جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: "آیا این معنی دارد که خود را دموکرات بنامیم؟ و اگر چنین است، چگونه این کلمه را تفسیر می کنید؟" در پاسخ به این سوال، هشت متفکر نماد شکن پتانسیل غنی دموکراسی را به همراه ضعف های انتقادی آن اثبات می کنند و این عمل را برای تطبیق مجدد با آن درک می کنند. واقعیت های جدید سیاسی و فرهنگی جورجیو آگامبن تاریخ پرتنش قانون اساسی و همزیستی آنها با دولت های مختلف را دنبال می کند. آلن بدیو عملکرد دموکراتیک کنونی را در مقابل کمونیسم دموکراتیک قرار می دهد. دانیل بن سعید به نهادینه شدن دموکراسی می اندیشد، در حالی که وندی براون در مورد دموکراتیزه شدن جامعه تحت نولیبرالیسم بحث می کند. ژان لوک نانسی تفاوت بین دموکراسی را به‌عنوان شکلی از حکومت و به‌عنوان هدف انسانی می‌سنجید و ژاک رانسیر ماهیت برابری‌خواهانه آن را برجسته می‌کند. کریستین راس روابط سلسله مراتبی را در درون پراتیک دموکراتیک شناسایی می کند و اسلاوی ژیژک تمایز بین کسانی را که مایل به مالکیت دولت هستند و کسانی که می خواهند بدون آن انجام دهند پیچیده می کند. این مقالات به طور منحصر به فردی از آنچه از سنت چپ پس از سقوط کمونیسم شوروی باقی مانده است، دفاع می کند. آنها با عوامل بازدارنده برای مشارکت فعال دموکراتیک روبرو می شوند که باعث کاهش مشارکت رای دهندگان در کشورهای غربی شده است و با استناد و احیای سنت مشارکت شهروندان به بی تفاوتی انتخاباتی می پردازند. این مجموعه که پرشور نوشته شده و از لحاظ نظری غنی است، به تمام جنبه های بحث سیاسی و دموکراتیک مدرن صحبت می کند.

بحث امکان یا عدم امکان تحقق دموکراسی در جوامع دینی هم از دیرباز و هم در یکی دو سده ی اخیر مطرح و مورد نظر بسیاری از اندیشمندان دینی و عالمان دینی بوده است تا جایی که برخی از علمای دین و روشنفکران مذهبی موافق با دموکراسی دین سالارانه، با رویکردی درون دینی در محورهای مختلفی برای وفاق اسلام و دموکراسی تلاش داشته اند. محورهایی همانند: - تطبیق فلسفه ی سیاسی دموکراسی با فلسفه ی سیاسی حکومت در اسلام. - پذیرفتن دموکراسی به مثابه یک نوع روش حکومت در اسلام. و .... اما ظهور آموزه و نظام مردم سالاری دینی از پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، در واقع یکی از اشکال نقادی بومی و دینی شده ی دموکراسی غرب در کشور ما و جهان اسلام است که با تدوین نظری و نضج عملی این آموزه؛ دموکراسی غرب با چالشی جدید مواجه گشته است. این مقاله از زاویه ی نقد دموکراسی لیبرال، رویکردی تحلیل گرانه به مردم سالاری دینی دارد و ...

دموکراسی به عنوان یک اندیشه سیاسی و نیز نوعی مکانیسم و نظام اداره جامعه، از معدود مفاهیم سیاسی دیرپای فلسفه سیاسی بوده است و به ویژه در دو سده اخیر شاهد رونق و ترویج این فلسفه و نظام سیاسی می باشیم. این مفهوم به مثابه یکی از استوارترین و پابرجاترین مفاهیم سیاسی در عمر طولانی خویش، تحولات و فراز و نشیب های بسیار به خود دیده است ولی همچنان محل تعاطی افکار و الگوی ایده آل حداقل بخش وسیعی از مردم جهان است.

مردم سالاری از مفاهیم بحث برانگیز در حوزه فلسفه سیاست و حقوق است. با توجه به گرایشی که در کشورهای گوناگون به این نظریه وجود دارد، این پرسش مطرح شده است که آیا می توان مردم سالاری را منطبق با فرهنگ و ارزش های هر ملت بومی ساخت یا مردم سالاری نظریه ای یکپارچه است که نفی مطلق یا تسلیم کامل تنها چاره مواجهه با آن است؟ در کشور ما این پرسش تحت عنوان چگونگی جمع بین جمهوریت و اسلامیت آغاز شده و با طرح نظریه مردم سالاری دینی ادامه یافته است، این در حالی است که در برابر طرفداران، برخی نیز اساسا منکر چنین ماهیتی شده و حتی آن را بدعت آمیز خوانده اند. مقاله حاضر در صدد آن است تا پس از بررسی مبانی ونتایج نظریه مردم سالاری در غرب، اثبات نماید که در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، این نظریه به مثابه روش اداره جامعه پذیرفته شده است اما به مثابه یک جهان بینی، نه !