جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين تحقيق به بررسي و تبيين موضوع وحدت اسلامي و ابعاد مهم آن مانند عرصه‌ها، موانع و راهکارهاي آن، با تأکيد بر جامعه افغانستان پرداخته است. وحدت اسلامي به‌معناي همکاري ميان پيروان مذاهب مختلف اسلامي در عرصه‌هاي گوناگون، بر اساس مباني مشترک ديني است. بر اساس شرايط و شواهد موجود، در حال حاضر وحدت ميان مذاهب اسلامي نه تنها امکان‌پذير است، بلکه مسلمانان ناگزيز از آن نيز هستند. به همين دليل، علما و بزرگاني مانند سيد جمال‌الدين اسدآبادي، سيد عبدالحسين شرف‌الدين، شيخ محمود شلتوت، شيخ عبدالمجيد سليم، آيت‌الله بروجردي و امام خميني(، با درک شرايط زمان خود، از مناديان وحدت اسلامي در ميان جوامع مسلمان بوده‌اند. در اين زمينه، دين اسلام، قرآن کريم، پيامبر اکرم (ص) و سنت آن حضرت، و محبت اهل بيت(، مهم‌ترين مباني و اصول مشترکي است که مي‌تواند مبنا و محور وحدت مسلمانان قرار گيرد. عرصه‌هاي وحدت و همکاري ميان مسلمانان، هم مي‌تواند عرصه سياسي، مانند تشکيل حکومت واحد و همچنين دفاع هماهنگ در برابر دشمنان اسلام، و نيز عرصه علمي و فرهنگي، که زمينه‌هاي بسياري براي وحدت دارد، باشد. مصاديق فراواني هم در تاريخ نشان مي‌دهد که اهل بيت(، علماي شيعه و اهل سنت در اين عرصه‌ها با طرف مقابل همکاري متقابل داشته‌اند. اما تفرقه‌افکني دشمنان در ميان امت اسلامي، که با شيوه‌هاي گوناگون انجام مي‌شود، تعصبات بي‌جاي مذهبي، و افراط‌گرايي برخي از پيروان مذاهب که در قالب تکفير و نسبت‌هاي ناروا صورت مي‌گيرد، موانع مهم وحدت اسلامي به‌شمار مي‌رود. البته گفتگوي سازنده ميان علما و بزرگان مذاهب اسلامي و مشارکت در امور مذهبي و اجتماعي يکديگر مي‌تواند اين موانع را رفع نمايد. و اما در جامعه افغانستان اگرچه پيشينه روابط شيعيان و اهل سنت، تاريک و ناخوشايند بوده است، ولي در شرايط کنوني و با توجه به فعاليت‌هاي انجام گرفته در به رسميت شناخته شدن حقوق شيعيان، چشم‌انداز روشني قابل پيش‌بيني است.

‫آنچه كه در اين رساله تقديم مى‏گردد بيان كلى ومختصرى از اصول دعوت از ديدگاه قرآن وسنّت مى‏باشد. رساله را با بيان مفاهيم كلى موضوع شروع وسپس به جوانب مختلف آن؛ از جمله: حكم آن، جايگاه آن در قرآن وسنّت وسپس مطرح كردن شبهه‏اى در اين راستا وپاسخگويى به آن وبعد بيان راه دعوت وجوانب مختلف آن پرداخته ودر بخش دوم به بيان اركان موضوع كه داعى ومدعو ومحتواى دعوت مى‏باشد پرداخته‏ام ودر بخش بعدى روشهاى دعوت را ذكر وسرانجام با بيان مصادر ومنابع اصلى دعوت وذكر منابع ومآخذ رساله را خاتمه داده‏ام. با تمام تلاشى كه در مدت قريب به يك سال ونيم در تهيه اين رساله اعمال گرديده ودوستان نزديك ودور به زحمت افتاده‏اند، باز نه از روى تواضع بلكه از روى بيان واقع، قابل گفتن است كه چنين نوشتارى از نواقص واشكالات خالى نمى‏باشد كه اميد مى‏رود خوانندگان عزيز با ديده اغماض بدان نگريسته وبا بصيرت ودرايت ودلسوزى خود، اين حقير را در رفع لغزشها ارشاد فرموده واز دعاى خير خود در نيمه‏هاى شب بى‏بهره نگردانند.