مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی : Nothing Absolute با حضور دانشمندانی در خط مقدم الهیات سیاسی معاصر و مطالعه ایده آلیسم آلمانی، تلاقی این دو حوزه شکوفا را بررسی می کند. برخلاف رویکردهای سنتی که ایده‌آلیسم آلمانی را جنبشی سکولاریزه می‌دانند، این جلد آن را به عنوان اولین بیان اساساً فلسفی مسئله سیاسی-الهیاتی پس از روشنگری و ظهور سکولاریته بازبینی می‌کند. Nothing Absolute ایده آلیسم آلمانی را به عنوان یک خط سیر سیاسی-الهیاتی باز پس می گیرد. در میان آثار این جلد، اندیشه آلمانی از کانت تا مارکس برای تبارشناسی الهیات سیاسی و برای ارزیابی مجدد مدرنیته و سکولار حیاتی است. این جلد با بررسی مجدد مفاهیمی چون ماندگاری، مدینه فاضله، حاکمیت، تئودیسه، زمین و جهان و نیز خود مفهوم الهیات سیاسی، نه تنها ایده آلیسم آلمانی و پیامدهای آن را از منظر سیاسی-الهیاتی بازنگری می کند، بلکه نشان می دهد. با استفاده از منابع مفهومی الهیات سیاسی امروز چه می توان با (یا علیه) ایده آلیسم آلمانی انجام داد؟ مشارکت کنندگان: جوزف آلبرناز، دانیل کولوچیلو باربر، آگاتا بیلیک رابسون، کریل چپورین، اس دی کرستوفسکا، سایتیا براتا داس، الکس دوبیلت، وینسنت لوید، توماس لینچ، جیمز مارتل، استیون شکسپیر، اوکسانا تیموفیوا، دانیل ویستلر

ترجمه ماشینی: این پژوهش تلاشی است برای بررسی روابط بین باور دینی و اومانیسم عصر روشنگری در فلسفه هگل و گروهی از متفکرانی که در دهه 1840 به طرق مختلف با اندیشه او ارتباط داشتند. این کتاب با مطالعه راه هایی آغاز می شود که هگل با نشان دادن اینکه درک مدرن از انسان به عنوان سوژه ای آزاد و منطقی، قدرت و اعتبار خود را از اتحاد خدا و وجود انسان در تجسم به دست آورده است، به تکامل اومانیسم واقعی مسیحی پرداخت. بقیه این مطالعه به دو شکل مختلف مخالفت با هگل مربوط می شود: اول، شاگرد انتقادی هگلیان جوان و موسی هس، که اصرار داشتند که تصور هگل از اومانیسم مسیحی نادرست است، زیرا اعتقاد دینی لزوماً با یک دیدگاه روشن مخالف است. آگاهی از شر اجتماعی و عزم برای از بین بردن آن؛ دوم، مخالفت مذهبی با روشنگری در اندیشه شلینگ و کی یرکگور، که بر تعالی خداوند از عقل بشری و بی اهمیت بودن تاریخ سکولار تأکید می کرد. در سالهای منتهی به انقلاب 1848، سنتز هگل به نفع ادعای اومانیسم الحادی یا ماورایی دینی رد شد. فصل اول، پس از بحث در مورد نقد هگل جوان از تأثیرات اجتماعی و سیاسی مسیحیت، به بررسی اتحاد باورهای دینی، فلسفه نظری و وضعیت عقلانی در نظام بالغ هگل می پردازد.

ترجمه ماشینی: فلسفه تحلیلی: یک تاریخ تفسیری به بررسی راه هایی می پردازد که تفسیر (چهره های کلیدی، جناح ها، متون و غیره) سنت تحلیلی را از فرگه تا دامت شکل داده است. این کتاب 17 فصل را به خوانندگان ارائه می دهد که مخصوصاً برای این جلد توسط گروه بین المللی از محققان برجسته نوشته شده است. برخی از فصل‌ها به موضوعات بزرگ و موضوعی مانند رابطه بین فلسفه تحلیلی و سنت‌های فلسفی دیگر مانند ایده‌آلیسم بریتانیایی و پدیدارشناسی اختصاص دارد، در حالی که فصل‌های دیگر به موضوعات دقیق‌تری یا به فیلسوفان منفرد مرتبط است، مانند مور و راسل در مورد روش فلسفی یا تاریخچه تفاسیر تراکتاتوس ویتگنشتاین. در سرتاسر، تمرکز بر تفاسیری است که برای پیدایش، توسعه و تداوم سنت تحلیلی حیاتی هستند. نتیجه، تصویری کامل‌تر و رضایت‌بخش‌تر از فلسفه تحلیلی است.

ترجمه ماشینی: این جلد که توسعه کامل فلسفه قاره‌ای پس از کانتی را پوشش می‌دهد، به‌عنوان یک اثر مرجع ضروری برای فیلسوفان و کسانی که در رشته‌های بسیاری که به طور کامل با فلسفه قاره‌ای و اروپایی مرتبط هستند، عمل می‌کند

جهان همچون اراده و تصور (به آلمانی: Die Welt als Wille und Vorstellung) مهم‌ترین اثر آرتور شوپنهاور فیلسوف آلمانی است. این کتاب اولین بار در سال ۱۸۱۸ در یک جلد به چاپ رسید. در ۱۸۴۴ ویراست دومی از این اثر در دو جلد منتشر شد که جلد اول آن در واقع چاپ مجدد ویراست نخست و جلد دوم حاوی پنجاه فصل مباحث تکمیلی دربارهٔ جلد اول بود. آرتور شوپنهاور در تابستان ۱۸۱۳ رساله دکترای خود را تحت عنوان «ریشه چهارگان اصل دلیل کافی» به ثبت رساند و مدرک دکترای خود را از دانشگاه ینا دریافت کرد. او سپس رساله دیگری با نام «در باب بینایی و رنگ‌ها» در ۱۸۱۶ منتشر کرد. پس از آن بود که شوپنهاور مشغول نوشتن اثر برجسته خود، جهان همچون اراده و تصور، شد. او معتقد بود که در این اثر تنها «یک اندیشه واحد» را از چشم‌اندازهای گوناگون مورد بررسی قرار می‌دهد. وی فلسفه‌اش را در چهار کتاب (محتویات جلد اول) در باب‌های معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اخلاق پرورش داده و ضمیمه جلد اول را به نقد فلسفه کانتی اختصاص می‌دهد. فلسفه شوپنهاور، به عقیده شخصی خود او، «تداوم و مکمل طبیعی» فلسفه کانت است، چرا که وی ایدئالیتهٔ مکان و زمان و شی فی نفسه کانتی را به‌عنوان بنیان نظام فلسفی خود اتخاذ کرده و می‌گوید جهانی که انسان‌ها تجربه می‌کنند (جهان اشیا در فضا و زمان که از طریق علیت مرتبط می‌شوند) تنها یک تصویر ذهنی، یک «re-presentation» یا تصور، از داده‌هایی‌ست که حواس انسان جمع‌آوری کرده‌اند. این تصور در عین حال که با پندار صرف تخیل کلا متفاوت است، وابسته به سوژه شناسا بوده و نمی‌تواند به عنوان جهانی که فی نفسه وجود دارد شناخته شود. بر این اساس، دانش انسان از اشیا در واقع دانش او از پدیدههای صرف است، و نه اشیا فی نفسه. شوپنهاور شی فی نفسه (ماهیت درونی همه‌چیز) را به عنوان «اراده» می‌شناسد و می‌نویسد: «نزد من ارادهٔ بی‌شناختْ بنیان واقعیت امور است.» او اراده را «یک میل مفرط کور مقاومت‌ناپذیر» می‌خواند که هنگامی که در خودش بررسی شود عاری از شناخت بوده و به حیات و اندام‌یابی نیز گره نخورده‌است؛ «از این رو امر غیرآلی نیز دارای اراده‌ای است که مظاهرش تمام کیفیات اساسی آن‌اند.» به این ترتیب، جهان همچون تصور در حقیقت عینیت‌یابی اراده است. آرتور شوپنهاور پس از انتشار «جهان همچون اراده و تصور» در ۱۸۱۸، باقی‌مانده عمر خود را صرف پالایش و تفسیر اندیشه‌های منتشر شده در ویراست نخست همین کتاب کرد، اما هیچ‌گاه تغییری اساسی در فلسفه‌اش ایجاد نکرد. اثر برجسته شوپنهاور تا سال ۱۸۵۱ و تا زمان انتشار «متعلقات و ملحقات» مورد بی‌توجهی کامل قرار گرفته بود.

ترجمه ماشینی: پس از دوره‌ای غفلت، فلسفه‌های ایده‌آلیستی و رمانتیکی که در پی نوشته‌های انقلابی کانت پدیدار شدند، بار دیگر به کانون‌های مهم توجه فلسفی، به‌ویژه در رابطه با مسئله نقش دین در زندگی بشر تبدیل شدند. با توسعه و بازتفسیر ایده‌های اساسی کانتی، مجموعه‌ای از متفکران از جمله شلینگ، هگل، فریدریش شلگل، هلدرلین و نوالیس، چارچوب مفهومی را تغییر دادند که در آن ماهیت دین قابل بررسی بود. علاوه بر این، با انجام این کار، آنها به طور قابل توجهی دیدگاه های فلسفی را شکل دادند که متفکران بعدی مانند فویرباخ، کی یرکگور، واگنر و نیچه توانستند دوباره مسئله دین را مطرح کنند. این جلد به بررسی فضاهایی می‌پردازد که در طول این دوره طولانی تفکر پساکانتی برای بازنگری جایگاه دین در پروژه خودسازی انسان باز شده است.

در فلسفه اسلامی رئالیسم ساده در مقابل ایده آلیسم مطلق وحتی سفسطه قرار می‌گیرد و به بداهت اولی و غرابت دیگری حکم می‌شود، در حالیکه این دو به یک اندازه دفاع‌ناپذیرند . به موازاتی که از این دو حد نهائی فاصله بگیریم به رئالیسم پیچیده و ایده‌آلیسم معرفت‌شناختی می‌رسیم که افقهای نزدیکی دارند و در مقابل نقد خالص فلسفی بیشتر پایدارند . مدعای اصلی رساله این است که هم ذهن و هم عین پیچیده‌تر از آن است که فلاسفه اسلامی پنداشته‌اند و به همین دلیل اولا" رئالیسم خام که ناشی از ساده‌انگاری این هر دو است . قابل‌دفاع نیست ثانیا" اگر هم چنین نباشد، به وسیله استدلالاتی چون وجود ذهنی و بطلان هم قابل اثبات نیست .