آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب یکی از مهم‌ترین کتاب‌های اخیر درباره هگل است، فیلسوفی که تأثیر بسزایی در شکل‌گیری فلسفه قاره‌ای داشته است. این کتاب که برای اولین بار در اینجا به زبان انگلیسی منتشر می شود، شامل یک مقدمه اساسی از ژاک دریدا است که در آن مضامین و نتایج کتاب مالابو را بررسی می کند. آینده هگل: انعطاف پذیری، موقتی بودن و دیالکتیک، مفاهیم غنی و پیچیده هگل از زمان و زمانمندی را به فلسفه معاصر باز می گرداند. مفهوم او از زمان را بررسی می کند و آن را به موضوعات همیشگی در فلسفه مانند جوهر، تصادف و هویت موضوع مرتبط می کند. کاترین مالابو نیز روایت خود از زمانمندی هگلی را با تفسیری که هایدگر در هستی و زمان ارائه می‌کند، در تضاد قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که این مفهوم «پلاستیسیته» است که نظریه موقتی هگل را به بهترین شکل توصیف می‌کند. آینده نه صرفا به عنوان یک لحظه در زمان، بلکه به عنوان چیزی انعطاف پذیر و دائما در معرض تغییر از طریق تفسیر ما درک می شود. این کتاب همچنین دغدغه هگل را با تاریخ اندیشه یونانی و مسیحیت توسعه می دهد و نقش الهیات را در اندیشه او بررسی می کند. کتابی ضروری برای علاقه مندان به هگل و فلسفه قاره ای معاصر، آینده هگل برای علاقه مندان به ایده های هایدگر و دریدا نیز جذاب است.

فلسفه ( هگل ) از دشوارترین فلسفه های غربی است. بسیاری از افراد ممکن است با مطالعه هگل و ورود به پیچ و تاب های مفهومی آن دچار سردرگمی شوند و از به دست آوردن فهمی رضایت بخش و تصویری واضح از اندیشه های او ناکام بمانند. از این رو یافتن نوعی راهنما برای سفر کردن درون جنگل مرموز مفاهیم هگلی و تفسیری قابل فهم از اندیشه های او موهبت با ارزشی است. خوشبختانه کتاب پیش رو چنین نیازی را برطرف می کند و شرحی قابل فهم و واضح از فلسفه هگل ارائه می دهد. البته هر گونه پرداختن به فلسفه هگل دشواری های خاص خود را دارد و کتاب حاضر نیز، در این زمینه مستثنی نیست. در سراسر کتاب، از مثال هایی متعدد در زمینه های متنوع از جمله موسیقی، ادبیات، بیولوژی و ژنتیک استفاده کرده است. این شرح همه آثار مهم هگل را دربرمی گیرد و تصویری واضح و البته فشرده از سراسر فلسفه هگل به مخاطب عرضه می کند و...

عناصر فلسفۀ حق هگل متنی است عالی که هر کسی در قلمرو اندیشۀ هگل تازه وارد باشد باید با آن دست و پنجه نرم کند. این اثر یکی از آثار کلاسیک نظریۀ سیاسی غرب است و در میان آثار هگل هم فهمیدنی تر از بسیاری آثار دیگر است، اما همچنین نمایانگر بلوغ نظام فلسفی او در عقلانی ترین و واضح ترین صورت بیان مطلب است. فلسفۀ حق در وهلۀ نخست اثری است در حیطۀ نظریۀ سیاسی هنجاری: هگل می کوشد توجیه کند که چگونه نهادها و قوانین دولت باید نظم و سامان گیرند تا دولت عقلانی شود. کتاب حاضر نقشۀ راهنمایی است برای خواندن این اثر مهم و دشوار که، پس از طرح زمینه های تاریخی و مفهومی بحث، مروری بر درون مایه های اصلی کتاب می کند و سپس محتوای کتاب را بند به بند توضیح می دهد. در پایان، فصلی نیز دربارۀ تفسیرها و تأثیرهای این کتاب آمده است.

ترجمه ماشینی: تحلیل هگل از فرهنگ خود گرایش های نیهیلیستی در مدرنیته را مشخص می کند، یعنی مرگ خدا و پایان فلسفه. فلسفه و دین هر دو به حدی توخالی شده‌اند که اختلافات سنتی بین ایمان و عقل غیرممکن می‌شود، زیرا هیچ یک دیگر محتوایی ندارند که در مورد آن اختلافی وجود داشته باشد. این نیهیلیسم است هگل با تجدید برهان هستی‌شناختی (منطق) و هستی‌شناسی که شکل تثلیث‌گرایی فلسفی را به خود می‌گیرد، به این وضعیت پاسخ می‌دهد. هگل در مورد براهین و شخصیت خدا، بازنگری هگل از براهین الهیاتی را به عنوان ارتقای روح به سوی خدا و دفاع از محتوای آنها در برابر انتقادات کانت و ژاکوبی بررسی می کند. همچنین مسئله شخصیت الهی را در منطق و فلسفه دین مورد توجه قرار می دهد. این موضوع منعکس کننده ضد فرمالیسم هگل است که به دنبال بازگرداندن محتوای معین برای حقیقت (منطق) و مفهوم خداست. در حالی که شخصیت خدا موضوعی بود که مکتب هگلی را به دو جناح چپ و راست تقسیم کرد، هر دو طرف در تفسیر شکست می خورند. دیدگاه هگلی مرکزی هم تقریباً ناشناخته است و هم وفادارترین دیدگاه به پروژه هگل است. آنچه دو بخش کتاب را به هم پیوند می دهد - تثلیث گرایی فلسفی یا هویت هگل به عنوان وحدت در و از طریق تفاوت (منطق) و تثلیث الهیات او، یا تجسم، تثلیث، آشتی و اجتماع (فلسفه دین) - منطق مفهوم هگل است. . دیدگاه متافیزیکی هگل از شخصیت با تکینگی (Einzelheit) این مفهوم یکی می شود. این به عنوان هسته نظری خود مفهوم نامتناهی حقیقی را شامل می شود: وحدت در تفاوت بینهایت / متناهی، اندیشه و هستی، وحدت الهی-انسانی (تجسم و تثلیث)، خدا به عنوان روح در جامعه خود.

شهید آیت‌الله بهشتی، متفکر و فیلسوف معاصر، در انسان‌شناسی خود، انسان را موجودی متحرک و «شدنی» مستمر معرفی کرده است که می‌تواند در مسیر رشد قرار بگیرد و راه کمال را بپیماید. درمورد منشأ حرکت و شدن در هستی‌شناسی، نظریات مختلفی وجود دارد که یکی از برجسته‌ترین آن‌ها را می‌توان نظریه دیالکتیک هگل دانست. در مقابل، اندیشمندان اسلامی این نظریه را رد کرده‌اند و شهید بهشتی نیز قانون تضاد، جاذبه و التیام را اختیار کرده است. بر اساس مفاد این نظریه، انسان در مواجهه با تضاد و گرایش به یکی از اطراف تضاد ساخته می‌شود و این ساخته شدن مستمر همان حرکت و «شدن» در نگاه بهشتی است. این قانون در انسان‌شناسی او نمودی آشکار دارد و از انسان‌شناسی در نظامات اجتماعی انسان، نظیر نظام سیاسی، حقوقی و تربیتی نشئت می‌گیرد. در این پژوهش، به روش توصیفی ـ تحلیلی ضمن تبیین و نقد نظریه دیالکتیک هگل، به دیدگاه شهید بهشتی درمورد عامل حرکت در متافیزیک پرداخته‌ایم و از آن در تبیین «شدنِ انسان» سود جسته‌ایم و به ثمراتش در اندیشه‌های تربیتی و سیاسی شهید بهشتی اشاره کرده‌ایم.

هنر در کنار دین و فلسفه یکی از اجزای مقوّم فلسفه هگل و از مضامین محوری اندیشه‌های اوست. بخش نخست این کتاب مفاهیم بنیادی زیباشناسی هگل و خاستگاه‌های ایدئالیستی آنها را شرح می‌دهد، و بخش دوم می‌پردازد به ایضاح آرای هگل درباره تکوین تاریخی هنرها در قالب تسلسل سه صورت جزئی سمبولیک، کلاسیک و رمانتیک. بخش سوم اختصاص دارد به معرفی نظام هنرهای منفرد بر اساس ویژگی‌هایی که هگل برای هریک از آنها برمی‌شمارد. تحول تاریخی هنرها در این نظام بر مبنای گسترش نقش سوبژکتیویته در آنها تبیین می‌شود. مالند در شرح نظریه مناقشه‌برانگیز «پایان هنر» می‌کوشد برداشت‌های سطحی از این نظریه را نقد و نسبت آن را با فلسفه روح هگل برجسته کند. به این ترتیب، صورت‌های جزئی سه‌گانه هنر و هنرهای منفرد در فرایندی دیالکتیکی مضمحل و به سطح مفهومی بالاتری مرتفع می‌شوند. افزون بر اضمحلال دیالکتیکی هنرها، شرایط نامساعد تاریخی نیز مسبب زوال تدریجی آنهاست. نویسنده با بررسی موشکافانه زمینه و زمانه شکل‌گیری اندیشه‌های زیباشناختی هگل، دلایل باور او به غروب امر روحانی و طلوع امر مادی در هنرها را تبیین، و علل افول آفرینش‌های بزرگ هنری را تحلیل می‌کند و درعین‌حال نشان می‌دهد که این افول مبیّن رسیدن به آستانه‌ هنر مدرن است.

هنر در کنار دین و فلسفه یکی از اجزای مقوّم فلسفه هگل و از مضامین محوری اندیشه‌های اوست. بخش نخست این کتاب مفاهیم بنیادی زیباشناسی هگل و خاستگاه‌های ایدئالیستی آنها را شرح می‌دهد، و بخش دوم می‌پردازد به ایضاح آرای هگل درباره تکوین تاریخی هنرها در قالب تسلسل سه صورت جزئی سمبولیک، کلاسیک و رمانتیک. بخش سوم اختصاص دارد به معرفی نظام هنرهای منفرد بر اساس ویژگی‌هایی که هگل برای هریک از آنها برمی‌شمارد. تحول تاریخی هنرها در این نظام بر مبنای گسترش نقش سوبژکتیویته در آنها تبیین می‌شود. مالند در شرح نظریه مناقشه‌برانگیز «پایان هنر» می‌کوشد برداشت‌های سطحی از این نظریه را نقد و نسبت آن را با فلسفه روح هگل برجسته کند. به این ترتیب، صورت‌های جزئی سه‌گانه هنر و هنرهای منفرد در فرایندی دیالکتیکی مضمحل و به سطح مفهومی بالاتری مرتفع می‌شوند. افزون بر اضمحلال دیالکتیکی هنرها، شرایط نامساعد تاریخی نیز مسبب زوال تدریجی آنهاست. نویسنده با بررسی موشکافانه زمینه و زمانه شکل‌گیری اندیشه‌های زیباشناختی هگل، دلایل باور او به غروب امر روحانی و طلوع امر مادی در هنرها را تبیین، و علل افول آفرینش‌های بزرگ هنری را تحلیل می‌کند و درعین‌حال نشان می‌دهد که این افول مبیّن رسیدن به آستانه‌ هنر مدرن است.

مسئله آزادی همواره یکی از مهم‌ترین مسائل در طول تاریخ فلسفه بوده است. با ظهور مدرنیته، آزادی فرد به‌طورخاص به امری محوری و چالش‌برانگیز بدل شد. زیرا آزادیِ مطلقِ فرد، تکثری به همراه دارد که لاجرم ضرورت سیستم را به چالش می‌کشد. ادعای این مقاله این است که با تعریف آزادیِ فرد برحسب خودتعین‌بخشی در فلسفه هگل می‌توان آزادی فرد را به‌نحوی حفظ کرد؛ تا در آشتی با نظم و ضرورت سیستم قرار داشته باشد. درهمین‌راستا در بخش نخست ضمن تقریر نظریه خودتعین‌بخشی می‌کوشیم مفاهیم و لوازم مختلف آن را استنباط و تحلیل کنیم و به اشکال مختلفی که فرد در سیستم پدیدار می‌شود بپردازیم، بنابراین نشان می‌دهیم افراد می‌توانند در اصل وجود سیستم، در حفظ آن، در چگونگیِ صورت‌بندیِ آن و دگرگونی سیستم مشارکت داشته ‌باشند. سپس می‌کوشیم تا به کمک تجمیع شواهد، براهینی را بر عدم مصادره فرد از سوی سیستم اقامه کنیم و به ارزیابی این نظریه بپردازیم. در بخش دوم نیز به برخی از اشکالات پاسخ می‌دهیم. نتیجه این است که با نظریه آزادی برحسب خودتعین‌بخشی تنش میان آزادی فرد با ضرورت سیستم به میانجیِ عقلانیت در روش دیالکتیکی مبتنی بر وابستگی متقابل آزادی فرد با ضرورتِ سیستم پاسخ داده می‌شود و برهمین اساس، آزادی فرد تا حدود قابل اعتنایی در برابر ضرورت سیستم حفظ می‌شود.