آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

البرهان‌ فى‌ تفسير القرآن‌، از مهمترين‌ تفاسير روایی شیعه ، تألیف سید هاشم بحرانی. نویسنده در این تفسیر به تناسب آیات قرآن کریم، به موضوعات‌ فقهی، قصص‌، احادیث نبوی و فضايل‌ اهل بیت(ع) اشاره کرده است‌. بحرانی اخباری است و تفسیر وی با با این رویکرد نوشته شده است. مفسران و پژوهشگران، اشکالات و انتقاداتی بر برخی مطالب آن وارد کرده‌اند./ این تفسیر فقط روایات تفسیری آیات قرآنی را گرد آورده و مؤلف از تحلیل، ارزیابی و اجتهاد درباره معانی آیات که در تفاسیری مانند التبیان دیده می‌شود، پرهیز کرده است./ وی در مقدمه کتابش، انگیزه خود از نگارش این تفسیر را ارائه منبعی برای فهم تفاسیر اهل بیت از آیات قرآنی و اسرار قرآن کریم و ضرورت آشنایی با نظرات ایشان برای فهم این کتاب آسمانی معرفی کرده است./ علامه بحرانی در تفسیر البرهان، بسیاری از احادیث رسیده از اهل بیت(ع) در تفسیر قرآن را جمع‌آوری کرده است./ مؤلف در مقدمه کتاب می‌نویسد: کتاب البرهان، شما را بر بسیاری از اسرار علوم قرآن آگاه می‌سازد. برخی مسائل علوم شرعی، قصص و اخبار انبیاء(ع) و فضائل اهل بیت امامت(ع) را برای شما، روشن می‌گرداند... من روایات را از کتب معتبر، قابل اعتماد و مورد رجوعی، انتخاب کردم که مؤلفین آنها از مشایخ معتبر و علمای منتجب هستند. اغلب روایات را از طریق امامیه نقل کرده‌ام، ولی در آنجایی که روایات اهل سنت موافق روایات اهل بیت(ع)، یا در بیان فضائل اهل بیت(ع) هستند، از آنها نیز نقل نموده‌ام. از ابن عباس نیز مقدار کمی در تفسیر آیات، نقل کرده‌ام، زیرا او شاگرد حضرت علی(ع) بوده‌است./ شیوه وی در این کتاب چنین است که ابتدا به نام سوره و محل نزول، فضیلت سوره و تعداد آیات، اشاره می‌کند، آنگاه آیاتی را که دارای روایت تفسیری‌اند، ذکر کرده، روایات مربوط به هر آیه قرآنی را به دنبال آن نقل می‌نماید./ علامه بحرانی‌ در البرهان‌، تنها به‌ ذکر روایات‌ و اخبار بسنده‌ کرده‌، و سلسله‌ اسناد احادیث‌ ضبط شده‌ و احادیث‌ اهل‌ سنت‌ را به‌ صورت‌ جداگانه‌ در پایان‌ هر بخش‌ آورده‌ است‌. او کتاب‌ تفسیر خود را بیان‌ تأویل‌ آیات‌ می‌داند. و منظور وی‌ از تأویل‌ دقیقاً احادیث‌ نقل‌ شده‌ از امامان‌ معصوم‌(ع) و ذکر فضایل‌ آنان‌ است‌. وی‌ در خلال‌ تفسیر خود توضیحی‌ بر مطالب‌ جمع‌آوری‌ شده‌، نیفزوده‌ است‌، اما در مقدمه مفصلی‌ که‌ پیش‌ از تفسیر آورده‌، دیدگاه‌ها و تحلیل‌ خود از تفسیر و مبانی‌ آن‌ را وصف‌ کرده‌ است‌. مقدمه دیگری‌ نیز بر کتاب‌ او توسط ابوالحسن‌ شریف‌ عاملی‌ اصفهانی‌ (د ۱۱۳۸ق‌ یا ۱۱۴۰ق‌) با عنوان‌ مرآة الانوار و مشکاة الاسرار نگارش‌ یافته‌ است‌./ علامه بحرانی در ۱۶ باب‌ مقدمه مسائل‌ قرآنی‌ و دیدگاه‌های‌ تفسیری خود را بیان‌ می‌کند و فضای‌ حاکم‌ بر این‌ ابواب‌ و مقدمات‌ بیان‌ اختصاص‌ تفسیر به‌ ائمه اطهار(ع) است‌ و صریحاً در باب‌ ششم‌ دیگران‌ را از دست‌ زدن‌ به‌ تفسیر نهی‌ می‌کند. هرچند تعبیر او از تفسیر در اینجا به‌ تأویل‌ بسیار نزدیک‌ شده‌ است‌. در باب‌ پانزدهم‌ به‌ بیان‌ همبستگی‌ عترت‌ و قرآن‌ و تأکید بر اینکه‌ باطن‌ و علم‌ قرآن‌ نزد ائمه‌(ع‌) است‌، می‌پردازد. باب‌ آخر مقدمه‌، یعنی‌ باب‌ شانزدهم‌ معرفی‌ منابع‌ وی‌ و ارائه برخی‌ اصطلاحات‌ رایج‌ تفسیری‌ است‌؛ بی‌آنکه‌ تعریفی‌ از هیچ‌ یک‌ از این‌ اصطلاحات‌ از قبیل‌ ناسخ‌ و منسوخ‌، محکم‌ و متشابه‌، عام‌ و خاص‌، و تقدیم‌ و تأخیر ارائه‌ دهد و بدین‌گونه‌، زمینه‌ را برای‌ وارد شدن‌ در تفسیر آیات‌ و بیان‌ احادیثی‌ در ذیل‌ آیه‌، یا آیات‌ منتخب‌ هموار می‌سازد. حسی‌ که‌ به‌ فضای‌ تفسیر البرهان‌ غلبه‌ دارد، حاکی‌ از دفاعی‌ کلامی‌ برای‌ اثبات‌ حقانیت‌ و معرفی‌ فضایل‌ اهل بیت(ع) است‌.

در پژوهش پیش رو در تلاش برای بررسی مبانی کلامی شیخ صدوق, که در اخلاق تأثیر دارد، هستیم. برای نیل به این منظور، با استفاده از روش پژوهشی عقلی ـ نقلی و بهره بردن از اسناد نوشتاری، کتابخانه‌ای و نرم افزاری، به جمع‌آوری و بررسی داده‌ها و گزاره‌ها با شیوه توصیفی تحلیلی پرداخته شده است. به این واسطه گزاره‌های کلامی شیخ صدوق, درمحورهای معرفت‌شناسی، خداشناسی، فرجام‌شناسی، راهنماشناسی، جهان‌شناسی و انسان‌شناسی با رویکرد اخلاقی، بررسی و مبانی آن استخراج گردید. در کنکاش آثار وی دریافتیم که شیخ صدوق, نظریّه واحدی در اخلاق هنجاری ندارد. و در هر حیطه در اخلاق هنجاری قائل یه نظریّه‌ای هست. برخی از مبانی شیخ صدوق, که تأثیر در اخلاق دارند به این شرح است: ایشان با تکیه بر نقش عقل و وحی در معرفت اخلاقی، یک مبناگرایِ شهودگرا معرفی شده، که عقل و حس را به عنوان راه‌های معرفتی می‌داند، که در کنار راهنمایی وحی به احکام دست پیدا می‌کنند. در اندیشه ایشان سعادت به عنوان غایت در اخلاق با درکنار هم قرا گرفتن فضیلت، محبت و وظیفه، حاصل می‌شود. همچنین وظیفه همان عمل صالح است که با همراهی فضیلت ایمان و حبّ اهل بیت باعث سعادت فرد می‌شود. می‌توان گفت ایشان در حوزه اخلاق هنجاری، به محور بودن واقع‌گرایی و شناخت‌گرایی و نفی ذهنیّت‌گرایی قائل است و در حوزه فرا اخلاق، به مسئولیت داشتن فاعل اخلاقی و قرب الهی به عنوان سعادت اخلاقی قائل است.

مسئله اصلی تحقیق حاضر که بدان پرداخته نشده است، پی‌جویی و تفسیر ترک اولی در اندیشه کلامی شیخ صدوق و شیخ کلینی است. این‌که با توجّه به نبودِ تصریح به اندیشه ترک‌اولی در کلام این دو محقّق چگونه و با چه مؤلّفه‌هایی می‌توان فکر مذکور را پی‌جویی و ریشه‌یابی کرد تا به دنبال آن، تفسیر ترک اولی در اندیشه آن‌ها تبیین شود. این امر با توصیف و تحلیل کلمات و روایت مدّنظر این دو اندیشمند حاصل خواهد شد. از جمله دستاوردهای مهم این تحقیق، ملاحظه پذیرش عصمت مطلق انبیا از سوی این دو اندیشمند به همراه «پذیرش کلی آیات و روایات موهم عدم عصمت، تنافی ایجاد می‌کند»، است. این دو اندیشمند در حل این تنافی، ادلّه عصمت مطلق را مقدّم داشته و به تأویل آیات و روایات موهم عدم عصمت دست می‌زنند که از این سه مؤلّفه، فکر ترک‌اولی قابل شکل‌گیری است. اینان برخی از آیات موهم عدم عصمت را از اساس به‌گونه‌ای تأویل کرده‌اند که هیچ ارتباطی به فعل خود نبی ندارد و آن را از باب قاعده «ایاک اعنی و اسمعی یا جاره» دانسته‌اند؛ ولی تأویل مذکور، فراگیر نبوده و شامل همه ادلّه موهم نیست. پس مجال برای رخ دادن تنافی میان آن‌ها و ادلّه عصمت مطلق انبیا باقی است. تفسیر ترک‌اولی از منظر شیخ صدوق، اجمال کم‌تری از دیدگاه شیخ کلینی دارد؛ زیرا از میان تفاسیر ذکر شده برای ترک‌اولی، سه تفسیر در اندیشه کلامی شیخ صدوق امکان‌پذیر است: تفسیر ترک‌اولی به ارتکاب عمل خلاف شئونات نبی، تفسیر آن به توجّه کامل نداشتن به خدا و تفسیر به ترک بهترین فعل ممکن. در اندیشه شیخ کلینی نیز هر 5 تفسیر امکان‌پذیر است و چون قرینه‌ای بر تعیین یا اولویت برخی از آن‌ها بر سایر معانی وجود ندارد، تفسیر ترک‌اولی در اندیشه ایشان با اجمال بیشتری همراه است.

یکی از موانع شناسایی هویت راویان در بررسی­های سندی، عناوین متعدد راوی در قالب کنیه، لقب و اسم و نیز اشتراک یک اسم بر مصادیق مختلف است. در همین رابطه شیخ صدوق مدعی است «معاذ بن مسلم» و «معاذ بن کثیر» هویت یکسانی دارند. در کتب رجالی، تاریخی و حدیثی برای معاذ بن مسلم، اسامی «الهرا، الفرا، بیّاع الهروی و نحوی» و برای معاذ بن کثیر نام­های «کسایی، بیّاع الاکسیة، صاحب الاکسیة و بیّاع الکرابیس» ذکر شده است. از آنجا که برای معاذ بن کثیر برخلاف معاذ بن مسلم، توثیقی در کتب رجالی متقدم وجود ندارد، اثبات اتحاد این دو راوی، موجب توثیق معاذ بن کثیر نیز می­گردد. طبق شواهد ارائه شده، عنوان مشترک معاذ بن مسلم در منابع تاریخی و روایی سبب شده است تا برخی متأخران، ویژگی طویل­العمر بودن شخصیت تاریخی را به شخصیت روایی سرایت دهند. این پژوهش نشان می‌دهد با توجه به اتحاد طبقه، شغل، محل سکونت، مقام و شأن معاذ بن مسلم و معاذ بن کثیر نزد امام صادق (ع)، صحت ادعای شیخ صدوق تأیید می­شود و در نتیجه، توثیق معاذ بن کثیر نیز به‌دست می­آید.

برخی، امالی‌ها را متونی بدون تمرکز موضوعی و محتوایی می‌دانند، اما با مطالعه کتاب امالیِ شیخ صدوق می‌توان دریافت علی‌رغم نداشتن ترتیب ظاهریِ مشخص، موضوعاتی خاص به‌ویژه در رابطه با اعتقادات و اخلاق شیعیان امامی، در روند برگزاری مجالس املاء او در نیشابور مورد تاکید قرار گرفته‌ است. این تناقض، شکل‌دهنده این مسئله است که با توجه به دغدغه شیخ صدوق درخصوص شیعیان نیشابور، از میان روایات گزینش شده و نقل شده در مجالس او، کدام محور‌های موضوعی درباره تشیع و شیعیان قابل‌تشخیص است؟ این پژوهش متن‌محور و متکی بر شیوه توصیفی- تحلیلی این مدعا را مورد اثبات قرار می‌دهد که ایشان سعی داشته از مجالس املاء خود در نیشابور به‌عنوانِ یک دوره فشرده و هدفمند در تربیت اعتقادی - اخلاقی شیعیان استفاده کند. اعتقادات، تمایزات، آداب و رسوم و سبک زندگی ممدوح برای شیعیان، برخی از محورهای کاملا مشخص و قابل‌تفکیک در این اثر است.

نظریۀ «الهیات سلبی» به‌مثابه نظریه‌ای مهم و پرطرفدار در حوزۀ خداشناسی، در کنار دیدگاه‌هایی نظیر «نظریۀ زبان نمادین»، «اشتراک لفظی»، «اشتراک معنوی» و «الهیات تمثیلی» مطرح است. این پژوهش تقریر، مقایسه و ارزیابی الهیات سلبی در حوزۀ هستی‌شناسی صفات الهی در اندیشۀ ابوجعفر محمدبن علی‌بن حسین‌بن موسی‌بن بابویه قمی مشهور به «شیخ صدوق» (۳۰۶ـ ۳۸۱ق) اندیشمند مشهور امامی وسعدیا بن یوسف گائون مشهور به «سعدیا بن یوسف فیومی» (883-943م)، ‌الهی­دان برجستۀ یهودی است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به تحلیل عقلانی این دو دیدگاه پرداخت. به باور این دو شخصیت، نظریۀ زیادت صفات بر ذات الهی در سایۀ بساطت و ترکیب‌ناپذیری ذات الهی صحیح نیست. سعدیا نظریۀ سلبی‌انگاری صفات ثبوتی را در خصوص صفات حیات مطرح نمود، در حالی‌که شیخ صدوق این نظریه را با انگیزۀ توجیه نظریۀ عینیت صفات با ذات الهی مطرح نمود. براساس یافته های پژوهش پیش رو «غفلت از مؤلفه‌های نظریۀ عینیت»، «ناسازگاری درونی نظریۀ نیابت» و «لزوم ثبوت مقابل صفات کمالی» مهمترین آسیب­های این دو دیدگاه است.

اعتبار به عنوان یکی از ملاک‌های مهم گزینش و نقل روایات نزد شیخ صدوق مطرح است، اما این‌که این ملاک در کلیه روایات و آثار وی، مدنظر بوده، میان عالمان حدیث محل اختلاف است. مقاله حاضر که به روش توصیفی ـ تحلیلی به سامان رسیده، به بررسی میزان اعتبار انواع روایات در آثار شیخ صدوق از نگاه وی پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که وی ـ جدای از کتاب من لایحضره الفقیه که به اعتبار روایات آن تصریح کرده ـ در سایر آثار ملاک‌های دیگری چون مناسبت با محتوای کتاب و سبک آن نوشتار را لحاظ کرده و درجه اعتبار روایت احیاناً در اولویت بعدی وی بوده است. هم‌چنین از آن‌جا که موضوع اعتبار در روایات طبی، اعتقادی، تفسیری و اخلاقی بسان روایات فقهی حائز اهمیت نبوده ملاک اصلی انتخاب وی واقع نگردیده است. با این حال، گفتنی است شیخ صدوق در اکثر موارد، روایاتی را برگزیده که «عدم اعتبار» آن‌ها برای وی محرز نگشته و گاه که به نقل روایت غیر معتبر پرداخته به عدم اعتبار و احیاناً دلیل نقل آن تصریح کرده است.

ثقة‌الاسلام کلینی و شیخ صدوق، دو محدث بزرگ امامیه و صاحب دو اثر گران‌سنگ حدیثی الاصول من الکافی و التوحید، هر کدام میراث‌برِ جریانی از تاریخ حدیث و کلام روایی امامیه هستند که بر پایۀ الگو و نظام معرفتی خویش، روایات مرتبط با ارادۀ خداوند را گزینش و تبویب کرده‌اند. نقاط اشتراک نظر این دو محدث عظیم‌الشأن همانند حدوث اراده، صفت فعل بودن، حتمی و غیرحتمی بودن و پوشش عالم تکوین و تشریع و... اگرچه فراوان است، اما بارزترین نقطۀ افتراق شیخ صدوق و کلینی، در نحوه ارائه مضامینِ دیگریِ از مطالبِ مرتبط با ارادۀ خداوند، هم‌چون مراتب فعل الهی است. کلینی اگرچه بر حسب روایاتی به ذومرتبه بودن فعل خداوند معتقد است، اما شیخ صدوق همین مضامین را احتمالاً از آن رو که قرابتی با جبر در افعال دارد، نقل نکرده و وجهۀ همتِ خویش را بیان نقشِ الهی در مشیتِ آدمی، و نشان دادن عمومیت و شمول اراده و مشیت خداوند قرار داده است.

مجموعه مباحثى ارزشمند درباره موضوعات گوناگون اسلامى مانند: حديث، فقه، اخلاق، فلسفه، كلام، موعظه، عقايد، تاريخ اسلام و بررسى مذاهب گوناگون. كتاب كنزالفوائد از زمان نگارش تا حال پيوسته مورد توجه علما و فقهاى شيعه قرار داشته و براى آگاهى از بسيارى از مباحث مهم اسلامى كتابى ارزشمند و قابل توجه است. اين كتاب گرفته شده از برخى كتاب هايى است كه قبلاً مؤلف نگاشته و برخى ديگر از كتاب هاى دانشمندان اسلامى. مؤلف بر بسيارى از منابع معتبر دسترسى داشته و اين خود بر ارزش كتاب مى افزايد. اين كتاب شامل موضوعات فراوانى است، مانند: قِدَم و حدوث و ديدگاه سيد مرتضى حب دنيا فرق ميان اسم و صفت فرق ميان صفت ذات و صفت فعل اشكال بر جبريون اعجاز قرآن مسائل فقهى سخنان اميرمؤمنان على عليه السلام اصول فقه و موضوعات متنوع و فراوان ديگر.