جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : کارن اس. فلدمن در اثری که چشم انداز جدیدی را که زمینه را تغییر می دهد و همچنین ابزارهای جدیدی را به تاریخ فلسفه می آورد، گزارشی قدرتمند و با ظرافت نوشته شده از این که چگونه زبان فلسفی به نظر می رسد که همان چیز را در اینجا «تولید» می کند، ارائه می دهد. "وجدان" - که به نظر می رسد در حال کشف یا توصیف آن است. وجدان، همانطور که Binding Words به طور قانع‌کننده‌ای استدلال می‌کند، تنها می‌تواند از طریق ترانه‌ها و اشکال زبانی درک، تفسیر و مؤثر واقع شود. سوالی که این موضوع مطرح می‌کند، و موردی که فلدمن را در اینجا مورد توجه قرار می‌دهد این است: اگر وجدان هیچ مرجع ملموس و تحت اللفظی ندارد که بتوانیم آن را به کار ببریم، پس «نیروی الزام‌آور» خود را از کجا می‌آورد؟ فلدمن حرکات بلاغی پیچیده ای را تحلیل می کند که این متفکران از طریق آنها در مورد ثبت و فضایی که چنین "مفهومی" می تواند در آن جا بیفتد مذاکره می کند. بررسی بازنمایی های مجازی وجدان و نیروی الزام آور آن به عنوان نقطه شروع در هر فصل برای در نظر گرفتن اینکه چگونه لویاتان، پدیدارشناسی روح، و هستی و زمان نمونه ای از وجدان هستند، در نظر گرفته می شود، زیرا این متون خود رابطه وجدان را با زبان نمایش می دهند. و معرفت، اخلاق و وظیفه و هستی شناسی. مفهوم نیروی الزام آور در این کتاب در دو سطح مختلف مطرح است: بررسی این موضوع که چگونه در آثار هابز، هگل و هایدگر، وجدان برای ما الزام آور توصیف شده است: و بیشتر. فلدمن معتقد است که چگونه ممکن است متونی که در آنها وجدان توصیف شده است، الزام آور خوانده شوند.

ترجمه ماشینی : فرانتس روزنزوایگ (1886-1929) امروزه به طور گسترده به عنوان یکی از اصیل ترین و چالش برانگیزترین چهره های به اصطلاح رنسانس اندیشه آلمانی-یهودی در دوره وایمار شناخته می شود. روزنزوایگ معمار نوعی منحصربه‌فرد الهیات وجودی و تأثیر مهمی بر فیلسوفانی مانند والتر بنجامین، مارتین بوبر، لئو اشتراوس و امانوئل لویناس، عمدتاً به‌عنوان «متفکر یهودی» یاد می‌شود، که اغلب به نادیده‌گرفتن اندیشه‌های او. دغدغه های فلسفی گسترده تر این کتاب با بریدن شکاف مصنوعی که خاطره‌ی آسیب‌زای ناسیونال سوسیالیسم بین فلسفه آلمان و یهودی ایجاد کرده است، می‌کوشد اندیشه روزنزوایگ را به افق فلسفی آلمانی که برای اولین بار در آن شکل گرفت بازگرداند. این اولین مطالعه انگلیسی زبان است که بدهی دائمی روزنزوایگ به نظریه سیاسی، نئوکانتی و فلسفه زندگی هگل را بررسی می کند. این کتاب همچنین خوانشی جدید و منظم از اثر اصلی روزنزوایگ، ستاره رستگاری، ارائه می‌کند. بیش از همه، این کتاب در صدد است تا پیوندی شگفت‌انگیز اما عمیق بین اندیشه روزنزوایگ و اندیشه معاصرش، فیلسوف آلمانی مارتین هایدگر را بررسی کند. گوردون با مقاومت در برابر عذرخواهی و محکومیت، پیشنهاد می‌کند که تعامل هایدگر با نازیسم نباید پیوند عمیق و از لحاظ فکری متقاعدکننده در سنت مشترک تفکر مدرن آلمانی و یهودی را پنهان کند. این کتاب که بحثی شفاف از دو متفکر به‌ویژه دشوار است، تلاشی شیوا برای ایجاد پل تمایز اجباری بین تفکر مدرن یهودی و تاریخ فلسفه مدرن آلمانی نشان می‌دهد - و نشان می‌دهد که چنین تمایزی بدون اعمال خشونت علیه هر دو نمی‌تواند حفظ شود.

ترجمه ماشینی : هدف این جلد بررسی تعدادی از نظریات مختلف درباره خود است که به صراحت در آثار دکارت، هیوم، کانت، ماکس استیرنر، هایدگر، سارتر و R.D. Laing بیان شده یا به طور ضمنی توسط آنها ارائه شده است. هفت نظریه پرداز به دو دسته تقسیم می شوند که نشان دهنده دو مکتب فکری کاملاً متفاوت هستند. گروه اول که شامل دکارت، هیوم، کانت، سارتر و اشتیرنر می‌شود، نشان‌دهنده سنتی است که از زمان دکارت بر فلسفه غرب تسلط داشته است و نویسنده استدلال می‌کند که اگرچه این پنج مورد از بسیاری جهات با هم تفاوت دارند، اما در رویکردهای معین و دوگانگی مشترک هستند که به لحاظ انتقادی. بر نظریات آنها در مورد خود تأثیر می گذارد. گروه دوم، که شامل هایدگر و لینگ است، نشان دهنده انحراف رادیکال از سنت و رد رویکرد مشترک اعضای آن و در نتیجه درک بسیار متفاوت از خودبودن است.

ترجمه ماشینی : بحران هایدگر نه تنها نشان می‌دهد که چگونه نازی‌ها از ایده‌های فلسفی بهره‌برداری می‌کنند و از فیلسوفان برای کسب مقبولیت عمومی استفاده می‌کنند، بلکه نشان می‌دهد که چگونه فیلسوفان آلمانی به نفع نازی‌ها بازی کردند. هانس اسلوگا رشد یک جنبش راستگرای قدرتمند را در فلسفه آلمان از جنگ جهانی اول توصیف می کند که در آن ایده های ملی گرایانه، یهودی ستیزانه و ضد دموکراتیک شکوفا شد.

ترجمه ماشینی : جوزف جی. کوکلمنز با تمرکز بر مسئله بسیار مهم رابطه حقیقت و هستی، پرداختی روشن و منظم از مضامین و موضوعات اصلی نوشته‌های بعدی هایدگر ارائه می‌کند. کوکلمنز توضیح می‌دهد که اگر می‌خواهیم اندیشه هایدگر را درک کنیم، باید آن را به‌عنوان یک مسیر یا راه در نظر بگیریم، نه به‌عنوان یک سیستم تمام‌شده. کوکلمنز با اتخاذ این رویکرد، ما را با دقت علمی در طیف وسیعی از موضوعاتی که هایدگر در حدود سال‌های 1935 تا 1965 درباره آن نوشته است، راهنمایی می‌کند. از بودن؛ تفاوت هستی شناختی؛ بهشت و زمین؛ خدایان و فانیان؛ و زبان، هنر، علم، فناوری، اخلاق و سیاست. در خاتمه، کوکلمانز به وظیفه اندیشیدن در عصری که فلسفه کلاسیک به پایان منطقی خود رسیده است، می اندیشد.