراکات دیگران گسترش دهیم. او با استفاده از مفهوم «گفتگوی دگرگون‌کننده» (اصطلاحی که از الهی‌دان جان بی‌. کاب جونیور وام گرفته شده است)، روشی را برای مواجهه با سنت‌ها در عصر کثرت‌گرایی دینی ارائه می‌کند - روشی که نه مستلزم از دست دادن ویژگی‌های خاص است و نه کاهش خاصیت. نزول به نسبی گرایی در زمینه‌های یهودی، لوبارسکی استدلال می‌کند که میثاق نواشید، رویکرد یهودیان پیشامدرن به غیریهودیان، چارچوبی ناکافی برای گفت‌وگوی امروزی است زیرا هیچ ارزش مستقلی برای هیچ سنت غیریهودی قائل نیست. او سپس به دیدگاه‌های بین‌مذهبی چهار متفکر مدرن یهودی مهم: لئو باک، فرانتس روزنزوایگ، مارتین بوبر و مردخای کاپلان توجه جدی می‌کند. او با اذعان به بدهی فکری عظیم ما به آنها، با این وجود خواستار حرکتی فراتر از مدارا و فراتر از قدردانی متقابل به سمت گفتگو است که ممکن است سنت‌های ما را متحول کند.