جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : زبان به موضوع اصلی در اندیشه معاصر تبدیل شد. در سنت کلاسیک تا اوایل قرن بیستم، اساساً به عنوان ابزار فکری صرف طراحی شده بود. این رویکرد به زبان به عنوان ابزار تفکر، منجر به جستجوی زبانی جهانی، خنثی و عینی با هدف ساختن علم شد. به این ترتیب، فلسفه نیز در اوایل قرن بیستم، از برخی جریان‌ها (پوزیتیویسم، فلسفه تحلیلی، حلقه وین) به عنوان تحلیل زبان پیش رفت تا آنچه را که باید گزاره‌های معنادار تلقی شود که دانش را تجمیع می‌کند، از تحلیل منطقی-ریاضی. و به ویژه از تأیید تجربی. در پرداختن این فیلسوفان، گزاره های متافیزیک، اخلاق، دین و الهیات بی معنا تلقی می شوند. این رویکرد، همراه با عوامل دیگر، زبان کلامی را زیر سؤال می برد. با این حال، در قلب فلسفه، مسائلی عمیق تر شد که امکان بازیابی ارزش چندین شکل دیگر از زبان ها را فراهم کرد. فهمیده شد که زبان علمی تنها زبانی نیست که دانش را منتقل می کند، بلکه بازی های زبانی وجود دارد. رویکردهایی مانند ویتگنشتاین، هایدگر، لویناس و پل ریکور چنین جنبه متکثری زبان را تعمیق بخشیدند. بنابراین، راه‌هایی گشوده شد که الهیات بتواند (و باید) ماهیت زبان خود را بازتاب دهد. به این ترتیب آدولف گشه به وجود می آید. او به طور سیستماتیک به موضوع زبان الهیات نمی پردازد، حتی الهیات او نیز به صورت سیستمی یا کتابچه راهنمای بزرگ ساختار یافته است. او بخش‌هایی از تأمل را ارائه می‌کند که به ما امکان می‌دهد به موضوع فکر کنیم. به عقیده گشه، باید دوباره شنید و ارزش سخنان ایمان را بازیابی کرد. از نظر او، الهیات سخنی کاملاً در مورد انسان و برای انسان دارد. در گفتگو با فرهنگ معاصر، گشه قصد دارد عقلانیت خاص زبان و گفتمان ایمان را نشان دهد و از این طریق اعلام کند که خداوند مژده ای برای انسان است.

ترجمه ماشینی : تفاوت هستی شناختی در تفکر مارتین هایدگر (پایان نامه کارشناسی ارشد) دانشگاه چارلز پراگ، دانشکده علوم انسانی، موسسه فلسفه و مطالعات دینی. ناظر: دکتر Mgr. Aleš Novák، Ph.D. هدف پایان نامه کارشناسی ارشد تبیین تفاوت هستی شناختی در تفکر مارتین هایدگر است. برای این منظور از روش دوگانه تفسیر تفاوت در مفهوم تفاوت هستی شناختی استفاده می شود. اولاً مسئله تفاوت به این صورت است. برای درک این ایده، متن بر اساس الهیات متافیزیک تحلیل شده است. تفسیر دوم از تفاوت بر درک متفاوت تفاوت هستی‌شناختی متمرکز است. متن مسائل اساسی پدیدارشناسی به عنوان متن مقابل ارائه شده است که در آن تفاوت هستی شناختی با زمانمندی مرتبط است. بخش آخر پایان نامه کارشناسی ارشد مربوط به متن On the Essence of ground است. بدین ترتیب مفهوم استعلاء به عنوان موضوعی معرفی می شود که تبیین تفاوت هستی شناختی به آن منتهی می شود. واژه‌های کلیدی: تفاوت هستی‌شناختی، هستی‌شناسی، زمان‌مندی افقی وجدی، زمانی، تعالی، درک هستی

ترجمه ماشینی : این اثر، رابطه بین فلسفه و الهیات در کنفرانس پدیدارشناسی و الهیات توسط مارتین هایدگر، با هدف نشان دادن تصور هایدگر است که ارتباط بین فلسفه و الهیات را با استفاده از نظریه های علمی تثبیت می کند. این پژوهش از طریق یک پژوهش نظری-کتاب شناختی که به طور خاص به برخی از آثار هایدگر از دهه 1920 امتیاز می دهد، درک هایدگر از رابطه فلسفه به عنوان یک علم هستی شناسانه و الهیات به عنوان یک علم اثباتی ایمان را نشان می دهد. این - نه خدا - موضوع مطالعه الهیات است. پژوهش حاضر به سه مقطع تقسیم می‌شود: مرحله اول، زمینه‌سازی تفاوت هستی‌شناختی را به عنوان پس‌زمینه‌ای برای رابطه بین علوم نشان می‌دهد. دومی تحلیلی از کنفرانس ارائه می دهد که نکات متمایز آن را برجسته می کند و از آن به بعد، لحظه سوم نشان می دهد که شیوه نگارش متن هایدگر با هدف نشان دادن تفاوت های بین فلسفه و الهیات است. در این صورت، مقصود پرهیز از این است که رابطه بین دو علم به بازتولید فراموشی تفاوت هستی‌شناختی ادامه یابد.

ترجمه ماشینی: فیلیپ تونر در کتاب هایدگر، متافیزیک و یکپارچگی هستی، تفسیری از فلسفه مارتین هایدگر بر اساس آموزه «یکسانی بودن» ارائه می‌کند. بر اساس آموزه یکنواختی، یک مفهوم اساسی از هستی وجود دارد که واقعاً برای هر چیزی که وجود دارد قابل پیش بینی است. این کتاب به بررسی درگیری هایدگر با کار جان دانز اسکاتوس می پردازد، که یکپارچگی فلسفی را تا آخرالزمان تاریخی آن بالا برد. هایدگر در اوایل زندگی حرفه‌ای‌اش، مطالعه‌ای به طول کتاب درباره آنچه به‌عنوان یک متن فلسفی از Duns Scotus در نظر گرفته بود، نوشت. با این حال، کلمه «یکپارچگی» به ندرت در ترجمه‌های آثار هایدگر دیده می‌شود. تونر با بحثی جامع از فلسفه هایدگر نشان می دهد که مفهوم یکسانی از هستی در واقع نقشی متمایز و تعیین کننده در اندیشه او ایفا می کند. بنابراین، این کتاب تفسیری بدیع از کلیت کار هایدگر ارائه می‌کند که بر تفسیر پیشنهادی ژیل دلوز در کتاب «تفاوت و تکرار» تکیه می‌کند و نور جدیدی بر فلسفه هایدگر می‌افکند و به وضوح بدهی او به دونس اسکاتوس را روشن می‌کند.

ترجمه ماشینی: با کشف نظام مند و بررسی جامع مفاهیم معرفت شناختی تاریخ هستی هایدگر و باستان شناسی صورت بندی های گفتمانی فوکو، به سوی معرفت شناسی گسست نشان می دهد که هایدگر و فوکو چگونه مفاهیم دانش و اندیشه را به طور قابل توجهی گسترش می دهند. این کار با ردیابی پاسخ های راهگشای آنها به این سؤال انجام می شود: موضوع فکر چیست؟ این کتاب نشان می‌دهد که چگونه برای هر دو متفکر، فکر صرفاً عملی نیست که توسط آن شی در یک ایده نشان داده می‌شود، و دانش فقط حالتی از ذهن سوژه فردی منطبق با ابژه نیست. هر متفکری به شیوه خود استدلال می‌کند که اندیشه رویدادی مولد است که در آن سوژه و ابژه هویت و معرفت مربوط به خود را به دست می‌آورند، یعنی گشودن فضایی که در آن سوژه و ابژه می‌توانند با یکدیگر روبرو شوند و در آن حقیقت و اظهارات نادرست در مورد یک شی ممکن می شود. آنها بدین وسیله زمینه را برای چارچوب مفهومی جدیدی برای بازاندیشی در رابطه بین دانش و موضوع آن فراهم می کنند.

هیدگر معتقد است که سوژه بازنمودی در اصل سوژه‌ای است که در بازنمایی موجود را اراده می‌کند. به‌طوری‌که بسط دامنه‌های بازنمایی انسان و رسوخ او در واقعیت با بسط اراده و اظهار اراده او در عالم نسبت مستقیمی پیدا می‌کند. او فکر می‌کند که اراده معطوف به قدرت نیچه درواقع چیزی جز اظهار ذات سوژه بازنمایاننده نیست که تا پیش از نیچه ناگفته مانده بود. بااین‌حال پس از نیچه و به‌واسطه افتادن در ساحت تکنولوژی که مسیران از رهگذر نیچه و کل غرب هموار می‌شود، انسان دیگر نه سوژه بازنمایاننده، بلکه به بازنموده‌ی اراده برای اراده بدل شده و خود را درون نظام‌های بازنمایی عظیمی پیدا می‌فهمد. از این جاست که این مقاله فهم هیدگر از وضعیت تکنولوژیک عصر فعلی را نه در مقام وضعی تازه و جدا از اوضاع پیشین، بلکه به‌عنوان حوالت وجود، در نسبت با غربِ رومی همچون افقِ حقیقت در مقام استیلا و بازنمایی تفسیر می‌کند. بر این اساس تکنولوژی در اصل ناظر بر وضعیت انسانیت معاصر است آن‌هم چنان‌که بر موجودات و خود را منکشف می‌کند. این انکشاف ذیل نظام‌های بازنمایی‌ای کار می‌کند که در وهله اول بجای آنکه موجودات را تبدیل به منابع مصرف نماید، با عزل خودآیینیِ از او، سوبژکتیویته‌اش را سلب می‌کنند. چنین رخدادی انسان را از کانون روایت عالم به نفعِ نیروهای تکنولوژیکی که مظاهر گوناگونی از سیاست تا فرهنگ و رسانه می‌توانند به خود بگیرند، کنار می‌زند.

تحقیقات و مطالعات تطبیقی امروزه در حوزة پژوهش های علمی ـ فرهنگی توجه پژوهش گران را به خود جلب کرده است. کمترین فایدة این گونه تحقیقات این است که زمینه ای را فراهم می آورند برای این که وام دهی و وام گیری داد و ستدهای آگاهانه، ناخواسته، و ناآگاهانه و تواردهای پنهان و آشکار میان دستگاه های فکری گوناگون و فرهنگ ها و تمدن های متنوع را بیان دارند. در میان آن ها در چند دهة اخیر، تطبیق اندیشه های عارفان نامدار ایرانی، خاصه مولانا جلال الدین محمد، با فلسفه های اگزیستانسیال از رواج بیشتری برخوردار شده و عنایت فزون تری را به خود جلب کرده است. این پژوهش بر آن است تا به بحث و نقد کتاب عرفان و تفکر، از تأملات عرفانی مولوی تا عناصر عرفانی در طریق تفکر هایدگر بپردازد. برایند تحقیق نشان از آن دارد که نویسنده در هفت فصل مطالب بسیار ارزنده ای در باب برخی از تفکرات عرفانی مولانا و اندیشه های فلسفی هایدگر در اختیار خواننده می گذارد. در فصل آخر با خوانش های دلخواهانه شباهت های موجود و یا بهتر است بگویم «شباهت سازی های» موجود را هم با اما و اگر و ... به دست می دهد، اما همین امر که باید حاکی از شباهت فکری این دو متفکر شرق و غرب باشد، از تفاوت های بنیادین آنان حکایت دارد که در این پژوهش بدان اشاره شده است.

ترجمه ماشینی : اولین سال تحصیلی من در مقطع کارشناسی ارشد با آشنایی اولیه با هایدگر و برخی از مقالات مهم اولیه او مشخص شد. در آن زمان، که از وضعیتی که «اندیشه دینی» در آن قرار داشت، ناامید شده بودم، به سرعت تحت تأثیر پتانسیل هایدگر قرار گرفتم تا زمینه جدیدی را در زمینه ای ایجاد کند که ظاهراً خود را با بازنگری همان مسائل و پاسخ های قدیمی خسته کرده بود. این بینش، همراه با این اعتقاد که هایدگر از زمانی که با انتشار کتاب Sein und Zei در صحنه روشنفکری ظاهر شد، مورد سوء استفاده و درک نادرست متکلمان و متفکران دینی قرار گرفته بود، در طول دوران تحصیلات تکمیلی من رشد کرد و منجر به پایان نامه ای درباره هایدگر شد. و تفکر دینی که متن حاضر نسخه اصلاح شده و به روز شده آن است. این متن منعکس کننده این باور من است که هاید ایگر، وقتی به درستی در مورد موضوعاتی مانند حقیقت، خدا (و خدایان) و "ایمان" درک شود، صدای و بینشی منحصر به فردی را به ما ارائه می دهد که نمی توان آن را در هیچ نوع الهیات قرار داد. - چه منفی باشد، چه وجودی، چه دیالکتیکی یا تومیستی - و در واقع قابلیت حیات هر «الهیات» را به چالش می کشد.

ترجمه ماشینی : والتر کافمن در این جلد دوم از سه‌گانه‌ای که سهم برجسته‌ای در فلسفه، روان‌شناسی و تاریخ روشنفکری دارد، سه شخصیت اصلی دوره مدرن را انتخاب کرده است که درک ما از انسان بودن را به‌طور اساسی تغییر داده‌اند. تفاسیر او از نیچه، هایدگر و بوبر زنده، قابل دسترس و نافذ است و در بهترین سنت علمی دیدگاه های پذیرفته شده را به چالش می کشد و تجدید نظر می کند.