مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در پاکستان در تقاطع، دانشمندان برجسته بین‌المللی، سیاست و اقتصاد پاکستان و چالش‌های پیش روی رهبران غیرنظامی و نظامی این کشور را در عرصه داخلی و دیپلماتیک ارزیابی می‌کنند. مشارکت‌کنندگان نحوه مدیریت دولت با تهدیدات داخلی، تنش‌های بین غیرنظامیان و ارتش، استراتژی‌های احزاب سیاسی، اصلاحات پلیس و اجرای قانون، روند فعالیت‌های قضایی، افزایش درگیری‌های مرزی، چالش‌های اقتصادی، درگیری‌های مالی با قدرت‌های خارجی، و روابط دیپلماتیک را بررسی می‌کنند. با هند، چین، ایران، عربستان سعودی، افغانستان و ایالات متحده آمریکا. علاوه بر درگیری‌های قومی در بلوچستان و کراچی، خشونت‌های تروریستی در پاکستان در پاسخ به مداخله نظامی تحت رهبری آمریکا در افغانستان و مناطق قبیله‌ای تحت اداره فدرال با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین و همچنین عملیات ارتش پاکستان در منطقه پشتون‌ها، باعث شده است. به سطح بی سابقه ای رسید. اجماع فزاینده ای در میان رهبران ایالت ها وجود دارد که تهدیدهای اصلی امنیتی کشور ممکن است نه از هند بلکه ناشی از درگیری های داخلی مارپیچ آن باشد، اگرچه این درک ممکن است به اندازه کافی ارتش پاکستان را از هدف قرار دادن بزرگترین همسایه کشور منصرف نکند. بنابراین، این حجم برای درک تأثیر متقابل پیچیده نیروهای داخلی و خارجی که مسیر اخیر کشور را پیچیده می کند، حیاتی است.

ترجمه ماشینی: پاکستان به عنوان آفرینش مسلمانان نخبه اردو زبان متولد شد که به دنبال اداره کشوری بودند که تسلط خود را حفظ کند. جناح پس از گردآوری رهبران غیر اردو زبان در اطراف خود، تعریف واحدی از دولت ملی جدید را تحمیل کرد که تنوع زبانی را از بین برد. این تمرکز - که با تهدید هند "توجیه می شود" - باعث تقویت نیروهای گریز از مرکز شد که منجر به جدایی طلبی بنگالی در سال 1971 و جدایی طلبی های بلوچ و مهاجری امروز شد. تمركز قدرت در دست تشكيلات هنجار بود و در حالي كه استبداد تحت حكومت نظامي به اوج خود رسيد، دموكراسي نتوانست اصلاحات را آغاز كند و حكومت قانون در بهترين حالت در زمان ذوالفقار بوتو و بعدها نواز شريف شکننده بود. در حالی که جناح و ایوب خان دین را یک نشانگر فرهنگی می دانستند، از زمان آنها اسلام گرایان به تدریج پیروز شدند. آنها از حمایت ژنرال ضیا بهره مند شدند، در حالی که دیگران، از جمله گروه های فرقه ای، از مبارزه خود علیه تشکیلات برای جلب بی حقوقی ها سود جستند. امروز، پاکستان با چالش‌های وجودی از درگیری‌های قومی گرفته تا اسلام‌گرایی، دو منبع بی‌ثباتی مواجه است که به سلطه نخبگان بازمی‌گردد. اما ایستادگی کشور و مردم آن، عزم قوه قضائیه و اشاراتی به اصلاحات در ارتش ممکن است فصل جدید و پایدارتری را در تاریخ آن بگشاید.

ترجمه ماشینی: لورنس لور، نویسنده کتاب تحسین شده «عرب بودن در اسرائیل»، دانش گسترده خود را از خاورمیانه به تجزیه و تحلیل ریشه های تاریخی و وضعیت کنونی شبکه های فراملی شیعه می پردازد. او بر سه کشور کلیدی در خلیج فارس تمرکز می‌کند: کویت، بحرین و عربستان سعودی که گروه‌های اسلامی شیعه آن‌ها فرزندان جنبش‌های مختلف عراقی هستند که در دهه‌های اخیر ظهور کرده‌اند. لور توضیح می دهد که چگونه این گروه ها ابتدا با حمایت از شبکه های روحانیون شیعه در جوامع محلی نفوذ کردند. او سپس نقش نزاع‌های جناحی و انقلاب ایران در سال 1979 را در تعریف چشم‌انداز کنونی فعالیت‌های اسلامی شیعی در پادشاهی‌های خلیج فارس توصیف می‌کند. تغییر شکل ژئوپلیتیک پس از جنگ خلیج فارس و سقوط صدام حسین در آوریل 2003 تأثیر عمیقی بر شبکه های فراملی شیعه گذاشت. فرصت‌های سیاسی جدید این گروه‌ها را تشویق کرد تا بر مسائل ملی تمرکز کنند، مانند تبدیل شدن به مخالفان سرسخت سلطنت سعودی. با این حال هنوز این سؤال باقی است که این باورهای جدید چقدر در جامعه اسلامی ریشه دوانده است؟ آیا شیعیان سعودی وطن پرست هستند یا بحرینی؟ کتاب لور نیز دگرگونی جنبش‌های شیعه را در ارتباط با مرجعیت مرکزی دینی مورد توجه قرار داده است. در حالی که آنها برای تدوین برنامه های سیاسی مستقل تلاش می کنند، شبکه های شیعه همچنان با مقامات مذهبی («مرجع») که در عراق یا ایران ساکن هستند، مرتبط هستند. اگر «مرجع» هم مانند علی خامنه‌ای، رئیس یک کشور باشد، این ارتباط بیشتر مشکل‌ساز می‌شود. در خاتمه، لور استدلال می‌کند که شیعیان روزی به خودمختاری سیاسی دست خواهند یافت، به‌ویژه که «مرجع» برای حفظ اقتدار دینی فراملی، کمتر و کمتر در امور سیاسی کشورهای دیگر دخالت می‌کنند.

ترجمه ماشینی: جنوب آسیا منطقه ای است که بیشترین جمعیت مسلمان در آن زندگی می کنند. در جریان پروسه اسلامی‌سازی که در قرن هشتم آغاز شد، تمدن هندواسلامی متمایز ایجاد کرد که در امپراتوری مغول به اوج خود رسید. این تمدن ضمن سخن گفتن به مراکز قدرت اسلام در خلیج فارس از جمله مکه و مدینه، انواع اسلام خود را بر اساس تصوف پرورش داده است. در طول 50 سال گذشته، روابط پان اسلامی بین این دو منطقه تشدید شده است. این جلد با گردآوری برخی از بهترین متخصصان در این زمینه، این شبکه‌های ایدئولوژیک، آموزشی و معنوی را که به دلیل استراتژی‌های سیاسی، جریان‌های مهاجرت و ارتباطات افزایش یافته است، بررسی می‌کند.

ترجمه ماشینی: غزه مترادف با درگیری و اختلاف شده است. اگرچه تنها کمی بزرگتر از اوماها، نبراسکا با مساحت 140 مایل مربع، قلمرو کوچک غزه برای هزاران سال، از مصر باستان تا امپراتوری بریتانیا و حتی امروز، کانون داغ اختلافات تلخ بین قدرت‌های رزمنده بوده است. غزه که از یک طرف بین صحراهای نقب و سینا و از طرف دیگر دریای مدیترانه قرار گرفته بود، مورد رقابت فرعون ها، ایرانیان، یونانی ها، رومی ها، بیزانسی ها، اعراب، فاطمیان، ممالیک ها، صلیبی ها و عثمانی ها بود. سپس در سال 1948، 200000 نفر به غزه پناه بردند، منطقه ای حاشیه ای که نه اسرائیل و نه مصر نمی خواستند. در اینجا بود که ناسیونالیسم فلسطینی رشد کرد و به رویای دولت گرایی رشد کرد، سفری که بسیار پر از نزاع بود. اگرچه از نظر اندازه کوچک است، اما تاریخ غزه چیزی کم از یادبود است. غزه ژان پیر فیلیو اولین تاریخ کامل این قلمرو به هر زبانی است. با شروع هیکسوس ها در قرن 18 قبل از میلاد، فیلیو خوانندگان را به دوران مدرن و اختلافات جاری منطقه می برد و با آنچه ممکن است در آینده در انتظارش باشد به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی: این کتاب تلاشی است برای درک چالش های جهانی شدن و حکمرانی در بخش دولتی. که از دیدگاه کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه نوشته شده است، از حاکمیت و مدیریت دولتی به جای یکدیگر استفاده می کند تا استدلال کند که وظایف اجرایی نیاز به همکاری هر دو بخش دولتی و خصوصی دارد، به ویژه در چشم انداز جهانی که به سرعت در حال جهانی شدن است. سپس از تحلیل های آماری برای بررسی چالش های جهانی شدن در مدیریت منابع انسانی، اخلاق و مسئولیت پذیری، پایداری، حکومت های الکترونیکی و رهبری در بخش عمومی استفاده می کند.

ترجمه ماشینی: ایران و چالش تنوع: بنیادگرایی اسلامی، نژادپرستی آریایی‌گرا و مبارزات دموکراتیک اثر علیرضا اصغرزاده (پالگریو مک میلان) ساخت نژادپرستانه آریا/آریا و آریایی‌گرایی را در بافتی ایرانی مورد بازجویی قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که تفسیر نژادپرستانه از این مفاهیم هندی را به دست آورده است. - قومیت فارسی زبان اروپایی برتری نسبت به ملیت ها و جوامع غیرفارس ایران است. علیرضا اصغرزاده با تکیه بر تحقیقات چند رشته ای تاریخ، جامعه شناسی، ادبیات، سیاست، مردم شناسی و مطالعات فرهنگی، جایگاه ممتاز فارسی و اقوام فارس را در ایران معاصر نقد می کند. این کتاب تفاوت و تنوع را به‌عنوان موضوعات عمده سیاسی-اجتماعی برجسته می‌کند که مسیر آینده تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایران را تعیین خواهد کرد. اصغرزاده با اشاره به نارسایی فزاینده بنیادگرایی اسلامی در عملکرد به عنوان یک روایت کلان، رویکرد نژادپرستانه حکومت اسلامی کنونی را در قبال مسائل اختلاف و تنوع در کشور بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه این مسائل موجودیت رژیم اسلامی را به چالش می کشد. ایران. این مطالعه یک اثر چند رشته‌ای است که در زمینه‌های تاریخ، جامعه‌شناسی، ادبیات، سیاست، مردم‌شناسی و مطالعات فرهنگی برای بررسی پیدایش، توسعه و تداوم اندیشه‌های نژادپرستانه در ایران است. این کتاب به تحلیل روابط میان اندیشه‌های نژادپرستانه اروپایی، ایجاد خانواده زبان‌های هندواروپایی، و پیدایش نژادپرستی مدرن در ایران می‌پردازد و ساخت مفاهیمی مانند آریا، نژاد آریایی و آریایی‌گرایی را در بستر ایرانی مورد پرسش قرار می‌دهد. این پژوهش با قرار دادن ایران در چارچوب گفتمان شرق شناسی و با بررسی تحولات فرهنگی، زبانی و قومی آن در پرتو بازسازی شرق شناسانه/آریایی تاریخ ایران، سطوح مختلف ملت سازی، هویت سازی و ناسیونالیسم تهاجمی را در ایران بررسی می کند. . این نشان می دهد که چگونه ناسیونالیسم و ​​نژادپرستی برای قرار دادن اقوام ایرانی هندواروپایی زبان در موقعیت برتری در برابر ملیت ها، گروه های قومی و جوامع غیرفارس ایران کار کردند. با این کار، مفاهیم متعارف تاریخ، فرهنگ و زبان ایران را با امتیاز دادن به ویژگی چند ملیتی، چند فرهنگی و چند زبانه جامعه ایران به چالش می کشد. این مطالعه با استفاده از دیدگاه‌ها و چارچوب‌های نظری متعدد، مسائل مربوط به نابرابری قومیتی، طرد و ستم در ایران را از دیدگاه ضد نژادپرستی و ضداستعماری تحلیل می‌کند. وجود نژادپرستی در ایران را به عنوان یک عامل تعیین کننده برجسته در ایجاد نابرابری اجتماعی، سرکوب و روابط نابرابر قدرت تثبیت می کند. این تحقیق با بررسی آثار منتخب تاریخ، ادبیات، دین، سیاست و نشریات مختلف رسمی و غیر رسمی، به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه گروه غالب از سایت‌هایی مانند ادبیات، تاریخ، زبان و نظام آموزشی به عنوان فضاهای استراتژیک برای توجیه موقعیت ممتاز خود استفاده می‌کند. در جامعه. از طریق کاوش انتقادی از گفتمان مسلط، این مطالعه این امکان را پیشنهاد می‌کند که اقلیت‌ها می‌توانند از سایت‌های گفتمانی خود برای مقاومت در برابر اعمال نژادپرستی، استعماری و ستم استفاده کنند. برای این منظور، تحلیلی از گفتمان «ضد هژمونیک» ارائه می دهد که توسط حاشیه نشینان برای مقاومت و مبارزه با نژادپرستی ایجاد شده است. این مطالعه به محدودیت های آشکار این سایت ها برای افراد مستعمره اشاره می کند و راه هایی را برای بهبود اثربخشی آنها ارائه می دهد. به عنوان یک نتیجه گیری، این مطالعه جهت گیری های آتی برای تحقیق و احتمالات برای تحولات دموکراتیک در یک بافت ایرانی و همچنین خاورمیانه را برجسته می کند. اصغرزاده در تکمیل این پژوهش، علاوه بر بهره‌مندی از تجربیات دیگر در قالب روایت‌های موجود پیرامون موضوع، از تجربیات و دانش شخصی خود نیز بهره می‌برد. اصغرزاده به عنوان عضوی از قومیت اقلیت آذربایجانی در ایران، از دوران کودکی درد و رنج ناتوانی در برقراری ارتباط، خواندن و نوشتن به زبان مادری خود را آموخت. اندکی پس از تأسیس سلطنت پهلوی در سال 1925، تمامی اقوام و ملیت های غیرفارس در ایران از حق تحصیل به زبان خود محروم شدند. علی‌رغم اینکه آذری‌ها، کردها، عرب‌ها، بلوچ‌ها، ترکمن‌ها و دیگران اکثریت عددی کشور را تشکیل می‌دادند، دولت تلاش کرد زبان‌ها، فرهنگ‌ها و تاریخ ما را با زبان اقلیت فارس جایگزین کند. ما به عنوان شهروندان غیرفارس ایران، در معرض اعمال آشکار و شرم آور زبان کشی، نابودی فرهنگی و یکسان سازی اجباری قرار گرفتیم. اصغرزاده تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در سیستم آموزشی به پایان رساند که در آن اجازه خواندن، نوشتن و حتی صحبت کردن به زبان مادری خود را نداشت. نظام آموزشی در ایران حس سطحی ناسیونالیسم مبتنی بر زبان و هویت فارسی را ترویج و به اجرا گذاشت. خصلت بسیار چندفرهنگی، چند قومیتی و چندزبانه جامعه ایران به صراحت رد شد. محیط مدرسه، کتاب‌های درسی، برنامه‌های درسی، فعالیت‌های فوق برنامه، معلمان و کارکنان اداری مدرسه، همه از دیدگاهی پیروی می‌کردند که ایران را یک ملت با یک زبان و یک هویت می‌دید. در اصل، تکفرهنگی و تک زبانی به دکترین رسمی فرآیندهای ملت سازی در کشور تبدیل شد. در نتیجه، خود نظام آموزشی ایران به عنوان موتوری عظیم برای زبان کشی، فرهنگ زدایی و همسان سازی عمل کرد. اصغرزاده مانند میلیون‌ها ایرانی غیرفارسی زبان، در حسرت نظام آموزشی بزرگ شد که در آن تفاوت و تنوع بها داده می‌شد، جایی که دانش‌آموزان تشویق می‌شدند و احساس غرور می‌کردند تا به زبان خود صحبت کنند، تاریخ خود را همراه با تاریخ‌های دیگر بخوانند، ببینند. که کمک‌های مردمشان در کتاب‌های درسی در کنار سایر مشارکت‌ها ثبت شد تا از اینکه چه کسانی هستند و از کجا آمده‌اند، احساس غرور کنند. با این حال، دستیابی به این اهداف و اهداف در زادگاه او برای من و میلیون‌ها دانش‌آموز، معلم و مربی دیگر یک ایده‌آل باقی ماند. اصغرزاده در اوایل دهه 20 خود ایران را ترک کرد و آرزو داشت در جامعه ای زندگی کند که تفاوت و تنوع در آن محترم شمرده می شد. بعدها که بالاخره اصغرزاده به مراکز آموزشی کانادا راه یافت، از دیدن سطح توجه، بحث و تحلیلی که به مفهوم سازی، نظریه پردازی و درک تفاوت و تنوع در این مؤسسات آموزشی و آموزشی انجامید، واقعاً تحت تأثیر قرار گرفت. اصغرزاده در کانادا بود که خواندن و نوشتن را به زبان مادری خود آموخت. او به مدت سه سال از نزدیک با یک مجله دو زبانه که توسط مرکز اجتماعی آذری-کانادایی در تورنتو منتشر می شد، همکاری کرد. اندکی بعد سردبیر مجله آذربایجانی-فارسی دیگری به نام قرطلوش شد. کار با این مجلات راه های جدیدی برای یادگیری در مورد مسائل قدرت، هژمونی فرهنگی و سرکوب زبانی باز کرد. صرف این واقعیت که بخشی از این مجلات به زبان آذری نوشته شده بود، دلیل کافی بود تا اعضای زبان غالب او و همکارانش را خائن، تجزیه طلب و تجزیه طلب معرفی کنند. دوستان و آشنایان سابق بدون خواندن مجله و اطلاع از محتوای آن، شروع به منزوی کردن او کردند و اصغرزاده را عنصری خطرناک و رادیکال و بی‌وفا به تمامیت ارضی ایران می‌دانستند. به دلیل همین تجربه دردناک بود که او به درجه کوته فکری و کوته فکری که حس ارتجاعی ملت، ملی گرایی، مرزهای ملی و ملت گرایی می تواند ایجاد کند، پی برد. تجربه رفتار ظالمانه اعضای گروه مسلط باعث شد تا متوجه شوم که قرار گرفتن در یک مکان ممتاز به دلیل زبان و قومیت خود تا چه حد می تواند فرد را از شرارت بی عدالتی و ظلم کور کند. اقدامات و رفتارهای سرکوبگرانه برخی از اعضای گروه مسلط منجر به درک عمیق و قدردانی او از حقوق و آزادی های اساسی مانند آزادی بیان، حقوق دموکراتیک و حق تعیین سرنوشت در هر دو سطح فردی و جمعی شد. تجربه نوشتن و اداره یک مجله به زبان اقلیت، مرا در مرکز برخوردهای مختلف ملی‌گرایانه، قومی و زبانی قرار داد. اصغرزاده روز به روز بیشتر به این درک می رسید که با توجه به تاریخ استبداد شرقی، اتهامات خودسرانه، آزار و اذیت ها و به حاشیه راندن در بافت ایرانی و خاورمیانه، هر گونه تصور از یک نظام دموکراتیک در جامعه ای مانند جامعه ما باید به وضوح مبتنی باشد. اصل بیان شده «حق تعیین سرنوشت». این بدان معناست که هر نظام دموکراتیک برای ما باید مبتنی بر تمایل و تمایل داوطلبانه ملیت های مختلف برای گرد هم آمدن و تشکیل یک نظام سیاسی فدرال یا کنفدراسیون باشد. ضروری ترین نیاز چنین نظامی، هم به رسمیت شناختن و تحقق آزادی فردی و جمعی ملیت ها و اقوام مختلف ایران در انتخاب و تعیین سرنوشت دموکراتیک خود است. برای یک فعال ضد نژادپرستی و ضد ظلم، کار بر روی موضوعات تفاوت و تنوع یک موضوع منحصراً آکادمیک نیست و نمی تواند باشد. این، در درجه اول، کار در جهت آرمان های بزرگتر عدالت اجتماعی، حقوق بشر، فراگیری و دموکراسی است. چنین آرمان هایی ممکن است شانس تحقق در بستر خاورمیانه را داشته باشند، تنها در صورتی که حق متفاوت بودن به درستی به رسمیت شناخته و اجرا شود. زمان انکار تفاوت و تنوع، نادیده گرفتن تکثر قومی، فرهنگی، زبانی و مذهبی در جامعه ما ایران مدت هاست گذشته است. زمان آن فرا رسیده است که از یک دموکراسی نماینده فراگیر مطابق با اصول جهانی حقوق و آزادی های بشر استقبال کنیم. این کتاب به چهار بخش اصلی به هم پیوسته تقسیم شده است: (1) مسائل نظری و روش شناختی. (2) تنوع ایرانی در بافت های تاریخی. (3) گفتمان مسلط و ضد روایت

ترجمه ماشینی: حسن یوسفی اشکوری، انقلابی و اصلاح طلب روحانی سابق است که به یکی از سرسخت ترین منتقدان جمهوری اسلامی تبدیل شد. اندیشه های او در مورد «حکومت دموکراتیک اسلامی» توجه قابل توجهی را در ایران و جاهای دیگر به خود جلب کرده است. این کتاب با ارائه گزیده‌ای از نوشته‌های اشکوری، خط سیری از مخالفت‌های رایج در همه ملل اسلامی امروزی را آشکار می‌کند و کمکی بسیار بدیع به درک ما از مسائل دشوار اجتماعی و سیاسی پیش روی جهان اسلام می‌کند.

چکیده ماشینی : جوزف ریورا با احیای خرد سیاسی باستانی سنت آگوستین در ترکیب با بینش های برگرفته از نظریه پرداز سیاسی معاصر جان رالز، با ماهیت قطبی کننده دین در میدان عمومی دست و پنجه نرم می کند. الهیات سیاسی، به عنوان یک رشته، تمایل دارد استدلال کند که جامعه‌گرایی تنها گزینه سیاسی قابل دوام برای عمل‌کنندگان مذهبی در یک جامعه پیچیده و کثرت‌گرا باقی می‌ماند. جای تعجب نیست که ما به طور فزاینده ای عادت کرده ایم که صدای دینی را ضد سکولار و غیر لیبرال بدانیم. برعکس، ریورا استدلال می کند که الهیات مسیحی و لیبرالیسم سیاسی با هم ناسازگار نیستند. الهیات سیاسی و پلورالیسم با درخواست از خوانندگانش که نه بر تفاوت، بلکه بر انسانیت مشترک ما تمرکز کنند، تضاد دیرینه بین الهیات و لیبرالیسم سیاسی را به چالش می کشد. ریورا با تشریح استراتژی‌های واقعی برای گفتگوی عمومی در یک دولت لیبرال، فرصتی را برای کشف معنای تمرین دوستی مدنی در زمینه کثرت‌گرایانه ارائه می‌دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب گستردگی و به هم پیوستگی پرسش‌های مربوط به عدالت - که در فلسفه اخلاقی و سیاسی معاصر نادر است- را بیان می‌کند. جیمز پی استربا استدلال می‌کند که یک مفهوم حداقلی از عقلانیت مستلزم اخلاق است، و یک اخلاق آزادی‌خواهانه حداقلی مستلزم رفاه و فرصت‌های برابر مورد تایید لیبرال‌های رفاه و برابری مورد تایید سوسیالیست‌ها، و همچنین یک برنامه فمینیستی کامل است. عدالت فمینیستی، نژادی، همجنس گرایی و چندفرهنگی نیز حامی متقابل هستند. نویسنده همچنین سازگاری بین اخلاق محیطی انسان محور و زیست محور، مانند جنگ عادلانه و نظریه های صلح طلبانه را نشان می دهد. در نهایت، او توضیح می دهد که چه زمانی سیاست عادی، اعتراض قانونی، نافرمانی مدنی، اقدام انقلابی و نافرمانی جنایی از نظر اخلاقی توسط عدالت در اینجا و اکنون مجاز است. این کتاب بسیار بدیع و بالقوه بحث‌برانگیز برای دوره‌های فلسفه اخلاق و سیاسی، اخلاق کاربردی، مطالعات زنان، مطالعات محیطی و مطالعات صلح ایده‌آل است.