جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه تحقیقی در رابطه بین الهیات سیاسی و تلاش فلسفی برای ایجاد نظم سکولار و خودمختار است که در آن افراد از طریق قوانین جهانی خود را اداره می کنند. من استدلال می کنم که این پروژه شکست می خورد و بررسی می کنم که چگونه الهیات سیاسی در پی آن پدید می آیند. در فصل 1، من استدلال می‌کنم که فلسفه کانت یک «آزمایش عقل» را برای تثبیت اقتدار و خودمختاری عقل ترتیب می‌دهد. برای موفقیت، کانت باید قضاوت را به‌عنوان آشتی جهانی و فرد ارائه دهد. با این حال، محاکمه عقل دو سرنوشت دارد: یا رویه حقوقی زیر پا گذاشته می شود، نظم جدید از طریق یک عمل خشونت آمیز برقرار می شود، یا حکم به تعویق می افتد، و قوانین عقل با ارجاع به آرمان خودمختاری که هرگز به وجود نمی آید، مشروعیت می یابد. در هر دو مورد، چیزی برای حمایت از نظم عقلانی قربانی می شود. در فصل 2، من نشان می دهم که چگونه F.W.J. شلینگ با توسعه یک الاهیات سیاسی که در آن تنها کلیسا کلید قضاوت غیر خشونت آمیز را در دست دارد، به یک نظم خودمختار و سکولار پاسخ می دهد. سپس در فصل 3 استدلال می‌کنم که کارل اشمیت الهیات سیاسی خود را در پاسخ به فرمالیسم لیبرالی توسعه می‌دهد که فداکاری‌هایی را که نظم سیاسی و عقلانی را حفظ می‌کند، پنهان می‌کند. در اینجا الهیات سیاسی از این درک سرچشمه می گیرد که قضاوت های سیاسی و عقلانی همیشه قربانی می طلبد. در فصل 4، کار جورجیو آگامبن را مورد بحث قرار می‌دهم که می‌خواهد قضاوت سیاسی و عقلانی را به طور کلی به حالت تعلیق درآورد. هم منطق سیاسی و هم دینی با منطق «مقدس» یکسانی مشخص می‌شود که قدرت قضاوت مطلق، اما غیرقابل پاسخگویی را حفظ می‌کند. در نهایت، در فصل 5، به کار G.W.F. هگل نشان می دهد که چگونه محاکمه عقل به دو روایت متضاد از سکولاریزاسیون بستگی دارد. من با طرح چند سؤال انتقادی در مورد محاکمه، و الهیات سیاسی که در پی آن مطرح می شود، پایان می دهم.

ترجمه ماشینی : در میان شخصیت‌های ضدانقلابی که پس از انقلاب فرانسه ظهور کردند، شخصیت و آثار لویی دو بونالد (1754-1840)، بر خلاف آثار ژوزف دو ماستر، در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. با این حال، او در زمان خودش به عنوان اصلی ترین منتقد افراط و تفریط دوران انقلاب شناخته می شد. تلاش او برای بیان یک فلسفه سنت‌گرایانه از جامعه و اقتدار، شایستگی آن را دارد که در میان محققان بیشتر شناخته شود، اگر چه تنها به دلیل اصالت آموزه او درباره وحی بدوی، که می‌کوشد شرحی از دانش بشری بر اساس درک خاصی از عقل انسانی ارائه دهد. و از ماهیت و کارکرد زبان. آثار او همچنین حاوی بسیاری از بینش‌های ارزشمند در مورد روش‌هایی است که جوامع از طریق درک سه‌کارکردی و سه‌فردی از ساختار سلسله‌مراتب اجتماعی تشکیل می‌شوند. آثار لوئی دو بونالد از توجه به مسائل مربوط به روابط دینی و سیاسی، برای ارائه دیدگاهی تازه به مطالعه الهیات سیاسی به نظر می رسد. تعهد پذیرفته شده برخی از حامیان مدرن الهیات سیاسی، مانند کارل اشمیت، انگیزه کافی برای تلاش برای ترسیم ویژگی های اصلی آموزه های سیاسی، اجتماعی و معرفت شناختی بونالد در پرتو قیاسی از اشکال اجتماعی است. با این حال، تأیید بونالد از نهادهای سنتی اجتماعی و عرفی نیز باید با تعهدی برای درک فطری گرایانه از حیثیت، آزادی و حقوق انسان ها که توسط مشاهیر مکتب ارسطویی-تومیست، یعنی ژاک ماریتن و ارائه شده است، تکمیل شود. چارلز ژورنت تلاش حاضر برای بازتعریف الهیات سیاسی، در پرتو اندیشه بونالد، امر اجتماعی را مقوله ای اساسی از هستی می داند. از منظر ماندگاری جامعه در ساختار تغییرناپذیر و منطق صیانت از خود است که می توان ماهیت اجتماعی انسان را به درستی درک کرد.

ترجمه ماشینی : نیجریه، پرجمعیت‌ترین کشور آفریقا، درگیر درگیری‌های مختلف است که با تعدد و تنوعی که مشخصه این کشور است، تشدید شده است. این کشور یک جامعه چند قومیتی، چند فرهنگی، چند منطقه ای و چند مذهبی است. و در حالی که چنین مجموعه‌ای از ویژگی‌ها مختص نیجریه نیست، مدیریت آنها تا حد زیادی به درگیری‌های مختلف دامن زده است و درگیری‌های مذهبی به عنوان یکی از مخرب‌ترین آنها ظاهر شده است. به نظر می رسد بیش از هر موضوع دیگری، درگیری مذهبی به تهدیدی برای انسجام، ثبات و توسعه ملی تبدیل شده است. منجر به ترس، سوء ظن، ناآرامی شده است. آوارگی دسته جمعی مردم، تخریب جان و مال؛ در نتیجه منجر به عقب‌نشینی‌های بزرگ برای ملت‌سازی می‌شود. سه دین اصلی نیجریه، ادیان بومی، اسلام و مسیحیت هستند که اسلام و مسیحیت تقریباً قدرت یکسانی دارند. در حالی که ادیان بومی عموماً با دو مذهب «مهمان» مدارا و سازگاری داشته‌اند، منازعات و درگیری‌های خشونت‌آمیز بی‌وقفه، رابطه بین مسلمانان و مسیحیان، به‌ویژه در شمال نیجریه را مشخص می‌کند، و این در افزایش فراوانی، شدت و پیچیدگی بوده است. . این وضعیت منجر به پیدایش و بکارگیری رویکردهای متعددی برای تغییر درگیری ها به منظور تضمین همزیستی مسالمت آمیز همه مردم شده است. وظیفه این پایان نامه کمک به تأملات عملی و الهیاتی در جستجوی مداوم برای چگونگی پایان دادن به درگیری مذهبی ناخواسته بین مسلمانان و مسیحیان توسط نیجریه و ایجاد جامعه ای صلح آمیز و هماهنگ است.

الهیات سیاسی نوین یوهانس باپتیست متز، کشیش و الهی‌دان کاتولیک آلمانی، یکی از مهم‌ترین روایت‌های الهیات سیاسی مسیحی در مخالفت با فردگرایی، خصوصی‌سازیِ دین و نگاهِ استبدادی به حکومت است. متز به دلیل انتقادهایش از الهیات سیاسیِ کارل اشمیت و در تضاد با وی، الهیات سیاسی خود را «الهیات سیاسی نوین» می‌نامد. به باور متز، اشمیت با ذاتی دانستنِ خشونت در سیاست، الهیات سیاسی ضد دموکراتیک و یهودستیزانه‌ای را ارائه داده که زمینۀ فاشیسم و توجیه حذف دیگران را فراهم کرده است. ازاین‌رو، در این مقاله، با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی مقایسه‌ای الهیات سیاسی متز و اشمیت می‌پردازیم؛ و هم‌چنین نوآوری‌های متز در الهیات سیاسی مسیحی و نقد وی بر اشمیت را بررسی خواهیم کرد. نوآوری اصلی متز این است که وی بر پایۀ زندگی و آموزه‌های عیسی مسیح و نیز آرای مکتب فرانکفورت، از «عقلِ یادآورانه» سخن می‌گوید. این عقلانیت که بر اساس یادآوریِ انتقادیِ گذشته است، می‌تواند به‌عنوان نقطۀ آغاز تازه‌ای برای کار در قلمروی الهیات مسیحی باشد و در تصمیم‌گیری و کنش‌های اجتماعی- سیاسی، نقش مؤثری ایفا کند.

در همه ادوار و جوامع، وجود خشونت واقعیتی انکارناپذیر بوده است و انتظار هم نمی‌رود از میان برود. ولی بشر همواره کوشیده است که با اتخاذ شیوه‌هایی آن را محدود سازد، البته به‌رغم تلاش بشر در این زمینه، هیچ کاهش چشمگیری دیده ­نشده است. گروهی از نظریه‌پردازان خشونت را ذاتی امر سیاسی می‌دانند. گوهر سیاست از این منظر، مقوله قدرت است و امر مبتنی بر قدرت، نمی‌تواند فارغ از پدیدار خشونت جاری ­شود. قدرت بنابر تعریفی عمومی، تحت نفوذ قراردادن عده‌ای توسط فرد یا گروهی دیگر، برای اقناع آمرانه آن‌ها به منظور حرکت در مسیر خواسته‌های گروه قدرتمند محسوب ­می‌شود. کنش‌های گروه تحت‌نفوذ، لزوماً منطبق بر خواسته‌ها و منافعشان نیست، بلکه آنها آگاهانه یا ناآگاهانه، کنش‌هایی را درعرصه عمومی از خود صادرمی‌کنند که منافع هیئت حاکمه یا طبقه ذی‌‌نفوذ را برآورده­ می‌کند. گروه دیگر نظریات، خشونت را مستقل از امر سیاسی می‌داند. پژوهش حاضر می‌کوشد تا با بهره‌گیری از روش توصیفی– تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، نشان ­دهد که چگونه کارل اشمیت، به شیوه­ی متفکرانی چون هابز و ماکیاولی، و با بهره­گیری از مفاهیمی چون "امر سیاسی"، "حاکمیت و وضعیت اضطرای" و "دوست/ دشمن" خشونت را امری ذاتی در سیاست می­داند و درنتیجه راه را برای توجیه فاشیسم فراهم می‌نماید.