آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ایران با اینکه یک موجودیت واحد است همواره شئون متفاوت امّا به هم بسته سیاسی و فرهنگی و تاریخی داشته است. در زمان های دور شأن سیاسی آشکارتر بوده امّا در دوره اسلامی لااقل تا زمان صفویه با اینکه رسوم سیاسی سابق کم و بیش محفوظ بوده، شأن فرهنگی ایران جلوه بیشتر پیدا کرده است. در دوران صفویه ایران فرهنگی و ایران سیاسی در عرض یکدیگر قرار گرفتند، امّا با پیشأمد مدرنیته و مخصوصاً ظهور حکومت های ملّی و نظام های جدید سیاسی لفظ کشور معنی تازه یافته و در قاموس سیاست جا گرفت. در حدود یکصد و پنجاه سال پیش با انقلاب مشروطیت در سرزمین ما و در زبانمان کشور جای مملکت و ممالک محروسه را گرفت و ایران به عنوان وطن بیشتر رنگ سیاسی گرفت. اگر در قدیم ظهور و جلوه سیاسی ایران بیشتر بر فرهنگ مبتنی بود، در دوره جدید سیاست کم و بیش از فرهنگ مبتنی بود، در دوره جدید سیاست کم و بیش از فرهنگ استقلال جست و به بنیاد کم اعتنایی کرد. معهذا چون هیچ سیاستی بی مبنا نمی تواند باشد آنچه ایران را راه می برد هنوز هم فرهنگ و هنر و تفر ایران است. اگر گاهی احساس می کنیم که با این فرهنگ و هنر و تفکر بیگانه شده ایم، بکوشیم بر این بیگانگی غلبه کنیم.

رضا داوری اردکانی (نویسنده و فلیسوف) در یادداشتی درباره کرونا و ترس مردم از آن نوشت: برای اینکه بهتر بتوان با خطر ویروس مقابله کرد، باید فرصتی باشد که در آن بتوان به دفع خطر اندیشید. اندیشیدن مستلزم رهایی و انقطاع جزئی یا کلی از ترس است.

کتاب مقام فلسفه در دوره تاریخ اسلام طبق گفته خود استاد داوری در پرتو مطالعه­ای کوتاه مدت اما همراه با تعلق خاطر و دلبستگی نگاشته شده­است. از نظر زمانی داوری این کتاب را قبل­ از انقلاب نگاشته­ است، در فضایی که به این موضوع چندان پرداخته نشده­ بود. در این کتاب که به جایگاه تاریخی فلسفه در ایران دوره اسلامی می­پردازد، هدف این است که فلسفه را به­عنوان مظهری از مظاهر این دوره تاریخی گرفته و مقام این مظهر و نحوه مظهریت آن مورد بررسی قرار گیرد؛ نه به ­عنوان یک جزء زائد خارجی که با تمدن مناسبت نداشته باشد و از سر تفنن یا برحسب ملاحظات و مقتضیات فرقه­بازی به آن توجه شده باشد، بلکه سعی شده فلسفه را شأنی از شئون تاریخ دوره اسلامی در نظر بگیرد. به طوری که بدون فلسفه تصور تاریخ تمدن اسلامی غیر ممکن یا دشوار باشد. درضمن سعی شده فلسفه اسلامی به­عنوان مرحله­ای از تاریخ فلسفه که باعث قوام تاریخ، فرهنگ و تمدن اسلامی است، در نظر گرفته شود. البته علاقه­مندان می­توانند برای بررسی بیشتر در مورد فلسفه­ ایران به کتاب­های دیگری از خود دکتر داوری از جمله فلسفه معاصر ایران، فارابی موسس فلسفه اسلامی، فارابی فیلسوف فرهنگ، فلسفه چیست؟ و فلسفه تطبیقی مراجعه کنند.

آنچه در پی می‌آید مقدمۀ دکتر رضا داوری اردکانی، استاد ممتاز فلسفه و رییس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران است که برآخرین اثر منتشره خود یعنی مسائل تاریخی و قدرت سیاست نگاشته‌اند، آنچه این اثر رااز سایر اثار ایشان متمایز میکند توجه جدی به کارکردها و بعضاً سوء کارکردهای فلسفه و فهم فلسفی در روزگار ما ـ و به تعبیر ایشان روزگار تکنیک ـ می‌باشد

اگر کسی گمان می­کند که نقد یک فلسفه ورود در جزئیات آراء و رد و اثبات آنهاست و من هم می­بایست در آراء فارابی چون و چرا کنم و آن را با میزان طبع و رأی خود یا با اقوال مشهور بسنجم و رد و ابطال و اثبات و تحکیم کنم، با من در معنی نقد اختلاف دارد. او نقد را مخالفت و موافقت و نفی و رد و اثبات می­داند و من آن را این می­دانم که معلوم کند آنچه نقد می­شود چیست و برای چه پدید آمده است و ما با آن چه نسبت و سر و کار داریم و راهش به کدام سمت است و بالاخره چه بر سر ما می­آورد و بر سرش چه می­آید؟ البته آنچه گفتم تلقی من از نقد نظرهاست ولی داعیه آن را ندارم که خود این راه را رفته­ام و منزل­هایی از آن را پیموده‌ام. به این جهت ما هنوز نقد نداریم. نه اینکه مقالاتی در نقد فلسفه­ها و کتاب­های فلسفه نوشته نشود اما این نقدها معمولاً در بهترین صورت متضمن تذکرهای صوری و جزیی است و اگر به مضمون بپردازند کارشان غالباً مخالفت و ردّ و نفی یا موافقت و اثبات و تحسین مطالب از موضع ایدئولوژیک است. پس نقد، حکم کردن درباره چیزها و قراردادن آن در جای معین است و این چنین حکم کردن اشراف و تصلع و ثبات عزم و رأی می­خواهد و صاحب آن، باید از خرد خودبنیادی بهره داشته باشد که جهان با آن ساخته و مسخّر شده است و می‌شود.