آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

جستار حاضر تلاشی است برای نشان دادن چند پیوند احتمالی میان نحوه­ تفکر دلوز و شیوه­ کار هنرمندان مدرن و پست­مدرن. این قیاس در بستر ضد افلاطونگرایی دلوزی تعریف و تبیین می­شود تا ببینیم که آیا می­توان نسبتی برقرار کرد میان تلاش دلوز برای ضدیت با افلاطون­گرایی، خواست او مبنی بر ایجاد یک شیوه­ تفکر جدید، و آنچه هنرمندان مدرن در عمل انجام داده­اند یا خیر؟ در این مسیر پس از تعریف بعضی مفاهیم و نشان دادن اهمیت و کارکرد آنها در هنر مدرن، سعی خواهیم کرد رد پای همان مفاهیم را در اندیشه­ دلوزی نیز بیابیم. سپس ضدیت دلوز با افلاطون­گرایی را با تکیه بر مفهوم وانموده یا سیمولاکروم تبیین خواهیم کرد و به انتقاد بدیو به افلاطون­گرایی دلوز نیز به طور مختصر جواب خواهیم داد. در نهایت نیز نشان خواهیم داد که دلوز با تکیه بر این ضدیت و در واقع با استفاده از فرایند­هایی فکری که متأثر از نوع مواجهه­ هنرمندان پست­مدرن با موضوع کار خویش است، راه سومی را برای اندیشیدن به دنیای پر از تصویر معرفی می­کند؛ راهی که نه رأی به بازگشت و ارتجاع می­دهد و نه همچون بودریار آدمی را یکسر در جهانی آخرالزمانی که از تصاویر آگنده است به حال خود وامی­نهد.

در این مقاله می‌خواهیم به مفهوم میل در فلسفة دلوز و گاتاری پرداخته و از رهگذر آن به درک هستی‌شناسی دلوز نائل شویم. آن‌ها در صورت‌بندی مفهوم «میل» در پی پاسخ به مسئلة جهان آشوب‌ناک انسان معاصر هستند. جهانی که برای تاب‌آوری‌اش، انسان معاصر در پی پناه بردن به انواع و اقسام راه‌های فرار است. دلوز و گاتاری برای پاسخ به چرایی این وضعیت و ترسیم راه‌های گریز از آن، دست به خلق نظام مفهومی جدیدی با محوریت مفهوم «میل» می‌زنند. در این متن تلاش بر آن داشتیم تا از منظر دلوز گاتاری مفهوم میل را در پیوند با مفهوم «آپاراتوس» فوکو-آگامبن واکاوی کرده و درنهایت به درکی نوین از مفهوم «رخداد» به مثابة راه گریز او از تنگنای پسامدرن نزدیک شویم. مفهومی که دلوز آن را ذیل مفهوم «توان زندگی» در واپسین نوشتارش گنجانده و بدین سیاق نظرگاهی غریب و با این‌حال آشنا از توان زندگی را به ما عرضه می‌دارد.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی نقش شوخ طبعی در زندگی خوب می پردازد، به ویژه آن گونه که سه روشنفکر برجسته فرانسوی که تحت تأثیر اندیشه نیچه قرار گرفته اند: ژرژ باتای، ژیل دلوز و کلمان روزه مورد بحث قرار گرفته است. لیدیا امیر با بحث در مورد استقبال نیچه در فرانسه شروع می کند و توضیح می دهد که چرا و چگونه او در آکادمی فرانسه به عنوان "فیلسوف خنده" شناخته شد. هر یک از سه فصل بعدی بر اهمیت شوخ طبعی و خنده در زندگی خوب که توسط باتای، دلوز و روزت حمایت می شود، تمرکز دارد. این فصل ها همچنین به بررسی رابطه پیچیده بین کمیک و تراژیک و طنز و خنده تا کنایه، طنز و تمسخر می پردازند. میراث فلسفه خنده نیچه سهم ارزشمندی در کار تفسیری اخیر انجام شده در مورد باتای و دلوز دارد و مقدمه بیشتری را با روست نسبتاً ناشناخته ارائه می دهد. این کتاب فلسفه های این سه متفکر، ارتباط آنها با نیچه، و در مجموع، نقش مهمی را که طنز در فلسفه ایفا می کند، روشن می کند.

یبدأ کتاب زرادشت الاول بسرد تحولات ثلاثه. « کیف یصبح الروح جملا، و کیف یصیر الجمل اسدا، و اخیرا کیف یصیر الاسد طفلا». الجمل هو الیحوان الذی یحمل: یحمل عبء القیم السئده، اثقال التربیه، و الاخلاق و الثقافه، یحملها فی الصحراء ، و یتحول هناک الی اسد: یحم الاسد التماثیل، یدوس الاثقال، یتولی نقد کل القیم السائده، اخیرا، یمتلک الاسد ان یصبح طفلاً، ای لعبا و بدایه جدیده، خالقا لقیم جدیده و مبادی تقویم جدیده.

برخی مفسران فلسفه غربی ، نیچه را از پیشگامان فلسفه معاصر غربی دانسته اند . از زمان انتشار آثار نیچه خوانش های گوناگونی از اندیشه و آثار وی توسط شارحان ارائه شده است و هر یک از منظری خاص به جنبه هایی از این فیلسوف و کار و بار فکری وی پرداخته اند . اما در مقام یک فیلسوف معاصر در اثری که در این نوشته به تامل در باب آن خواهیم پرداخت ، نگاهی متفاوت به نیچه و آراء وی دارد که در قالب تاملاتی انتقادی دنبال کرده ایم .