مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

بر مبنای کتابهای الیاقوت و النجاة، نظر و تعقل از منظر «نوبختی» و «الناصر لدین الله» مناط تکلیف است و واجب شمرده می شود. آن دو، خاستگاه حجیّت دین را عقل می دانند و در این دو اثر، سه کاربرد متفاوت را برای عقل برمی شمارند: اول؛ عقل را به عنوان ابزار استنباط و استدلال آموزه ها و معارف دین می دانند. دوم؛ عقل را به عنوان یکی از منابع معرفت و شناخت در کنار کتاب و سنت قرار می دهند. سوم؛ نگاه ابزاری به عقل در مسیر فهم و کشف مدلول کتاب و سنت دارند. هردو مؤلف به محدودیت گستره عقل در تشخیص حسن و قبح قائلند. البته عقل و شرع را با یکدیگر سازگار می دانند که این سازگاری به معنای عدم وجود تعارض میان آنها است، نه تطابق کامل عقل و شرع؛ زیرا عقل را در وصول به همه شرعیات ناتوان می دانند. در حقیقت از منظر نوبختی و الناصر، عقل در اصول اعتقادی مقدّم است و آن گاه که عقل ساکت باشد، نقل سخن می گوید و اگر عقل دلیلی بر مخالفت با نقل نداشته باشد یا با آن موافق باشد، نقل در تأیید عقل می آید و در نهایت، آن گاه که میان آن دو تعارضی حاصل شود، به قرینه عقل، نقل را به تأویل می برند.

اصطلاح «عقل» یکی از اصطلاحاتی است که در هر علم و بنا بر دیدگاههای مختلف، تعریفی خاص به خود پیدا کرده و تفاوت هایی که در معانی این اصطلاح وجود داشته همواره باعث سوء تفاهم هایی شده است. یکی از این دیدگاه ها، دیدگاه ائمه معصوم(ع) راجع به عقل و جایگاه آن است که در واقع کامل ترین و جامع ترین دیدگاه هاست. روش این مقاله توصیفی – تحلیلی است که با جستجو در منابع دینی گردآوری شده است. دین اسلام برای عقل ارزش زیادی قائل است و حجّیت آن را می پذیرد و برای ایمانی که متکی به عقل نباشد، ارزشی قائل نیست. در دیدگاه امامان معصوم(ع) هم ارزش بسیار زیادی به عقل و معرفت داده شده و در عین حال توصیفاتی که از عقل ارائه شده در تعارض با عقل منفعت جو و خود محور است. در روایات اسلامی از عقل به عنوان پیامبر درونی تعبیر می شود و فقهای شیعه عقل را یکی از ادّله چهارگانه استنباط احکام شرعی به حساب می آورند؛ و علم و تجربه به برکت عقل کارآیی لازم را پیدا می کنند و نقش عمده‌ی عقل در تعدیل غرائز و عواطف و احساسات انسان قابل انکار نیست. روایات منقول در این نوشتار نیز عهده‌دار بیان این حقایقند.

رسالة حاضر تحقیق و تصحیح بخشی از یکی از شروح با ارزش کتاب شریف کافی، تألیف ثقه الاسلام محمدبن یعقوب کلینی(م329)، به نام«الشافی فی شرح اصول الکافی»، تألیف ملا خلیل قزوینی(م1089) است، که تاکنون به زیور طبع آراسته نشده و از دسترس علماء و اندیشمندان به دور مانده است. این بخش از کتاب کافی که به«کتاب العقل» موسوم است، مشتمل بر 34 حدیث ارزشمند در مورد اهمیت عقل و علوشأن عقلاء، و نقص جهل و بی ارزشی جاهلان می باشد. به این منظور ابتدا مقدمه ای در معرفی کتاب کافی و مؤلف و شارح آن و نیز شیوة تحقیق ارایه می شود و سپس بخش مورد نظر از کتاب الشافی همراه با برخی حواشی تقدیم ارباب فضل و دانش می گردد. آنچه که در این تحقیق انجام شده به طور خلاصه به قرار زیر است: 1) مقابلة متن کافی با نسخه ای که توسط آیة الله والد مدظله با بیش از 10 نسخة معتبر مقابله شده است. چنانچه بین نسخة اصل و نسخة یاد شده اختلافی وجود داشته باشد و تفاوت در معنا ایجاد کند، مورد اختلاف در پاورقی با عبارت«فی بعض النسخ» آورده شده است. 2) مقابله نسخة اول«اصل» با نسخة«ل» و آنجا که در نسخة«ل» وجود نداشته و در«اصل» بوده با علامت(«ل» -) و هر جا که در نسخة«ل» اضافه شده که در«اصل» خط خورده و یا وجود ندارد با علامت(«ل»+) در پاورقی آورده شده است. 39 تقطیع و ویرایش متن. 4) اضافه کردن حاشیه های موجود در نسخ و ویرایش آنها. 5) شرح برخی از الفاظ، لغات مشکله، معرفی برخی رجال أسناد حدیث با کمک سایر شروح از قبیل: شرح ملا صالح مازندرانی و «الوافی» فیض کاشانی و .... 6) استخراج منابع و مآخذ متن، شروح و حواشی. 7) تغییر شکلی کتاب از شرح مزجی به وضع موجود به منظور تسهیل در فهم.

دیدگاه میرزای اصفهانی بر سه پایه استوار است: نخستین پایه " وجدان عاقل " است، یعنی آنچه هر عاقلی می یاسد یا در خورد شهود می کند. رکن دوم، آیات و روایاتی است که در خصوص عقل و عاقل وارد شده است و جنبه تذکری دارند. یعنی عقلا از این طریق، به ویژگی های عقل و عاقل متذکر می شوند و نسبت به آن ها تنبه وجدانی می یابند. رکن سوم تکیه بر معنای لغوی عقل و عدم جعل اصطلاح در خصوص آن است. از این سه رکن، محور اصلی همان محور اول یعنی وجدان عاقل است و دو رکن دیگر نیز متکی بر همان است.

در بررسی عرفان نظری محیی الدین بن عربی و حکمت متعالیه صدر المتألهین شیرازی، می‌توان گفت که ملاصدرا، فیلسوف است؛ زیرا روش وی، روشی فلسفی می‌باشد و مبنای تمام افکار او بر پایه‌ی دلیل و استدلال قرار گرفته است و قدمی از عقل فراتر نمی-گذارد. به یک معنا می‌توانیم بگوییم که ملاصدرا عارف است؛ چنانکه یافته‌های عرفانی و کشف و شهود، جایگاه و نقش مهمی در حکمت او ایفا می‌کند. اما از آنجا که خود معترف به محدودیت مقام عقل بوده است، وحی و کشف را در کنار عقل قرار می‌دهد، البته نه در عرض همدیگر، بلکه باز هم داور نهایی را عقل قرار ‌داده و با زیرکی تمام با استفاده از این قاعده که: عرفان، قرآن و برهان از هم جدایی ندارند، تا آنجایی که ممکن است به برهانی کردن وحی و کشف می‌پردازد. این است تفاوت او با ابن عربی؛ زیرا ابن عربی هرگز بر آن نبوده که تمام عناصر عرفان خود را عقلی و مبرهن سازد. شاید بتوانیم بگوییم ملاصدرا در انتهای مسیری قرار گرفته که ابن عربی آن را آغاز کرد. اما نه به معنای برهانی کردن کل عرفان.هدف ملاصدرا این نبوده که کل عرفان را برهانی سازد، بلکه ملاصدرا همواره نقصان عقل را از طریق کشف و وحی جبران کرده است و عقل به معنای استدلال فردی برای او اصل و اساس بوده است. حکمت به این معنا همان فلسفه است که متعالی به کشف و وحی شده است. در مقابل، ابن عربی علی رغم جایگاهی که برای مراتب بالای عقل در معرفت شناسی خود قایل است، قلب و دستاوردهای آن را، اصل و اساس مکتب خود قرار داده و هرجا که لازم دیده و بنا بر برخی ضرورت‌ها از استدلال عقلی بهره برده است.