مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

‫شيوه رهبري حضرت موسي( مسأله پژوهش حاضر است که با تکيه بر آيات قرآن، و با روش توصيفي ـ تحليلي مورد بررسي قرار گرفته است. رهبري عبارت است از "قدرت تأثيرگذاري بر پيروان، تا بر اساس بايسته‌هاي وحياني و ره‌آوردهاي آسماني، يا خرد جمعي و يا ميل و خواسته فردي، جهت تحقق اهداف در موقعيت‌هاي گوناگون حرکت کنند". موسي در زماني به دنيا آمد که قوم بني‌اسرائيل به‌شدت مورد آزار، شکنجه و تحقير حکومت مصر قرار داشت. آنان در ميان مردم مصر نيز به‌عنوان نژاد پست شناخته شده و محروم‌ترين قشر اجتماعي مصر بودند. حضرت موسي( پس از آن‌که به رسالت مبعوث گرديد، براي هدايت و نجات بني‌اسرائيل به مصر بازگشت. او در برابر فرعون با صراحت، رسالت و نبوت خويش را اعلام نمود، و با کلامي نرم به بحث و مناظره پرداخته و دلايل و معجزات خود را ارائه کرد؛ اما فرعون و اطرافيان او راه عناد و لجاجت را در پيش گرفتند. موسي براي مقابله با آنان، همراه با قوم بني‌اسرائيل راه هجرت را برگزيد و هلاکت فرعونيان را از خدا مسئلت نمود. پس از رهايي بني‌اسرائيل و نابودي فرعون، موسي شيوه‌هاي زير را براي هدايت قوم خويش به‌کار گرفت: يادآوري نعمت‌هاي الهي، اميدبخشي، برخورد عاطفي، برائت از مشرکان و مبارزه با انحرافات و خرافات. او همچنين پس از استقرار بني‌اسرائيل، احکام ديني را که از سوي خدا دريافت نموده بود در قالب ده فرمان به ايشان اعلام نمود؛ اين فرامين حول سه ‌محور: دعوت به توحيد، مهرورزي با مردم، و شجاعت در اجراي برنامه‌هاي توحيدي، مي‌گرديد. اما يهوديان به دليل ويژگي‌هاي شخصيتي مانند خودبرتربيني، بخل و حسد، همواره به‌دنبال فتنه‌سازي و بحران اجتماعي بودند؛ همين امر موجب گرديد تا خداوند عذاب‌هاي گوناگوني را بر آنان نازل کند. آيات قرآن حاکي از آن است که يهود در آخرت نيز به بدترين عذاب‌ها گرفتار خواهد شد.

‫در اين پايان نامه ويژگيهاى پيامبران و خطوط كلى و روش دعوت آنان از ديدگاه قرآن بررسى شده است. مباحث آن بدين قرار است؛ كلياتى درباره پيامبران، ويژگيهاى مشترك انبياء، اصول كلى در رسالت و دعوت انبياء و روشهاى دعوت انبياء.'

‫در اين پاياننامه ابياتى از مخزنالاسرار كه به نحوى متأثر از آيات قرآن يا احاديث معصومين (ع) است، شناسايى و بررسى شدهاند. موضوعات مورد بحث در اين پژوهش عبارتند از: اشارات به آيات و احاديث، اقتباس از آيات و احاديث، تلميح به آيات و احاديث و ترجمه آيات و احاديث.

---

---

‫اصل اين است كه لفظ را در همان معناى وضعى استعمال كنيم؛ ولى اگر انسان مجبور به استعمال هر لفظ فقط در معناى وضعى خود باشد، مى بايست در هر لحظه دست به آفرينش صدها لغت جديد بزند و اين كار تقريبا غيرعملى است، لذا براى بيان احساسات و عواطف خود، گاهى لفظى را با تركيبى در معناى جديد ويا به خاطر علاقه در معناى ديگر استعمال مى كند. اگر اين علاقه، علاقه مشابهت به همراه قرينه مانعه بود، آن استعمال را استعاره گويند. استعاره با دروغ، غلط، مجاز مرسل و تشبيه و مشاكله فرقهايى ممتاز دارد. استعاره به اعتبار مستعارله، مستعارمنه و جامع به اقسامى تقسيم مى شود. كنايه در لغت عبارت است از پوشيده سخن گفتن و در اصطلاح استعمال لفظ در معناى حقيقى و اراده لازم معنا. گاهى كنايه دال بر صفت، گاهى دال بر موصوف و گاهى دال بر نسبت است. كنايه به اعتبار وسايط هم تقسيماتى دارد. كنايه با مجاز مرسل به علاقه لازم و ملزم، سبب و مسبب، و تفسير عرفانى و تفسير باطنى فرقهايى ممتاز دارد. از طرف ديگر، با رسم و خاصه مركبه منطق و معناى صحيح باطن قرآن مرتبط است. كنايه را مى توان يكى از معانى نزديك باطن قرآن دانست. زيرا باطن همان طوريكه از روايات و منابع ديگر استفاده مى شود عبارت است از فهم بالاترى از ظواهر الفاظ قرآن و كنايه د رحقيقت چنين است. استعاره و كنايه در فلسفه با عنوان «اعتباريات» مطرح مى شوند و چون اعتباريات با حقايق ارتباط ندارند، نبايد در برهان مورد استفاده واقع شوند. در ادامه، تمامى استعارات و كنايات ذكر شده در دوازده منبع مهم جمع آورى، و در جدولى فهرست و سپس شرح شده اند، و هر مورد در جداولى با تقسيمات مربوط تطبيق شده اند.'

---