آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

رساله ی حاضر به نظریه ی سمانتیک کواین می پردازد که یکی از بزرگترین فیلسوفان قرن بیستم است و در حوزه های گوناگون فلسفه ی تحلیلی از جمله معرفت شناسی. فلسفه ی زبان، فلسفه ی منطق، فلسفه ی علم و فلسفه ی ذهن، نقش بسزائی ادا کرده است. نخستین فصل رساله شرح پیشینه ی نظریه ی سمانتیک است نزد بنیانگذاران فلسفه ی تحلیلی از جمله فرگه و راسل و ویتگنشتاین، و به طور برجسته بر نظریه ی سمانتیک کارنپ متمرکز می شود که کواین بسیار وامدار او بوده است. نظریه ی سمانتیک را در دو بخش، نظریه ی معنا و نظریه ی ارجاع، بیان کرده ایم و در این تقسیم بندی به راه کواین رفته ایم که معتقد است معنا و ارجاع را باید به تمایز از یکدیگر بررسی کرد، و نیز این نکته را در نظر داشته ایم که کواین در بررسی معنا رهیافتی سلبی دارد اما در مورد ارجاع رهیافتی مثبت. در مورد معنا و همه ی هویات و متن های معنایی، کواین به طریق حذفی وارد عمل می شود، و با مثالها و موقعیت های فرضی، همچون ترجمه ی ریشه ای، تلاش می کند نشان دهد که معانی در بهترین حالت اموری بی فایده و از تبیین پدیده ها عاجزاند، و نظریه ای در باب جهان که آن را در برگیرد، نظریه ی بدی است. کواین در سراسر نقد و بررسی معنا، یک شکاک باقی می ماند و شکاکیت معنایی یکی از برجسته ترین بخشهای فلسفه ی اوست. با وجود این، ما سعی کرده ایم که نشان دهیم، این شکاکیت معنایی با واقع گرایی کواین در چارچوب علم تجربی منافات ندارد. در نظریه ی سمانتیک کواین، ارجاع وضع بهتری دارد. با پشت سرنهادن معنا و سمانتیک ذهن گرا، می توان به زبانی مصداقی تکیه کرد که برای علم تجربی مناسب، و از مشکلات منطقی و فلسفی ناشی از رویکرد معنایی به زبان ایمن است. اما در خلال نظریه ی ارجاع کواین و تحلیل نحوه ی تشکیل شاکله ی مفهومی علم، با مفهوم نسبیت وجود شناختی مواجه می شویم که در نگاه اول چنین به نظر می رسد که نشانه ی نسبی گرایی در فلسفه ی کواین و حتی نوعی آنارشیسم معرفتی باشد. رساله ی حاضر تلاشی در جهت اثبات عکس این مطلب است، این که نسبیت وجودشناختی کواین نافی واقع گرایی تجربی او نیست و اگر همچون کواین طبیعت گرایی را از پیش فرض بگیریم و به آن وفادار باشیم، در می یابیم که طارد نسبی گرایی و شکاکیت است.

هیپیاس بزرگ، بدون تردید یکی از عامترین محاورات افلاطون است و در حقیقت انتقادی بی رحمانه از یک سوفیست مشهور یعنی هیپیاس می باشد، موضوع ظاهری این اثر کالون(زیبایی،نجابت ، اصالت و ..)میباشد که در فلسفه یونان باستان اهمیت فوق العاده ای داشته است. این پایان نامه تقریبا یک شرح معنایی از محاوره ارائه میدهدو همانطور که به شرح متن می پردازد در جستجوی آشکار کردن ارتباط عناصر دراماتیک آن با هدف فلسفی این محاوره می باشد به طور خاصتر، خواننده هیپیاس بزرگ به بررسی جایگاه دو طرف گفتگو در ارتباط آنها با موضوع زیبایی دعوت می شود و این محاوره امکان بررسی شباهت ها و تفاوت های بین فیلسوف حقیقی و سوفیست را به ما میدهد تا به کمک آنها اسرار و رموز زیبایی حقیقی را بررسی و درک کنیم

چکیده (فارسی): رساله فایدروس از مهم ترین آثار افلاطون است ، که تقریبا کل اندیشه او را به طور فشرده در خود گنجانده است . این اثر شورانگیز که با سه خطابه در وصف عشق آغاز می شود ، به تبیین و بررسی خطابه نویسی در عصر افلاطون می پردازد و در نقطه اوج خود هنگامی به پایان می رسد که اساسا مسئله نوشتن از سوی افلاطون مورد نقادی واقع می شود . در ظاهر محتوای رساله خطابه نویسی ونقد نوشتن است ، اما در قالب اسطوره ای که در سخنرانی سقراط ارایه شده است ، مطالب عالی فلسفی در حوزه ووجود شناسی و معرفت شناسی افلاطون عرضه شده است . مساله نفس ،جهان شناسی ، نظریه آنامنسیس ، تناسخ و جایگاه عشق در وجود شناسی ومعرفت شناسی از جمله مواردی است که در این رساله در صدد تفسیر آن بر آمده ام . از سوی دیگر افلاطون در اینجا به نقد جایگاه خطابه در زمانه خود می پردازد و معنای جدیدی مبتنی بر دیالکتیک عرضه می کند که نتیجه چنین باز تعریفی چیزی جز این نخواهد بود که خطیبان را به فیلسوفان متمسک کند . افلاطون گرچه تعریف جدیدی از خطابه نویسی ارایه کرده است ، اما در نهایت عنوان می کند که اساسا مطالب فلسفی در خور نوشتن نیستند ، بلکه باید به روش گفتگوی زنده منتقل شوند که در اینجا باز به معنای دیالکتیک متوسل می شود