جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تبیین مراتب خلقت عالم همواره از مباحث مهم تحلیلی بین متألهان بوده است. به اعتقاد فلاسفه، عقل کاملترین موجود مجرد عقلی قابل فرض و صادر اول و بی واسطه از جانب خدا و موجود ازلی و ابدی است. عرفا با استناد به وحدت وجود، صور این عالم را اعیان ثابته و مستجن در ذات خدا، حقیقت صادر شده از حق تعالی می‌دانند که کاملترین و بسیطترین ظهور وجود واجب تعالی است. میرزا مهدی اصفهانی که بین عقل و نقل، تفکیک قائل بود با استفاده از آیات و روایات، از عقل اول به عنوان اشباح یا اظله یاد می‌کند که جوهر بسیط است. اصفهانی قائل به دو مرتبه بودن وجود یعنی مجرد و مادی است که در مرتبه اظله (تجرد) دارای هیچ محدودیتی نبوده و بعد از آن با موجودی مادیی که دارای ابعاد غیر قابل فهم به وسیله عقل است؛ یعنی «ماء بسیط» متحد می‌شود. بعد از اتحاد در مرحله اول دارای حالت لطافت و در مرحله بعد موقع ورود به عالم دنیا حالت کثافت (فشردگی) به خود می‌گیرد. به غیر از خدا، عرش، عقل و علم همه موجودات عالم ماده هستند. که اعتقاد به این سخن با انتقاداتی روبرو است که از جمله آنها مخالفت با ظواهر آیات و روایات و تعارض در عمل و نظر و تعصب بر ظواهر بدوی آیات و روایات است. در این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی به دنبال تبیین نظر میرزا مهدی اصفهانی و بیان نقد آن هستیم.

برای کسی که قصد دارد بوسیله عقل در مسیر کشف حقایق فرامادی گام نهد از جمله مسائلی که ضروری است در ابتدای امر بدان پرداخته شود، اعتبار یا عدم اعتبار شناخت عقلی در حوزه مذکور است. نتیجه این تحقیق بسیار مهم و تأثیرگذار است بنحوی که اگر اعتبار شناخت عقلی در حوزه مربوط به متافیزیک اثبات نگردد در عمل انگیزه ای برای بیان سایر مطالب عقلی در اینباره باقی نمی ماند. از طرفی دیگر چنانچه اعتبار شناخت عقلی مذکور اثبات گردد، انسان با اطمینان به مطالعه و تفکر در مورد مطالب بیان شده توسط عقل و دانشمندان طرفدار امکان شناخت عقلی ماوراء الطبیعه می پردازد. انسان در روند تحقیق نسبت به اعتبار شناخت عقلی در حوزه متافیزیک، با دو نظریه مواجه است. اول نظریه ای که معتقد است انسان قدرت شناخت عالم ماوراء ماده را بوسیله عقل و برهان دارد و در مقابل نظریه ای که بر این باور است که عقل بشری قادر به کسب شناخت معتبر نسبت به حقایق فرامادی نیست و شناخت مطابق به واقع در این حوزه تنها از طریق تمسک به وحی و ادله نقلی قابل دستیابی است. از علمای قائل به نظر دوم، مرحوم میرزا مهدی اصفهانی است. وی باور به ناتوانی عقل بشری در شناخت حوزه مجردات و امور فراحسی بویژه خداوند متعال داشته و استفاده از برهان را حجاب اصلی وصول به عمق معارف دین می داند و شناخت صحیح را، تنها از طریق وحی و شرع قابل دستیابی می داند. ایشان شناخت فطری را به معنای مواجهه ی مستقیم و بدون هرگونه واسطه ی تصوری و تصدیقی در شناخت هر شی معرفی می کند که عالی ترین مصداق آن شناخت خداوند متعال است که در عوالم گذشته در وجود انسان ایجاد شده است. معرفتی که دسترسی به آن از طریق عقل محال است چون که خداوند غیب مطلق است و از معقولیت به دور است. از نظر ایشان هر یقینی ارزش معرفتی ندارد. در باور مرحوم اصفهانی، عقل در علوم الهی، نوری خارج از وجود انسان است که ذاتاً حجت است و با آن حقایق مطابق با واقع کشف می شود، اما عقلی که در علوم بشری مصطلح است، حجیت ندارد. انسان پس از دوران طفولیت واجد این نور عقلانی می شود که حسن و قبح افعال با آن آشکار می شود، لذا ایشان کار کرد عقل را بیشتر در حوزه عقل عملی و در تشخیص خوبی ها و بدی ها و بایدها و نبایدها می داند. در بخشی دیگری از این تحقیق به تبیین نظریه و ادله ایشان درباره چرایی ناتوانی عقل بشری در شناخت حقایق فرامادی پرداخته خواهد شد و سپس بازتاب های معرفت شناختی این دیدگاه نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت. به عنوان مثال یکی از نتایج معتبر نبودن شناخت عقلی در امور فرامادی، این است که لازم است که انسان برای کسب معرفت نسبت به امور غیر حسی از تلاش عقلی اجتناب کند، چرا که کسب شناخت نسبت به متعلقات حوزه مجردات در حد درک و فهم عقل بشری نیست. بر اساس این دیدگاه بسیاری از شبهاتی که برای انسان نسبت به معارف دینی ایجاد می شود، به خاطر تلاش عقلی بیخود در جهت فهم اموری است که در حد فهم عقل نیست.همچنین چون طبق این دیدگاه، شناخت امور غیرمادی تنها از طریق وحی و ادله نقلی امکان پذیر است، لذا امکان بحث و گفتگوی برون دینی نسبت به امور غیر مادی به شدت محدود می گردد. لذا بر خلاف تحقیقاتی که تا کنون عقل را از منظر مرحوم صدرا و میرزا مهدی اصفهانی بررسی نموده اند و بیشتر چیستی، چگونگی و جایگاه آن را تبیین نموده اند، هدف در این نوشتار پرداختن به ادله و چرایی نظرات ایشان درباره اعتبار و یا عدم اعتبار شناخت عقل در حوزه فرامادیات است. از امور مهم دیگر در بحث نظام اندیشه مرحوم اصفهانی، نسبت دیدگاه ایشان با معنای مستفاد از آیات و روایات مروطه است، به همین خاطر ضرورت عرضه نظریات میرزای اصفهانی بر آیات و روایات، برای درک بهتر نسبت مذکور، احساس می شود

برای کسی که قصد دارد بوسیله عقل در مسیر کشف حقایق فرامادی گام نهد از جمله مسائلی که ضروری است در ابتدای امر بدان پرداخته شود، اعتبار یا عدم اعتبار شناخت عقلی در حوزه مذکور است. نتیجه این تحقیق بسیار مهم و تأثیرگذار است بنحوی که اگر اعتبار شناخت عقلی در حوزه مربوط به متافیزیک اثبات نگردد در عمل انگیزه ای برای بیان سایر مطالب عقلی در اینباره باقی نمی ماند. از طرفی دیگر چنانچه اعتبار شناخت عقلی مذکور اثبات گردد، انسان با اطمینان به مطالعه و تفکر در مورد مطالب بیان شده توسط عقل و دانشمندان طرفدار امکان شناخت عقلی ماوراء الطبیعه می پردازد. انسان در روند تحقیق نسبت به اعتبار شناخت عقلی در حوزه متافیزیک، با دو نظریه مواجه است. اول نظریه ای که معتقد است انسان قدرت شناخت عالم ماوراء ماده را بوسیله عقل و برهان دارد و در مقابل نظریه ای که بر این باور است که عقل بشری قادر به کسب شناخت معتبر نسبت به حقایق فرامادی نیست و شناخت مطابق به واقع در این حوزه تنها از طریق تمسک به وحی و ادله نقلی قابل دستیابی است. افراد قائل به نظرات مذکور، به تریب مرحوم ملاصدرا و مرحوم میرزا مهدی اصفهانی هستند. ظاهرا اعتبار شناخت عقلی انسان در حوزه متافیزیک، پیش فرض بسیاری از افراد همچون صدرای شیرازی بوده که به بیان مطالبی در این باب پرداخته اند. عقل در نظر صدرا از جایگاه بلندی برخوردار است و به دو قسم نظری و عملی تقسیم می شود که از این دو قسم، بیشترین سهم برای عقل نظری می باشد. از نظر ایشان عقل نظری در نفس ناطقه از عقل هیولانی تا مرحله عقل بالفعل, کمالات علمی را طی می کند و توانایی درک بسیاری از امور عقلی و غیر عقلی را دارد. مهمترین تکیه صدرا اتصال عقل نظری به عقل فعال است. در این پژوهش سعی بر این است که با توجه به نظام فکری صداریی و با توجه به نگاه ویژه ای که ایشان نسبت به عقل دارند، دلایلی را درباره علت اعتبار شناخت عقلی در حوزه مربوط به حقایق فرامادی از مجموع مطالب ایشان استخراج نموده و بازتاب های معرفت شناختی نظر ایشان در باره اعتبار شناخت عقلی در حوزه فرامادیات بررسی گردد. به عنوان مثال در این دیدگاه چون در شناخت امور فرامادی علاوه بر آموزه های وحیانی، ملاک و معیار درک و فهم عقل انسانی است، لذا قابلیت گفت وگو و تفیهم و تفاهم در میان افراد بویژه با کسانی خارج از دین هستند، بیشتر وجود دارد. از سوئی دیگر افرادی همچون میرزا مهدی اصفهانی قائل به ناتوانی عقل بشری در شناخت حوزه مجردات و امور فراحسی هستند و استفاده از برهان را حجاب اصلی وصول به عمق معارف دین دانسته و شناخت صحیح در این حوزه را تنها از طریق وحی و شرع قابل دستیابی می داند. ایشان شناخت فطری را به معنای مواجهه ی مستقیم و بدون هرگونه واسطه ی تصوری و تصدیقی در شناخت هر شی معرفی می کند که عالی ترین مصداق آن شناخت خداوند متعال است که در عوالم گذشته در وجود انسان ایجاد شده است. معرفتی که دسترسی به آن از طریق عقل محال است چون که خداوند غیب مطلق است و از معقولیت به دور است. ایشان بر این باورند که هر یقینی ارزش معرفتی ندارد و عقل در علوم الهی، نوری خارج از ذات انسان است که ذاتاً حجت است و با آن حقایق مطابق با واقع کشف می شود اما عقلی که در علوم بشری مصطلح است، حجیت ندارد. انسان پس از دوران طفولیت واجد این نور عقلانی می شود که حسن و قبح افعال با آن آشکار می شود، بنابراین صرفاً مواجهه انسان با عقل عملی خواهد بود؛ یعنی ایشان کار کرد عقل را در خوبی ها و بدی ها و بایدها و نبایدها می دانند. در بخشی دیگری از این تحقیق به تبیین نظریه و ادله ایشان درباره چرایی ناتوانی عقل بشری در شناخت حقایق فرامادی پرداخته خواهد شد و سپس بازتاب های معرفت شناختی این دیدگاه نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت. به عنوان مثال یکی از نتایج معتبر نبودن شناخت عقلی در امور فرامادی، این است که لازم است که انسان برای کسب معرفت نسبت به امور غیر حسی از تلاش عقلی اجتناب کند، چرا که کسب شناخت نسبت به متعلقات حوزه مجردات در حد درک و فهم عقل بشری نیست. بر اساس این دیدگاه بسیاری از شبهاتی که برای انسان نسبت به معارف دینی ایجاد می شود، به خاطر تلاش عقلی بیخود در جهت فهم اموری است که در حد فهم عقل نیست.همچنین چون طبق این دیدگاه، شناخت امور غیرمادی تنها از طریق وحی و ادله نقلی امکان پذیر است، لذا امکان بحث و گفتگوی برون دینی نسبت به امور غیر مادی به شدت محدود می گردد. لذا بر خلاف تحقیقاتی که تا کنون عقل را از منظر مرحوم صدرا و میرزا مهدی اصفهانی بررسی نموده اند و بیشتر چیستی، چگونگی و جایگاه آن را تبیین نموده اند، هدف در این نوشتار پرداختن به ادله و چرایی نظرات ایشان درباره اعتبار و یا عدم اعتبار شناخت عقل در حوزه فرامادیات است.

وضع و استعمال الفاظ، مبحثی بنیادین در ادبیّات عرب است که در اصول فقه نیز وارد شده است. بیشترِ دانشمندان علم اصول، وضع را امری بشری و استعمال را القاء معنا به وسیله لفظ مجعول بشری می‌دانند، در حالی که مرحوم آیت الله میرزا مهدی اصفهانی وضع را در بدو امر، امری الهی و استعمال را القاء لفظ برای حقیقت خارجی می‌دانند. در این مقاله به بیان مبانی نظریّه ایشان می‌پردازیم.

«تنبيهات حول المبدأ و المعاد»، اثر آيت الله حاج ميرزا حسنعلى مرواريد، كتابى است به زبان عربى در معرفى عقايد شيعه با استفاده از قرآن و روايات اهل بيت (ع). اين كتاب، خلاصه‌ اى از درس‌ هاى معارف ايشان است كه در دوره‌ هاى متعدد به تدريس آنها پرداخته بود و بنا به خواهش تنى چند از شاگردان خويش، آن را به صورت كتابى مستقل به رشته تحرير درآورد. در اين اثر ارزشمند معارف اهل بيت (ع) در دين شناسى، مورد بازخوانى قرار گرفته و به رويكرد متكلمان و فقيهان شيعى در روش فهم معارف دينى، سامانى دوباره داده شده و با استفاده از معارف وحيانى قرآن و سنت معصومين (ع) صورت متكامل و جديدى از معارف دينى عرضه شده است.

یکی از مهم‌ترین مسائل کلامی که در طول تاریخ اندیشه بشر از قرن‌ها پیش از میلاد حضرت مسیح علیه السلام مورد توجه و نظر اندیشمندان بوده است، مسئله خلقت و ربط بین وحدت و کثرت می‌باشد. روشن است که هر تبیینی برای این نظر مبتنی بر دیدگاهی است که در مورد علم و اراده الهی اتخاذ می‌گردد. میرزا مهدی اصفهانی یکی از اندیشمندانی است که در این زمینه دارای نظر و نگاهی متفاوت از سایر مکاتب اسلامی می‌باشد. وی برای تبیین نظر خویش در مسئله علم و فاعلیت خدای متعال، در گام اول بر مسئله «وجدان» پافشاری می‌کند. از نظر او «وجدان» که به معنای ظهور و عیان حقایق خارجی است، اساس و محور همه مباحث معرفت‌شناسی را تشکیل می‌دهد تا جایی که حتی از معرفت خدای متعال نیز با عنوان «وجدان الرب بالرب» یاد می‌کند. سپس برای تکمیل مباحث معرفت‌شناسی، گام بعدی را به سمت تبیین نور علم و عقل برداشته با تکیه بر ظهور عقلی و تذکر به ادراک حسن و قبح افعال که پس از دوران طفولیت برای انسان‌ها حاصل می‌شود، به تباین ذاتی عقل با عاقل و معقولات تذکر می‌دهد. گام بعدی میرزای اصفهانی تبیین مسئله هستی شناسی و یا به عبارت بهتر حقایق خارجی است. او این امر را با تکیه بر معرفت‌شناسی پیش‌گفته حل می‌کند. بر این اساس به سه مرتبه و یا ساحت موجودات، وجود و رب وجود معتقد است و نیز معتقد است میان این ساحات سه‌گانه تباین صفتی برقرار است. در نتیجه هیچ کدام از احکام و اوصاف ساحت موجودات از قبیل کم، کیف، زمان، مکان و... به ساحت وجود و در نتیجه به طریق اولی به ساحت پروردگار راهی ندارند. در نهایت و با تکیه بر مقدمات گفته شده به مسئله علم الهی می‌پردازد. روش او در مقام تبیین علم خدای متعال، توجه به آیتیت و برهانیت نور علم و عقل است. بر این اساس نشان می‌دهد که از آنجا که گاهی کشفی برای انسان حاصل می‌شود که در آن مکشوف هیچ‌گونه موجودیت و واقعیتی ندارد، همین کشف می‌تواند آیه‌ای باشد برای علم پروردگار و برای ما روشن کند که به طریق اولی علم الهی نیازمند تقرر و ثبوت معلومات خود نیست. از اینجاست که وی توجه به مسئله «رأی» را مطرح کرده و معتقد است فاعلیت خداوند متعال، فاعلیت بالرأی است. حقیقت رأی چیزی جز تعیین یک نظام از نظاماتی که خدای متعال در رتبه ذات از آنان به علم بلامعلوم کشف می‌کند و در نتیجه ظهور ساحت موجودات نیست.

ناشر: مدرسه معارفی خراسان موسوم به مکتب تفکیک، عبارتست از مجموعه آراء و نظرات آیت الله میرزا مهدی اصفهانی (قدس سره) و شاگردان ایشان. این عالم ربانی به جدّ بر استقلال معارف وحیانی باور داشت و خواهان جداسازی اندیشه های بشری و به خصوص فلسفه و عرفان مصطلح، از معارف وحیانی بود و از این روی، با بهره‌گیری از آموزه های قرآن و اهل بیت علیهم السلام در صدد تبیین و نشر معارف ناب و خالص ثقلین برآمد. با تلاش شاگردان و علاقمندان آن مرحوم، این مجموعه آراء و نظرات در محافل علمی حوزوی و دانشگاهی به صورت گسترده مطرح شد و مورد استقبال جدی قرار گرفت به طوری که حتی در زمان خود او، حوزه بزرگ خراسان به نظام معرفتی او روی آورد. بدیهی است که نمی‌توان شخصیت و افکار مرحوم میرزا مهدی اصفهانی و یا هر شخصیت دیگر را به صورت مطلق جلوه داد و تقدیس نمود.

ارتباط عقل و دين يکي از بحث‌انگيزترين مسائل فلسفي و کلامي است و قدمتي طولاني دارد. اهميت اين مسئله، آن را به يکي از موضوعات مهم فلسفة دين معاصر تبديل کرده است. سؤال اين است که آيا براي شناخت دين، استفاده از وحي کفايت مي‌کند يا به‌کارگيري عقل نيز ضرورت دارد؟ برخي پذيرش و شناخت دين، تدين و ايمان را بدون توجه به عقل، غيرممکن مي‌دانند؛ اما گروهي ديگر، عقل‌گرايي را موجب به‌خطر افتادن تدين و ايمان، و التقاط در دين معرفي مي‌کنند. اين نوشتار به روش تحليلي ـ‌ توصيفي به بررسي ديدگاه ميرزامهدي اصفهاني در اين زمينه مي‌پردازد که جزو دستة اخير است. هرچند ايشان استدلال‌هايي با صورت منطقي براي اثبات خداوند ارائه نموده است، اما شناخت وجود و اوصاف خداوند با عقل و علوم ظلماني بشر را غيرممکن مي‌داند. همين امر بشر را نيازمند راهنماي غيبي مي‌كند و وجود دين وحياني را ضرورت مي‌بخشد. اين انديشه مبتلا به مشکل دور در استدلال بوده و اثبات حجيت و عصمت کلام خداوند، نبي و امام، محتاج عقل است.

این مقاله در مورد معنای دو کلمۀ قطع و یقین، حجیت آنها، تفاوت علم با قطع و دیگر نکات مربوط به این آموزه‌ها و مفاهیم است که نگارنده در بیان شماری از عالِمان شیعی به ویژه سید علی مدنی و میرزا مهدی اصفهانی آنها را تبیین می‌کند.

در میان دیدگاه‌های مختلفی که در تعریف عقل وجود دارد، دیدگاه میرزا مهدی اصفهانی، به عنوان موسّس مکتب معارف خراسان، نگرشی بدیع و قابل توجه است. وی عقل را بی‌نیاز از تعریف و معروف هر عاقلی می‌داند و بر این باور است که آنچه آیات، روایات و لغت در خصوص عقل بیان می‌دارند مطابق با وجدان هر عاقلی است. معرفت عقل از نخستین قدم‌ها در مسیر بندگی خداوند متعال است. و اگر خطایی در آن رخ دهد، گام‌های بعدی نیز انسان را از هدفش دور می‌نماید. با شناخت صحیح عقل، سایر پایه‌های دین هم بر این اصل بنا می‌شود. در همین راستا نیز درک حسن و قبح عقلی راه گشاست. در این مقاله به طور اجمال به بیان تعریف عقل و همچنین حسن و قبح عقلی از دیدگاه مرحوم میرزای اصفهانی پرداخته شده است. ابتدا به تعریف عقل پرداخته و معنای لغوی و اصطلاحی ان را بررسی کرده سپس با توجه به شواهد روایی، حسن و قبح را از دیدگاه آن مرحوم تبیین شده است. سه وجه معنای لغوی، تنبه وجدانی و استناد به قران و روایات اهل بیت؟عهم؟ سه پایه اساسی مبانی میرزا مهدی اصفهانی است که در اینجا نیز سعی شده این سه وجه لحاظ گردد.