آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مد شده است که ویتگنشتاین را نوعی ایده آلیست توصیف کنیم. مفسران با تشویق از تأثیر کانتی که در Tractatus Logico Philosophicus اولیه او مشهود است، در مورد تعهد ضمنی به ایده آلیسم در اندیشه بالغ او گمانه زنی کرده اند. متأسفانه، این بحث به دلیل (الف) عدم درک توافق شده از معنای «ایده‌الیست» بودن یک فلسفه، و (ب) فقدان شواهد پشتیبان در سطح تفسیر دقیق متون ویتگنشتاین مخدوش شده است. در این پایان نامه تلاش شده است تا به این مشکلات پرداخته شود و بحث حل شود. در بخش اول، من تصمیم گرفتم مفهوم دکترین ایده آلیستی را به طور کلی روشن کنم و شکلی از ایده آلیسم را تعریف کنم که برای مقایسه با کار ویتگنشتاین مناسب تر است. این شامل بررسی مختصری از اهمیت تاریخی ایده‌آلیسم، توصیف تأثیر ایده‌آلیسم متعالی بر ویتگنشتاین اولیه، و بحث در مورد نوع ایده‌آلیسمی است که امروزه هنوز به عنوان رویکردی به متافیزیک رایج است. بخش دوم شرح نسبتاً مفصلی از جنبه های خاصی از اندیشه ویتگنشتاین ارائه می دهد. این توضیح در وهله اول برای برانگیختن این ادعا به کار می رود که ویتگنشتاین یک ایده آلیست است، اما در نهایت برای این استدلال که او در واقع چنین آموزه متافیزیکی را نداشته است. در عوض، من از تفسیری از اندیشه ویتگنشتاین دفاع می‌کنم که مدعی است او همواره به اصول ضدنظری خود پایبند بوده و بنابراین از هر یک از تعهدات متافیزیکی مثبتی که یک دکترین ایده‌آلیستی مستلزم آن است، اجتناب می‌کند. ویتگنشتاین متاخر با توجه به گفتمان متافیزیکی به عنوان یک «آرام‌گرا» توصیف می‌شود. در بخش سوم، روش شناسی ساکت گرا را با این استدلال نشان می دهم که این تنها رویکردی است که می تواند شهود ما را در مورد مسائل خاص در فلسفه ذهنیت حل کند.

چکیده بررسی هر مفهومی در اندیشه ویتگنشتاین، ربط وثیقی به تاملات او درباره «زبان» دارد. بررسی مفهوم واقعیت نیز از این قاعده مستثنا نیست. به خصوص که واقعیت نزدیکترین مفهوم به زبان، به عنوان عنصر کلیدی در اندیشه ویتگنشتاین است و شاید بتوان سوال اصلی او را در هر دو دوره تاملاتش اینگونه صورت بندی نمود که «زبان چگونه واقعیت را برای ما بازمی نمایاند؟». در این مقاله تلاش کرده ام با اشاره ای مختصر به چارچوب فکری ویتگنشتاین، به نسبت زبان، ذهنیت(تفکر) و واقعیت بپردازم و با مقایسه ویتگنشتاینی که در رساله منطقی-فلسفی دیده می شود با ویتگنشتاین دوم که در پژوهشهای فلسفی بروز یافته است، به بازسازی مسیر رفته شده در رساله از واقعیت به نظریه ای در باب زبان پرداخته و در نهایت به این سوال بپردازم که آیا می توان از نظریه کاربردی معنا یا زبان به مثابه کاربرد به تصویری از واقعیت در اندیشه ویتگنشتاین متاخر رسید؟ این مسیر به دو راهی واقع گرایی و ضدواقع گرایی ویتگنشتاین ختم می شود که به نظر می رسد هر دو تلقی در مورد ویتگنشتاین قابل تطبیق نیست و نوعی نسبی گرایی در مواجهه با مفهوم واقعیت را می توان در اندیشه ویتگنشتاین دید که تا حد زیادی معناشناختی و در لایه هایی نیز وجودشناختی است، اما هیچگاه به واقع گرایی حداکثری ختم نمی شود.

رابطه میان زبان و واقعیت از دیرباز مورد توجه فلاسفه بوده است و آنها با اتخاذ فرازبان منطقی بیشتر سعی در توصیف چگونگی نظام زبان برای بیان امور دنیای خارج یا واقعیت های بیرونی داشته اند. از طرف دیگر، روانشناسان به بررسی ارتباط میان زبان و نحوه حصول شناخت درباره واقعیتهای پیرامون اشتغال داشته اند. به عبارت دیگر، بررسی نقش زبان در مفاهیم پروری و یادگیری، خصوصا توسط کودکان، حوزه کار روانشناسان را تشکیل می داده است. نکته مشترک میان اغلب فیلسوفان و روانشناسان این بوده است که رویکردهای مزبور زبان را منفک از واقعیت و شناخت فرض می کرده اند، یعنی شناخت واقعیتها را مقوله ای کاملا جدا از ماهیت زبان می پنداشتند و زبان را ابزاری جهت بیان واقعیتها می دانستند. در حالیکه رویکرد نوین زبانشناسان به این مسئله کاملا متفاوت است. این دسته از زبانشناسان معتقدند که نظام شناختی و ادراکی انسان از ساختار زبانی منفک نیست. به تعبیری، زبان نه تنها در بیان واقعیات و شناخت پیرامون خنثی نیست بلکه در ساخت واقعیت ها تأثیرگذار است یا به تعبیری دیگر، زبان مستقیما دنیای بیرون را بازگو نمی کند بلکه مفاهیم و تعامل انسانی از جهان را بازگو میکند. بنابراین، مقاله حاضر درصدد است نحوه تکوین دیدگاه های زبانشناختی در مورد نقش زبان در نمود واقعیت ها را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد.

ترجمه ماشینی : مدت‌ها تصور می‌شد که انتقاداتی که لودویگ ویتگنشتاین علیه دست‌نویس نظریه برتراند راسل مطرح کرد، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به استدلال‌های موجود در نسخه خطی وارد کرد و راسل را مجبور کرد که پروژه را رها کند. گمانه‌زنی‌های اخیر در مورد ماهیت دقیق این انتقادات و اینکه دقیقاً چگونه دست‌نوشته را تضعیف می‌کنند، به عنوان مدرکی برای حمایت از این ادعا استفاده شده است که ویتگنشتاین راسل را مجبور کرده است که از مواضع دفاع شده در نسخه خطی نظریه دانش دست بردارد. صرف نظر از صحت گمانه زنی در مورد ماهیت انتقادات ویتگنشتاین، استدلال مطرح شده در این پایان نامه این است که تأثیر انتقادات ویتگنشتاین محدودتر است که تصور می شد و منجر به کنار گذاشتن نظریه معرفت یا رابطه چندگانه توسط راسل نشد. نظریه قضاوت در عوض، انتقادات ویتگنشتاین احتمالاً در ایجاد انگیزه برای تبدیل بعدی راسل به مونیسم خنثی مؤثر بوده است.

این کتاب متن «رساله منطقی-فلسفی» ویتگنشتاین به دو زبان انگلیسی و آلمانی است. تا صفحه 90 مقدمه و ترجمه انگلیسی و از صفحه 91 متن آلمانی رساله است. رساله منطقی-فلسفی (به لاتین: Tractatus Logico-Philosophicus) که گاهی به اختصار تراکتاتس خوانده می‌شود، نام تنها کتابی است از ویتگنشتاین فیلسوف اتریشی که در زمان حیات وی به چاپ رسید. او این کتاب را در دوران سربازی و اسارت در جنگ جهانی اول نوشت. اولین چاپ آن به زبان آلمانی با نام Logisch-Philosophische Abhandlung در سال ۱۹۲۱ بود و امروزه به عنوان یکی از مؤثرترین کتاب‌های فلسفی قرن بیستم شناخته می‌شود. این کتاب شامل پیش گفتار، فهرست نمادهای رساله منطقی-فلسفی، درآمدی بر این کتاب نوشته برتراند راسل، پیش گفتار نویسنده و متن رساله منطقی-فلسفی است. متن رساله شامل هفت گزاره است که هر یک زیربخش‌هایی دارد. ویتگنشتاین در این کتاب به شرط‌هایی پرداخته که به وسیله یک زبان منطقی برآورده شوند. راسل نوشته شدن این کتاب را به این دلیل که ویتگنشتاین در این کتاب به قاعده‌های دستور زبان فلسفی پرداخته با اهمیت دانسته‌است.