جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر یک کتاب شعر و ادبیات حماسی، ارزشی و آئینی درباره امام حسین ع و کربلا، ارزش و فضیلت کربلا، اتفاقات بعد عاشورا، مجلس یزید و... می باشد.

کتاب حاضر درباره زیارت امام حسین علیه السلام و فوائد و آثار دنیوی و اخروی آن می باشد.

رساله حاضر با عنوان (سیر تاریخی زیارت امام حسین تا پایان عصر عباسی، اقبال مسلمانان و واکنش حکومت‌ها ) در یک مقدمه، چهار فصل و نتیجه گیری کلی از مباحث تهیه و تنظیم گردیده است. مقدمه حاوی مطالبی چون: بیان موضوع، سوال‌های اصلی و فرعی، پیشینه تاریخی موضوع، اشاره‌ای به تحقیقات انجام شده در این زمینه ضرورت و اهداف تحقیق و نیز توضیح کلمات و واژه‌های کلیدی در ارتباط با موضوع می‌باشد. زیارت ائمه اطهار(، خصوصاً امام حسین(ع) ، یکی از آموزنده‌ترین و سازنده‌ترین مکاتب است، زیرا امام حسین(ع) ، از افرادی است که در تمام ابعاد کمال وجودی انسان، الگو و نمونه است. حضور در حرم مطهر آن حضرت و زیارتش، نوعی تجدید عهد و پیمان با اوست. ائمه معصومین(ع) پس از امام حسین(ع) در هر فرصتی دستور زیارت قبر آن حضرت را داده‌اند. در این پژوهش، روند تاریخی زیارت امام حسین(ع) تا پایان عصر عباسی، با هدف بازشناسی سیره پیشوایان در قبال آن حضرت، و بازشناسی جایگاه و منزلت زیارت مورد بررسی قرار گرفته است. عالمان شیعه و اهل سنت، بر اساس آیات قرآن و روایات، بر زیارت پیامبران و صالحان تأکید کرده‌اند، و با فضیلت‌ترین زیارات را زیارت امام حسین(ع) دانسته‌اند. بررسی تاریخی نشان می‌دهد که زیارت قبر آن حضرت، با انتشار خبر شهادت ایشان، آغاز گشت و عبیدالله بن حر جعفی و جابر انصاری اولین زائران قبر آن حضرت بودند. نقش تبلیغی و توصیه‌های ائمه اطهار(، با وجود کارشکنی‌های امویان و عباسیان، در افزایش تعداد زائران و توجه آنان به مزار امام حسین(ع) موثر بود. در دوره‌های اول و دوم عباسیان، سیر تاریخی زیارت امام حسین(ع) فراز و فرود فراوانی داشت. در اوائل حکومت عباسیان، زائران آزادانه به زیارت قبر آن حضرت می‌رفتند، ولی با تثبیت حاکمیت و قدرت عباسیان، زیارت کربلا با موانع فراوانی مواجه شد؛ حتی چندین بار قبر امام حسین(ع) مورد هجوم قرار گرفته و ویران گردید. ولی در عصر سوم و چهارم عباسی، با قدرت گرفتن حکومت‌های شیعی مانند آل بویه، و نیز تشویق بزرگان و علمای دین مانند سید مرتضی، زیارت بارگاه حسینی( رونق یافت و زائران از هر سو به کربلا مشرف می‌شدند. حاکمان آل بویه به تعمیر و توسعه حرم حسینی پرداختند و سفر شیعیان را به کربلا تسهیل نمودند؛ گرچه وجود اختلافات فرقه‌ای، در کاهش تعداد زائران در برخی از سال‌های این دوره نیز موثر بود.

کتاب «العباس ابوالفضل ابن امیرالمؤمنین (ع)، سماته و سیرته» نوشته محمدرضا حسینی جلالی است. این اثر شامل یک مقدمه بسیار کوتاه، دو قسم (مجموعاً در شش باب)، و یک خاتمه است. قسم اول درباره ویژگی های شخصی و روحی و سیمای حضرت ابوالفضل العباس است و قسم دوم درباره سیره ایشان در کنار سه امام ـ پدرش امیرالمؤمنین و دو برادرش حسنین علیهماالسلام ـ است و مطالعه جایگاه ویژه آن حضرت در کربلا. این کتاب با خاتمه ای با عنوان «العباس معجزة الحسین علیهماالسلام» پایان می پذیرد و از آن پس، سه ضمیمه در آخر کتاب بدان افزوده شده است. ضمیمه اول زیارات مأثور آن حضرت است و ضمیمه دوم همسر و فرزندان و شخصیت های شاخص از ذریه ایشان بنا بر کتب انساب است و ضمیمه سوم خلاصه کتاب. ضمیمه دوم کتاب درباره فرزندان آن حضرت، پژوهشی است که در نوع خود، بدیع است و هم از جهت حجم قابل توجه است که در بیش از صد صفحه نگاشته شده و هم از جهت اتقان در بررسی منقولات کتب انساب.

«مع الركب الحسيني من المدينة إلی المدينة» اثر جمعی از نویسندگان و پژوهشگران معاصر به نام‌‌ های علی شاوی، شیخ نجم‌ الدین طبسی، شیخ محمدجواد طبسی، شیخ عزت‏ اللَّه مولایی، شیخ محمدجعفر طبسی و شیخ محمدامین ‏پور‌ امینی است و علی شاوی پژوهش همه همکاران را نقد و بررسی کرده و با یک قلم به نگارش درآورده است. جلد سوم این مجموعه را با عنوان امام حسین (ع) و رویدادهای راه مکه تا کربلا تدوین کرده است. نویسنده در ابتدای کتاب می‏ گوید: درباره مسیر کاروان حسینی از مکه تا کربلا نکات مهم قابل ملاحظه‏ ای وجود دارد. نویسنده تأکید می‏ کند که چرا امام حسین (ع) در این مقطع از مسیر کاروان پیوسته از کشته شدن خویش سخن می‏ گوید و همراهان خود را به عاقبت کار خویش آگاه می‏ کند. او تمام وقایع مسیر کاروان حسینی از مکه تا کربلا را ذیل سه فصل دسته ‏بندی کرده و حوادث تمام منزلگاه ‏ها را در همین فصل‌ ها بیان می‏ دارد و در آغاز بحث خویش به هفت نکته پژوهشی مهم می‏ پردازد.

«مع الركب الحسيني من المدينة إلی المدينة» اثر جمعی از نویسندگان و پژوهشگران معاصر به نام‌‌ های علی شاوی، شیخ نجم‌ الدین طبسی، شیخ محمدجواد طبسی، شیخ عزت‏ اللَّه مولایی، شیخ محمدجعفر طبسی و شیخ محمدامین ‏پور‌ امینی است و علی شاوی پژوهش همه همکاران را نقد و بررسی کرده و با یک قلم به نگارش درآورده است. نویسندگان جلد چهارم مجموعه «مع الركب الحسيني من المدينة إلی المدينة» شیخ محمدجعفر طبسی و شیخ عزت‌ الله مولایی است. مطالب این جلد؛ یعنی رویدادهای کربلا را در چهار فصل تدوین کرده‏ اند. فصل اول به نام‌گذاری، خلاصه تاریخ و جغرافیای کربلا و نیز فضیلت و قداست تربت آن می ‏پردازد. در فصل دوم وقایع و رخداد های کاروان حسینی از روز دوم تا شب دهم محرم تشریح می ‏شود؛ مانند رد و بدل شدن نامه‏ ها، سخنان امام در این ایام، آمادگی جنگی دو اردوگاه و شرح حال افرادی که در این ایام به امام (ع) پیوستند. فصل سوم با عنوان کربلا در روز دهم محرم سال ۶۱ق، به توصیف، آمار و جمعیت‏ شناختی دو سپاه حسینی و اموی می‌ ‏پردازد. فاجعه عاشورا، عنوان فصل چهارم جلد چهارم است. حماسه عاشورا و تمام وقایع آن روز، مانند احتجاج امام (ع)، آتش زدن خیمه ‏‌ها، شمار و شرح حال خلاصه‏ ای از همه شهدا، تهاجم به خیمه ‏ها، تاختن اسب بر بدن شهدا در فصل پایانی کتاب آمده است.

حماسه عاشورا پس از قرن ها، همچنان بر تارک تاریخ میدرخشد و جان تشنه انسان های حقیقت جو را سیراب میسازد. این تأثیرگذاری شگرف، نشان از ژرفا و ابعاد و زوایای پیدا و پنهان بسیار در این رویداد عظیم دارد. دراین میان، بعد عاطفی و حماسی این حادثه بیشتر مورد توجه قرار گرفته، گرچه در کنار آن، رویکرد تحلیلی نیز به تدریج جای خود را در منظومه فکری اندیشمندان، مورخان و مصلحان باز کرده است که در آن، افزون بر چشم دل، با چشم عقل و خرد نیز به این واقعه نظاره میشود. تحلیل عقلانی حادثه طفّ وقتی پذیرفتنی خواهد بود که بتوان میان عناصر و مؤلفه های گوناگون این رخداد سترگ، هماهنگی ایجاد کرد، و این مهم به ثمر نمی نشیند جز آنکه پیش از هر چیز، زمینه های کلامی و انگیزه های اعتقادی که امام را به سوی این حرکت سوق داد، مورد علاقه قرار گرفته و عناصر تاریخی، سیاسی و جامعه شناختی حادثه، در پرتو آن تحلیل شود. این مقاله با رویکرد تحلیلی، به بیان دیدگاه های پنج گانه اندیشمندان شیعی در رویکرد کلامی به فلسفه قیام حسین بن علی(ع) پرداخته و با نقد و بررسی، به دیدگاه مختار خود میرسد.

سید امیر محمود انوار از شاعران معاصر ذواللسانین فارسی و عربی ایران است. ذهن وقاد و اشتیاق فراوان او به شعر و ادب باعث شد که از اوان کودکی آثار برجسته فارسی و عربی را به خوبی فرا گیرد و به حافظه قوی خود بسپارد. اشعار مشهور عربی و فارسی و ترجمه و تفسیر قرآن مجید و معارف اسلامی و بهره گیری از استادان برجسته به ویژه استاد عبداله انوار و عبدالحمید بدیع الزمانی کردستانی به حدی ذهن و زبان او را در سیطره خود گرفت که در ایام نوجوانی به سرودن اشعار فارسی و عربی روی آورد. ارادت او به خاندان پیامبر (ص) و ائمه اطهار علیهم السلام، مضامین اشعار او را به سوی اشعار آیینی کشاند و از این رو گفتمان دینی و مذهبی را برای اشعارش برگزید. در میان اشعار او، مدح و منقبت امام حسین (ع) و اصحاب و یاران او که با مضامین عرفانی در هم آمیخته، بارزتر است.