آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

در این مجال کوشیده ام تا به بنیاد تاریخ از منظر هگل نزدیک شوم.این نوشتار براین باور است که :تفکر تاریخی هگل بر بنیاد سوبژ کتیویته پا می گیرد.لوگوس به عنوان سوبژ کتیویته مطلق همان دانش منطق و دیالکتیک است و دیالکتیک از نظر هگل،به صورت تجربه آگاهی ظاهر می شود.می دانیم که هگل پدیدارشناسی روح را دانش تجربه آگاهی می نامد.بدین سان،پدیدارشناسی روح با برهه های تجربه آگاهی که بنیاد تاریخ است،سروکاردارد.از سوی دیگر تاریخ سلسله انتظاراتی است که مراحل بروز روح را در قالب برهه های نه هنوز ثبت می کند.اما این برهه ها همان طور که متذکر شدیم بر بنیادی به نام تجربه آگاهی آشکار می شود.

هگل در نظام فلسفه ی هنرش به طبقه بندی سه گانه هنرها پرداخته و آن را به سه دوره تقسیم کرده است، دوره نمادین یا سمبلیک، دوره کلاسیک و دوره رومانتیک . در دوره هنر نمادین ، روح این فرم را برگزیده تا از خلال آن تجلی کند اما این فرم هنوز صورت منسجم معنی را درنیافته و نمی تواند صورت نامتناهی را به درستی تجسم بخشد، از اینرو هماهنگی میان صورت و معنی، صورت نگرفته و هدف اصلی، به تجلی در نیامده است. معماری هنر شاخص این دوره است. در هنر کلاسیک، صورت و محتوا بایکدیگر در توازن کامل قرار دارند. هگل نوع کلاسیک هنر را به یونانیان منتسب میداند آنان تصور الوهیت را در قالب پیکر تراشی به تجلی در آورده بودند. در هنر رمانتیک، روح تمایل دارد تا آزاد و رها از قالب محسوس، بر ماده چیره شده و به معقول نزدیک ترشود و این ماحصل تکامل روحی است که در کنه گوهر وجودش با هنر پیوسته است و وارد مرحله ای می شود که روح خود را از صورت هنری می گسلد. اینک نهایت تجلی مطلق در هنر صورت گرفته یعنی در کمترین مقدار ماده ، روح به تجلی در آمده است. این وظیفه ی خطیرتجلی در ماده و رسیدن به خود آگاهی سپری شده و از این پس باید در دین و پس از آن در مفاهیم یعنی در فلسفه و امر عقلانی به تجلی در آید. اثر هنری دیگر نیاز ما را به مطلق برآورده نمی کند به همین دلیل هنر امروز دیگر توانایی ادراک و بیان پیچیدگی زندگی مدرن رانداشته و به عنوان بیانگر اصلی امر مطلق هیچ آینده ای در پیش رو ندارد. از این رو پایان هنر رومانتیک، مقارن با پایان هنر است ، امااز نظر هیدگر ، هنر از آن حیث که هنر است ، هرگز نمی میرد وبه پایان نمی رسد زیرا پرسش از رسالت تاریخی هنر به مثابه پرسش از طبیعت و ذات خود هنر خواهد بود. هنر از منظر هیدگر، انکشاف حقیقت است و آثار هنری با این انکشاف، وجود موجودات را به طریق خود می گشایند و منکشف می کنند و این تعریف هنر بزرگ از منظر هیدگر است.

در نوشتار حاضر ابتدا از آرای اسلاف هگل در باب هنر و زیباشناسی و تاثیر آن در ایده آلیسم آلمانی و به ویژه هگل سخن رفته است. در ادامه گفتار، مساله مرگ هنر و تفسیر مفسران هگل و نسبت آن با مسیحیت با نظر به مبانی دوره مدرن و پیدایش تلقی تازه ای از هنر و استقلال(autonomous) آن از مسیحیت در دوره مذکور بررسی شده است.

ما اشیاء را در قالب انواع عام و شامل ادراک می­کنیم و در زبانمان از مفاهیم کلی استفاده می­نماییم; اما نحوة وجود کلی برای ما روشن نیست. واقع­گرایان معتقدند که کلی دارای وجود عینی است. مفهوم­گرایان آن را مفهومی ذهنی می­شمرند و نام­گرایان کلی را به صرف لفظ عام فرو می­کاهند. نظر هگل در این موضوع بدیع است. او تعریف جدیدی از کلی به دست می­دهد و آن را کلی انضمامی می­نامد. به نظر او, خطاست تصور کنیم که مصادیق مفاهیم ذهنی, نخست تحقق دارند و در مرحله بعد, تمثل ذهنی ما تحقق می­یابد و مفاهیم اشیاء از رهگذر عملیات انتزاع و ائتلاف وجوه اشتراک آنها شکل می­گیرد, بلکه مفهوم اصل است و چیزها اموری هستند که از طریق مفهومی که در آنها حضور دارد و خود را در آنها آشکار می­کند تحقق دارند. این مقاله به تعریف هگل از کلی، رهیافت او به آن، نسبت میان کلی و جزئی و وجود کلی از دیدگاه وی می­پردازد.