مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

‫اتحاد، انسجام، همگرايي و وحدت امت اسلامي، از آموزه‌هاي قرآن کريم و سنت نبوي صلي الله عليه و آله و سلم و يکي از مهم‌ترين مسائل امروز جهان اسلام است و اختلاف و تفرقه امت اسلامي، در تقابل با اين امر مهم است. اين پژوهش در چهار بخش در پي بررسي اختلاف در قرآن، انواع اختلاف، عوامل آن و راهکارهاي برون‌رفت از آن است. پس از کليات، اختلاف در ميان مردم، در مجموع در چهار مورد خلاصه شده است که عبارتاند از: اختلاف ذاتي و طبيعي، اختلاف عرضي، اختلاف فکري، و اختلاف عملي و رفتاري. اختلاف ذاتي و طبيعي مذموم نيست؛ مگر در مواردي که اين اختلاف، آميخته با هواي نفس و بر خلاف هدايت عقل باشد؛ اما اختلاف عرضي که اکتسابي است و گاهي ناشي از علم و جهل است، مذموم است. در بحث از عوامل اختلاف در ميان مردم، علت برخي از اين اختلافات، خواست خداوند بوده و بيشتر آنها، به خواست انسان است. اختلافاتي که علت آن خواست بشر است، يا فکري است و يا عملي. از نظر قرآن، عوامل اختلافاتي که به انسان باز مي‌گردد، عبارتاند از: پيروي از هواي نفس، جهالت و ناداني، علم بدون تفکر و خردورزي، سنت‌گرايي و تقليد از گذشتگان و نياکان، گروهگرايي و شخصيت پرستي، نداشتن يا پيروي نکردن از الگو و اسوه کامل، گمراهي به وسيله شيطان از طريق ايجاد وسوسه و شک در کتاب الهي با تکذيب آن، تحريف کتاب آسماني، انکار حق و... . راهکارهاي برون‌رفت از اين اختلافات، نخست راهکارهاي شناختي و معرفتي است که عبارتاند از: شناخت عوامل منفي و سلبي، مانند جهالت و نفس پرستي و دنياپرستي؛ و شناخت عوامل مثبت، مانند علم و معرفت و تفکر عميق. در مرحله بعد، راهکارهاي عملي و التزامي مطرح است. در اين مرحله نيز، هم در حوزه منکرات و هم در حوزه معروف‌ها، بايد التزام عملي داشت. در بحث اختلاف انسان در دين، انواع اختلاف در دين، در شش مورد بيان‌شده که عوامل آن، جهالت و ناداني نسبت به خدا و رسول، فقدان تفکر در امور اعتقادي و ديني، و کفر و عدم ايمان است. راه‌هاي برون‌رفت از اختلاف در دين، به دو نوع راهکارهاي شناختي و معرفتي، و راهکارهاي عملي و التزامي تقسيم شده است. شناخت عوامل منفي و سلبي و شناخت عوامل مثبت و راهگشا، دو راهکار شناختي و معرفتي است، و التزام عملي در حوزه منکرها و معروف‌ها دو راهکار عملي و التزامي است.

‫چکيده : در اين نوشتار به بيان آثار مهّم سياسي، اقتصادي، سياسي، اعتقادي، اخلاقي، جسمي و نفساني برخي عبادات همچون: نماز، روزه، خُمس، زکات و نقش آن ها در جامعه اسلامي پرداخته شده است. نگارنده به همين منظور کوشيده تا موضوع را در شش فصل تبيين ساخته و به مخاطَب انتقال دهد. او در فصل اوّل مباحثي مقّدماتي در زمينه مفهوم لغوي و اصطلاحي و نيز قرآني و فقهي عبادت، معناي جامعه، قوم، ملّت، قبيله، امّت، قريه، شهر و همچنين معناي عرفي عبادت را ارائه کرده و سپس در فصل دوم مراتب و اقسام آن را بيان مي دارد. وي عبادت را به اعتبار نوع معبود به عبادت خدا و شيطان و به اعتبار نوع آن به عبادات واجب، مستحب، بدني و عبادات ها و واجبات مالي تقسيم کرده است. در فصل سوم وي با اشاره به آثار اخلاقي و اعتقادي عبادت و نقش عبادات مهّمي همچون: روزه، نماز، امر به معروف و نهي از منکَر، زکات، خُمس، جهاد و حج را در کسب تهذيب نَفس و تقويت اعتقادات افراد وارسيده است. نگارنده در فصل چهارم به آثار سياسي عبادت توجّه کرده و ضمن بررسي ظرفيّت سياسي يک امّت به ويژه امت اسلامي، تأثيرهاي سياسي عباداتي مانند نماز، امربه معروف و نهي از منکَر، حج، خُمس و زکات را در ايجاد ظرفيّت هاي سياسي، کسب وحدت اسلامي، حفظ نظام اسلامي و انسجام مسلمانان تجزيه و تحليل کرده است. در فصل پنجم وي به تبيين آثار اقتصادي عبادات مذبور به ويژه خُمس و زکات در ايجاد تأمين اجتماعي گسترده و رفاه خانواده براي قشرهاي آسيب پذيراشاره کرده و تأثير آن ها براي تحصيل مصلحت امّت اسلامي و آثار عبادات ديگر را براي بسط برکات الهي و افزونيِ نعمت‌هاي خداوند در جامعه اسلامي بررسي مي کند. او در فصل ششم و پاياني آثار جسمي و نفساني عباداتي همچون: روزه و نماز را تبيين کرده و تأثير عبادات اخير را در سلامت جسم و آرامش روحي، با توجّه به آيات و روايات و اطّلاعات علمي و جديد امروزي ذکر کرده است. وي همچنين مي کوشد تا مفهوم عبادت را تعميم داده، هر عملي را که منجر به کسب منفعت براي جامعه اسلامي و با هدف تقويت آن باشد، عبادت دانسته و تقسيم‌بندي او از عبادات بر حسب نوع آن ها نيز به همين منظور صورت پذيرفته است.