مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

شیعه در اسلام اثری مشهور درباره تشیع و شیعه دوازده‌امامی، به قلم علامه طباطبایی. این کتاب یکی از جدی‌ترین کارها در حوزه مطالعات شیعی در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی ایران به شمار می‌رود و در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقی آمریکا و اروپا جزو منابع تدریس رشته شیعه‌شناسی بوده است. هم‌اکنون نیز جزو کتاب‌های درسی حوزه‌های علمیه ایران است. به‌گفته پژوهشگران، به‌دلیل غرض‌ورزی و تحریف دانشمندان غربی و استفاده از منابع اهل‌سنت در تحقیقات اسلامی، تشیع حقیقی در غرب هیچ‌وقت شناخته نشد. بدین منظور، علامه طباطبایی در حدود سال ۱۳۴۵ش، کتاب شیعه در اسلام را تألیف کرد. این کتاب ابتدا توسط سید حسین نصر به زبان انگلیسی ترجمه و در سطح دانشگاه‌های آمریکا منتشر شد. در سال ۱۳۴۷ش نیز نسخه فارسی آن در ایران انتشار یافت. گفته شده کتاب شیعه در اسلام، به دور از تعصبات سنتیِ مرسوم، به بررسی‌های منصفانه تاریخی و علمی پرداخته و هویت واقعی مذهب تشیع را به‌عنوان یکی از دو مذهب بزرگ اسلامی، در سطحی عالی نشان داده است. برخی از دیدگاه‌های نویسنده، در این کتاب، به این شرح است: در قرآن، سه راه برای رسیدن به حقیقت مطرح شده: روایات، عقل فلسفی، و کشف‌وشهود عرفانی. سرچشمه اصلی عرفان اسلامی قرآن و سنت و کلمات امام علی(ع) است. در قرآن، راه اصلی شناخت خدا، معرفت نفس دانسته شده است. امامان شیعه، در تفسیر قرآن، تنها از روش تفسیر قرآن به قرآن استفاده می‌کردند. کتاب شیعه در اسلام، به قلم سید محمدحسین طباطبایی، اثری کلاسیک و مشهور درباره تشیع و شیعه دوازده‌امامی است.این کتاب یکی از جدی‌ترین کارها در شیعه‌شناسی در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی ایران دانسته شده که همچنان منطقی، مستدل و جامع است. از نظر جعفریان، «شیعه در اسلام» نتیجه اتاق‌فکری بود که علامه طباطبایی در جهت تربیت اندیشه به کار برد و سهم بسزایی برای سیاسی-اجتماعی کردن اسلام در دهه ۳۰ و ۴۰ شمسی داشت.

نهضت عاشورا یکی از حوادث سرنوشت‌ساز تاریخ صدر اسلام است که گفتمان کاوی متون مربوط به آن، می‌تواند مفاهیم کلیدی و محوری مکتب امامت را به جامعه بنمایاند. در این پژوهش تلاش شده به بررسی تاریخی گفتمان‌های باز تولیدشده از حادثه عاشورا در ده قرن نخست هجری پرداخته شود و بررسی گردد که مؤلفان کتاب‌های تاریخی و حدیثی پسین، عامدانه یا ناخودآگاه، کدام نقل را برگزیده و در آثار خود منعکس کرده‌اند؟ ضرورت این پژوهش بدین خاطر است که مخاطب را با فضای فکری حاکم بر جامعۀ آن روز و نیازها تا حدودی آشنا می‌کند. نتایج حاصل از بررسی‌ها نشان داد پنج گفتمان عمده، در شمار گفتمان‌های تولید شده در جریان نهضت عاشورا هستند که مؤلفان کتب تاریخی هر یک به فراخور شرایط، به بازتولید آن اقدام نموده‌اند. بیشترین گفتمانی که در ده قرن نخست مورد توجه بوده، گفتمان «دفاع از شخصیت حسین(ع) و قداست حرکت او» است. این گفتمان در وهلۀ نخست با بیان حسب و نسب امام و ظهور عبارت «ابن بنت النبی»، در مرتبۀ بعد با بیان انگیزۀ ایشان که تنها یاری دین خدا و پیامبر(ص) بوده و در مرتبۀ آخر با بیان فضائل، سعی دارد حقانیت امام را اثبات نموده و قداست این حرکت را تبیین نماید. از دیگر گفتمان‌های مهم این دوره می‌توان به گفتمان «تشخیص مسیر با محوریت انگارۀ دنیا» و گفتمان «آزادگی و عزت خواهی» اشاره کرد که به‌طور مستمر و با استناد به نقل‌های مشهور در این دوره بازتاب قابل توجهی داشته‌اند.

دوران تسلط خاندان آل ‌بویه بر دارالخلافه بغداد (334-447ق)، که به «قرن شیعه» معروف است، اغلب به عنوان دوره‌ای از احیای فرهنگی و علمی در جهان اسلام شناخته می‌شود. این پژوهش با بهره‌گیری از رویکرد تاریخی- تحلیلی، به بررسی تأثیرات و میراث این دوره بر روابط میان پیروان مذاهب اسلامی ‌پرداخته است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در نیمه اول قرن شیعه، امیران بویهی با تکیه بر اقتدار نظامی و به­کارگیری سیاست‌های غیر مذهبی، موفق به ایجاد تعادلی میان سران سیاسی، نظامی و مذهبی داخل و خارج از قلمرو خود شدند. این تعادل قدرت، زمینه‌ساز ترویج رواداری مذهبی و همگرایی بیشتر میان مذاهب گردید و به تبع آن، رشد و توسعه علمی و فکری را به همراه داشت. در این فضای نسبتاً باز، علمای امامیه توانستند با بهره‌گیری از فرصت‌های به‌وجود‌آمده و به‌کارگیری رویکردی تقریبی، زمینه‌های رشد هویتی، فقهی و کلامی مکتب تشیع را در جهت همپایگی با مذاهب اهل سنت فراهم آورند. اما در نیمه دوم این قرن، با تغییر در مناسبات قدرت و افزایش تنش‌ها، شرایط دگرگون شد. جامعه اهل سنت بغداد با هدایت خلیفه عباسی، به تقویت سنت‌گرایی و احیای مکتب تسنن پرداخت و مشروعیت نظریه‌های غیر سنی خلافت و راست‌دینی شیعیان و معتزله را به چالش کشید. بدین­روی، برای قرن شیعه می‌توان میراثی دوگانه و ترکیبی از همگرایی و واگرایی میان مذاهب اسلامی تصور کرد؛ دوره‌ای که همزمان بستر همکاری و رشد مشترک و نیز زمینه تقابل و تفرقه را فراهم ساخت.