جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫مبانی امنيت اجتماعی در قرآن کريم عنوان رساله فراروی می باشد که در آن مبانی به اصول وقواعدی تعريف شده که بنای معرفتی امنيت اجتماعی بر آن اصول استوار است. اين اصول عبارتند از: پايه های نظری و فکری، ارزشهای روحی و اخلاقی، روابط اجتماعی و در نهايت عدالت اجتماعی و ارتباط آنها با موضوع امنيت اجتماعی. امنيت اجتماعی در واقع آرامشی است که ترس و نگرانی را از فرد و جامعه در زندگی دنيوی و اخروی برداشته و منجر به تحکيم روابط با خود، خدا و محيط بيرونی و اجتماعی شده و همچنين تامين نيازهای ضروری و حقوق اساسی را به دنبال خود دارد. بر اين اساس رساله دارای يک مقدمه و چهار فصل بوده که در بخش مقدمه دو بحث : 1- مهمترين شاخصه های تفسير ترتيبی و موضوعی و اهميت آنها. 2- مفهوم شناسی واژگان کليدی رساله و بخصوص واژه امنيت در قرآن کريم بررسی شد. اما فصل اول که تحت عنوان پايه های فکری و امنيت آمده است، شامل مباحث ذيل می باشد: 1- اهميت ساختار و شاکله فکری در قرآن کريم. 2- پايه های ساختار فکری در قرآن کريم شامل پايه فطری و پايه علمی. 3 - مهمترين عوامل شکل دهنده فکر در قرآن کريم مانند ايمان به خدا و غيب و معاد و ملائکه و کتابهای آسمانی و انبياء. 4- نقش فکر در تحقق امنيت اجتماعی و آثار آن در اين حوزه. در فصل دوم که تحت عنوان ارزشهای روحی و اخلاقی و امنيت اجتماعی می باشد به پنج مبنای اساسی تقوی- نماز- انفاق - صبر و وفای به عهد اشاره شده و رابطه آنها با مقوله امنيت اجتماعی مورد کنکاش قرار گرفته است. در فصل سوم که با عنوان روابط اجتماعی و امنيت اجتماعی آمده، دو موضوع اساسی مورد بررسی قرار گرفته است: 1- خانواده و نقش آن در تحقق امنيت اجتماعی. 2- روابط عمومی و همگانی در جامعه و اثر آن در تحقق امنيت اجتماعی که از مهمترين آنها می توان از حرمت و کرامت والای انسانی، همياری در نيکی و تقوای الهی، روحيه برادری و اخوت، عفو و چشم پوشی از يکديگر، خيرخواهی و عيب پوشی از يکديگر اشاره نمود. و فصل آخر به موضوع عدالت اجتماعی و نقش آن در برقراری امنيت اجتماعی می پردازد که مهترين مباحث مرتبط با اين حوزه مسئله عدالت اقتصادی و عدالت سياسی است که تبيين خواهد شد که مهمترين شاخصه نظام اسلامی مسئله عدالت بوده و ارکان اقتصادی و سياسی آن بر اين اساس پايه ريزی می شود. واژگان کليدی:مبانی، امنيت اجتماعی، قرآن، فکر، فطرت، عدالت .

‫لعن يکي از واژه‌هاي مصطلح در بين مردم مي‌باشد که به‌معناي نفرت، راندن و دشنام مي‌باشد؛ در قرآن کريم در چهل و يک مورد از اين واژه، در اوزان و اشکال متعدد استفاده شده است که بيشتر براي کفر و ارتداد، شرک و نفاق، گناه و تجاوز، فساد، قتل عمد، ظلم، دروغ و کتمان حقايق به کار برده شده است. از معصومين( نيز روايات متعددي به ما رسيده است که در مورد برخي از افراد از جمله کساني که کتاب الهي را دگرگون مي‌کنند، و يا بر خدا دروغ و تهمت مي‌زنند، و يا حرام الهي را حلال مي شمرند، و گناه کبيره انجام مي‌دهند، لعن صورت گرفته است. در اديان گذشته نيز به طور غيرمستقيم سنت لعن گزارش شده است. حتي صحابه پيامبر( نيز در مواردي به لعن يکديگر مي‌پرداختند. شيعيان از نظر فقهي، مسأله لعن و بيزاري جستن از دشمنان خدا و اولياي الهي را از اصول اعتقادي مسلمانان شمرده‌اند، و در همين راستا، برترين نشانه تبرّي از دشمنان خدا را لعن دانسته‌اند. لعن و بيزاري جستن از دشمنان و بدکاران و ستمگران، ريشه در عقل و فطرت آدمي دارد، و عالي‌ترين نماد تبرّي، لعنت مي‌باشد که نوعي مبارزه با ستمگران و ابراز شناسايي حق و باطل نيز محسوب مي‌شود. خداوند نيز در قرآن کريم، شيطان، فرعون و فرعونيان، بلعم باعورا، قاتل مؤمن و ستمکاران، شجره ملعونه بني‌اميه و اذيت کنندگان پيامبر( را لعن کرده است. گفتني است که بر اساس روايات متعبر، يکي از مصاديق آزار و اذيت پيامبر اسلام(، نسبت ناروا دادن به آن حضرت، و آزردن پاره تن او، حضرت فاطمه( مي‌باشد.