آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : "ویرانی" سنت متعالی -- فروید و رابطه استعلایی -- دریدا: تفاوت و "منطق متکثر آپوریا" -- امکان ناپذیری روان -- انگیزه مرگ و عدم امکان روانکاوی -- روانکاوی نهادی و پارادوکس های بایگانی -- واقعیت لاکانی -- تفاوت جنسی -- جنسیت زنانه -- رابطه استعلایی در روانکاوی لانکانی -- انگیزه مرگ و کنش اخلاقی -- «درمان صحبت کردن»: زبان و روانکاوی

ترجمه ماشینی : دریدا و لاکان از دیرباز به عنوان طرفداران دو مکتب فکری متضاد تلقی می شدند. با این حال، این کتاب استدلال می‌کند که ساختار منطقی زیربنای نظریه روانکاوی لاکانی، رابطه‌ای پیچیده و متناقض است که با منطق متکثر دریدا درباره آپوریا مطابقت دارد. که سنت متعالی فلسفه را متزلزل می کند. او سپس نشان می دهد که دریدا به اندازه لاکان خواننده جدی و دقیق متون فروید است. او با آمیختن این دو متفکر، استدلال می‌کند که واقعیت لاکانی نام دیگری برای تفاوت دریدا است و نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های دریدا درباره هایدگر و نیچه نگرشی نسبت به تفاوت جنسی و تمایلات جنسی زنانه را تجسم می‌دهد که با بینش‌های لاکانی مطابقت دارد. او استدلال می کند که منطق جمعی دریدا از آپوریا، می تواند به عنوان یک اکتشافی برای پرداختن به موضوعات برجسته در روانکاوی لاکانی عمل کند: ذهنیت، اخلاق، و زبان. در نهایت، او به قرائت تعصب آمیز دریدا از سمینار لاکان در مورد «نامه خراشیده» می پردازد، که در تضاد بین دریدی ها و لاکانی ها مؤثر بود. نویسنده با وجود اذعان به بی‌عدالتی خواندن دریدا، توافق نظری عمیق بین متفکرانی را آشکار می‌کند که هر دو قدرت روانکاوی برای پرداختن به مسائل سیاسی و اخلاقی معاصر را می‌شناسند.

مقالۀ حاضر با مفهوم پساحقیقت در معنای نیچه‌ای آغاز می‌شود و با مفهوم افسون‌زدگی در شکل دلقک نیچه خاتمه می‌یابد. ضمن شرحِ چگونگیِ رویاروییِ انسانِ امروزی با پساحقیقت، همچون حقیقتی ناحقیقی در دوران کرونا، و متمایزکردنِ مفهوم پساحقیقت از آنچه رسانه‌ها خبر جعلی می‌نامند، پرسش‌های تحقیق این‌چنین مطرح می‌گردند که در رویارویی با مفهوم پساحقیقت چه سوژه‌هایی برساخته می‌شوند؟ و این سوژه‌ها چگونه برساخته می‌گردند؟ با بهره‌گیری از رویکرد و روش روان‌کاوانۀ لکان، به اثبات این فرضیه می‌پردازم که سوژه‌های بر ساخته‌شده سوژه‌هایی هیستریک هستند که در چرخش گفتمانی پدید می‌آیند و با پرسش از دال ارباب حفرۀ آن را برملا می‌سازند. سوژۀ هیستریک، با برملاساختن فقدان در دانشِ دیگریِ بزرگ از افسانه و ناحقیقی بودن حقیقت آگاهی پیدا می‌کند. بدین ترتیب، میل پیشازبانی اسطوره‌ای (دلتا) را که گفتمان رایج به عقب رانده بود دوباره به جریان می‌اندازد. باتوجه‌به جریانِ مجدد اسطوره‌ها، سبقت آن از گفتمان رایج و پیوندی که با مطالعات اسطوره‌شناختی در فضای روان‌شناختی تحلیلی یونگ به وجود می‌آورد، به این پرسش کلی پاسخ می‌دهم که افسون‌زدگی در عصر اطلاعات و رسانه‌های مجازی چگونه است و حرکت به‌سویِ افسون‌زدگی در دوران پساکرونا چگونه صورت می‌گیرد و چه کهن‌الگوی روان‌شناختی‌ای فرافکنی می‌شوند؟ درنهایت، افسون‌زدگیِ سوژه‌ها در دوران رسانه‌های مجازی با کهن‌الگوی جست‌وجوگر و در دوران پساکروناییِ پیشِ رو با دلقک نیچه‌ای فرافکنی می‌گردد.

ترجمه ماشینی : لاکان و نیچه را به عنوان بخشی از تلاش مشترک برای بازنگری در سنت اخلاق غربی گرد هم می آورد. تیم تمی با گرد هم آوردن ژاک لاکان و فردریش نیچه، بر مفاهیم اخلاقی آنها و گزارش های آنها از تاریخ تفکر اخلاقی در سنت غربی تمرکز می کند. نیچه افلاطون را برای به حرکت درآوردن یک فرآیند انحطاطی سرزنش می کند که اخلاق را از طبیعت، بدن و حواس آن دور کرد و در نتیجه در نهایت بر خلاف ظرفیت های ما برای عقل، علم و زندگی خلاقانه و شکوفا شد. لاکان با نادیده گرفتن خیر عالی افلاطون به عنوان یک «سراب»، با خوانش نیچه بسیار موافق است. با پیروی از این فرض، تمی نشان می دهد که چگونه اخلاق لاکان ممکن است بر آثار نیچه بنا شود، بنابراین به درک ما از نیچه کمک می کند، و همچنین چگونه نقد نیچه می تواند درک ما از لاکان را تقویت کند.

ترجمه ماشینی : امر واقعی که به عنوان چیزی غیرممکن برای دلالت درک می شود، به نظر می رسد نقطه ای است که فیلسوفان، الهی دانان و روانکاوان هنگام خواندن گزارشی از تجربه عرفانی در آن دچار لغزش می شوند. در واقع، عرفان به عنوان یک واقعیت غیر ممکن برای تسلط بر زبان مطرح می شود. با این حال، نوشته ترزا آویلا نشان می دهد که تجربه عرفانی، برعکس، پیوندی نزدیک با واقعیت دارد. برای روشن ساختن آنچه از واقعیت در خطر است در آنچه برای یک عارف، تجربه معنوی منحصر به فردی را تشکیل می دهد، می توانیم به کار فروید در مورد مفهوم ردیابی و راهی که در آن لاکان مفهوم واقعی را برای دستیابی به دیدگاهی بسط داد نگاه کنیم.

انسان از دیدگاه عرفانی، فلسفی و روانشناختی بسیار مورد بررسی قرار گرفته است و از این جهات تنها موجودی است که اگرچه به واسطه ی عقل و خرد توانایی اندیشیدن و انتخاب دارد اما از جهت روانی و روحی دچار تلاطم های چالش یرانگیز است بویژه آنجا که تعریف عشق در میان باشد. از این رو برآنیم تا دو دیدگاه متفاوت ژاک لاکان، نظریه پرداز و روانشناس تحلیلی فرانسوی و ملا صدرا، فیلسوف فرزانه ی ایرانی را در این مقاله مورد تطبیق و بررسی قرار دهیم. در دیدگاه لاکانی تجربه ی عشق واقعی در دوره ی موهومی وحدت با مادر روی می دهد که گذار از آن همراه با حس فقدان و "دیگری" است، چنان که هر چیزی نماد "دیگری" و یادآور فقدان است. همچنین تمام روند ادراک در حوزه ی شکل گیری زبان روی می دهد. بنابراین لاکان به انسان به عنوان مجموعه ای از امیال برآورده نشده نگاه می کند که او را در رنجی ابدی نگاه می دارد. از دیگر نگاه، ملاصدرا مدعی است که عشق پدیده ای جهان شمول و هستی شناختی است که در ذات انسان به ودیعه نهاده شده است و او را در جهت تعامل و وحدت با جهان هستی هدایت می کند. با در نظر گرفتن نظریه ی لاکان درباره ی زندگی غریزی بشر، انسان در بند رنجی ابدی ناشی از حس فقدان و سرگشتگی است، در حالی که نگاه صدرایی زندگی انسان را حرکتی مستدام به سمت عشق درونی در کنار رنج ناشی از دوری از اصل بیان می کند که سرشار از حس عمیق لذت است. در واقع صدرا پا را فرای عشق غریزی تعریف شده توسط لاکان قرار می دهد و در نهایت نوعی تجربه ی تعالی را در نتیجه ی این سیر تولد و مرگ درونی، و لذت و رنج ناشی از آن معرفی می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی و بسط مفهوم «سقوط» مارتین هایدگر به عنوان یک اصل مهم تاریخی-فلسفی می پردازد. با این حال، سقوط اساساً به عنوان مفهومی از هایدگر اولیه درک می شود، در حالی که من استدلال می کنم که هایدگر همچنان به طور صریح و ضمنی در طول زندگی حرفه ای خود بر آن تکیه می کند. سقوط توصیفی از تاریخ فلسفی و غرب است که به متافیزیک معروف است و توصیف رابطه انسان با هستی است. بنابراین، سقوط به مهم‌ترین جریان‌های اندیشه متأخر هایدگر نیز مربوط می‌شود، از جمله حقیقت هستی، مرگ خدا، خدایان، غلبه بر متافیزیک و تفکر مراقبه. سپس الهیات سنتی روایت سقوط از پیدایش را در پرتو سقوط به عنوان مفهومی فلسفی تفسیر می‌کنم و «تخریب» خود هایدگر از متافیزیک غربی را در رابطه با یکی از اسطوره‌های بنیادی آن بسط می‌دهم. با بررسی درگیری هایدگر با نیچه، اهمیت درک در حال سقوط را در بازخوانی مرگ خدا و پایان متافیزیک نشان می دهم. من با گنجاندن روانکاوی ژاک لاکان به عنوان بسط دیگری از گفتمان هایدگر در مورد سقوط، نتیجه می‌گیرم که نشان می‌دهد گفتمان و رابطه سوژه با حقیقت هستی در هسته ساختار و روان رنجوری او قرار دارد.