مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضردرباب نظر برخی از خاورشناسان نامدار در منشاء تشیع؛ هویت خلافت وامامت و تشیع سیاسی واعتقادی است. حاصل تحقیق آن است که مستشرقان مورد بحث، یا به سبب خطا درمطالعات و اعتماد محض برمنابع اهل سنت و یا به اغراض استعماری، در این نکته اتفاق نظر دارند که تشیع یک جریان سیاسی بوده است. آنان تشیع را مذهبی اصیل که اسلام حقیقی باشد و از متن قران و حدیث نبوی برخاسته باشد نمی‌دانند. افزون بر خطا در منشا تشیع، آنان عقاید شیعه را نیز به درستی نمی‌شناسند و آن را با اعتقادات غلات در می‌آمیزند. امامت را ادامه میل به تصاحب خلافت و نبرد برسرقدرت می‌شمارند و باورهای اصیل شیعه مانند عصمت را توجیهاتی می‌پندارند که به دست اندیشمندان شیعی پدید امده است. این اندیشه که در تشیع از آغاز و به فرمان خدا امامت وخلافت به هم در آمیخته بودند حقیقتی است که ما آن را تشیع عقیدتی نامیده‌ایم و خاورشناسان که تشیع را تنها جریانی سیاسی می‌دانند در فهم آن به خطا رفته‌اند.

چکیده ماشینی : تشیع با تجربه انقلاب خود در سال 1979 توجه جهان را به خود جلب کرد و متعاقباً در قالب گفتمان یکپارچه اسلام سیاسی رادیکال قرار گرفت. سخنگویان اسلام شیعی چه در قدرت و چه خارج از قدرت، تنها نمایندگان دین نبوده اند. شریعت سنگلاجی (1944-1891) فقیه شیعه و اصلاح‌طل‌گرا، ناسازگار و سازش‌ناپذیر، برخی از باورهای رایج شیعی و جریان اصلی روحانیت را به چالش کشید و از آن محافظت و تبلیغ کرد. در اصلاحات شیعی در ایران، علی رهنما درکی تازه از گفتمان اصلاح طلبانه سنگلاجی از منظر کلامی ارائه می کند و خوانندگان را به قلب بحث های کلیدی مذهبی در ایران در دهه 1940 می برد. رهنما با کاوش در زندگی، موقعیت کلامی و اختلافات سنگلاجی نشان می دهد که به دور از مقاومت در برابر تغییر، بحث در مورد چرایی و چگونگی اصلاح دین از دیرباز در قلب اسلام شیعی بوده است. این کتاب با تکیه بر نوشته ها و خطبه های سنگلجی و همچنین مصاحبه با پسرش، مقدمه ای مفصل و جامع بر اندیشه های اصلاح طلب ارائه می دهد. به این ترتیب، به محققان دین و سیاست خاورمیانه به طور یکسان بینشی نافذ از تأثیری که این عقاید بر تشیع داشته‌اند ارائه می‌کند - تأثیری که امروزه هنوز احساس می‌شود.

متیو پیرس، شیعه پژوه امریکایی در کتاب «دوازده معصوم» به نقش پنج مؤلف هاگیوگراف شیعی و کتاب‌های ایشان در هویت بخشی به شیعه پرداخته است. این کتاب ها عبارتند از: اثبات الوصیه مسعودی، دلایل الامامه طبری، الارشاد شیخ مفید، اعلام الوری طبرسی ومناقب آل ابی‌طالب ابن شهرآشوب. وی در این کتاب، به نقش اصلی و مؤثر این هاگیوگراف‌ها، در هویت بخشی به جامعه‌ی شیعه، تقدس و معصومیت بخشی به امامان و ایجاد تاریخ مقدس تشیع، مرزبندی‌های اعتقادی- عملی شیعه از غیر شیعه و شکل‌گیری تاریخ شفاهی و مقدس شیعی به‌وسیله‌ی داستان ‌پردازی‌ها و حکایات این مؤلفان، پرداخته است. موضوع نوشتار متیوپیرس، تاریخ فکر و اندیشه است که سعی نموده است با استفاده از روش تاریخی، شکل گیری حافظه تاریخی شیعی را به قدیس‌نگاران شیعی نسبت دهد. طرح این دیدگاه از سوی وی، ریشه در مبانی-ای دارد که نویسنده برای خود برگزیده و براساس آن، به چنین اظهارنظری دست‌یازیده است. پژوهش حاضر، سعی نموده است علاوه بر گزارشی از کتاب، مبانی و روش مؤلف را ، نقد و بررسی نماید.

ترجمه ماشینی: بزرگداشت نبرد کربلا که در آن حسین نوه حضرت محمد و هفتاد و دو تن از اعضای خانواده و یارانش در سال 680 میلادی به شهادت رسیدند، مراسم مذهبی اصلی اسلام شیعی است. اگرچه در مورد مناسکی که کربلا را دوباره اجرا می کند و به آن احترام می گذارد، نوشته شده است، اما تاکنون هیچ کس مشارکت زنان در این مراسم را مطالعه نکرده است. این مجموعه مقالات اصیل توسط یک تیم چند رشته‌ای از محققان، نقش‌های متنوعی را که زنان در مناسک کربلا ایفا کرده‌اند، و نیز شیوه‌های متنوعی که در آن نمادهای رمزگذاری شده جنسیتی در گفتمان‌های مذهبی و سیاسی استفاده شده‌اند، تحلیل می‌کند. دست اندرکاران این جلد، زنان را شرکت کننده و ناظر مراسم کربلا در ایران، عراق، لبنان، هند، پاکستان و آمریکا می دانند. آنها دریافتند که تجارب زنان در مناسک شیعی از جامعه ای به جامعه دیگر، بر اساس آداب و رسوم منطقه ای، ترجیحات شخصی، تفاسیر مذهبی، فرهنگ عامه، و پیشینه اقتصادی-اجتماعی به طور قابل ملاحظه ای متفاوت است. نویسندگان همچنین نمادگرایی جنسیتی را در آیین‌ها بررسی می‌کنند و نشان می‌دهند که چگونه تمایزات بین جنسیت‌ها را تقویت می‌کند و در عین حال مرکزیت زنان را در فهرست نمادین تشیع برجسته می‌کند. در مجموع، نویسندگان به این نتیجه رسیدند که در حالی که مناسک و نمادهای شیعی به جهاتی برای محدود کردن نقش‌های اجتماعی زنان مورد استفاده قرار گرفته‌اند، اما از جهات دیگر در خدمت احساس استقلال و توانمندی زنان بوده‌اند.

زمانی که علامه حلی نظریه «حجیت اخبار آحاد» را برگزید، مبنای ارزیابی حدیث را معیارهای سندی و اوصاف راوی قرار داد و بدین‌سان مشروعیت روایت بر شرایط راوی متمرکز شد؛ اما اینگونه نبود که وی قراین پذیرش روایت (به ویژه شهرت عملی) را کنار بگذارد. وی از قراین پذیرش روایت غفلت نکرد؛ اما پذیرش قراین در بین عالمان بعد از وی روز به روز کمرنگ‌تر شد، به ویژه در فقاهت محقق اردبیلی و شاگردانش. حلقه فکری محقق اردبیلی نسبت به نظریه «انجبار» رویکردی انتقادی داشت و از سوی دیگر، با اشتراط ایمان در پذیرش روایت راوی، حجیت را در «صحیح» و بلکه «صحیح اعلایی» منحصر کردند. این سختگیری در پذیرش روایات، زمینه تقویت جنبه­های عقلی فقاهت حلقه فکری محقق اردبیلی و گسترش تمسک بر عمومات و اطلاقات آیات الاحکام و سنت قطعی و استخراج فتوا بر اساس آنها را فراهم کرد. در چنین فضایی کاملاً طبیعی است که با کنارگذاشتن بخش اعظم روایات، برخی نتایج این رویکرد را برنتابند و در برابر این رویکرد قیام کنند و این‌گونه مکتب «حله» خود زمینه زوال خود و ظهور مکتب «اخباری‌گری» را فراهم کرد.

ترجمه ماشینی: تحقیق در مورد دوره شکل گیری اسلام شیعی در چند دهه اخیر راه درازی را طی کرده است. این پیشرفت خوشایند، به ویژه از کار محمدعلی امیر معزی الهام گرفته شده است، که بینش اصلی او این بود که فرض کند تشیع «قدیم» دقیقاً با آن آموزه‌ها و مواضعی مشخص شده است که سنت عقلانی بعدی آنها را «افراطی» رد کرد. غلو). این شکل خاص از بدعت گذاری و غیره کردن، زمانی معنا پیدا کرد که جوامع ایجاد شده بودند. به دنبال به رسمیت شناختن رسمی توسط عباسیان و دیگر دربارهای سلطنتی بودند. و نهادهای یادگیری، و نیز ساختارها و سلسله مراتب را که در دیگر اعترافات مسلمانان قابل مشاهده است، توسعه داد. با این وجود، این سؤال باقی می ماند که چه چیزی اسلام شیعی را متمایز می کند، چگونه می توان میان آن دسته از گرایش هایی که خود را شیعه تعریف می کردند، و چه نوع ساخت و ساز بود. افراط گرایی (من تشخیص می دهم که این تفسیر بسیار ناکافی از غلو است). مشارکت امیر معزی پیچیده تر شده است.