جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب از آنتی‌تئودیسیسم دفاع می‌کند و استدلال می‌کند که تئودیسه‌هایی که به دنبال توجیه خدا برای شر و رنج در جهان هستند، از نظر اخلاقی قربانیان رنج را به رسمیت نمی‌شناسند. نویسندگان این دیدگاه را با استفاده از منابع ادبی و فلسفی استدلال می‌کنند و با «مقاله تئودیسه» در سال 1791 امانوئل کانت و خواندن کتاب ایوب از آن شروع می‌کنند. سه موضع مهم ضد خداباوری قرن بیستم، از جمله ضد خداباوری اخلاقی «یهودی» پس از هولوکاست، آنتی‌تئودیسیسم ویتگنشتاینی که توسط D.Z. فیلیپس و ضد خداپرستی پراگماتیست مورد دفاع ویلیام جیمز. نویسندگان استدلال می کنند که این رویکردها به شر و رنج اساساً کانتی هستند. آثار ادبی مانند محاکمه فرانتس کافکا، در انتظار گودو اثر ساموئل بکت و نوزده هشتاد و چهار اثر جورج اورول به منظور پیشبرد حیاتی پرونده فلسفی ضد خداباوری مورد بررسی قرار می گیرند.

ترجمه ماشینی: تئودیسه هم به‌عنوان یک موضوع کلامی سنتی و هم در انواع سکولار گسترده‌تر آن، همچنان یک مشکل در فلسفه دین است. در این کتاب، پروفسور سامی پیلستروم، ارزیابی مجدد انتقادی جدیدی از گفتمان تئودیسی ارائه می کند که به مشکل شر و رنج می پردازد. او دیدگاهی ضد خداباورانه را توسعه می‌دهد، و استدلال می‌کند که تئودیسه‌هایی که به دنبال معنادار یا توجیه رنج ظاهراً بی‌معنی از «دیدگاه خدا» هستند، در نهایت بر واقع‌گرایی متافیزیکی تکیه می‌کنند که دیدگاه فردی فرد مبتلا را تشخیص نمی‌دهد. بنابراین پیلستروم نشان می‌دهد که رویکرد پراگماتیستی به موضوع رئالیسم در فلسفه دین، نقطه آغازی حیاتی برای ارزیابی مجدد مسئله تئودیسه است.

ترجمه ماشینی: موضوع مشترکی در میان تردیدهای رادیکال دکارت در مراقبه اول، بحث مدیتیشن چهارم او درباره خطا، و آشتی پرهیزگارانه او از مشیت و آزادی جریان دارد: هر یک شامل تضاد دیدگاه‌ها است - به نظر می‌رسد که اندیشیدن به خدا نتایجی کاملاً متضاد با نتایجی را که هنگام تفکر به آن می‌رسیم مجبور می‌کند. فقط از خودمون دکارت می ترسد که شکاک بتواند از این تضاد دیدگاه ها سوء استفاده کند تا استدلال کند که عقل قابل اعتماد نیست زیرا خود متناقض است. برای رد شکاک و اثبات قوام عقل، برای دکارت کافی نیست که (در مراقبه سوم) نشان دهد که خالق ما کامل است. او همچنین باید (در مورد چهارم) نشان دهد که خطاهای ما نمی تواند نقص خدا را ثابت کند. برای این کار، دکارت این ایده را مطرح می کند که ما آزادانه در اشتباه هستیم. با این حال، چشم اندازها در ابتدا برای این تئودیسه اختیاری مبهم به نظر می رسد، زیرا به نظر می رسد دکارت فاقد هرگونه درک منسجم یا منسجمی از آزادی انسان است. راگلاند در یک تحلیل بسیار عمیق که چهار فصل را در بر می گیرد، استدلال می کند که علیرغم ظاهر اولیه، دکارت پیوسته درک منسجمی از آزادی انسان ارائه می دهد: برای دکارت، آزادی اساساً توانایی انجام کار درست است. از آنجایی که ما اغلب اشتباه می کنیم، بنابراین انسان های واقعی باید بتوانند در غیر این صورت انجام دهند - اعمال ما نمی تواند توسط خدا یا روانشناسی ما به طور علّی تعیین شود. اما آزادی در اصل با جبر سازگار است: در حالی که ما را آزاد می گذارد، خدا می تواند ما را تعیین کند که همیشه کار خوب انجام دهیم (یا حقیقت را باور کنیم). اگرچه این مفهوم از آزادی هم سازگار و هم با اهداف دکارت سازگار است، اما وقتی او می‌کوشد آن را با مشیت الهی آشتی دهد، استراتژی دکارت با شکست مواجه می‌شود و با آموزه بدنام او که خدا حقایق ابدی را آفریده است، مخالفت می‌کند.

ترجمه ماشینی: برای اینکه واقعا آزاد باشید، آیا باید خودسرانه عمل کنید؟ اگر اتفاقی نمی افتاد، آیا ممکن بود اتفاق بیفتد؟ از آنجایی که شر وجود دارد، و خداوند می توانست جهان را بدون شر بسازد، آیا خداوند در انتخاب بهترین مسیر کوتاهی کرده است؟ لایب نیتس با دست و پنجه نرم کردن با چنین معماهای ساده - و در عین حال جذاب - توانست نظریات جدید خود را در مورد واقعیت و امر پدیدار، اراده آزاد و جبر و رابطه بین ذهن و بدن به شکلی جذاب ارائه دهد. تئودیسی تنها اثر طولانی لایب نیتس بود که در زمان حیاتش منتشر شد و سالها اثری بود که با آن او را در جهان می شناختند. لایب نیتس کاملاً با آخرین پیشرفت‌های علمی، در نهایت فلسفه‌های اتمیستی جدید دکارت، گاسندی و هابز را رد کرد و از کیهان‌شناسی قدیمی مکتب ارسطویی استفاده کرد. او بین ایمان و عقل، آزادی و ضرورت، قانون طبیعی و الهی بحث می کرد. لایب نیتس با هوشمندی دفاع از اصل هماهنگی از پیش تعیین شده خود، پیشرفت های مهمی در تحلیل دقیق مفاهیم داشت.

ترجمه ماشینی: در سال 1710 لایبنیتس «تئودیسه» را منتشر کرد. این کتاب، تنها کتابی که در زمان حیاتش منتشر کرد، بیش از هر چیز دیگری که نوشت، شهرت او را تثبیت کرد. تئودیسه بسیاری از رشته‌های مختلف نظام فلسفی لایب‌نیتس را گرد هم می‌آورد، و ما تصویری نادر از این که او چگونه قصد داشت این جنبه‌های متفاوت از فلسفه‌اش را در یک گزارش واحد و فراگیر از عدالت الهی در مواجهه با جهانیان گرد هم آورد، دریافت می‌کنیم. بدی ها در عین حال، تئودیسه دریچه ای جذاب به متن الهیات فلسفی در قرن هفدهم است. لایب نیتس انگشت خود را بر نبض فکری زمان خود گذاشته بود و این به وضوح در تئودیسه آشکار می شود. او با تمام خطوط اصلی مناقشه الهیات آن زمان درگیر می شود و وسعت دایره المعارفی درک خود از موضوعات را نشان می دهد. تئودیسه لایبنیتس یکی از ثابت‌ترین گزارش‌های سیستماتیک درباره سازگاری شر با خیر الهی است. هر گونه برخورد با مشکل شر باید در نقطه ای با راه حل پیشنهادی لایب نیتس درآید. این جلد درک ما را از این اثر بزرگ تازه و عمیق تر می کند. محققین برجسته مقالاتی بدیع ارائه می‌دهند که تئودیسه را به‌طور انتقادی ارزیابی می‌کنند، دریچه‌ای از زمینه تاریخی آن فراهم می‌کنند و به استدلال‌های ظریف و پایدار فلسفی توجه زیادی می‌کنند.

نگارنده در این گفتار، تأکید می کند که عدل الهی بنا بر تعریفی که در آیات و روایات مطرح شده، با تعریف فلسفی تفاوت دارد. در نصوص وحیانی، عدل الهی به معنی نفی ظلم از خداوند است، که انسان را در گناهان مجبور نکرده و نمی کند.

در این رساله سیر تاریخی مسئله عدل الهی از آغاز اسلام و عوامل و ریشه‌های اسلامی پیدایش اختلاف در این مسئله در بین مسلمین و بریدگی و قطع رابطه با منابع اولیه و اصیل معارف اسلامی، سوء استفاده‌های سیاسی و مذهبی به وسیله دستگاه خلافت ، پیدایش حوزه‌های‌علمیه بصره و کوفه، ظهور فرق کلامی و مکاتب فکری و اعتقادی هم چون معتزلیان و اشاعره، درگیری درباره مسائلی همچون امامت و عدل و گناه کبیره قضاء و قدر، عقائد معتزلیان، دراین باره و موضوع استطاعت و قدرت انسان در افعال خودش ، دیدگاه متکلمین، دراین‌باره و موضوع استطاعت و قدرت انسان در افعال خودش ، دیدگاه متکلمین معتزلی در مسئلهء عدل بعد از فراغت از اصل وجود خدا و فقط به عنوان اثبات صفت عدل برای خداوند است و تبیین تفاوت اساسی طرح بحث عدل بین متکلمین و فلاسفه و اختلاف دید این دو گروه دراین زمینه بحث شده‌است .

وجود شر یکی از مسائل مهم و مطرح در الهیات است که از دیر باز میان مکاتب کلامی و فلسفی مطرح بوده و هست و چالش‌ها و راه حل‌های گوناگونی برای آن ارائه شده است یکی از بیین‌هایی که برای این مسئله مطرح است، تبیین امام علی علیه السلام در نهج البلاغه است. پژوهش حاضر به منظور تبیین سازگاری بین عدالت و حکمت خداوند با مسئله شر در نهج البلاغه با روش توصیفی و در مواردی تحلیلی تدوین شده است از منظر امام علیه السلام شرور موجود در جهان لازمه عالم ماده تابع اصل سنخیت و ناشی از گناهیان خود اسنان است و آنجا که ما به حکمت شرور علم پیدا نمی‌کنیم باید آن را حمل بر نادانی خود کنیم که در این صورت خداوند با اصل عوض و انتصاف آن را جبران می‌کند همچنین شر اثار تربیتی به همراه داشته که در تربیت و به کمال رسیدن استعدادهی انسان نقش بسزایی دارد.

مهمترین تئودیسه های سنتی در پاسخ به مسئله ی شاهد محور شرعبارتند از تئودیسه های «اختیار»، «پرورش روح»، «خلوص»، «تسلیم و وابستگی به خدا»، «مکافات و هشدار»، «جبران» و «قدردانی». به الگوی فکری حاکم بر این تئودیسه ها «گفتمان تئودیسه» می گوییم. گفتمان تئودیسه ها از جهات مختلف فلسفی قابل انتقاد است. در این مقاله انتقادهای گوناگون به گفتمان فلسفی تئودیسه ها را استخراج، صورت بندی، مقوله سازی و ارائه کردم. این نقدهای گفتمانی به شش جهتِ ۱) «شخص تئودیسه پرداز»، ۲)«ماهیت شرور»، ۳)«ماهیت جهان»، ۴)«ماهیت خدا»، ۵)«زبان تئودیسه»، و۶)«عمل تئودیسه پردازی» قابل تقسیم و بیان هستند. توضیح اینکه، 1) تئودیسه ها با تکیه بر شخص تئودیسه پرداز به این دلیل که «نظری»، «سوژه محور» و «غیرتاریخی»اند، قابل نقدند. 2) تئودیسه ها از جهت ماهیت شرور به این دلیل که «انتزاعی»، «ذات گرایانه»، «ناظر محور» و «درجه دوم» اند، قابل نقدند. 3) تئودیسه ها از جهت ماهیت جهان به این دلیل که «علّی» و «خدامحور» اند، قابل نقدند. 4) تئودیسه ها از جهت ماهیت خدا پیروی «خداشناسی سنتی» هستند و این امر قابل انتقاد است. 5) تئودیسه ها از جهت زبان «غیرتراژیک» و «غیررازورزانه» اند و این امر قابل نقد است. 6) تئودیسه ها از جهت عمل تئودیسه پردازی «سکولار»، «غیرمتن محور» و به دنبال «حرفه ای سازی» و «نظام مندی» اند واین امر قابل نقد است. پس از نقد گفتمانی تئودیسه های سنتی، به سراغ نمونه هایی از تئودیسه هایی که در دوران مدرن ارائه شده اند رفتم و گزینه هایی را یافتم که با یک «چرخش گفتمانی»، دستور زبان تئودیسه ها را متحول کرده اند: «تئودیسه های مبتنی بر صلیب»، «تئودیسه اعتراض»، «تئودیسه روایی» و «تئودیسۀ فمینیستی» نمونه هایی از این تئودیسه ها هستند که اصلاح گفتمانی پیدا کرد اند؛ یعنی گفتمان آنها «عملی»، «ابژه محور»، «تاریخی»، «عینی»، «ناذات گرا»، «غیرعلّی»، «تراژیک» و «متن محور» شده است و «زبان درجه اول» دارند.