چکیده :
ترجمه ماشینی :
این مطالعه به منظور درک بهتر رابطه بین معرفت شناسی الهیاتی، انسان شناسی و اخلاق در تفسیر کتاب مقدس دزیدریوس اراسموس و جان کالوین، پذیرش گفتار پولس در مورد حماقت در قرنتیان اول را در کنار دیگر متون مسیحی پولس بررسی می کند.
گفتار پولس در مورد رابطه بین حماقت و حکمت، علیرغم باروری بالقوه آن برای ایجاد هر گونه کاربرد جالب در چندین حوزه از فلسفه و الهیات، در تاریخ تفسیر مورد توجه اندکی قرار گرفته است.
در قرن شانزدهم، این متون در زمینه الهیات کتاب مقدس انسانگرایانه مورد توجه قرار می گیرند که عمل کنندگان آن، به عنوان یک قاعده، خود را در حال ارائه شکلی ضد نظری از روش الهیاتی می دانند که در تضاد با اجداد مکتبی آنهاست.
بنابراین، حماقت خدا، که به گفته پولس، خردمندتر از خرد انسان هاست، در دستان اراسموس و کالوین که سازه های متناقض پولس را در خدمت حمله به اشکال بیش از حد گمانه زنی مسیحی به کار می گیرند، اهمیت تازه ای پیدا می کند.
الاهیاتی که به سمت ابهام گرایش دارند و در نتیجه برای افراد عادی غیر قابل دسترس می شوند.
علاوه بر این، هم اراسموس و هم کالوین زمان زیادی را در آثار تفسیری خود درباره قرنتیان اول صرف پرداختن به مشکل فصاحت مسیحی می کنند که از ادعای پولس مبنی بر موعظه انجیلی کاملاً ساده ناشی می شود.
در این رابطه، هر دو مفسر برای بازگشت به سادگی موعظه پولسی، که البته در اصل از فروتنی مسیح الگوبرداری شده است، استدلال می کنند.
تفاسیر اراسموس و کالوین از این بخش از نامه پل، علاوه بر این، شیوه جدیدی از تفکر در مورد چشم اندازهای پذیرش اراسموس و کالوین از الهیات رتوریکا ارائه می کند - اصطلاحی که توسط مورخ فلسفه رنسانس چارلز ترینکهاوس برای توصیف این روند ابداع شده است.
الاهیات اومانیستی عمدتاً ایتالیایی) برای حمایت از نوعی گفتمان الهیاتی که به اصطلاح بیشتر از متقاعد کردن مغز به دنبال حرکت دادن قلب است.
از این منظر، من استدلال می‌کنم که اراسموس و کالوین را می‌توان در یک محیط فکری قرار داد و درک کامل‌تر آن‌ها از سادگی پولیس ممکن است به عنوان مرحله جدیدی در توسعه الهیات رتوریکا تلقی شود.
در نهایت، این مطالعه تأثیری را که اراسموس - عمدتاً حاشیه‌نویسی‌ها و نقل‌قول‌های عهد جدید، بلکه سایر آثار الهیات او - بر تفسیرهای کتاب مقدس کالوین و به طور کلی‌تر الاهیات او داشته است، تحلیل می‌کند.
این رابطه ای است که مدت هاست در میان محققان کالوین مورد غفلت قرار گرفته است، علیرغم این واقعیت که کالوین بارها و بارها به صراحت با اراسموس در تفسیرهای nt خود درگیر است، و علیرغم این واقعیت که "انسان گرایی" او به طور گسترده ای شناخته شده است.
می‌توان کالوین را پیروی از اراسموس دید، نه تنها در برخی از نتایج فلسفی، بلکه همانطور که سعی خواهم کرد نشان دهم، در حمایت از نوع خاصی از روش الهیاتی که به حماقت صلیب مربوط می‌شود (و نه تنها در مورد اول قرنطینه).
1-4، بلکه فیل 2:6f.
this study examines the reception of paul's discourse on foolishness in first corinthians alongside other pauline christological texts in order better to understand the relationship between theological epistemology, anthropology, and ethics in the biblical exegesis of desiderius erasmus and john calvin.
paul's discourse on the relationship between folly and wisdom has received scant attention in the history of interpretation, despite its potential fertility for giving rise to any number of interesting uses in several areas of philosophy and theology.
in the sixteenth century, these texts are of special interest in the context of humanist biblical theology whose practitioners, as a rule, consider themselves to be positing an anti-speculative form of theological method which is at odds with their scholastic forebears.
thus the foolishness of god, which is, according to paul, wiser than the wisdom of human beings, takes on new significance in the hands of erasmus and calvin, who employ paul's paradoxical constructions in the service of their assault on overly speculative forms of christian theology that tend toward abstruseness and thereby become inaccessible to the layperson.
moreover, both erasmus and calvin spend a great deal of time in their exegetical works on first corinthians attempting to deal with the problem of christian eloquence that arises out of paul's claim that he himself preaches an utterly simple gospel.
in this regard, both exegetes argue for a return to a pauline simplicity of preaching, which is, of course, modeled originally on the humility of christ.
erasmus' and calvin's interpretations of this portion of paul's letter, furthermore, provide for a new way of thinking about the prospects of erasmus and calvin embracing a theologia rhetorica – a term coined by the historian of renaissance philosophy charles trinkhaus to describe the trend in (primarily italian) humanist theology to advocate a kind of theological discourse which seeks to move the heart, so to speak, more than to convince the brain.
from this perspective, i argue that erasmus and calvin can be situated in the same intellectual milieu, and that their fuller appreciation of pauline simplicity might be seen as a new stage in the development of theologia rhetorica.
finally, the study analyzes the influence erasmus – primarily his annotations on and paraphrases of the new testament, but also other of his theological works – had on calvin's biblical commentaries and his theology more generally.
this is a relationship that has been long neglected among calvin scholars, despite the fact that calvin is repeatedly explicitly engaged with erasmus in his nt commentaries, and despite that fact that his "humanism" is widely recognized.
calvin can be seen following erasmus, not only in certain philological conclusions, but also, as i will try to show, in advocating a particular kind of theological method as it relates to the foolishness of the cross (and not only when considering 1 cor.
1-4, but also phil.
2:6f.