جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زیبایی در فلسفۀ افلاطون به مثابۀ یک مفهوم بنیادین از جهت خاستگاه، ماهیت، ظهور و نحوۀ ادراک آن مورد توجه واقع شده‌است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی، و با ابتنا بر مهمترین رسالات افلاطون در باب زیبایی، همچون فایدروس و مهمانی؛ و نیز با بررسی شیوۀ دیالکتیک وجودی-عقلانی مطرح‌شده در رسالۀ جمهوری، در صدد است امکان تلقی مساوقت ایدۀ وجود و زیبایی؛ و سنخیت دیالکتیک وجودی- عقلانی و ادراک زیبایی را در فلسفۀ افلاطون مورد بررسی قرار دهد. از جملۀ یافته‌های پژوهش این است که در فلسفۀ افلاطون، ادراک زیبایی محسوس نقطۀ آغاز دیالکتیک وجودی- عقلانی نفس؛ موجب استحالۀ وجودی- معرفتی و زمینۀ عروج و فرارفتن نفس از مرتبۀ وجودی معین به مرتبۀ وجودی بالاتراست که در نهایت به دیدار و تحقق معرفت مثال خیر منجر می‌شود. در فلسفۀ افلاطون ادراک زیبایی در مراتب فرارونده از محسوس به معقول، به مثابۀ یک کنش وجودی با ارتقای وجودی-معرفتی نفس مساوق است.

ترجمه ماشینی: بررسی اجمالی: رویکردی نوآورانه به فلسفه افلاطون. از طریق بررسی دقیق چندین متون مهم افلاطونی، که عمدتاً بر ماهیت دانش متمرکز است، مقالاتی در معرفت شناسی افلاطون رویکردی تازه و امیدوارکننده را به کل فلسفه افلاطون به خواننده ارائه می دهد. از همان آغازین دریافت فلسفه افلاطون، تعارضی بین تفسیر جزمی و شکاکانه از کار و اندیشه او وجود داشته است. علاوه بر این، دو طرف اغلب به ترتیب با رویکرد متافیزیکی و ضد متافیزیکی همراه هستند. این کتاب، ادامه خط فکری است که امروزه به شدت در ادبیات ثانویه وجود دارد - و همچنین توسط نویسنده در بیش از سی سال تحقیق دنبال می شود - معتقد است که روش سوم تفکر لازم است. در برابر این دیدگاه گسترده که یک فلسفه ضد جزمی باید با موضعی ضد متافیزیکی همراه باشد، تراباتونی نشان می دهد که برعکس، برای افلاطون، ارزیابی هوشیارانه و معقول هم از قدرت و هم از حدود عقل انسانی متکی بر دیدگاه متافیزیکی مناسب است. .

در فصل نخست این کتاب، اعتقاد به زندگی های متوالی در یونان باستان، از قدیمی ‌ترین زمان شکل ‌گیری و رواج آن، یعنی از آیین‌ اُرفه‌ای، آغاز شده است. در فصل دوم، به بررسی این نظریه نزد فیثاغورس و فیثاغوریان، پرداخته شده. در فصل سوم، آرای امپدکلس در این زمینه، بررسی گردیده و در فصل چهارم، دیدگاه‌ های سقراط و افلاطون در این ‌باره، شرح و تبیین شده است. فصل پنجم این پژوهش، به بررسی دیدگاه ‌های فلوطین دربارۀ زندگی‌های متوالی، اختصاص یافته است. در هر کدام از این فصول، سعی شده که علاوه بر بیان دیدگاه­ های این بزرگان درباره زندگی ­های متوالی، اُمّهات دیدگاه­ های فلسفی ایشان نیز به صورت کوتاه و مختصر بیان شود، تا بدین ترتیب، مخاطبان اثر بتوانند به فضای کُلّی تفکّری این فیلسوفان نزدیکتر شوند و دلایل گرایش این گروه به نظریه زندگی­ های متوالی را بهتر درک کنند. سعی بر این بوده که بیشتر، آن دسته از تفکّرات این فیلسوفان مورد توجّه قرار بگیرد که ارتباط بیشتری با مباحثِ هستی ­شناسی و روح­شناسی ایشان دارد. نویسنده کتاب با بررسی و دقیق شدن در آرای این فلاسفه یونان باستان ، یعنی: فیثاغورس، امپدکلس، سقراط، افلاطون و فلوطین، تا حدود زیادی، زوایا و خفایای اعتقاد به زندگی‌های متوالی در یونان باستان روشن خواهد شد و این موضوع کمک شایان توجّهی به دلایل و چگونگی ظهور و بروز این نظریه در آرای سایر فیلسوفان بخشی از کتاب pdf اعتقاد به زندگی های متوالی در یونان باستان اگرچه نمی توان با صراحت در مورد دیدگاه های افلاطون درباره ی خداوند و تفاوت های آن با خدای ادیان ابراهیمی حکم کرد، اما بنا به تصریح افلاطون شناسان برجسته ای چون تیلور، می توان گفت: “در نظر افلاطون ، فعالیت الهی، هدفدار است. به عبارت بهتر، خداوند متشخص است، زیرا چند خدایی از آنجا که مفهوم خلقت آگاهانه را دربرندارد، در واقع، فقط صورت دیگری از همان نظریه ای است که افلاطون آن را با الحاد برابر می شمارد” از دیدگاه سقراط و افلاطون روح امری الهی است و بیش از اینکه انسان خلعت هستی بپوشد، وجود داشته است. از اینرو می توان گفت که انسان موجودی است نامی که جنبه ی آسمانی و ملکوتی دارد. اگرچه روح با حواس ظاهری و دیده جسمانی قابل مشاهده و درک نیست، اما اگر آدمی خویشتن را از پلیدی ها و آلایش های درونی پاک نماید، به یاری اندیشه ی تعالی یافته و تفکر خردمندانه و دیده دل، قابل رویت است.چنان چه در رسال قوانین افلاطون هم تاکید دارد که ارواح را فقط با دیده درون می توانیم ببینیم و به یاری اندیشه می توانیم به آنها راه یابیم. روح جاودانی است ولی مشاهده ذات حقیقی آن در مصاحبت تن و در حالی که آلودگی به پلیدی ها، سیمای آن را دگرگون ساخته، میسر نیست. به سخن دیگر می توان گفت: چیزی در ما وجود دارد که می تواند به کسب دانش بپردازد و همان چیز می تواند به صفت خوبی و عدالت متصف گردد و اسم آن روح (پسوخه) است.

ترجمه ماشینی : غالباً تصور می شود که فلسفه در غرب لاتین قرون وسطی قبل از سال 1200 تحت سلطه افلاطونیسم بوده است. مقالات این جلد با فهرست‌نویسی، توصیف و بررسی سنت منطق ارسطویی در این دوره، بررسی تأثیر آن بر نویسندگانی که معمولاً در سنت ارسطویی قرار می‌گیرند (اریوگنا، آنسلم، گیلبرت پوآتیه)، و نیز نگاهی به برخی از این دیدگاه، این دیدگاه را زیر سؤال می‌برند. از ویژگی های افلاطون گرایی اولیه قرون وسطی. آبلارد، درخشان ترین منطق دان عصر، موضوع اصلی سه مقاله است و کتاب با دو بحث کلی دیگر درباره چگونگی و چرایی مطالعه فلسفه قرون وسطی به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی: من. ملاحظات مقدماتی 1 افلاطون، اما نه سقراط، به این نتیجه رسیدند که صورتها جوهری هستند. این که آیا فرم ها جوهر هستند یا خیر، موضوعی نیست که سقراط در ذهن داشت. او آن را تکذیب نکرد، اما تأیید هم نکرد. اگر از سقراط یک سلسله سؤال می پرسیدند که برای تعیین اینکه آیا او معتقد است که اشکال جوهری هستند یا خیر، او می پذیرفت که هیچ نظری در مورد این موضوع فلسفی ندارد. سقراط برخلاف افلاطون متافیزیکدان نبود. البته همین امر در مورد افلاطون همیشه صادق نبود. او برخلاف سقراط یک متافیزیکدان بود. افلاطون در مقطعی از زندگی حرفه ای خود و حداقل در زمان فایدون و جمهوری، کاری را انجام داد که سقراط هرگز فکرش را نمی کرد. افلاطون این سؤال را مورد بررسی قرار داد و نتیجه گرفت که صورت ها جوهری هستند. اگرچه این پیشرفت بیش از دو هزار سال پیش رخ داده است، اما زمان اهمیت آن را تحت الشعاع قرار نداده است. این یکی از مهمترین رویدادهای تاریخ فلسفه است. افلاطون با دفاع از روش تحقیق فکری سقراط، و توسعه نظریه اشکال، باعث شد که مجموعه ای آشنا از مسائل متافیزیکی و معرفت شناختی به مرکزیت فلسفه تبدیل شود.

ترجمه ماشینی: نسبیت گرایی، این موضع که اشیا برای هرکدام آن گونه که به نظر می رسند، برای اولین بار در فلسفه غرب توسط پروتاگوراس، خطیب و معلم یونانی قرن پنجم قبل از میلاد، صورت بندی شد. می-کیونگ لی بر چالش امکان دانش تخصصی مطرح شده توسط پروتاگوراس، همراه با پاسخ های سه فیلسوف مهم نسل بعدی، افلاطون، ارسطو و دموکریتوس تمرکز می کند. پروتاگوراس در کتاب حقیقت خود از دو ایده تحریک‌آمیز اما ناقص استفاده کرد: اول اینکه ما همه «معیارهای» حقیقت هستیم و اینکه هر یک از قبل می‌توانیم شرایط را برای خودمان تعیین کنیم، زیرا حواس ما هستند. بهترین و معتبرترین راهنمایان به سوی حقیقت؛ دوم، با توجه به اینکه چیزها برای افراد مختلف متفاوت به نظر می رسند، هیچ مبنایی وجود ندارد که بر اساس آن تصمیم بگیریم که یک ظاهر به جای دیگری صادق است. افلاطون این عقاید را به یک نظریه کاملاً کارآمدتر تبدیل کرد که سپس در Theaetetus آن را رد کرد. ارسطو استدلال کرد که ایده‌های پروتاگوراس در کتاب متافیزیک G، فصلی که آگاهی از واکنش افلاطون در Theaetetus را منعکس می‌کند، منجر به شک و تردید می‌شود. و سرانجام دموکریتوس ایده ها و استدلال های پروتاگورسی اصلاح شده را در نظریه دانش و ادراک خود گنجاند. اخیراً مطالعات مهم بسیاری در مورد این متفکران به تنهایی انجام شده است. با این حال، هیچ تلاشی برای بیان یک داستان واحد و منسجم در مورد چگونگی پاسخ دموکریتوس، افلاطون و ارسطو به ادعای چشمگیر پروتاگوراس، و پیامدهای درک شده آن در مورد دانش، ادراک و حقیقت صورت نگرفته است. با مطالعه این چهار رقم در ارتباط با یکدیگر، به درک بهتری از فصل مهمی در توسعه معرفت شناسی یونانی می رسیم.

در کتاب جمهوری بعد از مباحث مقدماتی، به بحث درباره عدالت، منشاء و اصول نظم اجتماعی، گزینش پاسداران. آموزش و پرورش جوانان، اصول حکومت، زنان و کودکان در جامعه افلاطونی، فیلسوف و جامعه، زوال جامعه و نزاغ فلسفه و شعر پرداخته شده است.