جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل و نیچه دو تن از مهم ترین شخصیت های فلسفه و دین هستند. رابرت آر ویلیامز این دیدگاه را به چالش می کشد که آنها متقابلاً منحصر به فرد هستند. او چهار حوزه همگرایی را مشخص می کند. نخست، هگل و نیچه علاقه مدرن به تراژدی را به عنوان موضوعی فلسفی بیان و تعریف می کنند. هر یک به دنبال اصلاح سرکوب سنتی فلسفی و کلامی از دیدگاه تراژیک وجود است. بینش اخلاقی جهان، هم در سنت و هم در فلسفه عملی کانت و اصول آن، این سرکوب تراژیک را می طلبد. هم برای هگل و هم برای نیچه، بینش اخلاقی جهان، فرافکنی ارزش‌های جعلی و نفی‌کننده زندگی است که نیچه آن‌ها را آرمان زاهدانه می‌نامد، و هگل آن را به‌عنوان نامتناهی جعلی معرفی می‌کند. خدای اخلاقی مجری اخلاق است. ثانیاً، هگل و نیچه ضمن تصدیق بُعد تراژیک وجود، تأیید می‌کنند که وجود علیرغم رنج خوب است. هر دو دیدگاه آزادی انسان را به عنوان باز بودن برای غیریت و مستلزم به رسمیت شناختن و اجتماع تأیید می کنند. مبارزه و رقابت برای هر دو اهمیت مثبت دارد. ثالثاً، در حالی که خدای اخلاقی مرده است، این به سؤال خدا پایان نمی دهد. الهیات باید مرگ خدا را به عنوان موضوع خود بگنجاند. اتحاد خدا و مرگ بیانگر عشق الهی برای هگل شهود نظری اساسی است. این به مفهومی دوقطبی و همه‌چیز از خدای غم‌انگیز و رنج‌دیده دلالت دارد که خطر می‌کند، عشق می‌ورزد و آشتی می‌کند. چهارم، ویلیامز استدلال می‌کند که هم هگل و هم نیچه تئودیسه را نه به‌عنوان توجیهی برای خدای اخلاقی، بلکه بیشتر به‌عنوان پرسشی درباره معناداری و خوبی وجود علی‌رغم پوچ‌گرایی و به‌رغم تعارض و رنج تراژیک دنبال می‌کنند. تفکیک ناپذیری عشق و اندوه الهی به این معنی است که آشتی هماهنگی بدون تعارض نیست، بلکه شامل یک ناهماهنگی غم انگیز متناقض است: آشتی یک سعادت ناراحت کننده در فاجعه است.

ترجمه ماشینی : بسیاری از فلسفه معاصر، نظریه سیاسی و اندیشه اجتماعی به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط گئورگ ویلهلم فردریش هگل شکل گرفته است، اگرچه در مورد چگونگی درک آثار او اختلاف نظر زیادی وجود دارد. او هم به عنوان یک متافیزیک و هم به عنوان یک راوی کنایه آمیز توصیف شده است که شخصیت فلسفه را پس از متافیزیک پیش بینی کرده است. موضع او با توجه به اندیشه سیاسی اش به همان اندازه مبهم است. او هم به عنوان دشمن دولت لیبرال و هم به عنوان دوست آزادی تعبیر شده است. ارزیابی تجدیدنظرطلبانه این جلد، که بر اساس مطالعات کلاوس هارتمن است، این ابهامات را به نفع خوانشی غیر متافیزیکی از استدلال های هگل بررسی می کند. همچنین نشان می دهد که چگونه پایه های اندیشه سیاسی او از یک دولت لیبرال دموکراتیک حمایت می کند. این ارزیابی مجدد از استدلال‌های هگل، او را به‌عنوان فیلسوفی تبدیل می‌کند که دشواری‌های پست مدرنیته را پیش‌بینی می‌کند و مبنایی برای ارزیابی مجدد هستی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و انقلاب ارائه می‌دهد. فیلسوفان و کسانی که در زمینه نظریه سیاسی کار می کنند، این حجم را بسیار مورد توجه قرار خواهند داد.

ترجمه ماشینی : نقد هگل از کانت نقطه عطفی در تاریخ فلسفه بود: برای اولین بار، سبک عینی، موقعیت‌یافته و به معانی خاصی «طبیعت‌گرایانه» که توسط هگل پیش‌گام بود، با سبک نازک، جهان‌شمول و خالص‌شده‌ای از فلسفه مواجه شد. دقیق ترین بیان آن در کانت. این مناقشه به سختی از بین رفته است: این مناقشه عملاً فلسفه معاصر را از معرفت شناسی گرفته تا نظریه اخلاقی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، اگر این کتاب درست باشد، اهمیت کامل نقد هگل از کانت درک نشده است. این کتاب با استفاده از متون بالغ هگل (پس از 1807) و خواندن آنها در پرتو تفسیر کلی از پروژه هگل به عنوان یک سیستم زبانی و «تعریفی»، تفسیرهای مجدد عمده ای از دیدگاه های هگل ارائه می دهد: موضوع کانتی به خودی خود انکار نمی شود، اما به عنوان یک جنبه زمانی از تجربه ما نقل مکان کرد. ایدئالیسم زبانی هگل بر اساس دیدگاه واقع گرایانه او از احساس درک می شود. هگل به جای ادعای این که الزام مقوله ای کانت برای ارائه راهنمایی اخلاقی ملموس بیش از حد توخالی است، پوچی آن را به عنوان پایه و اساس یک جامعه متنوع می ستاید.

ترجمه ماشینی : معرفی متکلمان نظام‌مند و اخلاق‌گرایان مسیحی به هگل، از طریق تمرکز بر سه متن اصلی او: پدیدارشناسی روح، علم منطق، و سخنرانی‌هایی درباره فلسفه دین، بینش‌های اصلی را در مورد ریشه‌های الهیات مدرن ارائه می‌دهد. بینش‌های درخشان و بدیع در مورد اهمیت هگل برای الهیات مدرن ارائه می‌کند. استدلال می‌کند که از نظر الهیاتی، هگل اشتباه تعبیر شده است و با تمرکز بر منطقی که او از تعامل با آموزه‌های مسیحی ایجاد می‌کند، می‌توان چیزهای بیشتری به دست آورد. در مورد متون فردی هگل، و نه صرفاً ارائه مروری بر کل مجموعه او، تعامل مفصل با متون هگل به جای تکیه بر کلیات در مورد فلسفه هگل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : جلد حاضر بیانگر مجموعه مقالات سمپوزیوم مارکیت هگل است که در دانشگاه مارکت، میلواکی، ویسکانسین، در 2 تا 5 ژوئن 1970 برگزار شد. دپارتمان فلسفه دانشگاه مارکت، شورای انجمن های دانش آموخته آمریکا، و بنیاد جانسون راسین، ویسکان گناه. موضوع کلی آن نه تنها موضوعات خاص مورد علاقه در مطالعات هگلی معاصر را در بر می گرفت، بلکه جنبه های وسیع تری از تأثیرات و تأثیر اندیشه هگل بر مسائل فلسفی، سیاسی و اجتماعی معاصر را نیز در بر می گرفت. مشارکت‌کنندگان اصلی و اعضای میزگرد به دلیل دستاوردهای علمی خود در مطالعات هگل و همچنین مطابق با دیدگاه گسترده میراث هگلی در اندیشه فعلی انتخاب شدند. تمام جلسات سمپوزیوم به صورت عمومی بود و برای حداکثر بحث و تبادل نظر بین شرکت کنندگان طراحی شده بود. کمیته سمپوزیوم متاسف است که امکان گنجاندن متن مباحث (به جز بحث میزگرد در مورد ویرایش و ترجمه هگل) در این جلد وجود نداشته است. مقالات ارائه شده در جلسات هر روز در اینجا با تغییرات و اصلاحات ویرایشی توسط نویسندگان مربوطه منتشر می شود. مقالات پروفسور اتو پوگلر و اریک ویل در اصل توسط اعضای کمیته ما ترجمه شده است: نسخه های حاضر تغییرات و اصلاحات بسیاری را که توسط نویسندگان آنها انجام شده است را شامل می شود. نظرات مربوط به هر مقاله تنها پس از سمپوزیوم و با توجه به بحث هایی که در طول آن صورت گرفت، به شکل کنونی خود آورده شد.

ترجمه ماشینی : جورج ویلهلم فریدریش هگل (1770-1831) جایگاه هگل در کتاب فلسفه او به منظور دستیابی به دیدگاه مناسبی از جایگاه هگل در تاریخ فلسفه فلسفه، ممکن است تمرکز بر یک مفهوم کلیدی که تکامل یافته است مفید باشد. از نظر معنا، از زمان ارسطو تا هگل. من از مفهوم فلسفی «مقوله» صحبت می‌کنم. در نظام ارسطو ده مقوله (یا «مشکلات») واقعیت یا هستی وجود داشت. اینها شامل ماهیت، زمان، مکان، کمیت، کیفیت و سایر جنبه های موجودات قابل شناخت بود. قابل توجه ترین نکته در مورد این دسته بندی ها این است که همه آنها با آنچه ما واقعیت های "عینی" می نامیم ارتباط دارند. به این معنا که هیچ یک از آنها مدعی توصیف حالات یا شرایط ذهنی یا ذهنی نیستند. در فلسفه مدرن (یعنی فلسفه از زمان دکارت)، یک نوسان آونگ در جهت مخالف، از عینیت به سوبژکتیویته وجود داشت - که در دوازده «مقوله» جدید کانت به اوج خود رسید. همه مقوله‌های کانت روش‌های ذهنی برای نگریستن به واقعیت بودند: ما می‌توانیم پدیده‌های عینی را در واحدهای جهانی سازماندهی کنیم. بنابراین اولین مقوله کانتی «وحدت» است. بنابراین دسته دوم «کثرت» است و غیره. با هگل، گرایش مدرن به سوبژکتیویسم متوقف می‌شود و جای تعجب نیست که ما نوع جدیدی از «مقوله» داریم - مقوله وحدت فکر و هستی، خود و دیگری، سوژه و ابژه.

ترجمه ماشینی : مقالات منتشر شده در اینجا در دومین کنفرانس دوسالانه انجمن هگل آمریکا، که در دانشگاه نوتردام، 9 تا 11 نوامبر 1972 برگزار شد، ارائه شد. تاریخ فلسفه به طور کلی، و (2) رابطه او با متفکران فردی قبل و بعد از او. با توجه به اهمیت تاریخ فلسفه برای هگل، و تأثیر گسترده اندیشه او بر فلسفه بعدی، بلافاصله آشکار می شود که ما در اینجا فقط یک آغاز داریم. در کنفرانس، فریادها بلند شد "چرا هگل و ارسطو، آکویناس، هوسر و هارت مان نه؟" راستی چرا که نه؟ پاسخ را البته ممکن است خود هگل بدهد: اگر بخواهیم کاری را انجام دهیم، باید خودمان را محدود کنیم. ما اعتماد داریم که کنفرانس‌ها و پژوهش‌های آینده این روابط و بسیاری دیگر را که گواه حضور عمیق هگل در جریان اصلی تفکر گذشته و حال است، آشکار خواهد کرد. علاوه بر این، تصادفی نیست که رنسانس مطالعات هگلی با خود تولدی دوباره از تاریخ فلسفه به عنوان چیزی مرتبط با مسائل خود ما به ارمغان آورده است. از نظر هگل، موضوع فلسفه تنها حقیقت است، تاریخ فلسفه خود فلسفه است و این حقیقتی که به ما می دهد نمی تواند چیزی باشد که از دنیا رفته است.