آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

«برگسونیسم» نوشته‌ی ژیل دُلوز(۱۹۲۵-۱۹۹۵) فیلسوف فرانسوی است. دلوز در زمینه‌ی فلسفه، ادبیات، فیلم و هنرهای زیبا نیز نوشته‌هایی دارد. او در جریان‌های فلسفی متعددی چون پسا ساختارگرایی، پست مدرنیسم و نظریه‌های ادبی تأثیرگذار بوده است. دلوز با فشردگی (و توأم با دقت) زیادی در این کتاب سخن می‌گوید. به باور او، برگسون جانی نو به کالبد مفاهیمِ هستی، هستنده، هستن، مکان و زمان بخشید و متافیزیک را به حوزه‌ای سفت ‌و سخت بدل کرد. «بازگشت به برگسون» صرفاً به معنای تحسینِ مجدد یک فیلسوفِ بزرگ نیست بلکه نوعی بازگویی یا گسترشِ اقدامِ تهورآمیز او برای امروز است تا دگرگونی‌های زندگی و جامعه همراه با دگرگونی‌های علم در نظر گرفته شوند. برگسون خودش را لایق آن می‌داند که متافیزیک را به حوزه‌ای سفت و سخت بدل کند؛ حوزه‌ای که می‌تواند همراه با مسیرهای جدیدی که دایماً در جهان پدیدار می‌شوند ادامه یابد. برگسونیسم قلبِ کوچک ولی تپندۀ فلسفۀ دلوز است. برگسون‌گرایی بیش از همه با افقی مطلق در دیده‌بانی («چشمان ذهن») مربوط است که بی‌توجه به موقعیت نسبیِ کسی که دید می‌زند، فلسفیدن را به خطی مشروط می‌کند که از خارجِ قاب، بوم، کاغذ آغاز می‌شود. کتاب حاضر از روی دو نسخه‌ی فرانسوی و انگلیسی به فارسی ترجمه شده است.

«برگسونیسم» نوشته‌ی ژیل دُلوز(۱۹۲۵-۱۹۹۵) فیلسوف فرانسوی است. دلوز در زمینه‌ی فلسفه، ادبیات، فیلم و هنرهای زیبا نیز نوشته‌هایی دارد. او در جریان‌های فلسفی متعددی چون پسا ساختارگرایی، پست مدرنیسم و نظریه‌های ادبی تأثیرگذار بوده است. دلوز با فشردگی (و توأم با دقت) زیادی در این کتاب سخن می‌گوید. به باور او، برگسون جانی نو به کالبد مفاهیمِ هستی، هستنده، هستن، مکان و زمان بخشید و متافیزیک را به حوزه‌ای سفت ‌و سخت بدل کرد. «بازگشت به برگسون» صرفاً به معنای تحسینِ مجدد یک فیلسوفِ بزرگ نیست بلکه نوعی بازگویی یا گسترشِ اقدامِ تهورآمیز او برای امروز است تا دگرگونی‌های زندگی و جامعه همراه با دگرگونی‌های علم در نظر گرفته شوند. برگسون خودش را لایق آن می‌داند که متافیزیک را به حوزه‌ای سفت و سخت بدل کند؛ حوزه‌ای که می‌تواند همراه با مسیرهای جدیدی که دایماً در جهان پدیدار می‌شوند ادامه یابد. برگسونیسم قلبِ کوچک ولی تپندۀ فلسفۀ دلوز است. برگسون‌گرایی بیش از همه با افقی مطلق در دیده‌بانی («چشمان ذهن») مربوط است که بی‌توجه به موقعیت نسبیِ کسی که دید می‌زند، فلسفیدن را به خطی مشروط می‌کند که از خارجِ قاب، بوم، کاغذ آغاز می‌شود. کتاب حاضر از روی دو نسخه‌ی فرانسوی و انگلیسی به فارسی ترجمه شده است.

ژیل دلوز در اواخر کار فکری خود در کتاب فلسفه چیست پرسش از چیستی فلسفه و منطق فعالیت فلسفه‌ورزی را طرح می‌کند، در یک نسبت مهم، در نسبت با شهر یا زمین. به چنین دلیلی است که در این کتاب از فلسفه تحت عنوان «ژئو فلسفه» یاد می‌شود. در این مقاله به ژئو فلسفه در سه دوره خواهیم پرداخت، یونان باستان، شهر کنونی، شهر آینده. در بخشِ نخستِ مقاله به شکل‌گیری فلسفه در زمینش یونان می‌پردازیم، در بخش دوم به امحای فلسفه در زمین یا شهر کنونی و در بخش پایانی به احیای فلسفه در شهر یا زمین آینده خواهیم پرداخت. در بخش پایانی ابتدا به مسئله‌ی امکان برپایی زمین برای فلسفه خواهیم پرداخت، چون در دوران ما فلسفه زمین ندارد. پس از اندیشیدن به زمینِ فلسفه آن را در نسبت با شهر جدید موردتوجه قرار خواهیم داد. این سه دوره‌ی ژئوفلسفه را با سرنوشت سه عنصر ذاتی فلسفه که تولد، امحا و احیایشان را در نسبت با سه شهر تبیین خواهیم کرد، پی می‌گیریم: مفهوم، دوستی، ستیز.

کتاب "سرزمین، فلسفه، مفهوم آفرینی" به قلم رودولف گاشه یکی از آثار فلسفی جدید و متمایز است که به موضوعاتی نوین در حوزه فلسفه پرداخته است. در این اثر، گاشه به تفکری آمیزه‌ای از جغرافیا و فلسفه پرداخته و نقش مکان‌ها و زمین‌ها در شکل‌دهی به فلسفه‌ها و دیدگاه‌های ما مورد بررسی قرار می‌دهد. رودولف گاشه در این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه مکان‌ها، فضاها و سرزمین‌ها تأثیر مستقیمی بر فکر، تفکر و فلسفه انسان‌ها دارند. وی باور دارد که ما نمی‌توانیم فلسفه را از جغرافیایی که در آن بوجود آمده و پرورش یافته جدا کنیم. گاشه با استفاده از مثال‌های متعددی از فلاسفه‌های مختلف، نشان می‌دهد که چگونه محیط طبیعی، فرهنگ‌ها، تاریخ‌ها و جغرافیای مناطق مختلف، دیدگاه‌ها و مفاهیم فلسفی متمایزی را بوجود آورده‌اند. از فلسفه‌های شرق تا فلسفه‌های غرب، تأثیر سرزمین و مکان در تفکر و فلسفه آن‌ها قابل مشاهده است. کتاب "سرزمین، فلسفه، مفهوم آفرینی" همچنین به بررسی تأثیر مکان‌ها بر روی مفهوم‌ها و مفاهیمی مانند آزادی، هویت، وجود و غیره پرداخته است. گاشه با نگاهی عمیق به فلسفه‌های مختلف، نشان می‌دهد که چگونه هر فلسفه‌ای تحت تأثیر مکان و زمان خاصی شکل گرفته است. این کتاب نه تنها برای علاقه‌مندان به فلسفه، بلکه برای کسانی که به جغرافیا، تاریخ و فرهنگ علاقه‌مند هستند نیز جذاب است. رودولف گاشه با ارائه‌ی این مفهوم جدید از "جئوفلسفه"، چالش‌ها و سوالات جدیدی را در مقابل خواننده قرار می‌دهد. کتاب "سرزمین، فلسفه، مفهوم آفرینی" یک نگاه نو به رابطه میان مکان و فلسفه ارائه می‌دهد و بر تأثیرات متقابل این دو بر یکدیگر تمرکز دارد. این اثر بدون شک یکی از نوآوری‌های معاصر در حوزه فلسفه محسوب می‌شود و به هر فیلسوف، دانشجو یا علاقه‌مند به موضوعات فلسفی، توصیه می‌شود.

ژیل دلوز در کتاب «منطق احساس» که شرحی بر نقاشی‌های فرانسیس بیکن است به صراحت و مکرر از نقد روایت می‌گوید؛ اما حقیقت این است که او نه روایت به طور کلی که روایت فیگوراتیو و بازنمایانه را رد می‌کند و از نحوه روایتی بدیل در نقاشی‌های بیکن سخن می‌گوید. موضوع این مقاله آشکار کردن این شیوه بدیل روایت نه در کار بیکن که در کار خود دلوز در این کتاب است. به زعم نگارنده دلوز در «منطق احساس» شیوه روایت بسیار جالب توجهی دارد، او در این کتاب یک کارگردان تئاتر است. او با زدودن همه عناصر روایت فیگوراتیو و بازنمایانه به دو عنصر می‌رسد: صحنه و فیگور، صحنه خالی و فیگور منزوی و میخکوب در صحنه. ما در کل روایت‌مان از «منطق احساس» تنها به این دو عنصر پایبند می‌مانیم و درصدد آشکار کردن نسبت‌های تغییریابنده میان این دو عنصریم که همچون موتور محرک روایت‌مان عمل می‌کند. اگر این دو، عناصر اصلی این روایت باشند موضوع روایت از این قرار است: رهایی فیگور منجمد در صحنه‌؛ اما این آزادی بی‌واسطه رخ نمی‌دهد و شامل پنج مرحله یا پرده است: یک) انزوا و گیرافتادگی فیگور. دو) کژسانی فیگور. سه) متلاشی شدن فیگور. چهار) ناپدید شدن فیگور. پنج) تولد فیگور رهایی یافته به‌منزله یک بندباز، به بیان دیگر ورزشکارانگی در اتاق خواب. این پنج مرحله پنج پرده روایت اجرای تئاتری‌اند که در نهایتِ آن رهاییِ فیگورِ در بند محقق می‌شود.

ترجمه ماشینی : نقدی بحث برانگیز از یک فیلسوف نمادین. ژیل دلوز یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان فرانسوی قرن گذشته بود. هدف این کتاب این است که پروژه بنیادی او را به روشن‌ترین وجه ممکن، با درگیر شدن با ایده اصلی که تقریباً همه آثار او را نشان می‌دهد، معنا کند: معادله هستی و خلاقیت این کتاب راه‌های مختلفی را بررسی می‌کند که به‌منظور تأیید یک قدرت خلاق نامحدود، دلوز هر چیزی را که ممکن است بیان آن را محدود یا واسطه‌ای کند، از جمله ارگانیسم‌ها، اشیاء، بازنمایی‌ها، هویت‌ها و روابطی که این قدرت در طول مسیر ایجاد می‌کند، منحل می‌کند. به جای نظریه‌پرداز پیچیدگی مادی یا تفاوت‌های رابطه‌ای، «خارج از این جهان» استدلال می‌کند که دلوز بهتر است به عنوان یک فیلسوف معنوی و فرادنیایی خوانده شود. فلسفه او جای کمی برای فرآیندهای دگرگونی اجتماعی یا تاریخی باقی می‌گذارد، و باز هم کمتر برای روابط سیاسی منازعه یا همبستگی. میشل فوکو به طور معروف پیشنهاد کرد که قرن بیستم به عنوان «دلوزیان» شناخته می شود. این نقد جدید دلسوزانه اما سازش ناپذیر نشان می دهد که قرن دلوزی ما ممکن است به زودی به پایان برسد.

ژیل دلوز را بدون شک می‌توان یکی از مهم‌ترین فیلسوفان و نظریه‌پردازان سینما دانست. دلوز در دهه هشتاد میلادی دو جلد کتاب سینمایی نگاشت که مسیرهای اصلی فلسفه سینما را به‌عنوان رشته‌ای مجزا در دانشگاه پایه‌گذاری کرد. در بین فیلسوفان مختلف، برگسون بیشترین تأثیر را بر نظریات دلوز دارد. هر دو در خصوص زمان اعتقاد دارند که زمان امری خطی و کمی نیست و کیفی و غیرمکان مند می‌باشد. امتداد این فلسفه باعث شکل‌گیری دیرند زمانی به‌عنوان پایه اصلی زمان و سینما در آثار دلوز شد. دلوز در جلد اول کتاب خود به سینمای کلاسیک حرکت- محور و در جلد دوم به آثار مدرن زمان محور می‌پردازد. زمان، عنصر اصلی روایت‌های مدرن دلوز است و تصاویر را به آینه‌ها و کریستال‌های زمانی تقسیم می‌کند. دلوز اعتقاد زیادی به هم‌زمانی زمان‌ها و رویدادهای غیرخطی در آثار مدرن داشت. سینمای مدرن ایران نیز در سال‌های اخیر بیش‌ازپیش به فلسفه دلوز روی آورده و عناصر زمانی زیادی در آثار مختلف قابل‌رؤیت است. این پژوهش با نظریات سینمای مدرن دلوز با بررسی فیلم‌های ماهی و گربه ساخته شهرام مکری، اژدها وارد می‌شود! اثر مانی حقیقی و مسخره‌باز همایون غنی‌زاده، به این نتیجه می‌رسد که فیلم‌سازان نسل جوان ایران به رویدادهای غیرخطی با ابزارهایی مثل گذشته‌نما و آینده‌نما و همچنین تداعی زمان‌های گذشته و حال و آینده در یک صحنه علاقه بیشتری پیدا کردند. دراین‌بین، مکری به‌شدت تحت‌تأثیر روند زمانی دورانی است و مانی حقیقی به‌عنوان تحصیل‌کرده فلسفه، عناصر زیادی را از دلوز در آثارش وام می‌گیرد.