آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مطالعه اصیل و ادراکی ارتباط اندیشه ژاک دریدا در مورد ساختارشکنی، تفاوت و هدیه برای جزم شناسی کلیسایی کارل بارت را نشان می دهد. اینها به ویژه برای درک دکترین نجات بارت، که تمرکز ویژه این کتاب است، مهم هستند. بینش دریدا همچنین نشان داده می‌شود که روشی را که بارت از رویدادهای پیچیده‌ای مانند وحی صحبت می‌کند که نمی‌توان با تفکر عقلانی موضوع‌بندی کرد، روشن می‌کند. این تعبیر قابل توجه از کارل بارت نشان دهنده قرابت او با اندیشه پست مدرن است. برای کسانی که در حال مطالعه رابطه بین الهیات و پست مدرنیسم هستند، به ویژه مرزهای پیچیده بین موضوع‌بندی شدنی و غیرقابل مضمون‌سازی، جالب خواهد بود.

دریدا در «اسطوره‌شناسی سفید» به نقش استعاره در متون فلسفی و اینکه فلسفه چطور به استعاره پرداخته توجه کرده است. از نظر وی وقتی فیلسوفان استعاره را تعریف می‌کنند، آن را به استعارۀ اسمی فرومی‌کاهند، و این نشان می‌دهد که آن­ها تلاش کرده‌اند تا استعاره را تابع مفهوم سازند؛ اما دریدا تقابل مفهوم به عنوان عنصر فلسفه و استعاره به عنوان عنصر ادبیات را نمی پذیرد، و نشان می دهد که مفهوم و تمام مفاهیم فلسفی خود استعاره هستند و حرکت استعاره حرکت مولد مفاهیم فلسفی است. در واقع، از نظر دریدا قیاس شعری حرکت مولد قیاس منطقی است. ریکور در «استعاره و گفتمان فلسفی» به تندی به نظر دریدا در «اسطوره شناسی سفید» حمله می­کند. از نظر ریکور تمایز میان گفتمان­ها مهم­ترین دستاورد سنت برای ما است و دریدا در اثر خود تمایز مهم میان گفتمان فلسفی و گفتمان شعری را نادیده گرفته است. دستاورد تاریخ برای ما تمایزاتی گفتمانی است که خود ایجاد کرده است و واسازی تقابل‌ها در دریدا به قیمت در هم ریختن گفتمان‌‌های متمایز تمام می‌شود. ریکور به ویژه به تمایز میان قیاس شعری و قیاس منطقی توجه می‌کند و سعی دارد که نشان دهد در آثار ارسطو تمایزی نظام‌مند میان این دو ایجاد شده است و سپس مسائل مطرح در مورد این تمایز را در فلسفۀ مدرسی پی می‌گیرد. ریکور در نهایت به این نتیجه می‌رسد که تمایزی ظریف در نقطه‌ای که این دو گفتمان بیشترین نزدیکی را با هم دارند، وجود دارد.

یکی از نگرشهای کلاسیک و متداول به ادبیات «هنر» شمردن آن است. معنای چنین نگرشی این است که اثر ادبی تمامی خصوصیات اثر هنری را داراست. از این دیدگاه همچنان که اثر هنری اثری یکه و منحصر به فرد و تکرار ناپذیر است اثر ادبی نیز چنین خصوصیاتی دارد. اما این «منحصر به فرد بودن» و «تکرارناپذیر بودن» از چه چیزی ناشی می شود؟ به نظر مدافعان این نگرش، هنر و ادبیات حاصل وضع روحی منحصر به فرد هنرمند است. این وضع روحی از جنسی نیست که بتوان آن را بازگفت. به طوری که حتی خود هنرمند نیز از پاسخ گویی به این سوال که در فرآیند آفرینش اثر هنری بر او چه گذشته است، باز می ماند. علت شیفتگی و توجه بیش از حد مدافعان نگرش مورد بحث به هنر و ادبیات را باید در همین نکته جستجو کرد. طبعا اثر منحصر به فرد و تکرارناپذیر از آثار و پدیده های عالم زندگی که معمولی و پیش پا افتاده و تکرارپذیر به نظر می آیند بهتر است. نتیجه چنین دیدگاهی است که دانشوری می گوید: «به نظر من سیبی که نقاش می کشد، به مراتب از آن سیبی که در واقعیت وجود دارد زنده تر است. چون ذهن و روح بشری به آن اضافه شده است.» در این مقاله سعی خواهیم کرد با به چالش کشاندن ایده وضع روحی خاص هنرمند در آفرینش اثر هنری و تکرار ناپذیری آن، دیدگاه فوق را مورد نقد قرار دهیم و با بهره گیری از نظریه های پسامدرن و پساساختگرا بر پرداختن به جهان واقعی تأکید کنیم. از این دیدگاه عالم زندگی بیش از عالم هنر و ادبیات زیبایی و ابهام دارد و لذا «حقیقت و زیبایی» را بیش از آنکه در هنر جستجو کنیم باید در جهان واقعی به نظاره بنشینیم.

در این کتاب که حکم درآمدی خلاقانه بر آثار فیلسوف را دارد، سایمون گلندینگ به نقش دوگانه آثار دریدا هم در ساخت و هم در واسازی میراث فلسفی غرب اشاره می کند. او از دریدا در برابر بسیاری از نقد ها و اتهامات دفاع می کند و نشان می دهد که این مضامین ظریف و راهبرد انقلابی آثار او هستند که چنین واکنش هایی را موجب شده اند. ژاک دریدا از جمله متفکرانی است که ذیل جریان موسوم به پسا ساختار گرایی فرانسوی و به واسطه پروژه ی "واسازی"، بخش زیادی از فرضیات سنتی فلسفه را به چالش می کشد.

نویسنده در کتاب حاضر بر آن است تا تبیینی مستدل از پیام‌های دریدایی ارائه کند، اما نه به کمک مفاهیم متعارف فلسفی، بلکه به کمک «باب دیلن»، «امینم»، «پل استر»، «بن لادن» و بسیاری از وقایع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی زمانه ما. نویسنده در ابتدا اعلام می‌کند که این یک فرهنگ واژگان نخواهد بود و در این کتاب به‌جای تعاریف خشک معمول از مفاهیم دریدایی، تلاش می‌کند این مفاهیم را وارد زندگی روزمره ما کند، بدین ترتیب آن‌ها را برای ما ملموس و نه مفهوم می‌سازد. این کتاب هم برای دانشجویان فلسفه و رشته‌های علوم انسانی مفید است و چهره فلسفه و نظریه را در نگاهشان دگرگون می‌سازد و هم برای افراد دیگر می‌تواند مورد توجه باشد. قسمت هایی از کتاب فرهنگ واژگان دریدا : کانت شاید بیش از هر فیلسوف دیگری در روزگار خود مظهر روشنگری بود. اما باید به یاد داشت که او در مقاله ی پرآوازه اش «روشنگری چیست؟» تأکید می کند که گرچه در عصری می زیست که «عصر روشنگری» نامیده می شد، اما عملا در دوران روشنگرانه ای زندگی نمی کرد. به بیان دیگر، گرچه عقل و خرد نیک در حیات فرهنگی دست به پیش روی هایی زده بودند، خرافه پرستی همچنان در حوزه ی زندگی روزمره تسلط داشت. شاید کانت نسبت به آینده خوش بین بود، اما به معنایی هنوز هم انتظار می کشید تا روشنگری به وقوع بپیوندد، و همچنان منتظر بود تا بینش های فلسفی آن به «معرفت همگانی» بدل شوند. بنابراین، چنان که کانت می گوید نباید روشنگری را چیزی بدانیم که تنها به سنت فلسفی یا گذشته ای تاریخی تعلق دارد. به همین دلیل می توان گفت که امروز هم روشنگری همچنان «در حال وقوع» است (یا همچنان در انتظار وقوع است). البته نه به این معنا که می توان از کانت تا «ما» سیر پیوستگی روشنفکرانه ی کاملی را ترسیم کرد. با این حال، تا جایی که بحث بر سر تأثیر کانت بر دریدا است، به رغم باوری که وجود دارد، می توان گفت که واسازی با «عصر نقادی» دست کم قرابتی دارد. اگر واسازی کاملا صورتی از نقد یا نقادی فی نفسه نیست، یقینا نقطه ی مقابل آن هم نیست ...

در این کتاب که حکم درآمدی خلاقانه بر آثار فیلسوف را دارد، سایمون گلندینگ به نقش دوگانه آثار دریدا هم در ساخت و هم در واسازی میراث فلسفی غرب اشاره می کند. او از دریدا در برابر بسیاری از نقد ها و اتهامات دفاع می کند و نشان می دهد که این مضامین ظریف و راهبرد انقلابی آثار او هستند که چنین واکنش هایی را موجب شده اند. ژاک دریدا از جمله متفکرانی است که ذیل جریان موسوم به پسا ساختار گرایی فرانسوی و به واسطه پروژه ی "واسازی"، بخش زیادی از فرضیات سنتی فلسفه را به چالش می کشد.

نویسنده در کتاب حاضر بر آن است تا تبیینی مستدل از پیام‌های دریدایی ارائه کند، اما نه به کمک مفاهیم متعارف فلسفی، بلکه به کمک «باب دیلن»، «امینم»، «پل استر»، «بن لادن» و بسیاری از وقایع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی زمانه ما. نویسنده در ابتدا اعلام می‌کند که این یک فرهنگ واژگان نخواهد بود و در این کتاب به‌جای تعاریف خشک معمول از مفاهیم دریدایی، تلاش می‌کند این مفاهیم را وارد زندگی روزمره ما کند، بدین ترتیب آن‌ها را برای ما ملموس و نه مفهوم می‌سازد. این کتاب هم برای دانشجویان فلسفه و رشته‌های علوم انسانی مفید است و چهره فلسفه و نظریه را در نگاهشان دگرگون می‌سازد و هم برای افراد دیگر می‌تواند مورد توجه باشد. قسمت هایی از کتاب فرهنگ واژگان دریدا : کانت شاید بیش از هر فیلسوف دیگری در روزگار خود مظهر روشنگری بود. اما باید به یاد داشت که او در مقاله ی پرآوازه اش «روشنگری چیست؟» تأکید می کند که گرچه در عصری می زیست که «عصر روشنگری» نامیده می شد، اما عملا در دوران روشنگرانه ای زندگی نمی کرد. به بیان دیگر، گرچه عقل و خرد نیک در حیات فرهنگی دست به پیش روی هایی زده بودند، خرافه پرستی همچنان در حوزه ی زندگی روزمره تسلط داشت. شاید کانت نسبت به آینده خوش بین بود، اما به معنایی هنوز هم انتظار می کشید تا روشنگری به وقوع بپیوندد، و همچنان منتظر بود تا بینش های فلسفی آن به «معرفت همگانی» بدل شوند. بنابراین، چنان که کانت می گوید نباید روشنگری را چیزی بدانیم که تنها به سنت فلسفی یا گذشته ای تاریخی تعلق دارد. به همین دلیل می توان گفت که امروز هم روشنگری همچنان «در حال وقوع» است (یا همچنان در انتظار وقوع است). البته نه به این معنا که می توان از کانت تا «ما» سیر پیوستگی روشنفکرانه ی کاملی را ترسیم کرد. با این حال، تا جایی که بحث بر سر تأثیر کانت بر دریدا است، به رغم باوری که وجود دارد، می توان گفت که واسازی با «عصر نقادی» دست کم قرابتی دارد. اگر واسازی کاملا صورتی از نقد یا نقادی فی نفسه نیست، یقینا نقطه ی مقابل آن هم نیست ...

این کتاب شامل سه مقاله از ژاک دریدا فیلسوف و نظریه‌پرداز مهم فرانسوی دربارة مسائل اخلاقی، سیاسی و زبان‌شناختی است که با عمل «نامگذاری کردن» مطرح می‌شود. مقالة اول، تأملی درباب مسئلة جوابگو بودن، حس وظیفه و الزام برای مسئول بودن و حتی امکان پاسخگو نبودن که در ارتباط با اخلاقیات و سیاست‌های مسئولیت‌پذیری است. مقالة دوم، مسئله و دشواری امر نامگذاری و امر غیر یا دیگر بودن را که الاهیات تنزیهی مطرح می‌کند در نظر می‌گیرد. مقالة آخر، مسئلة فضا را بررسی می‌کند که در یونانی به آن خورا می‌گویند و دریدا آن را از تیمائوس افلاطون وام می‌گیرد. خورا تمام مقولات از نامگذاری گرفته تا جنسیت را بر هم می‌ریزد و نگرشی تازه‌ به ما ارائه می‌دهد.

این کتاب شامل سه مقاله از ژاک دریدا فیلسوف و نظریه‌پرداز مهم فرانسوی دربارة مسائل اخلاقی، سیاسی و زبان‌شناختی است که با عمل «نامگذاری کردن» مطرح می‌شود. مقالة اول، تأملی درباب مسئلة جوابگو بودن، حس وظیفه و الزام برای مسئول بودن و حتی امکان پاسخگو نبودن که در ارتباط با اخلاقیات و سیاست‌های مسئولیت‌پذیری است. مقالة دوم، مسئله و دشواری امر نامگذاری و امر غیر یا دیگر بودن را که الاهیات تنزیهی مطرح می‌کند در نظر می‌گیرد. مقالة آخر، مسئلة فضا را بررسی می‌کند که در یونانی به آن خورا می‌گویند و دریدا آن را از تیمائوس افلاطون وام می‌گیرد. خورا تمام مقولات از نامگذاری گرفته تا جنسیت را بر هم می‌ریزد و نگرشی تازه‌ به ما ارائه می‌دهد.