جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نویسنده در کتاب حاضر داده‌های خود را با اتکا بر پژوهش‌های میدانی و آزمون‌های شناخته شده روان‌شناسی به دست آورده است. در این کتاب درباره موضوعات دینی معاصر همچون تغییر کیش، سقط جنین، هم‌جنس‌گرایی، جزم‌اندیشی و نفی ادیان دیگر، دین به مثابه پدیده فردی و اجتماعی و ... بحث شده است. مایکل آرگیل یکی از مشهورترین روان‌شناسان علمی و دانشگاهی است که روان‌شناسی اجتماعی را به صورت علمی در دانشگاه آکسفورد بنیان نهاد. آثار او حوزه‌های روان‌شناسی دین، مهارت‌های اجتماعی، روابط غیرکلامی و روان‌شناسی اجتماعی را شامل می‌شود.

ترجمه ماشینی: مراقبت های روانی، اجتماعی و معنوی به اندازه مراقبت های جسمی در پایان زندگی مهم است. با این حال، مراقبان اغلب احساس می‌کنند که برای انجام این مراقبت‌های غیرفیزیکی مجهز نیستند. این کتاب نحوه انجام آن را نشان می دهد. این کتاب به همه مراقبانی که در بیماران در حال مرگ مراجعه می کنند، می پردازد: پزشکان، پرستاران، کشیشان، روحانیون در کشیش، مددکاران اجتماعی، روانشناسان بالینی، مراقبان خانواده و دیگران. این کتاب موضوعاتی مانند مسیرهای عملکردی و احساسی مرگ را پوشش می دهد. رویکردهای متنوع بیماران و مراقبان به تصمیمات پایان زندگی؛ باورهای مبتنی بر فرهنگ در مورد مردن؛ تفاوت بین افسردگی و اندوه؛ و دیدگاه مردم در مورد زمان مناسب برای مردن، خود تجربه مرگ و زندگی پس از مرگ. برای هر موضوع، کتاب مفاهیم اصلی را معرفی می کند و تحقیقات اخیر در مورد آنها را خلاصه می کند. این کتاب بیشتر مطالب خود را در جداول قابل خواندن برای ارجاع آسان ارائه می کند. مطالب را در موارد واقعی به کار می برد. نکات اصلی «به خانه» را برای هر فصل فهرست می کند. و ارجاعاتی برای مطالعه بیشتر می دهد. این کتاب به مراقبان کمک می‌کند تا واکنش‌های بیماران و بازماندگان را نسبت به آسیب‌های پایان زندگی پیش‌بینی کنند و نشان می‌دهد که چگونه مراقبان می‌توانند با بصیرت و دلسوزانه پاسخ دهند. در عین حال، این کتاب مراقبان را به چالش می کشد تا از طریق دیدگاه های خود در مورد مرگ و مردن فکر کنند. بنابراین، خواندن این کتاب برای همه مراقبین - حرفه ای و غیرحرفه ای - که می کوشند به بیماران خود مراقبت های پایان عمر جامع و با کیفیت بالا ارائه دهند، ضروری است.

چکیده ماشینی : این کتاب پارادایم جدیدی برای تمایز تجارب مذهبی روان پریشی و عرفانی ارائه می کند. سوزان ال. دی هاف به منظور کشف چگونگی تمایز کشیش های پروتستان چنین رویدادهایی را از الهیات اصلاح شده، نظریه روانشناختی و تحقیقات کیفی قوی استخراج می کند. او پس از گفت‌وگوی میان صداهای چند رشته‌ای، پارادایم جدیدی را با توجه به شباهت‌ها، تفاوت‌ها و همپوشانی احتمالی تجارب مذهبی روان‌پریشی و عرفانی ارائه می‌کند.

امروزه منتقدان دین بیش از پیش به ترفندِ انگِ وهم زدن به دین متوسّل می‌شوند. از نظر من، این صرفاً یک توهین ساده نیست، بلکه می‌تواند حاکی از یک آسیب روان‌شناختی در وجود فرد باشد. امکان دارد که دینی وهمی نیز وجود داشته باشد، اما اگر پنداشت‌مان این باشد که دین از اساس امری وهمی است، این مترادف با بدفهمیِ «دین» و «وهم» است. من تمام عمر حرفه‌ای خودم را در کنار روان‌شناسان گذرانده‌ام و کاملاً می‌دانم که مطلوبِ روان‌شناسان بالینی نیست که اصطلاحات تشخیصیِ این حوزه بدون تعریف دقیق مورد استفاده قرار بگیرند. لذا بهتر است سخن را با جدیدترین تعریفِ «کتابچۀ راهنمای تشخیصی و آماری ای‌پی‌ای» (APA Diagnostic and Statistical Manual) از «وهم» آغاز کنیم:

غیردینی‌سازی یا «سکولاریزاسیون» به معنای جدا کردن حوزه‌ی دین از تمام حوزه ها می باشد. این رویکرد به دین ادعا دارد که دین فاقد تأثیر بر امور دنیوی است و باید از حوزه هایی نظیر جامعه، سیاست، اقتصاد، روانشناسی، اخلاق و...، جدا گردد. به عبارتی به طور طبیعی با رشد و توسعه‌ی جامعه و مدرنیته و روشنفکری، دین اعتبار خود را برای حضور در همه‌ی صحنه ها از دست خواهد داد. این نظریه از زمان قدیم و مخصوصاً در جهان مسیحیت نیز پیروان بسیاری داشته است. از طرفی از حدود یک قرن پیش، مطالعات علمی متعددی دین را از زوایا و جنبه های مختلف نظیر ابعاد جامعه شناختی،روان شناختی، اقتصادی، سیاسی، اخلاق، و مثل آن‌ها مورد بررسی قرار داده است.چنین مطالعاتی، این امکان را تقویت می کند که دین دارای گستره‌ای بسیار فراخ در ابعاد و وجوه مختلف است، و قابل تحدید و جداسازی از سایر جنبه های زندگی انسان، آن‌گونه که رویکرد غیردینی‌سازی می‌ اندیشید، نیست. نتایج این مطالعات نشان می‌دهد که نه تنها دین در عصر جدید رنگ نباخته است؛ بلکه می‌توان به نحو معنادار از حضور و نقش دین و کارکرد آن در حوزه‌های گوناگون سخن گفت. به عبارت دیگر مطالعات اخیر در مورد دین تردیدی جدی در اعتبار و مبانی نظریه غیردینی‌سازی ایجاد کرده و حاکی از آن است که این جداسازی تصنعی و غیرواقعی است.