جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مولانا جلال الدین در مثنوی خود از شیخی به نام [ابو] عبداله مغربی یاد کرده و گفته است که وی صاحب بصیرت بود، و شب در بیابان احتیاج به چراغ نداشت و در تاریکی راه را می دید. این شیخ که یکی از اولیای خدا و درویشان قرن سوم بود، صفات غریب دیگری نیز داشت، از جمله اینکه گیاه خوار بود و حدود هفتاد بار به حج رفت و سخنانی می گفت که مریدانش از شنیدن آن ها سخت به هیجان می آمدند و گاه بیهوش به زمین می افتادند. یکی از مریدان وی، ابراهیم شیبان کرمانشاهی بود که بسیاری از اقوال استاد خود را جمع و نقل کرد. یکی از این اقوال، سخنی است شبیه به قول معروف فیلسوف نوافلاطونی پلوتینوس یا افلوطین.

سلامان و ابسال قصه ای است رمزی که با چندین روایت شهرت پیدا کرده است. علت رواج روایت های مختلف از این قصه، انتقادی است که فخر رازی بر عبارتی از شیخ الرئیس ابوعلی سینا در نمط نهم اشارات وارد کرد. این انتقاد، ذهن خواجه نصیر طوسی را به خود مشغول ساخت و او را برای یافتن روایت مورد نظر ابن سینا به تکاپو واداشت و به دنبال آن نویسندگان دیگر نیز، از زمان خواجه نصیر تاکنون درباره روایت های مختلف سلامان و ابسال و شرح رمزهای آن، دیدگاه های گوناگونی ابراز کرده اند. می توان گفت تمام این آثار بر اساس نظر خواجه نصیر بنا نهاده شده که پس از سال ها جستجو به دو روایت از سلامان و ابسال دست پیدا کرد. یکی از آن دو روایت قصه ای است که حنین ابن اسحاق یک قرن پیش از ابن سینا از یونانی به عربی ترجمه کرده بود؛ اما خواجه نصیر که رمزهای هر دو قصه را به شیوه ای فلسفی تفسیر کرده است، روایت حنین ابن اسحاق را مورد نظر ابن سینا نمی داند. پس از او شارحانی که به اشارات ابن سینا یا سلامان و ابسال حنین ابن اسحاق پرداخته اند به پیروی از خواجه نصیر، قصه سلامان و ابسال را بیشتر به شیوه فلسفی تحلیل کرده و مفاهیم رمزی این قصه را با منظور ابن سینا مطابق ندانسته اند. علت رواج این عقیده،‌ اشاره ابن سینا به مفهوم رمزی ابسال است که چون شارحان منظور شیخ را از این اشاره درنیافته، در رمزگشایی های خود دچار خطا شده اند. ما در این مقاله برآنیم تا ضمن نقد شروح معروف سلامان و ابسال حنین ابن اسحاق، با توجه به متن عربی نمط نهم اشارات و تنبیهات، نشان دهیم برخلاف عقیده ای که از قرن هفتم هجری تاکنون تحت تاثیر نظر خواجه نصیر وجود داشته است، سلامان و ابسال مورد نظر ابن سینا با مفاهیم رمزی روایت حنین ابن اسحاق قابل تطبیق است و اتفاقا در مقایسه با سایر شروحی که تاکنون بر این قصه نوشته شده، بیانات شیخ الرئیس در نمط نهم اشارات بهترین تاویل عارفانه این قصه به شمار می آید.

یکی از عارفان و مشایخ بزرگ مکتب خراسان و حکمت خسروانی، شیخ ابوالعباس احمد ابن محمد ابن عبدالکریم قصاب (یا قصار) آملی طبرستانی 424-314) ه.ق) است. درباره احوال، سلوک و طریقت و کرامت های او در متون متقدم، جستارهای پراکنده ای وجود دارد که نیاز به بررسی و تامل محققانه ای دارد. اما آنچه در این جستار آمده است، اشاره به کنشی از اوست که تا جایی که نگارنده جستجو کرده،‌ تقریبا در هیچ متن عرفانی نظیر ندارد. این کنش و حکایت در حالتی است که یکی از مریدان، از شیخ کفش (: نعلین) تقاضا می کند. این حکایت، فقط در نسخه میکروفیلم مرادالمریدین آمده و در متونی که درباره احوال او بحث کرده اند، سابقه ندارد. نگارنده در این مقاله با توجه به موارد مشابهی چون نعلین مخصوص پیامبر اسلام، کفش مخصوص بایزید، تاکید شمس تبریزی بر لزوم کفش مخصوص یک فرقه، دیدگاه طریقت مولویه درباره کفش به عنوان پای افزار پیران و اختصاص هزینه خاص برای خریدن نعلین و همچنین تاکید بر تقدس کفش در آیین فتوت به این نتیجه رسیده است که بخشیدن نعلین و طلب کفش از پیر، عملی آیینی در تصوف - ضمن این که نشان دهنده ابزار شناسایی فرقه ای از فرق دیگر است- مبین این نکته است که قصاب، پیرو آیین فتیانی است که مختص ایرانیان بوده است.

بررسی و نقد شیوه یادکرد حمدون قصار در منابع معتبر تصوف، از آغاز قرن چهارم تا حدود قرن سیزدهم،‌ بخش نخست این مقاله را تشکیل می دهد. بخش دوم،‌ اطلاعاتی از زندگانی این عالم فقیه و محدث را در بر می گیرد و به این پرسش ها که آیا می توان حمدون قصار را موسس فرقه ملامتیه نامید؟ و آیا پیروان حمدون در زمان حیاتش به نام حمدونیه یا قصاریه خوانده می شده اند، پاسخ می گوید و سپس، به طرح آرا و اندیشه های او می پردازد. بررسی ما نشان می دهد که وی خلق، نفس و دنیا را از موانع عمده راه کمال آدمی می شمارد و به برگذشتن از آن ها توصیه و تاکید می دارد و برای نیل به این مقصود، روش های تربیتی خاصی نیز ارایه می کند؛ اما برخلاف آنچه بعضا ادعا می شود در گفتار، کردار و شیوه تعلیمی اش، از آنچه اسباب بغض و نفرت خلق را فراهم آورد و ملامت آنان را برانگیزد، کم ترین نشانی یافت نمی شود.در این مقاله به ضرورت، از شیوه زندگی حمدون نیز سخن به میان آمده و آشکار شده که وی علی رغم آن که در خوار داشت نفس خویش می کوشد و بر خود سخت می گیرد، دیگران را گرامی می دارد و با آنان رابطه ای مبتنی بر مدارا و اغماض دارد. به علاوه او از مسایل پیرامون خویش نیز غافل نیست و از فرصت ها برای شناساندن آفات اجتماعی روزگارش بهره می جوید.

مفهوم آرزو، از بنیادی ترین مفاهیم فرهنگ و ادب صوفیانه و از پربسامدترین مضامین و نقش مایه های قصه های فارسی است. گونه شناسی این نقش مایه و نیز، تبیین اهداف، مصادیق و کارکردهای آن، با تاکید بر متون صوفیانه، هدف نوشتار حاضر است.این بررسی، نشان می دهد که:اولا، هر چند آرزوهای صوفیانه، مراتب و مصادیق عالی و حقیر دارد، بیش ترینه آرزوهای صوفیان، از سنخ مقولات مادی ناچیز و در ردیف هوس هاست.ثانیا، از آن جا که آرزو داشتن در نظر اهل تصوف، ایستادن در برابر مشیت الهی و زیرپا نهادن تعالیم مشایخ قلمداد می شود، امری نکوهیده است.ثالثا، در اغلب موارد، آرزوها به ویژه آرزوهای مادی،‌ محقق نمی شوند و در صورت تحقق، پیشمانی و یا مجازات در پی دارند.رابعا، آرزو در دو کتاب مصیبت نامه و منطق الطیر، سویه ای مثبت دارد، چرا که صاحبان آرزو (سالک/ مرغان)، به مرتبه نفی کامل وجود خویش و فنا در حق رسیده اند، پس آرزویشان (وصال حق/ رسیدن به سیمرغ) محقق می گردد.خامسا، آرزو در داستان های صوفیانه، عموما چهار کارکرد دارد: عنصر آغازگر داستان؛ عنصر داستان ساز؛ عنصر مکمل داستان؛ و عنصر پایان بخش.

قرآن کریم افزون بر این که کتاب دینی و آسمانی مسلمانان است، متنی ادبی و هنری است و همه خصوصیات یک اثر هنری را چه به لحاظ فرم و چه به لحاظ محتوا داراست؛ از سوی دیگر، از آن جا که عرفان و تصوف از یک دیدگاه، نگاه هنری به دین و متون دینی است، در روند تکامل تفسیر، پاره ای از مفسران با توجه به این دو ویژگی به تفسیر قرآن پرداختند و حاصل آن پدید آمدن شیوه خاصی از تفسیر شد که می توان آن را تفسیر ادبی- عرفانی نامید. نمونه برجسته ای از این شیوه، نوبت ثالثه تفسیر کشف الاسرار میبدی است.در این مقاله کوشش شده با مقایسه این تفسیر با تفسیر روض الجنان ابوالفتوح رازی- که هر دو قرن ششم نوشته شده است- تاثیر دیدگاه های عرفانی را بر تفسیر قرآن نشان داده شود.

عرفان زیباترین، لطیف ترین و هنری ترین نگاه به مذهب است. عارفان با نگاهی ذوقی و جمال شناسانه همه پدیده های دینی و طبیعی را تاویل کرده اند و آرمانی ترین و ذوقی ترین بازنمودها را ارایه داده اند.یکی از پدیده های بازنگریسته شده عرفانی که شکلی آرمانی، دلخواه و شورانگیز یافته، «مرگ» است. عارف - همانند دیگر انسان ها - در پی بی مرگی است. خارخار جاودانه زیستن، سودای عشقی را در او برمی انگیزد که در پیوند با معشوق همیشه زنده، و پیوسته ماندگار، خود به ماندگاری جاوید دست یابد. از این رو، ستیز ناسازها را می آغازد و با تلاشی بی وقفه و مشتاقانه نیمه افلاکی (روح) را از نیمه خاکی (تن) رها می سازد تا به وصال معشوق دست یابد و جاودانه گردد.این نوشتار به واکاوی اندیشه های عارفان در مورد مرگ و انواع آن می پردازد. در رویارویی فنا (باور عرفان ایرانی) با نیروانا (باور عرفان بودایی)، شاهکار اندیشه عرفان ایرانی را در تکامل بخشیدن به نیروانا، یعنی رسیدن به هستی واقعی تبیین می نماید؛ آن گاه با نگاهی گذرا، چگونگی نمود اندیشه فنا را در ادب و عرفان پارسی باز می نمایاند؛ و در بخشی دیگر به بررسی فنا به عنوان خاستگاه شطحیات عارفان می پردازد.

گفته ها، کرده ها و داشته های پیامبران و قصص آن ها در اقوام و ادیان مختلف، موضوعی است که کمتر متنی از متون ادبی جهان از آن تهی است. در این میان، متون ادب فارسی جایگاه ویژه خود را دارد و از این لحاظ می توان گفت منحصر به فرد است. یکی از این عارفان نخستین که آرا و افکار او نیازمند تامل فراوان است عین القضات همدانی است، به گونه ای که در اثری چون تمهیدات، کمتر صفحه ای از کرده ها و کمتربندی از گفته ها و داشته های پیامبر تهی است. نویسندگان در این مقاله ضمن بررسی اوصاف و تصایر مربوط به حضرت محمد در آثار او، و کیفیت ارتباط او با پیامبر، به بررسی تصویری از حضرت در تمهیدات پرداخته که با توجه به توغل نگارندگان، در مجموعه متون عرفانی کم نظیر بوده و در بررسی آثار عین القضات به این مساله توجه نشده است. آن تفاوت مقاوم «بودن» با دو مقام دیدن و داشتن است. او در یک مقایسه، مقام موسی را به دیدن، مقاوم ابراهیم را به شدن (خوردن) و مقام محمد را به مقام «بودن» ماننده کرده که در اصل مقاله به تفاوت های مختلف این افعال در آن تصویر، پرداخته شده است.

از ویژگی های بارز قرن نهم از نظر مذهبی، رواج مذهب تشیع و اظهار تمایل عمومی مردم نسبت به این مذهب است. سیاست آزادی مذهبی تیموریان که ادامه سیاست مغولان بود، زمینه را برای تضارب آرا مهیا ساخت و در این راستا، مکتب تشیع که از پایه های اعتقادی استواری برخوردار بود، رشد چشمگیری یافت و مقدمات تشکیل یک دولت شیعی در قرن بعد فراهم گردید. از طرف دیگر، آرامش نسبی ایجاد شده بعد از فتوحات تیمور و احترام وی به مشایخ تصوف، موجب رواج و رونق خانقاه ها شد. مشایخ صوفیه در این دوره یا خود شیعه بودند و اساس کار خود را بر پایه تعالیم تشیع استوار می کردند، یا اگر سنی هم بودند، سنی کم تعصب و متمایل به شیعه بودند. ضمن اینکه خصلت ظلم ستیزی و سازش ناپذیری تشیع که متاثر از نهضت کربلاست، زمینه ساز قیام های متعدد صوفیان علیه ظلم و فساد حاکم بر جامعه شد. لذا حکام و سلاطین که از این قدرت مکتوم مطلع بودند سعی بر سازش و مدارا با مشایخ صوفیه داشتند. مقاله حاضر، به بررسی تصوف و نقش آن در قرن نهم هجری می پردازد.

در بینش عطار نیشابوری عارف معروف قرن هفتم در سیر و سلوک نه تنها باطن و درون بلکه جسم (بدن) نیز دچار تغییر و تحول می شود و در مسیر روندی تکاملی قرار می گیرد. وی در آثار مهم خود از جمله اسرار نامه، الهی نامه و مصیبت نامه ضمن بحث درباره کمال معنوی و روحانی عارف تعالی و ترقی بدن را نیز مطرح می کند.به نظر عطار وقتی عارف با من نفسانی خود مبارزه کند و آن را محو گرداند نه تنها جان و یا روح روشن و تابان می شود، بلکه جسم مادی نیز شفاف و نورانی می شود و به مرز روح لطیف و فرامادی می رسد، او سپس به صفا و پاکی جسم پیامبر اشاره می کند و می گوید جسم یا بدن پیامبر پاک و شفاف و نورانی و دارای ویژگی ها و خواص روح فرامادی بود. به همین جهت همانند روح قابلیت عروج داشت و آن حضرت در شب معراج با جسم خود به آسمان ها و افلاک عروج نمود.هدف نگارنده در این مقاله این است که با توجه به شعر عطار نیشابوری تا حدودی روشن نماید که بر اثر ریاضت و جهاد با نفس مادی، روح به سرچشمه و منبع کمال مطلق می پیوندد و در این روند تکاملی جسم نیز دچار تغییر و تحول کمالی می شود و صفات و ویژگی های روح فرامادی را می یابد.