آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

این اثر به تعبیری تکرار مهم‌ترین اثر کی یر کگارد ـ ترس و لرز ـ در دوران پایانی و پختگی اندیشه اوست که به بررسی دو مقوله دینی بسیار مهم ـ ایمان و توبه ـ می‌پردازد. هیرش یکی از اندیشمندان بزرگی که در باب نویسنده این اثر مطالعاتی داشته معتقد است در سده نوزدهم هیچ اثر دینی ـ فلسفی نتوانسته است جایگاه دو شاهکار کی یر کگارد را در این حوزه تصاحب نماید. از منظر نویسنده «بیماری به سوی مرگ» ناامیدی است و درمان آن ایمان به اعتقاد وی. آدمی دچار ناامیدی است چون از خود می‌گریزد. خود مورد توجه نویسنده همان جنبه الاهی در وجود آدمی است. علت خودگریزی نیز خدا‌گریزی است. این اثر در اصل به زبان دانمارکی نگاشته شده و مترجم فارسی در این ترجمه از ترجمه انگلیسی متن اصلی استفاده نموده و در ابتدای ترجمه خود، به ترجمه مقدمه مترجم انگلیسی نیز اهتهام ورزیده. این اثر شامل دو بخش و پی‌نوشت‌های مفصلی می‌باشد. در مقدمه مترجم انگلیسی نکاتی چنان در باب این اثر و فضای مباحث آن ارائه شده به اعتقاد وی این اثر کی یر کگارد «علم تشریح مالیخولیا» است. به اعتقاد مترجم انگلیسی کی یر کگارد در آثار اولیه خود (تا به آن اندازه که خود هنوز شفا نیافته بود) تنها به شکلی عام نشان می‌داد که درمان را باید. در دین جست‌و‌جو کرد ولی در این اثر اگر صريحاً بتوان گفت که نسخه‌ای برای بیماری نفس ارائه می‌دهد. حداقل فرمولی دقیق برای سلامتی عرضه می‌کند.

کرکگور از پایه‌گذاران مکتب اگزیستاسیالیسم و از جملۀ کسانی است که از سویی با رویکردی انتقادآمیز به مبادی مسیحیت موجود و از سوی دیگر، با نقدی بنیادین بر روش عقلانی در حوزۀ «دین»، مشتاقانه در پی یافتن معنای شورمندانه‌ای برای زندگی است. از منظر وی زندگی معنادار سخت پیچیده در زندگی دینی و به‌عبارتی حیات و ممات انسان در سپهر ایمانی است و دقیقاً در همین راستا بوده که وی جست‌وجوگری واقعی برای به چنگ آوردن بن‌مایۀ اصیل و معناداری برای حشر و نشر در حیاتی نو و بالنهایه کسب ایمان شورمندانه به خداست. او با تأملی مؤمنانه و با غور در اندیشه‌ای عمیق معطوف به «مرگ» در سه ساحت استحسانی، اخلاقی و دینی دست یازیده تا سرانجام در یک سیر دیالکتیکی استعلایی به سپهر ایمان دینی برسد که در آن سپهر، فرد فقط در ارتباط با امر مطلق و به تعبیر خودش «یکه در برابر یکه» به سر برده و در بالاترین کمال معناداری زندگی که همانا مرحلۀ زندگی اصیل یا اگزیستانسیالیستی است، در ساحل امن ایمان متعبدانه بسان قهرمان تراژیکش حضرت ابراهیم(ع) آرام گیرد. مقصود این خامه ضمن تبیین و تحلیلی انتقادی بر اندیشۀ فیلسوف متأله دانمارکی در نسبت‌سنجی میان دو جوهرۀ مذکور، در این نکته بنیادین است که «مرگ‌اندیشی» بشر، تنها رهاوردش می‌تواند صرفاً امکان و ظرفیتی برای وصولش به ساحت دینی باشد و در حقیقت دستیابی و چنگ زدن به ارزش‌ها و فطرت الهی (که به ودیعه در ماهیت انسان به امانت نهاده شده) است که می‌تواند بن‌مایه‌های اصیلی را برای کرکگور به ارمغان بیاورد. نکتۀ ظریف دیگر اینکه رویکرد او به «جعل معنا» در تبیین مقصود از معنای زندگی به‌جای «کشف معنا» می‌تواند رویکرد سلطه‌جویانه‌ای برای انسان معاصر رقم بزند، چنانکه تاریخ سیطره‌طلبانۀ انسان جدید، گواهی صادق بر این مدعاست..

سال 2013 میلادی در جامعه علمی دنیا به نام «سال کیرکگور» نام‌گذاری شده است. دلیل این نام‌گذاری دویستمین سال تولد اوست. او هم پدر فلسفۀ اگزیستانسیالیستیاست و هم به تعبیر خودش (که آن را دربارۀ ابراهیم (ع) به کار برد) شهسوار ایمان است؛ چرا­که رسماً آغازگر رویکرد ایمان­گرایی در الاهیات مسیحی است. بیشتر دپارتمان­های فلسفی، دین­پژوهی و یا الاهیاتی دنیا در این سال به نوعی به موضوع کیرکگور پرداخته­اند. برخی از گروه­های فلسفه با فراخوان مقاله، همایش‌هایی را تشکیل می‌دهند. دیگر گروه­های الاهیات مسیحی یا دین­پژوهی، کارگاه­ها یا نمایشگاه­هایی از آثار مربوط به او یا تفکرات برگرفته از او تشکیل می­دهند. متأسفانه علی­رغم فعالیت­های گستردۀ مجامع علمی دنیا برای بزرگ‌داشت سال کیرکگور، در ایران شاهد هیچ‌گونه تحرکی از سوی گروه­های فلسفه، الاهیات یا دین­پژوهی نیستیم. این مقاله بنا دارد، در سال کیرکگور، با عرضۀ کتاب‌شناسی توصیفی او، در یادکرد او سهیم باشد و به نوبۀ خود سهم جامعۀ علمی ایران را ادا کند. کیرکگور 56 تألیف در قالب کتاب و مقاله دارد که در این نوشته تمامی آنها به اختصار معرفی می‌شود.

ترس و لرز (به دانمارکی: Frygt og Bæven) یکی از آثار برجسته سورن کییرکگور است. کییرکگور ترس و لرز را بهترین کتاب خود می‌دانست؛ او می‌گفت این کتاب برای جاودانه‌کردن ِ نام ِ من کافی است. دیالکتیک تغزلی او، هنر او در وادارساختن ِ ما به حس‌کردن خصلت‌های ویژهٔ این قلمرو مذهب در بالای ما که خود او وانمود می‌کرد پایین‌تر از آن مانده‌است، هرگز چنین ژرف بر ما تاثیر ننهاده‌است و نیز هرگز –و این را خود او نمی‌گوید- روایتش تا این حد با شخصی‌ترین جدال‌هایش در پیوند نبوده‌است. اما همیشه نمی‌توان به‌آسانی اندیشهٔ کیرکگارد را در ورایی اندیشهٔ یوهانس دو سیلنتیو (ظاهراً کییرکگور با این نام مستعار می‌نوشته.)، که این اثر را به او نسبت می‌دهد و البته خود اوست اما نه به تمامی، به چنگ آورد. به گفتهٔ هیرش، «این دشوارترین اثر کییرکگور است که در آن بیش از هر اثر دیگر به هر وسیله در سرگردان‌کردن خواننده کوشیده‌است.»

چکیده ندارد.