جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پذیرش وقوع معجزه به عنوان یک خرق عادت در طبیعت یک معضل فکری جدی به شمار می رود و مواجهة با آن دیدگاه‌های گوناگون و بلکه متعارضی را در میان متکلمان اسلامی پدید آورده است و یکی از اهداف نگارش این رساله، تبیین این مسأله در دیدگاه عبدالجبار معتزلی، شهرستانی و سید مرتضی که معرف سه مکتب اشاعره، معتزله و امامیه هستند، می‌باشد. فرضیه های تحقیق‭1. :‬رابطه معجزه با نبوت از منظر سه متکلم) عبدالجبار معتزلی، شهرستانی، سیدمرتضی‭2.‬(رابطه معجزه با علیت از منظر سه متکلم) عبدالجبار معتزلی، شهرستانی، سید مرتضی‭3.‬ (فرق معجزه با سایر امور خارق العاده از منظر سه متکلم) عبدالجبار معتزلی، شهرستانی، سید مرتضی. یافته های تحقیق :با وقوع معجزه، هیچ قانونی نقض نشده است بلکه با فراهم شدن شرایط تحقق معجزه یک قانون برتر است و زمینه و موضوع وقوع قانون متعارف از میان رفته است و حکمت خداوند اقتضا دارد که در هر شرایطی، سنت مربوط به آن شرایط جاری شود که گاهی عادت و گاهی خرق عادت است

مسأله شر یکی از غامض ترین و پیچیده ترین موضوعاتی است که در برابر اندیشه دینی و اندیشمندان دینی قرار دارد و قرون متمادی است که انسان با این موضوع درگیر است .البته مسأله شدن موضوع شر به سده های اخیر بازمی گردد و بیشترین علت آن هم دست آویز قرار دادن شر برای انکار وجود خالق هستی توسط ملحدین می باشد .به راستی چرا خدایی که قادر مطلق است و عالم مطلق و خیر محض است اجازه می دهد تا جهان چنین شروری را در خود جای دهد‭ ؟‬در این نوشتار این موضوع بر اساس دیدگاه فیلسوف انگلیسی پروفسور ریچارد سوئین برن به بررسی این موضوع پرداخته است و سعی نموده تا نظرات این استاد بازنشسته دانشگاه آکسفورد را تا حدی بیان نماید .سوئین برن شر را به دو بخش اخلاقی و طبیعی تقسیم می کند و می گوید که اراده خدا بر ان است که آدمی معرفت بیاموزد و عشق بورزد و اختیار داشته باشد که خود از میان خوب و بد از میان خیر و شر هر کدام را که می خواهد برگزیند .شخصیت خود را آنگونه که مایل است پرورش دهد و برای همنوعان خویش مفید باشد .برای اینکه همه این امور محقق گردند وجود شر در عالم ضروری است و به اعتقاد سوئین برن درحقیقت خداوند نمی تواند بدون وجود شر اینها را ممکن سازد

این رساله کوششی است برای بررسی لوازم و نتایج به کارگیری اصل‌ آسان‌باوری در حوزه معرفت‌شناسیباور دینی،که امید است این مقصود حداقل تا حدی حاصل شده باشد.در فصل اول درصدد پاسخگویی مناسب به پرسش‌هاییبوده ایم که در زمینه این اصل ذهن هر خواننده‌ایی را به خود مشغول می‌دارند. نمونه‌ای از این پرسش‌ها از این قراراند: آیا این اصل یک نوع نظریه اساسی تلقی می‌شودیا صرفاً رویکرد پیشنهادی است برای ارائه برهان تجربه دینی؟ چه کسی اولین بار این اصل را مطرح کرده و هدف اصلیش از بیان آن چه بوده است؟ و یا اینکه این اصل در آثار چه کسانی به شکل کمرنگ‌تری جلوه‌گر بوده که بعدها چنین اصلی از دل آن بیرون آمده است؟ و به طور کلی چه عواملی باعث گرایش فلاسفه دین به سمت این نگرش شده است؟ در فصل دوم و سوم فیلسوفانی که این اصل را به شکل متقن‌تری مطرح نمودند و تمام هّم خود را برای بسط و گسترش آن در زمینه توجیه باور دینی و تقریر برهان تجربه دینی بکار گرفته‌اند، معرفی و به شرح آرای آن‌ها پرداخته ایم. در فصل چهارم به بهره‌مندی‌های مثمرثمر فیلسوفان در حوزه‌های گوناگون معرفت‌شناسی دینیپرداخته شد تا به اهمیت و کارکرد آن در این حوزه پی برده شود. در آخر نیز به سیل انتقادات و ایراداتی که متوجه چنین نگرشی شده استمطرح گردیده تا بتوانبه تا به شکل آسان تری بتوان درباره دفاع عقلانی از این اصل صحبت نمود.

ریچارد سوئینبرن در کتاب وحی از استعاره تا تمثیل به بحث از «وحی گزاره‌ای» می‌پردازد. از نظر وی وحی گزاره‌ای در صورتی قابل تصدیق است که (1) مشتمل بر گزاره‌های صادقی در خصوص حقایق مهم دینی باشد، (2) همراه با ارائۀ معجزه باشد، (3) نهادی مانند کلیسا را به مثابه متولّیِ تفسیرِ وحی بنا نهاده باشد، و (4) تفاسیر این نهاد از مفاد وحی کاذب یا نامحتمل نباشد. سوئینبرن معتقد است که وحی مسیحی به بهترین نحو هر چهار معیار را تأمین می‌کند و لذا تنها وحی اصیل در میان ادیان است. زیرا اولاً، رستاخیزْ معجزۀ عظیم عیسی است؛ ثانیاً عیسی با تعیین 12 رسول برای بسط تعالیم خویش، کلیسا را بنا نهاده است؛ ثالثاً اگر ما تمایز میان محتوای فراتاریخی و صورت تاریخیِ وحی و ژانرهای مختلف کتاب مقدس را در نظر داشته باشیم، محتوای وحی مسیحی و تفاسیر کلیسا از این وحی مشتمل بر هیچ مدعای کاذبی نیستند. در نقد دیدگاه سوئینبرن بیان می‌کنیم که اولاً، به گفتۀ مکلین، سوئینبرن فاقد نگرش تاریخی-هرمنوتیکی است. او علی‌رغم ادعای موضع فراتاریخی، از موضع مسیحیت به تعیین معیارهای وحی اصیل می‌پردازد و با دلایل دوری به اثبات حقانیت وحی مسیحی دست می‌یازد و در نهایت تلاش می‌کند گفتمان هژمونیک مسیحیت را بر تمام ادیان دیگر تحمیل نماید. ثانیاً تمسّک به تمایز گزاره و مدعا، یا صورت و محتوا، یک روش محافظه‌کارانه برای ابطال‌ناپذیر کردن کتاب مقدس است که در خصوص سایر متون اساطیری نیز مورد تمسّک واقع شده است. ثالثاً تصدیق گواهیِ ناقلانِ معجزاتِ عیسی معقول نیست و سوئینبرن پاسخ مقنعی به انتقادات هیوم بر نقل معجزات ارائه نمی‌کند.

ریچارد سوئین برن فیلسوف خداباور بریتانیائی، وجود «آگاهی» در انسان ها را معلول طرحی آینده نگرانه در فرآیند تکامل تدریجی و پیدایش آگاهی را قطع نظر از مادی یا غیرمادی بودن ماهیتش، استدلالی می داند بر وجود طراحی مدبر و هدف دار. وی هم چنین معتقد است که تبیین های صرفا علمی و مادی از ارائه تبیینی ساده و معقول از ماهیت آگاهی و شعور در انسان ناتوان اند و به دلیل تبیین ناپذیری آگاهی از منظری صرفا علمی، پذیرش ثنوی گروی ذاتی اجتناب ناپذیر است. در مقابل، جی. ال. مکی، دیگر فیلسوف بریتانیائی، با انتقاد از استدلال سوئین برن، در عین پذیرش دشواری های تبیین های ماتریالیسم از آگاهی، با به کارگرفتن تیغ اکام و پیش فرض قرار دادن ماده گروی به عنوان یگانه تبیین معقول از پدیده ها، تبیین خداباورانه از آگاهی را پیچیده می انگارد. این مقاله بر آن است با بیان دلایل عدم کفایت تبیینی نظریه ماتریالیستی مکی در تبیین آگاهی، نشان دهد ساده ترین تبیین وجود آگاهی تبیین خداباورانه بوده و وجود آگاهی می تواند استدلالی استقرائی در اثبات خدا باشد.

آیا تبیین‌های خداناباورانه می‌توانند جهان و انسان را تبیین کنند؟ آیا استدلال‌های قیاسی خداباورانه می‌توانند تبیین معقولی از جهان ارائه نمایند؟ بسیاری از فیلسوفان دین معاصر براین باورند که استدلال‌های قیاسی بر اثبات وجود خدا نامعتبرند، چون یا از نظر صورت قیاسی، نامعتبرند یا مبتنی بر یک یا چند مقدمه کاذب یا غیریقینی هستند. از این رو، به استدلالات غیرقیاسی در باب وجود خدا روی آوردند. هدف این نوشتار بررسی و ارزیابی یکی از این استدلال‌های جالب توجه جدید، یعنی استدلال استقرائی سوئینبرن است. روش این تحقیق کتابخانه‌ای و استدلالی است که از طریق مطالعه، بررسی و تحلیل ذهنی مفاهیم، گزاره‌ها و استدلال‌ها انجام می‌گیرد. ادعای سوئینبرن این است که تبیین‌های انسان‌انگارانه و ماده‌انگارانه نمی‌توانند جهان و انسان را تبیین کنند. در مقابل، وی سه استدلال از وجود جهان، وجود قوانین علمی و قوانین فرایند تکامل؛ برای وجود خدا به عنوان سه استدلال استقرائی تأییدی استفاده می‌کند و از انباشت آنها خداباوری را به عنوان استنتاج بهترین تبیین نتیجه می‌گیرد. نتیجه چنین استدلالاتی این است که خداباوری می‌تواند بهترین تبیین نهایی جهان باشد. همچنین نشان داده خواهد شد که این‌گونه استدلال‌ها با چالش‌های کمتری مواجه بوده و می‌توانند احتمال وجود خدا را به مراتب افزایش دهند.

ترجمه ماشینی: در این مقاله برخی از انتقادات اصلی دیوید هیوم و امانوئل کانت علیه مشروعیت الهیات طبیعی، فعالیت فلسفی ارائه استدلال های موافق یا مخالف وجود خدا را بیان می کنم. هدف کمک به پژوهش در تاریخ فلسفه نیست، بلکه به عنوان نقطه شروعی برای توصیف خطوط اصلی رویکرد ریچارد سوینبرن به الهیات طبیعی بر اساس استدلال های احتمالی استقرایی است. پیشنهاد او بخشی از یک جنبش فلسفی جاری برای برقراری مجدد بحث استدلالی در مورد وجود و ماهیت خدا بوده است، حوزه ای که از دهه 1970 از نظر کمی و کیفی در حال رشد بوده است.

ترجمه ماشینی: در این مقاله، من به دنبال ارزیابی میزانی هستم که خداباوری، ادعای وجود خدا، می‌تواند توضیحی بنیادی واقعی برای وجود موجودات خاص در ساختار لایه‌ای واقعیت ارائه دهد. به طور دقیق‌تر، من قاطعیت چارچوب توضیحی سوئینبرن را فرض می‌کنم و در پی آن هستم که آن را در یک زمینه فلسفی جدید - یعنی زمینه‌ی متافیزیک معاصر - قرار دهم که به من امکان می‌دهد یک توضیح بنیادی واقعی برای وجود موجودات غیربنیادی ایجاد کنم. سطوح مختلف ساختار لایه ای واقعیت را پر کنید. و بدین ترتیب، با توجه به صحت این نوع تبیین، یک دلیل خوب دیگر برای باور به وجود خدا خواهیم داشت.

ترجمه ماشینی: من به این فکر می کنم که آیا می توان از این گزاره که خدا وجود ندارد، تناقضی استنتاج کرد؟ اول، من یک مثال متقابل نامزد را در معرض یک فرض کلیدی در استدلال سوینبرن علیه استنتاج پذیری یک تناقض از عدم وجود خدا قرار می دهم. دوم، من دو استراتژی جدید ارائه می کنم که می توان از آنها برای استنباط تناقض استفاده کرد. هر دو راهبرد از طرحواره T تارسکی همراه با تحولات در دیگر استدلال های خداباورانه استفاده می کنند. یک استدلال یک استدلال مفهوم گرا از حقیقت ضروری برای یک ذهن ضروری است، و دیگری یک استدلال احتمالی دو مرحله ای برای همان نتیجه. هدف این مقاله دفاع قاطعانه از این استدلال ها نیست، بلکه افشای قلمرو جدید مربوط به بررسی ماهیت ضرورت خداوند (در صورت وجود خدا) است.