مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

«تشييد المراجعات و تفنيد المكابرات» شرحى است به زبان عربى بر كتاب «المراجعات» مرحوم سيد عبدالحسين شرف‌ الدين عاملى، در دفاع از موضوع امامت و عقايد حقه شيعه اماميه درباره اين موضوع. نويسنده كتاب آيت الله سيد على حسينى ميلانى از علماى شيعى معاصر، مقيم قم مى‌ باشد. «المراجعات» از جمله كتاب هاى با اهميت و تأثيرگذار مرحوم سيد عبدالحسين شرف الدين عاملى است كه با اهتمام و ذوق و شوق خاصى آن را به جوامع اسلامى و مسلمان هاى حقيقت‌ جو و كنجكاو در حقايق و اصول ناب اسلامى ارائه داده است. «المراجعات» نتيجه ملاقاتى است كه در 1329 ق بين مولف و شيخ سليم بشرى مالكى مذهب، رئيس دانشگاه الازهر روى داد. موضوع بسيارى از مباحثى كه بين علامه و شيخ سليم صورت گرفت، مباحث امامت است. موضوعى كه هيچ موضوع دينى به اندازه آن پيرامونش نزاع و اختلاف و جنگ و مبارزه نشده است. اين دو عالم بزرگ با يكديگر قرار گذاشتند به دور از هر گونه تعصب و بدون استفاده از دلائل ضعيف، به تبيين حق بپردازند و تنها از حق و آنچه كه صحت آنها مورد اتفاق مسلمانان است، پيروى نمايند و اين ميثاق اين دو در همه مراجعه‌ ها و مناظره‌ ها بود. اين سؤال و جواب‌ ها با خط هر يك از اين دو شخصيت انجام و مبادله شد. با دلائل قوى و روشنى كه در خصوص هر يك از شبهات مطرح شده ارائه شد، شبهات رفع و حق، همچون صبحى نورانى روشن و آشكار گرديد. اين گفت‌ و گوها در 112 مراجعه فراهم آمد و در دست عموم قرار گرفت. اما پس از انتشار اين كتاب ميان مسلمانان و اقبال چشم‌ گيرى كه نسبت بدان صورت گرفت، برخى از روى تعصب يا نادانى و گمراهى شبهاتى درباره موضوعات و مسائل مطرح شده در آن مطرح كردند كه شارح محترم در اين كتاب به رد اين شبهات بر اساس منابع اهل سنت و شرح و بيان محتواى كتاب پرداخته است.

«تشييد المراجعات و تفنيد المكابرات» شرحى است به زبان عربى بر كتاب «المراجعات» مرحوم سيد عبدالحسين شرف‌ الدين عاملى، در دفاع از موضوع امامت و عقايد حقه شيعه اماميه درباره اين موضوع. نويسنده كتاب آيت الله سيد على حسينى ميلانى از علماى شيعى معاصر، مقيم قم مى‌ باشد. «المراجعات» از جمله كتاب هاى با اهميت و تأثيرگذار مرحوم سيد عبدالحسين شرف الدين عاملى است كه با اهتمام و ذوق و شوق خاصى آن را به جوامع اسلامى و مسلمان هاى حقيقت‌ جو و كنجكاو در حقايق و اصول ناب اسلامى ارائه داده است. «المراجعات» نتيجه ملاقاتى است كه در 1329 ق بين مولف و شيخ سليم بشرى مالكى مذهب، رئيس دانشگاه الازهر روى داد. موضوع بسيارى از مباحثى كه بين علامه و شيخ سليم صورت گرفت، مباحث امامت است. موضوعى كه هيچ موضوع دينى به اندازه آن پيرامونش نزاع و اختلاف و جنگ و مبارزه نشده است. اين دو عالم بزرگ با يكديگر قرار گذاشتند به دور از هر گونه تعصب و بدون استفاده از دلائل ضعيف، به تبيين حق بپردازند و تنها از حق و آنچه كه صحت آنها مورد اتفاق مسلمانان است، پيروى نمايند و اين ميثاق اين دو در همه مراجعه‌ ها و مناظره‌ ها بود. اين سؤال و جواب‌ ها با خط هر يك از اين دو شخصيت انجام و مبادله شد. با دلائل قوى و روشنى كه در خصوص هر يك از شبهات مطرح شده ارائه شد، شبهات رفع و حق، همچون صبحى نورانى روشن و آشكار گرديد. اين گفت‌ و گوها در 112 مراجعه فراهم آمد و در دست عموم قرار گرفت. اما پس از انتشار اين كتاب ميان مسلمانان و اقبال چشم‌ گيرى كه نسبت بدان صورت گرفت، برخى از روى تعصب يا نادانى و گمراهى شبهاتى درباره موضوعات و مسائل مطرح شده در آن مطرح كردند كه شارح محترم در اين كتاب به رد اين شبهات بر اساس منابع اهل سنت و شرح و بيان محتواى كتاب پرداخته است.

«مع الدكتور السالوس فى آية التطهير»، نوشته آقاى سيد على حسينى ميلانى به زبان عربى در موضوع معناى آيه تطهير كه در واقع پاسخى است به شبهه‏ افكنى دكتر احمد سالوس استاد دانشگاه قطر كه از اساتيد وهابى مشهور معاصر مى ‏باشد. سالوس در موارد متعدد ديگر نيز نسبت به تشيع و ايرانى ‏ها موضع‏ گيري هاى نادرست و مغرضانه ‏اى ابراز نموده است كه يكى از موارد بارز آن، همين كتابى است كه در رد دلالت آيه تطهير به اهل بيت عصمت و طهارت نوشته است و كتاب حاضر عهده ‏دار پاسخ و ابطال حرف ‏هاى بى ‏دليل و هدف ‏دار ايشان است. وى در اين كتاب به شيوه ‏هاى عجيب و خلاف اعتقادات اهل سنت استدلال كرده است تا پايه‏ هاى احاديثى را كه به وضوح بيان‏گر اين معنا هستند كه آيه تطهير در شأن پنج تن اصحاب كساء نازل شده است را سست نمايد. او نخست سند روايات را به دلائلى چون شيعه بودن بعضى روات آن و سپس دلالت آنها را زير سؤال برده تا به هدف خود كه رد عصمت اهل بيت عليهم السلام مى ‏باشد، نائل شود. دكتر سالوس در كتاب خود حتى تندتر و بى‏ پرواتر از كسانى چون ابن تيميه عمل كرده و پا را فراتر از كسانى كه بنيان‏ گذاران عقيدتى فرقه وهابيت بوده‏ اند، نهاده است.

بسیاری از دانشمندان اهل تسنن اگر چه در مسائل عقیدتی، پیرو امام علی علیه السلام نیستند اما در عرض ارادت و بزرگ داشتن نام امیرالمؤمنین، کوتاهی نمی‌ کنند؛ و روایات فراوانی در مناقب و فضایل ایشان نقل می‌ کنند. در این میان برخی از معاندان کینه‌ ورز، به خاطر کینه و دشمنی با شیعیان، پا را از جاده‌ انصاف بیرون نهاده و بسیاری از حقایق تاریخی و ویژگی‌ های امیرالمؤمنین را منکر شده اند. یکی از این اشخاص ابن تیمیه است. ابن تیمیه که امروزه یکی از تئوری پردازان وهابیت به شمار می‌ رود در قرن هفتم می‌ زیسته است. آیت الله سید علی حسینی میلانی در کتاب «افکار ابن تیمیه در بوته نقد»، بخشی از دشمنی‌ ها و نفاق‌ ها و کینه‌ ورزی‌ های ابن تیمیه را به امام علی علیه السلام نشان داده است. کتاب در پنج بخش تنظیم شده است: بخش یکم موارد دشمنی ابن تیمیه با امیر مؤمنان علی علیه السلام را برشمرده است. بخش دوم نمونه‌ های انکار فضایل بی کران امیر مؤمنان علی علیه السلام توسط ابن تیمیه آمده است. در بخش سوم دیدگاه ابن تیمیّه به خلافت امیرمؤمنان علی علیه السلام آمده است. بخش چهارم: ابن تیمیه و مقایسه‌ ای بین خلفای سه گانه و حضرت علی علیه السلام. نویسنده در بخش پنجم این کتاب، به تلاش ابن تیمیه برای اثبات حقانیت خوارج و ناصبی‌ ها اشاره دارد و افتراهای وی را به امیر مؤمنان علی علیه السلام نقل کرده است. وی نشان داده است که ابن تیمیه در این راه از توسل به احادیث دروغین ابایی ندارد.

كتاب «نفحات الازهار فى خلاصة عبقات الانوار» نوشته سید علی حسینی میلانی به زبان عربی و در موضوع کلام و عقاید می باشد. در اوائل قرن سيزدهم هجرى قمرى كتابى به نام «التحفة الاثنا عشریة فی الردّ علی الإمامیة الإثنی عشریة» توسط يك عالم سنّی به نام عبدالعزیز بن احمد دهلوی به زبان فارسی تأليف شد كه ضمن آن اعتقادات شیعه در زمينه توحید، نبوّت، معاد و مخصوصا امامت با دلايل غير علمى و خلاف واقع مورد نقد قرار گرفت و احساسات شيعيان هند را جريحه ‌دار كرد. پس از تأليف اين كتاب دانشمندان شیعه براى صيانت از حريم اعتقادات شيعه به ميدان آمده و كتابهايى را در ردّ اين كتاب نگاشتند كه در ميان آنها كتاب عظيم و گران‌ سنگ «عبقات الأنوار» به تأييد بزرگان شيعه و اعتراف مخالفين از اعتبار ويژه‌ اى برخوردار است و دليل آن را مى ‌توان در تلاش طاقت ‌فرسا، تتبّع و تحقيق فراوان و همّت بى‌ نظير سید میر حامد حسین متکلّم و محقق شیعه در راه تأليف اين كتاب جستجو نمود. مؤلف در اين كتاب شش آیه و ده حديثى را كه دهلوى در كتاب خود مطرح و دلالت آن را بر مسئله امامت انكار كرده است، با اسناد فراوان و غير قابل انكار نزد مخالفين به تفصيل بررسى كرده است و با دلايل متقن و محكم دلالت آنها را بر امامت ائمه معصومين عليهم السلام به اثبات رسانده است به صورتى كه جاى هيچ‌ گونه شک و ترديدى براى يك مسلمان منصف و بدون تعصّب باقى نمى‌ ماند. وى در اين كتاب -كه به زبان فارسی نگاشته است- روایات را فقط از طريق أعلام أهل سنت نقل كرده و حتّى در استدلال يا استشهاد به يك قاعده مثلا نحوى به كلام آنان استناد نموده است و براى اثبات تواتر احاديث از همه طبقات راویان از قرن اوّل هجرى تا قرن سيزدهم بهره برده است.

تحول در علم کلام-همانند علوم دیگر- به صورت کمی و کیفی رخ داده است. یعنی هم مسایل کلامی به تدریج افزایش یافته است و هم در مبانی، روش‌ها و نگرش‌های کلامی تحولاتی پدید آمده است. این‌ تحولات در دنیای جدید ویژگی‌هایی دارد که بدان جهت با نام « کلام جدید » شناخته شده است و از آن در برابر کلام قدیم یا سنتی یاد می‌شود. خاستگاه این تحول و تجدد جهان غرب پس از عصر رنسانس و در دوران مدرنیته و پست مدرنیته است. تحولاتی که در عرصه‌های مختلف فلسفی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی رخ داد الاهیات مسیحی را با چالش های جدی روبرو کرد و عکس‌العمل‌های متفاوت متکلمان مسیحی را برانگیخت. گروهی از آنان با روش‌هایی متفاوت بر آن شدند تا از طریق بازنگری آموزه‌های دینی و تبیین آنها متناسب با فضای فکری و فرهنگی جدید دین را به گونه‌ای عرضه کنند که برای بشر جدید قابل فهم و پذیرش باشد و بدین صورت الاهیات جدید مسیحی پدید آمد. شلایرماخر، رودلف بولتمان و پل تیلیش از جمله متکلمان جدید مسیحی‌اند که هر یک روش و نگرش ویژ‌ه‌ای را در الاهیات مسیحی مطرح ساختند. تحولات جدید در عرصه فرهنگ، سیاست، فلسفه، و دیگر شئون جامعه بشری به تدریج به جهان اسلام راه یافت و چالش‌های مشابهی را در برابر کلام اسلامی مطرح ساخت و عکس العمل‌های متفاوت متکلمان اسلامی را برانگیخت. گروهی به این دلیل که این تحولات ریشه در جهان غرب و عالم مسیحیت دارد آن‌ها را نامشروع دانسته و هرگونه بحث و گفت‌وگوی علمی در این باره را ناروا انگاشته‌اند. گروهی دیگر با این توجیه که این تحولات محصول رشد علمی و فکری بشر جدید است یک‌پارچگی آنان را پذیرفته و بر آن شدند تا آموزه‌های دینی را بر اساس آنها تفسیر کنند و اگر قابل تفسیر نبود آنها را کنار بگذارند. عده‌ای دیگر روش التقاط را برگزیدند. اما نخبگانی چون علامه طباطبایی و استاد مطهری بر آن شدند تا ضمن ارج نهادن به این تحولات مثبت در عرضه دانش تجربی مسایل سیاسی و اجتماعی کاستی‌های فلسفی و کلامی غرب را برملا سازند و با بهره‌گیری از مبانی فلسفی و کلامی اسلامی راهی معتدل و معقول را فرا روی بشر جدید قرار دهند تا ضمن بهره‌مندی از مزایای علمی و سیاسی جدید حریم دین و آموزه‌های اصیل و حیاتی را پاس دارد و علم و دین، تخصص و تعهد، پیشرفت و معنویت، دنیا و آخرت را در کنار یک‌دیگر بنشانند.

علم کلام از زمان آغاز تاکنون تحولات زیادی داشته است. سه مکتب مهم در این دانش، یعنی اعتزال، اشعریت و شیعه، بیش‌ترین بحث‌‌‌ها و مهمترین تحولات را در مقایسه با دیگر نحله‌‌‌‌‌‌ها درون خود داشته‌اند. نسبت میان فلسفه و کلام از جمله مباحثی است که دربارۀ هر سه مکتب مطرح است. سؤال اساسی در این باره این است که این سه مکتب از آغاز تا اوج فعالیت خود چه نسبتی با فلسفه داشتند؟ پرسش دقیق‌تر آن است که بگوییم: کلام اسلامی‌تا چه ‌اندازه و چگونه از فلسفه بهره برد؟ و به عبارت دیگر چگونه ساختار فلسفی پیدا کرد؟ در این مقاله ضمن پاسخ به سؤالات بالا و بررسی فلسفی شدن هر سه مکتب کلامی، از این مطلب سخن به میان آمده است که ساختار فلسفی در کلام شیعه، برخلاف کلام اعتزال و اشعریت، تابع حکمت‌اندیشی است؛ این ساختار در کتاب الیاقوت نوبختی (قرن چهارم) برای نخستین بار ظاهر می‌شود و در کتاب تجرید الاعتقاد خواجه نصیرالدین طوسی (قرن هفتم) به کمال می‌رسد. حکمت‌اندیشی - که برگرفته از آموزه‌‌‌‌‌‌های قرآنی است - و امامت محوری، دو امتیاز مهم کلام شیعی، چه در حیات امامان معصوم? و چه پس از دوران غیبت کبری، است و همان است که ساختار فلسفی این کلام را در آثاری چون تجرید الاعتقاد بوجود آورده است.

فلسفه اسلامی همواره در تاریخی درازمدت با امواج گوناگون و شکننده‌ای از مخالفت‌ها و شبه تراشی‌ها مواجه بوده و پژوهش های عمیقی برای دفع آنها انجام گرفته است، و همین امر موجب رشد کمّی و کیفی فلسفه اسلامی شده است. اگر روزگاری جبر و تفویض، حدوث زمانی عالم، زیادت صفات واجب و نفی علت غایی، نفی ضرورت و اعتقاد به اولویت، مرئی بودن خداوند، نفی حسن و قبح ذاتی و مخدوش شدن عدل الهی و ده‌ها مسئله دیگر، فلسفه اسلامی را به چالش می‌کشید، و چنانچه روزی امواج گوناگونی از ایسم‌ها به بازار اندیشه راه می‌یافت و چند صباحی رونق می‌گرفت و فلسفه و فلاسفه اسلامی را درگیر می‌ساخت و آنان ناگزیر می‌شدند که با پژوهش و نوآوری، سنگر دفاع را مستحکم سازند و در برابر تجددخواهی الحادی به مقاومت بپردازند، اکنون دوره فراتجددخواهی یا پست‌مدرنیسم رسیده و شعار طرفداری از کثرت و انشقاق و نسبیت سر می‌دهد. این نگرش، حاکمیت و بی‌طرفی عقل را موهوم می شمارد؛ عقیده به پیشرفت را نفی می کند؛ به هیچ‌انگاری (نیهیلسم) گرایش دارد و فرهنگ‌های بومی و متقابل را با همه ویژگی‌هایشان پذیرا می‌گردد. گفتنی است که در این شرایط نیز افق‌های نوینی در برابر فلسفه اسلامی گشوده می‌شود و به پژوهش‌هایی گسترده‌تر نیاز دارد.

کلام جدید عنوانی است که در سده‌ی اخیر مطرح و مورد اقبال دانشمندان و مراکز علمی پژوهشی واقع گردیده است؛ این اقبال همراه با ابهامی در مفهوم تجدد و متعلق آن است که: آیا تعبیر تجدد در باره ی علم کلام صحیح است یا نه؟ اگر صحیح است، آیا مجموع ارکان دانش کلام، مشمول این تجدد قرار گرفته یا بخشی از ارکان فرعی آن؟ وجود تفسیرهای متفاوت در چیستی کلام جدید، سبب شده است تا دیدگاهها و برداشتهای مختلفی از کلام جدید مطرح گردد. این نوشتار با بررسی مفهوم تجدد، دیدگاههای­ مطرح شده در بیان متعلّق تجدد را مورد نقد و بررسی قرار داده و با بیان دیدگاه برگزیده، عمومیت شمول تجدد را در تمام ارکان علم کلام نفی می­کند و متعلّق تجدد را به‌طور خاص در محورهای محدودی از ارکان آن می­داند که تنها شامل مسائل، مبانی، روشها، رویکردها و زبان می­شود.