جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : با مخالفت با این فرض رایج که هگل ترجیح آشکاری برای نشانه بر نماد نشان می دهد، این کتاب اهمیت ضروری نماد را برای تعیین نهایی روح توضیح می دهد. این کتاب با استفاده از نقد دریدا از هگل به عنوان انگیزه ای برای درک جدیدی از مفهوم روح هگل، خوانندگان را وادار می کند تا نگاهی تازه به مسائل فلسفه زبان، زیبایی شناسی و الهیات داشته باشند. مگنوس نشان می‌دهد که چگونه قدرت جمعی که هگل آن را «روح» می‌نامد، حتی با توجه به مخالفت‌های جدی و مبرم فلسفه پست‌مدرن، با موقعیت انسان معاصر مرتبط است.

ترجمه ماشینی : این کتاب به رابطه مارکس و هگل در پرتو تحلیل فیلولوژیکی متون و بخش بزرگی از بحث ایتالیایی و بین‌المللی که پیرامون این موضوع درگرفت، می‌پردازد. او به دنبال بازسازی درک مارکس از هگل است تا به طور دقیق منظور او را از گفتن «هگل» و «دیالکتیک» تعریف کند، که سپس با نوشته‌های هگل مقایسه می‌کند. در این مقایسه، او محدودیت‌های قابل توجهی را از یک سو شناسایی می‌کند و از سوی دیگر نشان می‌دهد که منشأ آن‌ها از استقبال استاد در چپ هگلی سرچشمه می‌گیرد. نویسنده از طریق تمایز بین فهم مارکسی و نوشته‌های هگل، انسجام درونی تمامی گفته‌های مارکسیستی درباره هگل را نشان می‌دهد، بنابراین از چه نظر او یک نظریه دیالکتیکی است.

ترجمه ماشینی : تعداد کمی از دانشگاهیان قرن بیست و یکم این ادعای عرفان را جدی می گیرند که ما از یک واقعیت «درونی» بالاتر یا بیشتر یا خدا آگاهی مستقیم داریم. اما عرفان فلسفی استدلال می کند که فیلسوفان برجسته ادوار پیشین مانند افلاطون، G. W. F. هگل، لودویگ ویتگنشتاین و آلفرد نورث وایتهد در واقع همه عرفای فلسفی بودند. این کتاب در مورد نسخه های عمده عرفان فلسفی که از افلاطون شروع می شود بحث می کند. این نشان می دهد که چگونه چارچوب واقعیت درونی بالاتر یا درونی عرفان به طبیعت، آزادی، علم، اخلاق، هنر، و یک دین عقلانی در حال شکل گیری اجازه می دهد تا با یکدیگر کار کنند و نه در تضاد با یکدیگر. این گونه است که عرفان فلسفی روابط واقعیت با ارزش، عقلانیت با اخلاق و بقیه را درک می کند. و به همین دلیل است که تصور افلاطون از صعود یا روی آوردن به درون به یک واقعیت درونی بالاتر یا درونی تر، چهره های اصلی در فلسفه، دین و ادبیات مانند ارسطو، فلوطین، سنت آگوستین، دانته آلیگری، امانوئل کانت، هگل، ویلیام وردزورث را به شدت جذب کرده است. رالف والدو امرسون، امیلی دیکنسون، وایتهد، و ویتگنشتاین. عرفان فلسفی والاس این رشته مرکزی از فلسفه و فرهنگ غرب را به شیوه ای منحصر به فرد در تحقیقات اخیر مورد توجه قرار می دهد.

ترجمه ماشینی : این یک تفسیر مجدد و دفاع نافذ از نظریه اجتماعی هگل به عنوان جایگزینی برای مفاهیم لیبرال حاکم بر عدالت اجتماعی است. فیلسوف برجسته آلمانی، اکسل هونت، فلسفه حق هگل را بازخوانی می کند تا نشان دهد که چگونه آسیب شناسی تعهد بیش از حد به آزادی فردی را که هونت می گوید زیربنای ایده های رالز و هابرماس است، تشخیص می دهد. هونت استدلال می کند که نظریه هگل حاوی گزارشی از آسیب روانی ناشی از تأکید بیش از حد بر آزادی فردی و اخلاقی است. اگرچه این آزادی‌ها برای تحقق عدالت حیاتی هستند، اما ناکافی هستند و به خودی خود افراد را در برابر تنهایی، پوچی و افسردگی آسیب‌پذیر می‌سازند. هگل استدلال می کند که مردم همچنین باید آزادی یا "خود تحقق" خود را از طریق پروژه های مشترک بیابند. چنین پروژه هایی شامل سه نهاد زندگی اخلاقی - خانواده، جامعه مدنی و دولت - می شود و عرصه سومین نوع آزادی حیاتی را فراهم می کند، که هانت آن را آزادی «ارتباطاتی» می نامد. یک جامعه تنها زمانی عادل است که به همه اعضای خود فرصت کافی و برابر برای تحقق آزادی ارتباطی و همچنین آزادی فردی و اخلاقی بدهد.

ترجمه ماشینی : اغلب از هگل - و نه بدون دلیل موجه - به عنوان یکی از شارحان پارادایماتیک اروپامداری و نژادپرستی در فلسفه غرب یاد می شود. اما اندیشه او در کار یکی از متفکران نمادین «چرخش استعماری»، فرانتس فانون نیز نقشی تعیین کننده و سازنده ایفا کرد. اگر دیالکتیک بسیار نقل قول «ارباب بنده» - که غالباً از آن به عنوان «دیالکتیک ارباب-برده» یاد می شود - که در پدیدارشناسی روح هگل توصیف می شود، غیرقابل توضیح بود. فانون این دیالکتیک را در زمینه‌های (پسا)بردگی و استعمار پرخاشگر خشونت پذیرفته است. با این حال در آثاری مانند سیاه پوست، نقاب‌های سفید و بدبختان زمین، او دیدگاهی الهام‌گرفته از هگل از آزادی را پشتیبانی می‌کند. مقالات این مجموعه خوانش های دقیقی از متن هگل و پاسخ هایی به آن در آثار فیلسوفان قرن بیستم ارائه می دهد که تاریخ درهم تنیده ترجمه ها، جابه جایی ها و دگرگونی های هگل را در آثار فانون و به طور کلی در آثار فانون برجسته می کند. زمینه های استعماری، پسااستعماری و استعمارزدایی. اغلب از هگل - و نه بدون دلیل موجه - به عنوان یکی از شارحان پارادایماتیک اروپامداری و نژادپرستی در فلسفه غرب یاد می شود. اما اندیشه او در کار یکی از متفکران نمادین «چرخش استعماری»، فرانتس فانون نیز نقشی تعیین کننده و سازنده ایفا کرد. اگر دیالکتیک بسیار نقل قول «ارباب بنده» - که غالباً از آن به عنوان «دیالکتیک ارباب-برده» یاد می شود - که در پدیدارشناسی روح هگل توصیف می شود، غیرقابل توضیح بود. فانون این دیالکتیک را در زمینه‌های (پسا)بردگی و استعمار پرخاشگر خشونت پذیرفته است. با این حال در آثاری مانند سیاه پوست، نقاب‌های سفید و بدبختان زمین، او دیدگاهی الهام‌گرفته از هگل از آزادی را پشتیبانی می‌کند. مقالات این مجموعه خوانش های دقیقی از متن هگل و پاسخ هایی به آن در آثار فیلسوفان قرن بیستم ارائه می دهد که تاریخ درهم تنیده ترجمه ها، جابه جایی ها و دگرگونی های هگل را در آثار فانون و به طور کلی در آثار فانون برجسته می کند. زمینه های استعماری، پسااستعماری و استعمارزدایی.