مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

از جمله فنون بلاغت در راستای تبیین و آشکارسازی اهداف و مقاصد کلام،‏ تصویرگری در قالب «تشبیه تمثیل» است. تشبیهی که وجه شبه آن،‏ امری آشکار و ظاهری نیست و نیاز به تاویل دارد. قرآن کریم و نهج البلاغه که به اعتراف صاحب نظران از عالی ترین درجات بلاغت برخوردارند،‏ برای به تصویر کشیدن بسیاری از معارف عمیق و دور از دسترس فهم متعارف انسان،‏ از این شیوه بهره فراوان برده اند. این پژوهش بر آن است تا با ارائه و شرح نمونه هایی از این تصویرسازی ها،‏ گوشه ای از زیبایی و بلاغت بیان را در این دو منبع گران سنگ به نمایش بگذارد و با تحلیل و مقایسه موضوعات،‏ عناصر و نمادهای به کار رفته در تشبیهات تمثیلی این دو اثر،‏ به ارائه جداول،‏ نمودارها و نتایج مربوط بپردازد.

‫اين تحقيق به بررسي و تبيين موضوع وحدت اسلامي و ابعاد مهم آن مانند عرصه‌ها، موانع و راهکارهاي آن، با تأکيد بر جامعه افغانستان پرداخته است. وحدت اسلامي به‌معناي همکاري ميان پيروان مذاهب مختلف اسلامي در عرصه‌هاي گوناگون، بر اساس مباني مشترک ديني است. بر اساس شرايط و شواهد موجود، در حال حاضر وحدت ميان مذاهب اسلامي نه تنها امکان‌پذير است، بلکه مسلمانان ناگزيز از آن نيز هستند. به همين دليل، علما و بزرگاني مانند سيد جمال‌الدين اسدآبادي، سيد عبدالحسين شرف‌الدين، شيخ محمود شلتوت، شيخ عبدالمجيد سليم، آيت‌الله بروجردي و امام خميني(، با درک شرايط زمان خود، از مناديان وحدت اسلامي در ميان جوامع مسلمان بوده‌اند. در اين زمينه، دين اسلام، قرآن کريم، پيامبر اکرم (ص) و سنت آن حضرت، و محبت اهل بيت(، مهم‌ترين مباني و اصول مشترکي است که مي‌تواند مبنا و محور وحدت مسلمانان قرار گيرد. عرصه‌هاي وحدت و همکاري ميان مسلمانان، هم مي‌تواند عرصه سياسي، مانند تشکيل حکومت واحد و همچنين دفاع هماهنگ در برابر دشمنان اسلام، و نيز عرصه علمي و فرهنگي، که زمينه‌هاي بسياري براي وحدت دارد، باشد. مصاديق فراواني هم در تاريخ نشان مي‌دهد که اهل بيت(، علماي شيعه و اهل سنت در اين عرصه‌ها با طرف مقابل همکاري متقابل داشته‌اند. اما تفرقه‌افکني دشمنان در ميان امت اسلامي، که با شيوه‌هاي گوناگون انجام مي‌شود، تعصبات بي‌جاي مذهبي، و افراط‌گرايي برخي از پيروان مذاهب که در قالب تکفير و نسبت‌هاي ناروا صورت مي‌گيرد، موانع مهم وحدت اسلامي به‌شمار مي‌رود. البته گفتگوي سازنده ميان علما و بزرگان مذاهب اسلامي و مشارکت در امور مذهبي و اجتماعي يکديگر مي‌تواند اين موانع را رفع نمايد. و اما در جامعه افغانستان اگرچه پيشينه روابط شيعيان و اهل سنت، تاريک و ناخوشايند بوده است، ولي در شرايط کنوني و با توجه به فعاليت‌هاي انجام گرفته در به رسميت شناخته شدن حقوق شيعيان، چشم‌انداز روشني قابل پيش‌بيني است.