جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

معرفت چیست؟ و چه مبنا و بنیادی معرفت را امکان‌پذیر ساخته است؟ علامه طباطبایی و مارتین هایدگر با آنکه در دو سنت فلسفی متفاوت می‌زیستند لکن هردو با تبیینی هستی‌شناسانه به این پرسش پاسخ داده‌ و حقیقت و بنیاد معرفت را به نحوه‌ای «حضور» بر‌گردانده‌اند. علامه طباطبایی با نظریه «بازگشت علم حصولی به علم حضوری» خود نشان می‌دهد که هرعلم حصولی مجاز و اعتباری اضطراری است که به‌پشتوان? یک علم حضوری پیدا شده است. هایدگر نیز معتقد است معرفت نظری اولین مواجهه آدمی با عالَم نیست و پیش از آن، دازاین به‌واسطه در-جهان-هستنش یک نوع فهم حضوری و شناخت عملی از عالَم دارد که معرفت نظری انشقاق و انعکاسی از این فهم حضوری او است. بنابراین هر دو فیلسوف با وجود تفاوت در مبانی، قائلند معرفت نظری مبتنی بر معرفتی حضوری است.در این پایان‌نامه، در یک فصل، با بیانی نسبتاً نو دیدگاه علامه طباطبایی در باب «علم به مادیات»، «ملاک تقسیم علم به حصولی و حضوری»، «چگونگی پیدایش معقولات اولیه و معقولات ثانیه» و «کیفیت مجاز بودن علم حصولی» تقریر شده و در نهایت «هستی» به‌عنوان بنیاد هرگونه معرفت معرفی می‌شود. در ادامه، در فصلی دیگر، دیدگاه هایدگر با تبیین «سوبژکتیویسم به‌عنوان ریش? معضل معرفت»، «هویت وجودی دازاین به‌عنوان در-جهان-هستن» و «معرفت به‌عنوان شیوه‌ای از در-جهان-هستن» شرح و بسط داده ‌شده و مشخص می‌شود که معرفت نظری در-جهان-هستنی نظری است که انشقاق‌یافت? از در-جهان-هستنِ عملی دازاین است. سپس با توجه به مسئله حقیقت از منظر هایدگر روشن می‌شود که «هستی» بنیاد نهایی حقیقت ومعرفت است. در فصل پایانی، با بررسی تطبیقی و مقارنه‌ای میان وجوه مختلف دیدگاه این دو فیلسوف همچون «طرح مسئله معرفت و مسئله هستی»، «اگزیستانس دازاین و وجود بالقوه انسان» و «پروا و عقل»، تلاش می‌شود با یافت نقاط همگرایی و واگرایی درتحلیل آنها، شناختی تازه‌ و جامع از اید? «معرفت به‌مثابه حضور هستی» به‌دست آید.

ترجمه ماشینی : در کتاب زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می کند که از درک جدیدی از آنچه او در بحث خود از مرگ می کوشید به آن بپردازد رشد می کند. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند. در زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می‌کند که از درک جدیدی از آنچه او تلاش می‌کرد رشد می‌کند. تا در بحث مرگش به آن بپردازد. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی: در فراسوی موضوع، جیانی واتیمو خوانشی از نیچه و هایدگر ارائه می دهد که نشان می دهد چگونه مقدمات غلبه بر سوژه متافیزیکی قبلاً در اندیشه آنها تعبیه شده بود. واتیمو با نشان دادن اینکه چگونه این فرد مجرد است که باید پتانسیل خود را ببیند و بپذیرد و سپس تعالی یابد و درونی خود را توسعه دهد، نیچه را مورد بحث قرار می دهد که به ساختار و جلال فرامرد توجه ندارد، بلکه به مخالف آن می پردازد. قدرت و اخلاق او هایدگر را نگران تحریف اجتناب‌ناپذیری می‌داند که در هر تفسیری وجود دارد، که وقتی با آن مواجه می‌شویم و می‌پذیریم، ما را فروتن می‌کند تا با یک تلو یا گراند کمتر فراگیر برخورد کنیم و ما را بیشتر با اتفاقات و ارتباطات بین‌فردی هماهنگ می‌کند – چیزی که واتیمو آن را «ضعیف‌شده» می‌نامد. "مفهوم بودن. این خوانش‌های اصیل نیچه و هایدگر راه را برای مفهوم تفکر ضعیف واتیمو هموار می‌کند و به روی اخلاق اجتماعی آینده ای باز می‌کند که کمتر آگونیست و بیشتر جامعه‌گرا باشد. این نسخه شامل دو مقاله تکمیلی از سال‌های 1986 و 1988 است که در موضوعات یکسان گسترش می‌یابد و نگاه عمیق‌تری به دهه مهمی در توسعه اندیشه واتیمو ارائه می‌کند.

هدف: هدف از انجام این پژوهش، مقایسۀ اندیشۀ هایدگر و نصر در باب علم مدرن بود. در راستای نیل به این هدف، نخست دیدگاه هایدگر در باب علم مدرن، واکاوی و به این امر اشاره شد که وی ماهیت فنّاوری در جهان مدرن را نه امری تکنیکال، بلکه امری متافیزیکی و مبتنی بر سوبژکتیویسم می‎داند. همچنین او در مصاف با سوبژکتیویسم مترتّب بر علم مدرن، به تفکر هستی‌شناسانۀ مبتنی بر از میان برداشتن شکاف میان سوژه و ابژه روی ‌آورده است. سپس در واکاوی دیدگاه نصر در باب علم مدرن، بر این امر تأکید شد که نزد وی، تنها راه مصون ماندن از هجوم امواج فنّاوری و علوم مدرن، گسست کامل از علم مدرن و بازگشت به سنّت و علم قدسی است. در پایان پژوهش نیز به شباهتها و تفاوتهای میان هایدگر و نصر در باب علم مدرن اشاره شد. روش: روش مورد استفاده در این تحقیق توصیفی- مقایسه‌ای بود. یافته‌ها: اگر چه هایدگر نیز همچون نصر، عقلانیت فنّاورانه مترتّب بر عالم مدرن را به مهمیز نقد ‌کشید؛ اما او همانند نصر قصد وانهادن کامل علم مدرن و بازگشت به دوران قدیم را نداشت و روش‌شناسی او در مواجهه با علم مدرن، گسستی-پیوستی بود. نتیجه‌گیری: از نظر هایدگر، تنها راه مواجهۀ صحیح با فنّاوری و علم مدرن این است که ضمن استفادۀ صحیح و بهینه از دستاوردهای علمی و فنّاورانه می‌توان اسیر و خادم فنّاوری هم نشد. اما نصر بر خلاف هایدگر، رویکردی کاملاً گسستی و سلبی در قبال علم و فنّاوری مدرن دارد. واقع امر این است که به دلیل عدم مخالفت دین مبین اسلام با برگرفتن علم و فنّاوری مدرن، رویکرد گسستی-پیوستی در مواجهه با علم و فنّاوری مدرن، راهکاری منطقی‌تر و کارامدتر در راستای مواجهه با علم مدرن به شمار می‌آید.