آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ولایت مانند حقیقت و وجود دارای مراتب و مدارجی است. ولاء تصرف یا ولاء معنوی بالاترین مراحل ولایت است، نوعی اقتدار و تسلط فوق العاده تکوینی است. بررسی معانی لغوی و اصطلاحی واژه ولایت، زمینه فهم دقیق و درست معانی ولایت که در قرآن و روایات در حق نبی و امام به کار رفته است را آماده می سازد. ازحیث معنای لغوی و اصطلاحی کمتر واژه ای همانند ولایت دارای گستره معنایی است. ولایت در لغت به معنای قرب، نزدیکی، محبت و سرپرستی است، علامه طباطبایی ضمن حفظ معنای قرب در لغت ولایت، امارت و تصرف را نیز از دل آن استنباط می کند. یکی از اسمای حسنای خدای سبحان «ولی» است و تنها «ولی» نیز اوست انسان برای اینکه ولی خدا شود، باید به معرفت و اخلاص برسد تا مظهر نام مبارک «الصمد» و نام والای «ولی» که از اسمای حسنای حق است در او متجلی شود، زیرا منشا ولایت الهی صمدیت خدای سبحان است. تصرفات خاص ولی الله در عالم به خاطر قرب او به خدا است که به اذن خدا این مقام را دریافت کرده است. در این مقاله سعی شده است دیدگاه های علامه طباطبائی در باب ولایت بیان شود.

انتخاب :

صفحات :

از صفحه 131 تا 153

مشخصات اثر

ثبت نظر

عنوان :

سیر تحول خوانش تفسیر به رای در پنج سده نخست هجری

نویسنده:

عباس مصلایی پور یزدی، سید محمد هادی گرامی

نوع منبع :

مقاله

منابع دیجیتالی :

نسخه PDF

وضعیت نشر :

تهران: انجمن علوم قرآن و حدیث ایران,

زبان :

فارسی

کلیدواژه‌های اصلی :

قرآن , تفسیر قرآن , تفسیر به رأی , تاریخ تفسیر قرآن

کلیدواژه‌های فرعی :

رأی , سنت تفسیری , رای تفسیری , اثر سلف صالح , میراث تفسیر قرآن , صحابه و تفسیر قرآن , اجتهاد و تفسیر , تفسیر در قرن اول هجری , رای در تفسیر , رای در احکام , نفی تفسیر به رای , تفسیر در قرن سوم هجری , تفسیر در قرن چهارم هجری , بازفهمی تفسیر به رای , تفسیر در قرن پنجم هجری ,

فهرست گزیده متکلمان،فیلسوفان و عالمان شیعی :

محمد بن یعقوب کلینی , ابن بابویه، محمدبن علی: شیخ صدوق , شیخ مفید: محمد بن محمد بن نعمان‏ , شیخ طوسی‏: ابوجعفر محمد بن حسن

چکیده :

يکی از راه های درک مفهوم متون تاريخی از جمله نصوص احاديث تفسير به رای، بررسی دريافت مخاطبان اين متون از آنها می باشد. اين مقاله قصد دارد با استخراج نوع نگاه مسلمانان سده های نخست به مقوله تفسير به رای و ارائه يک سير تاريخی از روند تحول آن، زمينه دستيابی به معنا و مقصود اصلی احاديث تفسير به راي را هموارتر کند. در سده نخست هجری، صحابه و تابعان هر نوع بيان قرآنی را که بر اساس اثر سلف صالح نباشد تفسير به رای می دانستند و با اعتقاد به اينکه فعاليت تفسيری آنها بر اساس رای نيست عملا به شکل گسترده ای قرآن را تفسير کردند. در سده دوم هجری، با ترديد در آلوده نبودن ميراث تفسيری سده نخست به رای گرايی، جبهه گيری ها و اتهامات آغاز می شود. اين روند در سده سوم هجری تقويت می شود. در سده چهارم هجری، نخستين تلاش ها برای ارائه خوانشی جديد از تفسير به رای شکل می گيرد و پس از مستدل شدن آن در قرن پنجم، در اواخر همين سده خوانش جديد به عنوان يک تلقی جديد از تفسير به رای در سنت تفسيری جامعه مسلمانان نهادينه می شود.

انتخاب :

صفحات :

از صفحه 81 تا 102

مشخصات اثر

ثبت نظر