جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با مقایسه شخصیت عیسی مسیح(ع) در عهد جدید و قرآن کریم نکات و اختلافات فراوانی بدست می‌آید که از جمله آنها: 1- مریم (س) در عهد جدید جایگاه برجسته ای جزاینکه فرزندی موعود را به دنیا آورده است، ندارد و در عقد شخصی به نام یوسف بوده است.امّا در قرآن کریم، مریم جایگاه ویژه ای دارد و از جمله اینکه، خداوند مریم را برگزید، پاک ساخته و برتمام زنان عالم برتری داده است. 2- عهد جدید؛ مسیح را با نامهایی چون پسر خدا و خداوند ذکر می کند که قرآن کریم به شدت آن را رد می نماید. 3 – بعضی از معجزاتی که در عهد جدید به عیسی مسیح (ع) نسبت داده شده است؛ مانند تبدیل آب به شراب و خشک کردن درخت سبز با سیمای ملکوتی و قرآنی عیسی (ع) در تضاد است. 4 -تناقضات آشکاری در عهد جدید وجود دارد ؛ تناقض در نسب نامه عیسی (ع) تا..... که اگر کتابی که منسوب به وحی است، دارای تناقض باشد فاقد اعتبار خواهد بود. 5-رفتارهای غیر اخلاقی؛ ظالمانه و خلاف عقل در عهد جدید به عیسی (ع) نسبت داده شده است؛ مانند رفتار نادرست با مادرش و شاگردانش و....... که مورد تایید قرآن نیست. 6 – از نظر عهد جدید عیسی (ع) دستگیر و مصلوب شد و بعد از سه روز زنده شد و به آسمان صعود کرد. اما از نظر قرآن کریم ؛ عیسی (ع) دستگیر و مصلوب نشد؛ بلکه به قدرت الهی امر بردشمنان عیسی (ع) مشتبه شد و خداوند عیسی (ع) را به سوی آسمان بالا برد.

مطالعات تطبیقی در همه ی زمینه ها به‌ویژه در عرصه ی دین، تاریخ و حوزه ی عقاید امر بسیار لازم و ضروری است؛ چراکه مقوله ی فرهنگ و دین، نقش اساسی را در روند جهانی شدن ایفا می کند و در این زمینه هم چون سایر عرصه های دیگر، این نوع نگاه تطبیقِ هم می تواند در حوزه ی اصول ادیان و هم در حوزه ی آموزه های آن صورت گرفته و دستاوردهای عظیم فکری و کاربردی را برای جوامع بشری فراهم نماید.این تحقیق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به کتب معتبر تاریخی، سیره حضرت محمد(ص) و حضرت عیسی(ع) را با تأکید بر صلح و جنگ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده است.یافته تحقیق نشان می دهد که سلسله انبیا(ع)، همچون دانه های تسبیح باهم متصل اند و یک هدف داشته اند که آن نفی شرک و ترویج توحید و یکتاپرستی بوده است؛ اما به‌مقتضای شرایط زمان و مکان، نوع تبلیغشان متفاوت بوده است. سلسله‌مراتب پیامبران(ع) خود نشانی از سیر تدریجی هدایت الهی است؛ به این معنا که دین واحد و ثابت است، به‌تناسب زمان و مکان، کامل تر شده تا به کمال نهایی رسیده است. حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص) از پیامبران الهی بودند که برای هدایت انسان ها مبعوث شدند. سیره ی اجتماعی حضرت عیسی(ع) سرشار از معنویت و مهربانی بود. حضرت عیسی(ع) مردمان زمان خود را به صلح و آشتی دعوت می نمودند و همچنین پیامبر اکرم(ع) در پرتو تعالیم اسلام، در مدتی نه‌چندان طولانی، آن جامعه منحط و گرفتار جهل و تباهی را‌ متحول ساخت تا ناامنی، هرج‌ومرج، فساد اجتماعی و درگیری های قومی را به وحدت، امنیت، برادری، محبت و ایثار تبدیل نماید. بنابراین هر دو پیامبر منادی وحدت، صلح و آرامش بودند. هرچند که جنگ و درگیری‌های میان حق و باطل در زمان حضرت محمد(ص) اتفاق افتاد که مسئله طبیعی هر انقلاب است. نکته دیگری که نتایج پژوهش نشان می دهد این است که بعضی از پیروان هر دو دین به دلیل دنیا پرستی و هوا پرستی از آموزه های حیات بخش وحیانی فاصله گرفتند و تنها در صورت تمسک به سیره پیامبرانشان می توانند به همدلی و وفاق جامعه دست یابند.

چکیدهیکی از دغدغه‌های بشر از گذشته تا امروز، مسأله نجات و رستگاری او در این دنیا و عالم پس از مرگ است که در تمام ادیان الهی مطرح بوده است.اما انحراف از مسیر حقیقت باعث به وجود آمدن کج فهمی‌هایی در بشر شده است.در آیین مسیحیت همچون سایر ادیان الهی تفکرات انحرافی وارد شد که هیچ سابقه ای در اصل این دین نداشته است.آموزه فدا از جمله این تفکرات است که صرف ایمان به این آموزه را موجب نجات و رستگاری پیروان این دین می دانند.در تفکر اسلامی شیعی در خصوص فدیه شدن امام حسین(ع)به عنوان کفاره گناهان مطرح می شود لکن برداشت ناصواب از این مسأله باعث شد گروهی تصور کنندصرف محبت به امام حسین(ع) نجات بخش آنان خواهد بود. پژوهش حاصل با هدف ایجاد همگرایی بین ادیان، بررسی مسأله فدا در دین اسلام و مسیحیت به روش توصیفی تحلیلی می پردازد.و به این نتیجه می رسد که گرچه مسئله فدا در روایات اسلامی مطرح شده است؛ صرف ایمان به این آموزه نجات بخش نیست بلکه ایمان به خدا و انجام عمل صالح و تلاش در جهت رفع آلودگیهای ظاهری و باطنی می تواند بستر ساز بهره مندی از شفاعت امام حسین را فراهم کند. .واژه‌های کلیدی: فدا، اسلام، مسیحیت، حضرت عیسی (ع)، امام حسین (ع)، کفاره، نجات .

در احادیث رایج در متن های عرفانی، نور محمدی و عقل، نخستین آفریده ها به شمار می روند. انطباق نور و عقل و قلم با چهره اسطوره ای پیامبر اسلام درمتن های عرفانی نشان دهنده نفوذ بعضی عقاید پیش از اسلامی در این زمینه نیز هست و رد پای عقاید زرتشتی و مانوی و عهد عتیق را منعکس می سازد. مقاله حاضر به بررسی مشترکات عرفان اسلامی و عرفان پیش از اسلام در زمینه عقاید مربوط به نور اختصاص دارد.

با نگاه به سیر تاریخی تولد و تطور «اندیشه ولایت»- به طور عام- و اندیشه «ختم ولایت»- به طورخاص- می توان گفت که حکیم ترمذی در قرن سوم با نوشتن کتاب ختم الاولیاء، گفتمان «صدق» را که بر اندیشه خراز حاکم بود به گفتمان «صدیقیت/ ولایت» تغییر می دهد. به عبارت دیگر ما شاهد یک انتقال گفتمان از صدق به صدیقیت/ ولایت هستیم. بدین ترتیب مفهوم صدق که در اندیشه متصوفه، مفهومی محوری بود، جای خود را به مفاهیم صدیقیت و ولایت می دهد. این تطور به نوبه خود زمینه تولد اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی می شود. در همین جریان با ظهور ابن عربی و نوشتن کتاب عنقاء مغرب فی معرفه ختم الاولیاء و شمس المغرب بحث صدیقیت کم رنگ شده و در فتوحات مکیه و فصوص الحکم به طور کلی گفتمان ولایت غالب می شود. بنابراین می توان گفت در سیر تاریخی این جریان، ابن عربی، نقطه عطفی است که در آن گفتمان صدیقیت/ ولایت به گفتمان ولایت تغییر می یابد.