جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تَفْسیرُ المُحیطُ الأعْظَم وَ الْبَحْرُ الخِضَمّ فی تَأویلِ کتابِ اللّه العَزیزِ المُحْکَم تفسیر قرآن نوشته سید حیدر آملی عالم شیعی قرن هشتم است. سید حیدر در تفسیر آیات که فقط جلد اول و دوم آن به صورت دست‌نویس در کتابخانه آیت الله مرعشی موجود بوده، روش عرفانی بر اساس مکتب اهل بیت را دنبال کرده است. سید حیدر آملی کتاب تفسیر المحیط الأعظم را در سال ۷۷۷ق در هفت جلد به پایان رسانده است. سید حیدر، پس از تألیف چند کتاب و رساله به زبان فارسی و عربی که به چهل عدد می‌رسد اینگونه تعبیر می‌کند که حق تعالی مرا به تأویل قرآن کریم، امر و فرمان داد و من تفسیری عرفانی در هفت جلد بزرگ نوشتم و آن را به «محیط اعظم و طود اشم در تاویل کتاب الله عزیز محکم» نامیدم. او این تفسیر را در نهایت حسن و کمال و در غایت فصاحت و بلاغت تدوین کرد و به قول خودش توفیق ربانی ظهور کرد به طوری که قبل از من، احدی کتابی مانند این ننگاشته است. سید حیدر در این کتاب، متنی جامع تأویل و تفسیر به نحوی که تأویلات آن بر وفق مشرب اهل توحید و اهل حقیقت بوده و در عین حال، حتی ظاهر آن هم از قاعده پسندیده اهل بیت خارج نباشد را جمع کرده است. روشن است جوهر عقیدتی و عملی شیعی-صوفیانه سید حیدر با مختصات ویژه خود و تأثرش از مکتب ابن عربی در این تفسیر، جاری و ظاهر است. نويسنده در نگارش تفسير، در ابتدا بر شيوه مفسران به‌گونه ظاهرى آيات را تفسير مى‌كند و آنگاه روايات را بر اساس منابع فريقين مى‌آورد و سپس به تأويل آيات مى‌پردازد. در نقل مطالب و حقايق به تفسير مجمع البيان، كشاف، تأويلات ملا عبدالرزاق كاشانى معروف به تفسير ابن عربى و بحر الحقايق نجم‌الدين دايه تكيه مى‌كند و در ژرفانگرى و استحكام مطالب، سنگ تمام مى‌نهد. وى كتاب را بر اساس توضيحى كه در مقدمه آورده در هفت جلد سامان داده است و بر مجموع آن پيش‌درآمدى مفصل در هفت بخش نگاشته است كه ضمن آن از تفسير و تأويل و وجوب نقلى و عقلى آن و فرق آن دو با هم، آيات آفاقى و تطبيق آن با آيات قرآنى، حروف آفاقى و تطبيق آن با حروف قرآن، كلمات آفاقى و تطبيق آن با كلمات قرآن، كتاب آفاقى تفصيلى و تطبيق آن با كتاب الهى و قرآن اجمالى، تبيين شريعت، طريقت و حقيقت و بيان توحيد و اقسام و مراتب آن، سخن به ميان آورده است. تمام اين مطالب را در مقدمات هفت‌گانه مطرح نموده و سپس به تفسير قرآن از سوره فاتحه تا آخر قرآن (سوره ناس) پرداخته است. برخی از موضوعاتی که در جلد ششم به آن پرداخته شده است عبارتند از: توحید، امر بین الامرین، رحمت الهی، تفسیر بسمله، شکر و...

پیوستگی و نظم کلمات و انسجام معانی قرآن از موضوعاتی است که در دامن اعجاز قرآن رشد یافته است. یکی از ابعاد تناسب، پیوستگی میان مجموعه‌ای از سور است. سور حامدات با «الحمدلله» آغاز می شود و شامل سوره های فاتحه الکتاب، أنعام، کهف، سبأ و فاطر است. این پژوهش با توجه به معیارهای درون متنی و برون متنی، تفسیر و ارتباط آیات یک سوره، به بیان گونه هایی از تناسب در سور حامدات پرداخته است. محور مشترک تمامی این سور بیان اصول اعتقادی سه گانه توحید، معاد و نبوت با تکیه بر توحید ربوبی است. هر یک از سور حامدات از زاویه ای خاص به اثبات ربوبیت خداوند می پردازد و این دلیل ظهور متفاوت اصول سه گانه در این سور است. در یک نگاه کلی اصل معاد و نبوت نیز بیانگر ربوبیت تکوینی و تشریعی الهی است. آیات آغازین این سوره ها و فراوانی نام «الله» و «رب» در آن گواه دیگری بر تأکید این سور بر ربوبیت خداوند است. سوره فاتحه الکتاب جامع تمامی مطالب سور حامدات و سایر سور تفصیل این سوره به شمار می آیند. تناسب معنایی فضائل و خواص این سور و مکی بودن آنها از دیگر وجوه اشتراک سور حامدات است.

سپاس و ستایش پروردگار علاوه بر اجر معنوی، آثار سرنوشت‌سازی بر شخصیت افراد دارد. به خصوص آثار اخلاقی-تربیتی که به رشد انسانیت کمک می‌کند و موجب تمایز او از سایر موجودات می‌شود. ستایش خداوند از مسائلی است که هنوز ارزش واقعی آن شناخته نشده‌است. مشغله‌های زندگی باعث شده که انسان متوجه خالق خویش و فیض دائمی او نباشد و فراموش کند که بر هر نفسی هم شکری واجب است. عامل بسیاری از گرفتاری‌های روحی انسان، غفلت از یاد خدا بر اثر ناآشنایی با آداب ستایش و نیایش است وگرنه انسان در هر آیینی، بر اساس فطرت، خداوند را درک می‌کند و حس پرستش و ستایش را در خود بیدار می‌یابد. تحمید مجموعه‌ای از حمد، محمود، انگیزه‌های ستایش و حامد است. در بخش حمد ظرف و کیفیت آن قابل توجه است. محمودیت مقام مختص خداوند است. اهمیت این موضوع تا به آنجاست که کتاب خدا با تحمید آغاز می‌شود. انگیزه‌های ستایش شامل خصوصیات و نعمات محمود است که مورد تمجید قرار می‌گیرند. انسان در این مجموعه در مقام حامد قرار دارد و زمانی که جایگاه سه مقوله‌ی دیگر را به درستی نشناسد، ستایش واقعی صورت نمی‌پذیرد. این مباحث در راستای رسیدن به حامدیت واقعی، در کلام امام علی(ع) مورد بررسی و شناخت قرار می‌گیرد تا مفهوم و آداب ستایش شناخته شود و انسان در سایه‌ی این شناخت به آرامش برسد. همچنین پژوهش حاضر با هدف کشف براعت استهلال آغازین برخی از خطب، با نگاهی تازه به بازخوانی تحمیدهای نهج البلاغه می‌پردازد. از جمله نتایج این کاوش علاوه بر حصول آموزه‌های اخلاقی و تربیتی که لازمه‌ی سعادت بشر است، به دست آمدن آمار دقیقی از انواع تحمید در نهج البلاغه‌ است.

در برخي از آيات قرآن از تسبيح خداوند همراه با حمد ياد گرديده به اين مفهوم که هر گاه آفريدگان، خداوند را از اين منظر که داراي صفات کمال و جمال و مبدا خير است ستايش کنند حمد او را به جاي آورده و هر گاه ذات حق را از تمام عيب ها و نقص ها منزه داشته او را تسبيح گفته اند و از آنجا که هيچ موجودي قادر به دريافت کنه صفات خداوندي نيست لذا شايسته است حمد خود را با تسبيح وي قرين سازد.در اين مقاله ابتدا دو واژه تسبيح و حمد مفهوم شناسي گرديده سپس در پاسخ به اين پرسش که چرا خداوند در مقام نزاهت ذات خويش تسبيح را به حمد قرين ساخته و آيا مجموعه آفرينش نيز تسبيح گوي ذات باري است و آيا اين تسبيح به زبان حال است يا قال؛ انديشه تفسيري مفسران قرآن ارزيابي و در پايان تصريح گرديده که تسبيح موجودات در جهان هستي مبتني بر زبان قال است.

گر برزنی به تیر جفا موی موی ما/ آید نوای عشق زهر تار موی ما. آیا حمد و ستایش الهی را با عشق رابطه و سروکاری هست؟ عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ/ قرآن زبر بخوانی با چارده روایت. لسان الغیب راه وصول به محبوب ازلی را عاشقی و رندی و مستی حقیقی از باده محبت هستی و سرنهادن بر عهد الستی می داند. طفیل مستی عشقند آدمی و پری. مستی او در اثر مشاهده جمال یار است که در پی جذبه و وجدی که از ذات دوست رسیده فراهم آمده است. اما پیش از شناخت عشق، شناختن حب و محبت و محبوب لازم می نماید. در قرآن کریم واژه عشق نیامده ولی در 83 مورد حب و مشتقات آن به کار رفته است. رسول اکرم (ص) و عارفانی بزرگ چون قشیری و مولوی و سعدی و حافظ شیرازی و حاج مولی هادی سبزواری و حکیم الهی قمشه ای و انوار شیرازی رضوان الله تعالی علیهم اجمعین در معنای حب و عشق سخنها گفته و درها سفته اند. عشق صلح کل و باقی همه جنگست و جدل/ عاشقان جمع و فرق جمع پریشانی چند.

«تسبیح» به معنای تنزیهی است که توأم با علم و آگاهی باشد و از روی قصد صورت گیرد و تسبیح خداوند به معنای منزّه دانستن او از عیوب و نقایص امکانی است. «حمد» نیز به معنای ستایش فعل جمیل اختیاری است. وجه تقارن «حمد» و «تسبیح» در آیات مورد نظر این است که موجودات، با صفاتی خدا را حمد می گویند که محدود به حدود خود آنان است، ولی ذات خداوند منزّه از هر محدودیّت است. بنابراین، آمدن «حمد» و «تسبیح» در کنار هم، برای اِشعار به این است که خداوند از حمد حامدان منزّه است. در این مقاله، محدودة بررسی تسبیح موجودات، تنها موجودات غیر ذی شعور، یعنی جمادات، نباتات و حیوانات است که در ظاهر امر این گونه به نظر می رسد که این سه دسته از موجودات، فاقد علم و ادراک می باشند، چراکه تسبیح و عبادت موجودات صاحب عقل، یعنی انسان، جن و فرشته نیاز به توضیح ندارد و برای همه قابل پذیرش است. بر این اساس، به سه دیدگاه اصلی در باب تسبیح این موجودات پرداخته شده که از میان این سه دیدگاه، دیدگاه سوم برگزیده می شود که به ارادی، آگاهانه و حقیقی بودن تسبیح این موجودات اعتقاد دارد و فهم و نطق که در آیات قرآن به آن اشاره شده، دلیل بر این مطلب گرفته می شود.

با توجه به تکرار سوره حمد در نمازهای یومیه (اعم از نمازهای واجب و مستحب)، شناخت جایگاه آن برای نیایشگران مسلمان از اهمیت بالایی برخوردار است. در این مقاله با توجه به این که ثقل اصغر بیانگر راز و رمز قسمت‏های باطنی قرآن است، با امعان نظر به روایات، در آغاز به وجه تسمیه و راز و رمز اسامی و القاب این سوره توجه شده است؛ شامل امّ الکتاب، فاتحة الکتاب، شفاء، اساس القرآن، الصلوة، الکافیه، الوافیه، سؤال و مسألت، دعا و شکر. در بخش دوم به امور زیر رهنمون می‌شویم: سوره حمد وابسته به عرشی الهی و سوره ویژه پیامبر و اسم اعظم الهی و عدل قرآن و شفاست. اثر وضعی برآورده شدن حاجات و دفع بلاها، و عمق گسترده معارف سوره حمد بخش پایانی این مقاله است.