آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

محور اصلی مقاله حاضر، طرح نظریه «وحی بیانی» است . ابتدا تقسیمات گوناگونی از وحی بیان میگردد و سپس به تفکیک وحی بیانی از وحی قرآنی پرداخته میشود. پس از نقل کلماتی از بزرگان مفسران شیعه و اهل سنت، ادله نظریه فوق بررسی شده، این ایده طرح میگردد که آنچه در قرآن کریم وجود دارد «وحی قرآنی» است و آنچه در روایات و سنت قطعی معصومان(ع) آمده «وحی بیانی» است. همچنین پس از ذکر برخی از نتایج مترتب بر عقیده فوق، تعدادی از اشکالات مطرح در حوزه وحی با استفاده از این ایده پاسخ گفته میشود.

در این مقاله، نخست، دیدگاه فلسفه، به‌ویژه مشاء، دربارۀ علت سقوط اشیاء و گردش افلاک مورد بررسی اجمالی قرار می‌گیرد و، سپس، به دیدگاه‌های مشهور فیزیک نسبت به «جاذبۀ عمومی» یا «گرانش»، پرداخته می‌شود. قصد ما توجه دادن به این نکته است که گرچه «گرانش» قدیمی‌ترین و ابتدایی‌ترین اندرکنش شناخته‌شدۀ مورد مطالعه و مداقه هم فلاسفه و هم فیزیکدانان است، اما ماهیت آن هنوز کاملاً شناخته‌شده نیست. مهم‌ترین نقد ما بر نظریۀ نسبیت عام، به‌عنوان جدیدترین نظریه استاندارد در توصیف گرانش، این است که گرچه «خاصیت هندسی فضا ـ زمان» عملکرد گرانش را به‌خوبی توصیف و پیش‌بینی می‌کند، اما چندان توضیحی در مورد ماهیت آن نمی‌دهد. به نظر ما، فلسفه علت و ماهیت گرانش را عمدتاً در درون شیء لحاظ کرده است، در حالی که فیزیک علت این امر را بیشتر در بیرون شیء بررسی و جستجو می‌کند. به نظر می‌رسد برای روشن شدن هر چه بهتر موضوع، لازم است با در نظر گرفتن دیدگاه فلسفه نسبت به طبیعت و درون شیء، ابتدا، «ماهیت جرم» مورد بررسی دقیق قرار گیرد. برای این منظور، بهتر است فیزیکدانان علاوه بر نگاه صرفاً سطحی ریاضی‌وار و تجربه‌گرا، به ماهیت فلسفی این موضوع نیز توجه ویژه داشته باشند و فلاسفه نیز از فرصت ویژه‌ای که با کشفیات، به‌خصوص رصدهای جدید، بر اساس فیزیک و فنّاوری‌های جدید دربارۀ شناخت عالم طبیعت و خواص جاذبه و گرانش در عصر جدید دست داده بهرۀ کافی برند و مفاهیم و دیدگاه‌های فلسفی خود را به‌روز کنند و تعمیق بخشند، تا بتوان با استفاده از یک نگاه عمیق دوجانبۀ (فلسفی و فیزیکی)، ماهیت گرانش را بهتر شناخت.

آنچه در این مجموعه ارائه گردیده، بخش کوچکی از تصحیح یک نسخه خطی حدیثی و درازدامن به نام«نور الانوار فی شرح کلام خیر الأخیار» است که به خامه دانشمند و فقیه بزرگوار شیعه آیت الله سید نعمت الله جزایری(10501112ه)نگارش یافته و همراه با تحقیقی لازم و مقدماتی گذرا به فراخور یک پایان نامه کارشناسی ارشد تقدیم گردیده است. هدف از این تصحیح و تحقیق در گام نخست آموختن شیوه صحیح و شایسته احیاء میراث گران بهای قرآنی و حدیثی بر جای مانده ازرسول اسلام و اهل بیت طاهرین ایشان است و در گام بعد آماده سازی یکی از تألیفات قرآنی و حدیثی شیعه که تاکنون به زیور طبع آراسته نگشته جهت ارائه به علاقه مندان و مشتاقان این گونه آثار. البته از آن جا که این تألیف، پر برگ و بار(بیش از 500 صفحه وزیری بدون تحقیق) و بسیار فراتر از حجم لازم برای یک پایان نامه کارشناسی ارشد بوده است فقط بخشی از آن در این رساله ارایه گردیده است. همچنین لازم به ذکر است که در تصحیح این اثر سعی بلیغ شده از معتبرترین متد تصحیح متون دینی و در تحقیق آن از منابع و مصادر دست اول بهره گیری شود.

معارف الهی و تعالیم انسانی نهج البلاغه، در مسیر زمان زلال تر نموده و انسان جویای حقیقت را جانی تازه می بخشد. لزوم بهره مندی فراگیر از معارف این گنجینة ارزشمند از یک سو و اوج ادبی و بلاغی آن از سویی دیگر، اندیشة شرح نهج البلاغه و ترجمه آن به زبانهای دیگر را قوت بخشیده است. در فصل نخست این نوشتار، به بررسی مبانی ترجمه پرداخته و با استفاده از رهیافت های زبان شناختی و بررسی ساختارهای متفاوت زبانها، الگوهای ترجمه و ویژگیهای ترجمة مطلوب نمایانده شده است. نیاز ترجمه ها و مترجمین به نقد و نقش نقدهای سازنده در تکامل ترجمه و مبانی نقد و انواع آن از دیگر مباحث این فصل می باشد. در فصل دوم به معرفی ترجمه های فارسی نهج البلاغه پرداخته و سیر تاریخی آن را نمایانده ایم. در این فصل 31 ترجمة فارسی نهج البلاغه مورد بررسی اجمالی قرار گرفته است. در فصل سوم، لغزشگاههای مترجمان در حیطة 80 خطبة اول نهج البلاغه برجسته شده و با بررسی های لغوی، بلاغی، تاریخی و حدیثی، در صدد ارائه ترجمه ای مطلوب از این فرازها برآمده ایم.

عنوان این پایان نامه تحلیل و بررسی روش ابن جوزی در نقد حدیث است. این پایان نامه در یک مقدمه است؛که در آن کلیات مباحث عنوان شده است و سه بخش ذیل تدوین شده است: بخش اول روش ابن جوزی در نقد حدیث با توجه به کتاب«الموضوعات» است بدین ترتیب که ابتدا تقسیمات شش گانه حدیث از نظر ابن جوزی مطرح شده است و سپس کلیة معیار های مورد استفاده ابن جوزی در نقد حدیث استخراج شده است تا مهمترین معیار از نظر وی نمایان شود. در این بخش معلوم می شود که تمام اهتمام ابن جوزی به جرح و قدح راوی معطوف شده است؛ وی با تضعیف سند، متن حدیث را از اعتبار ساقط نموده است. همچنین در این بخش پیروی ابن جوزی از جوزقانی و نتیجة آن را یادآور شده ایم. در بخش دوم، به طور کلی علامتهای جعل حدیث بررسی شده است تا سهم ابن جوزی در استفادة از هر یک از آنها معلوم شود و نیز با تحقیقی پیرامون اصول«جرح و تعدیل» اشتباهات ابن جوزی را در زمینه نقد حدیث بر شمرده ایم. به علاوه؛ تکیه گاههای نا مطمئن و قابل مناقشه، جرحهای غیر مفسّر، پیش فرضهای غلط، تعصّب و جانبداری و نیز تساهل و تسامح در نقل روایات و داستانهای جعلی خرافی که مؤید مذهب وی است، از دیگر اشتباهات ابن جوزی در نقد حدیث است. آنگاه نگارنده به جهت اهمیت دو معیار«مطابقت حدیث با قرآن» و مطابقت با عقل» را مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. در بخش سوم نگارنده به دفاع از برخی احادیث پرداخته است که ابن جوزی بدون شاهد و دلیل تنها به اتهام راوی آنهارا تا مرتبه جعلی بودن تنزل داده است.