آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کانت در کتاب نقد قوه‌ی حکم به نحوه‌ی صدور حکم ذوقی می‌پردازد، در کنار این‌ها جایگاه هنرها را نیز با مثال‌هایی که می‌آورد بر مبنای زیبایی مطبوعیت و والایی مشخص می‌کند در این جاست که او نمی‌تواند به غیر از هنرشعر که برایش همواره جایگاه ویژه‌ای دارد، جایگاه سایر هنرها را به وضوح مشخص کند. در میان هنرها، موسیقی بیشترین تعلیق جایگاه را در نظریات او به خود اختصاص می‌دهد. برای او موسیقی گاهی هنری مطبوع است و گاهی هنری زیبا. تعلیق جایگاه این هنر به واسطه عدم قطعیت کانت در تصمیم‌گیری‌هایش، در مثال‌هایی که برای گسترش و وضوح تعاریف نظام زیبایی شناختی‌اش می‌آورد شکل می‌گیرد او گاهی موسیقی را به دلایلی از داوری زیبایی‌شناسانه‌اش کنار می‌گذارد که این دلایل جزء ارکان داوری‌اش نیست. یکی از این موارد «گذرا بودن» است. او در قسمتی از نقد قوه حکم، موسیقی را به دلیل آن‌که انطباعاتی گذرا ایجاد می‌کند، از زمره هنرهای زیبا کنار می‌گذارد. هر چند که او گذرا بودن و زمان را به‌طور مستقیم به عنوان عنصری اساسی و ضروری در داوری‌اش لحاظ نکرده بود. در این مقاله سعی داریم تا به استناد به نظریه خود کانت و با بازنگری آن‌چه او در باب زمان گفته است و هم‌چنین نظریاتش در نقد قوه‌ی حکم نشان دهیم که اگر کانت تفکرات خودش را دقیق بر طبقه‌بندی هنری‌اش لحاظ می‌کرد آن‌وقت موسیقی را در بالاترین جایگاه قرار می‌داد. برای این هدف از بتهوون و آثارش وام گرفته‌ایم تا نشان دهیم چطور زمان و مکان کانتی در موسیقی او متبلور است و این که «گذرا بودن» تنها نگاه پدیداری کانت به موسیقی است که از عدم آگاهی او در باب موسیقی شکل می‌گیرد.

مقوله مکان و فضا در هر دو حوزه فلسفه و معماری به عنوان یک موضوع اساسی مطرح بوده و بخش مهمی از ادبیات این دو وجه اندیشه انسانی را به خود اختصاص داده است؛ بنابراین در این راستا، نوع نگاه اهل فلسفه و معماران - چه آن هایی که در امر تولید معماری نقش داشته اند و چه افرادی که بیشتر در طریق نظر قرار گرفته اند - قابل توجه می باشد. بررسی، تجزیه و تحلیل این نقطه نظرات می تواند در ارتقا مباحث نظری معماری و در نتیجه کیفیت تولیدات آن موثر باشد.نگرش فلسفی به حقیقت فضا و معنای آن، یعنی اثر معماری، در مباحث فلسفی، از سوی معماران نگاه واحدی را با اهل فلسفه در نگرش به معماری، ابداع و ایجاد می نماید که تاکنون به آن توجه نشده است. از سوی دیگر، فلاسفه در صدد ورود به ماهیت معماری، تلاش نموده اند برداشت خود را از مکان و فضا در اختیار معماران قرار دهند. مقاله حاضر به معرفی و بررسی دیدگاه های بعضی از صاحب نظران پرداخته و تعاریف، مفاهیم و راهبردهای ارایه شده را مورد تحلیل قرار داده است.

هدف از این تحقیق بررسی یکی از عناصر مشترک میان ادبیات و فلسفه یعنی سبک و فرم است تا از این طریق نشان داده شود محتوای یک متن فلسفی را نمی‌توان جدای از فرم و سبک ارائه آن دریافت. برای این‌کار با استفاده از روش کتابخانه‌ای و تحقیق اسنادی، نخست به پی گرفتن تعریفی از ذات و ماهیت فلسفه پرداخته شد و نشان داده شد که پرسش از چیستی فلسفه باید از تعریف آن فراتر رود و به ذات آن برسد و برای این‌کار وجوه اشتراک و امتیاز تعاریف گوناگون فلسفه را برشمردیم و با استفاده از نظریه شباهت خانوادگی ویژگی‌های گفتمان فلسفی را مشخصه‌هایی نظیر: منش فراگیر، تحلیل مفاهیم، فعالیت عقلانی و استفاده از زبان معین و از یک منظر توجه آن‌را به عمیق‌ترین مسائل پیش‌روی انسان دانستیم. سپس ادبیات را نیز با همین شیوه مورد بررسی قرار دادیم و منش فراگیر آن، تخیل، روایت و استفاده از زبان و گاهی پرداختن به مسائل مهم زندگی انسان را در آن تشخیص دادیم و از رهگذر مقایسه شباهت‌ها و تفاوت‌های این دو نوع گفتمان را برشمردیم.در بخش دوم این تحقیق نخست شرحی از فلسفه تحلیلی به‌عنوان فلسفه تحلیل مفاهیم به‌دست داده‌ایم، سپس نگاهی به فلسفه پدیدارشناسی هرمنوتیکی از دید متفکرانی همچون هایدگر و گادامر انداخته‌ایم و طرح دازاین و حضور را به همراه منطق و مبحث علم مبتنی بر هرمنوتیک بررسی کردیم. در پایان این بخش مقایسه‌ای بین آموزه‌های بنیادین این دو رویکرد فلسفی صورت دادیم.در بخش پایانی ابتدا زبان را به عنوان بستر رخ دادن فلسفه و ادبیات از منظر این حوزه‌ها بررسی نمودیم. و سپس ضمن تعریف سبک و فرم در ادبیات، تاریخچه آن را در متون فلسفی نیز بررسی کردیم و سپس از الگوهای تعامل سبک و فرم در کالبدشناسی سبک فلسفی سخن گفتیم و ریخت‌شناسی بنیادین سه نوع مهم سبک فلسفی یعنی رساله، اعترافات و مکالمه را با ویژگی‌های هر یک بررسی کردیم. در پایان کوشیدیم دوری یا نزدیکی هر یک از ژانرهای بنیادین فلسفه را به این دو نحله فلسفی بررسی کنیم.