جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب یکی از مهم‌ترین کتاب‌های اخیر درباره هگل است، فیلسوفی که تأثیر بسزایی در شکل‌گیری فلسفه قاره‌ای داشته است. این کتاب که برای اولین بار در اینجا به زبان انگلیسی منتشر می شود، شامل یک مقدمه اساسی از ژاک دریدا است که در آن مضامین و نتایج کتاب مالابو را بررسی می کند. آینده هگل: انعطاف پذیری، موقتی بودن و دیالکتیک، مفاهیم غنی و پیچیده هگل از زمان و زمانمندی را به فلسفه معاصر باز می گرداند. مفهوم او از زمان را بررسی می کند و آن را به موضوعات همیشگی در فلسفه مانند جوهر، تصادف و هویت موضوع مرتبط می کند. کاترین مالابو نیز روایت خود از زمانمندی هگلی را با تفسیری که هایدگر در هستی و زمان ارائه می‌کند، در تضاد قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که این مفهوم «پلاستیسیته» است که نظریه موقتی هگل را به بهترین شکل توصیف می‌کند. آینده نه صرفا به عنوان یک لحظه در زمان، بلکه به عنوان چیزی انعطاف پذیر و دائما در معرض تغییر از طریق تفسیر ما درک می شود. این کتاب همچنین دغدغه هگل را با تاریخ اندیشه یونانی و مسیحیت توسعه می دهد و نقش الهیات را در اندیشه او بررسی می کند. کتابی ضروری برای علاقه مندان به هگل و فلسفه قاره ای معاصر، آینده هگل برای علاقه مندان به ایده های هایدگر و دریدا نیز جذاب است.

فلسفه ( هگل ) از دشوارترین فلسفه های غربی است. بسیاری از افراد ممکن است با مطالعه هگل و ورود به پیچ و تاب های مفهومی آن دچار سردرگمی شوند و از به دست آوردن فهمی رضایت بخش و تصویری واضح از اندیشه های او ناکام بمانند. از این رو یافتن نوعی راهنما برای سفر کردن درون جنگل مرموز مفاهیم هگلی و تفسیری قابل فهم از اندیشه های او موهبت با ارزشی است. خوشبختانه کتاب پیش رو چنین نیازی را برطرف می کند و شرحی قابل فهم و واضح از فلسفه هگل ارائه می دهد. البته هر گونه پرداختن به فلسفه هگل دشواری های خاص خود را دارد و کتاب حاضر نیز، در این زمینه مستثنی نیست. در سراسر کتاب، از مثال هایی متعدد در زمینه های متنوع از جمله موسیقی، ادبیات، بیولوژی و ژنتیک استفاده کرده است. این شرح همه آثار مهم هگل را دربرمی گیرد و تصویری واضح و البته فشرده از سراسر فلسفه هگل به مخاطب عرضه می کند و...

عناصر فلسفۀ حق هگل متنی است عالی که هر کسی در قلمرو اندیشۀ هگل تازه وارد باشد باید با آن دست و پنجه نرم کند. این اثر یکی از آثار کلاسیک نظریۀ سیاسی غرب است و در میان آثار هگل هم فهمیدنی تر از بسیاری آثار دیگر است، اما همچنین نمایانگر بلوغ نظام فلسفی او در عقلانی ترین و واضح ترین صورت بیان مطلب است. فلسفۀ حق در وهلۀ نخست اثری است در حیطۀ نظریۀ سیاسی هنجاری: هگل می کوشد توجیه کند که چگونه نهادها و قوانین دولت باید نظم و سامان گیرند تا دولت عقلانی شود. کتاب حاضر نقشۀ راهنمایی است برای خواندن این اثر مهم و دشوار که، پس از طرح زمینه های تاریخی و مفهومی بحث، مروری بر درون مایه های اصلی کتاب می کند و سپس محتوای کتاب را بند به بند توضیح می دهد. در پایان، فصلی نیز دربارۀ تفسیرها و تأثیرهای این کتاب آمده است.

ترجمه ماشینی: تحلیل هگل از فرهنگ خود گرایش های نیهیلیستی در مدرنیته را مشخص می کند، یعنی مرگ خدا و پایان فلسفه. فلسفه و دین هر دو به حدی توخالی شده‌اند که اختلافات سنتی بین ایمان و عقل غیرممکن می‌شود، زیرا هیچ یک دیگر محتوایی ندارند که در مورد آن اختلافی وجود داشته باشد. این نیهیلیسم است هگل با تجدید برهان هستی‌شناختی (منطق) و هستی‌شناسی که شکل تثلیث‌گرایی فلسفی را به خود می‌گیرد، به این وضعیت پاسخ می‌دهد. هگل در مورد براهین و شخصیت خدا، بازنگری هگل از براهین الهیاتی را به عنوان ارتقای روح به سوی خدا و دفاع از محتوای آنها در برابر انتقادات کانت و ژاکوبی بررسی می کند. همچنین مسئله شخصیت الهی را در منطق و فلسفه دین مورد توجه قرار می دهد. این موضوع منعکس کننده ضد فرمالیسم هگل است که به دنبال بازگرداندن محتوای معین برای حقیقت (منطق) و مفهوم خداست. در حالی که شخصیت خدا موضوعی بود که مکتب هگلی را به دو جناح چپ و راست تقسیم کرد، هر دو طرف در تفسیر شکست می خورند. دیدگاه هگلی مرکزی هم تقریباً ناشناخته است و هم وفادارترین دیدگاه به پروژه هگل است. آنچه دو بخش کتاب را به هم پیوند می دهد - تثلیث گرایی فلسفی یا هویت هگل به عنوان وحدت در و از طریق تفاوت (منطق) و تثلیث الهیات او، یا تجسم، تثلیث، آشتی و اجتماع (فلسفه دین) - منطق مفهوم هگل است. . دیدگاه متافیزیکی هگل از شخصیت با تکینگی (Einzelheit) این مفهوم یکی می شود. این به عنوان هسته نظری خود مفهوم نامتناهی حقیقی را شامل می شود: وحدت در تفاوت بینهایت / متناهی، اندیشه و هستی، وحدت الهی-انسانی (تجسم و تثلیث)، خدا به عنوان روح در جامعه خود.

کانت و هگل از فیلسوفان نظریه‌پرداز در حوزه اخلاق‌اند. در این مقاله با روش توصیفی ـ تحلیلی به دنبال تطبیق نظریه اخلاق کانت و هگل و کشف اشتراکات و افتراقات این دو نظریه‌ایم. براساس یافته‌های مقاله، کانت اخلاقی را که خودش هدف است به جای اخلاقی می‌نشاند که وسیله رسیدن به هدف است و معتقد است باید احکام اخلاقی را به دلیل تکلیف و انگیزه انجام وظیفه انجام داد، نه به‌عنوان وسیله. طبق قانون کلی کانت، تنها اراده خیر است که بدون قید و شرط خیر است و بقیه موارد هنگامی خیر می‌شوند که با اراده خیر همراه باشند. کانت با ترکیب ایده قانون و ایده غایت فی‌نفسه، ایده خودمختاری را مطرح می‌کند و از همین جا وارد عرصه «آزادی» می‌شود. هگل نیز بیش از هر چیزی بر آزادی تکیه می‌کند، اما برخلاف کانت، به دنبال آن است که اخلاق را جزئی نماید و در حوزه‌های فردی و اجتماعی انسان نیز وارد سازد. همچنین میان اخلاق و عمل براساس طبع و امیال درونی، آشتی برقرار کند. به عقیده هگل، هنگامی می‌توان رضایت فردی و آزادی و اخلاق را با هم جمع کرد که از باورها و ارزش‌های اجتماعی جامعه‌ای اندام‌وار پیروی کنیم. برخلاف کانت، در نظریه اخلاقی هگل، اولاً تعارض میان ارضای تمایلات طبیعی و عمل به تکلیف برطرف شده است؛ ثانیاً میان منافع فردی و جمعی یگانگی برقرار شده است؛ ثالثاً وظایف و تکالیف خرد و جزئی اخلاقی فرد نیز روشن شده است.

شهید آیت‌الله بهشتی، متفکر و فیلسوف معاصر، در انسان‌شناسی خود، انسان را موجودی متحرک و «شدنی» مستمر معرفی کرده است که می‌تواند در مسیر رشد قرار بگیرد و راه کمال را بپیماید. درمورد منشأ حرکت و شدن در هستی‌شناسی، نظریات مختلفی وجود دارد که یکی از برجسته‌ترین آن‌ها را می‌توان نظریه دیالکتیک هگل دانست. در مقابل، اندیشمندان اسلامی این نظریه را رد کرده‌اند و شهید بهشتی نیز قانون تضاد، جاذبه و التیام را اختیار کرده است. بر اساس مفاد این نظریه، انسان در مواجهه با تضاد و گرایش به یکی از اطراف تضاد ساخته می‌شود و این ساخته شدن مستمر همان حرکت و «شدن» در نگاه بهشتی است. این قانون در انسان‌شناسی او نمودی آشکار دارد و از انسان‌شناسی در نظامات اجتماعی انسان، نظیر نظام سیاسی، حقوقی و تربیتی نشئت می‌گیرد. در این پژوهش، به روش توصیفی ـ تحلیلی ضمن تبیین و نقد نظریه دیالکتیک هگل، به دیدگاه شهید بهشتی درمورد عامل حرکت در متافیزیک پرداخته‌ایم و از آن در تبیین «شدنِ انسان» سود جسته‌ایم و به ثمراتش در اندیشه‌های تربیتی و سیاسی شهید بهشتی اشاره کرده‌ایم.

وحدت وجود که ریشه ای عرفانی دارد، در آراء عارفان و فیلسوفان زیادی مطرح شده است.ابن عربی و هگل نیز با رویکردهای متفاوتی،این موضوع را محور مباحث خود قرار داده اند. وحدت وجود ابن عربی، وحدت مفهومی وجود نیست، بلکه منظور وحدت وجود خارجی اشیا است که عرفا از طریق شهود به حقیقت آن دست یافته اند. ابن عربی با طرح عرفان نظری، سعی درعقلانی ساختن شهودات عارفان دارد. بنابر این نظریه، وجود حقیقی بیش از یکی نیست و آن وجود خداوند است و غیر خدا هرچه موجود به نظرمی آید، صرفا تعینات و اعتبارات و تجلیات همان وجود واحد است. هگل نیز با دغدغه ی ارتباط متناهی و نامتناهی ،سیستم فلسفی اش را طرح ریزی می کند. درنظام فلسفی اواز طریق همین امر متناهی است که می توان از تحقق وواقعیت یافتن مطلق و نامتناهی، به نحو انضمامی، سخن به میان آورد و در سیری دیالکتیکی، به وحدت امر واقع وامر معقول رسید. در این مقاله ابتدا نظرات هر یک ازاین دو اندیشمند درباره وحدت وجود، در دوبخش مجزا بررسی می شود و سپس در بخش سوم ، مقایسه تطبیقی میان آراء آنها صورت می گیرد.

در این کتاب به دفاع از سه ایده از منظر سه متفکر: هگل؛ فروید؛ و فانون درباره ی نظریه ی سوژه پرداخته شده است. نخستین نظریه درباره ی آسیب شناسی است که خود، مستلزم یک ساختار «بهنجار» برای فهم پذیری است؛ دومین آن در خصوص رابطه بین آسیب شناسی و ساختار «بهنجار» دیالکتیکی است؛ و سومی بر آن است که شناخت فرد و جامعه بدون ارتباط با یک دیگر ممکن نیست. هر سه متفکر نظریات مذکور را تایید کرده اند. در این میان فانون به مثابه ی نقطه عطفی برای این مطالعه محسوب می شود زیرا تحلیل وی به طور کاملا واضحی وابسته به ایده های یاد شده است؛ ایده هایی که از طریق هگل و فروید بر دیدگاه او تاثیرگذار بوده است.