مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : الهیات ابرهارد یونگل تلاش می‌کند تا درباره وجود خدا و اینکه چگونه بشریت از طریق شناخت خدا از مصلوب شدن مسیح به دست می‌آید، بازاندیشی کند. یونگل با تمرکز بر مصلوب شدن و رستاخیز مسیح پیشنهاد می‌کند که الهیات صلیب باید مبنای شناخت بشر از خدا باشد، همانطور که همه چیز در مورد تثلیث و مسیح‌شناسی باید از صلیب گفته شود. همانطور که یونگل معتقد است که انسانیت مسیح نمونه و مبنای بشریت است، صلیب همچنین منبع اطلاعات انسان شناسی الهیاتی یونگل است. این پایان نامه به دنبال این است که مشخص کند آیا تمرکز یونگل بر صلیب به عنوان منبع همه دانش الهیات منجر به دیدگاه محدودی از خدا، مسیح و بشریت می شود یا خیر. برای انجام این کار، پایان نامه به تاریخ و زمینه خود یونگل و چرایی علاقه او به پایه گذاری الهیات بر صلیب می پردازد. این پایان نامه همچنین به تاریخچه تعامل انتقادی با یونگل و نتایجی که آن آثار به آن رسیده اند می پردازد. تاریخچه الهیات صلیب، از منشأ آن در لوتر تا ظهور آن در طول جنگ جهانی دوم و پس از آن، مورد بررسی قرار گرفته است. پس از تفصیل تاریخچه صلیب، فرمول خاص خود یونگل، در کنار مولتمان و سوله که نمایندگان اصلی الهیات صلیب در آلمان بودند، توضیح داده می شود. پس از انجام این کار، تأثیرات الهیات صلیب یونگل بر مسیح شناسی، آموزه خدا، و انسان شناسی به تفصیل بیان می شود و استدلال می شود که الهیات صلیب یونگل فعالیت شخص مسیح را محدود می کند و این محدودیت با او در تضاد است. تأکید بر اتحاد پریکورتیک تثلیث، و همچنین محدود کردن کنش انسان به یک انفعال خلاق. با این حال، این پایان نامه همچنین جنبه های مثبت الهیات صلیب یونگل را بررسی می کند. الهیات صلیب یونگل از نظر الهیاتی و فلسفی سخت‌گیرانه‌ترین الاهیات زمان خود است، و الهیات صلیب هنوز به عنوان یک کنترل هنجاری در اندیشه الهیات مورد نیاز است. علاوه بر این، این پایان نامه بررسی می کند که چگونه می توان از روایت یونگل از عشق برای پیشبرد الهیات او و ترمیم برخی از آسیب هایی که محدودیت های الهیات او در مورد صلیب ایجاد می کند استفاده کرد.

ترجمه ماشینی: این مطالعه منشأ، توسعه و بحران پروژه الهیات آلمانی قرن نوزدهمی را به عنوان علم توصیف می کند. روایت آن بر دو مکتب کلامی غالب در این دوره متمرکز است، مکتب توبینگن و مکتب ریچل. کار آنها به عنوان یک تلاش بزرگ برای ترکیب الهیات تاریخی و سیستماتیک در پارادایم های دوگانه تاریخ گرایی و ایده آلیسم آلمانی ظاهر می شود. یوهانس زاخوبر با درگیر شدن جزئیات با تحقیقات الهیاتی، تاریخی و فلسفی قهرمانان داستان، اساس این پژوهش را به عنوان یک اعتقاد عمیق به وحدت نهایی دانش بشری بازسازی می کند. این ایده‌آلیسم با اصول تاریخ‌گرایانه‌ای که زیربنای بسیاری از تحقیقات واقعی محققان بود، در تضاد بود. تنش بین این پارادایم ها در کل دوره جاری شد و در نهایت به فروپاشی پروژه در پایان قرن منجر شد. زاخوبر با تکیه بر انبوهی از منابع اولیه، که بسیاری از آنها قبلاً هرگز در مطالعات انگلیسی زبان مورد استفاده قرار نگرفته بودند، داستان اساساً الهیاتی را که ارائه می کند در تحولات فکری گسترده تر در آلمان قرن نوزدهم گنجانده است. با وجود شکست نهایی، پروژه الهیات به عنوان علم در آلمان قرن نوزدهم در اینجا به عنوان یک تلاش فکری پارادایماتیک مدرنیته اروپایی با اهمیتی گسترده فراتر از محدوده یک رشته دانشگاهی توصیف می‌شود.

ترجمه ماشینی: شرح بلز پاسکال از پیامدهای شناختی سقوط به وضوح توسط ویلیام وود در اولین کتاب الهیات پاسکال که در بیش از چهل سال به زبان انگلیسی منتشر شد، بیان شده است. ادعای اصلی وود این است که برای پاسکال، سقوط یک سقوط در دوگانگی است. پاسکال معتقد است که انسان‌ها به‌عنوان خودهای فروافتاده در دنیایی سقوط کرده، از حقیقت بیزاری ذاتی دارند که در عین حال، بیزاری از خدا نیز هست. به گفته پاسکال، ما در دنیایی دوگانه به دنیا آمده‌ایم که ما را به سوژه‌های دوگانه تبدیل می‌کند، و بنابراین برای ما آسان است که دائماً خدا را رد کنیم و خود را در مورد گناهکاری خود فریب دهیم. گزارش پاسکال از تأثیرات محسوس گناه مدتهاست که توسط متکلمان نادیده گرفته شده است، اما هم سنتی و هم بدیع است. این به شدت آگوستینی است، با تأکید شدید بر اراده سقوط کرده، عقل تاریک و گناه اساسی غرور. با این حال، دیدگاهی از سوبژکتیویته را نیز در بر می گیرد که به طور قابل توجهی معاصر به نظر می رسد. از نظر پاسکال، خود داستانی است که از بیرون توسط دنیایی از قبل دوگانه ساخته شده است. سوژه انسانی به فریب عادت کرده است، زیرا این چسب اساسی است که دنیای او را در کنار هم نگه می دارد. این کتاب چیزی بیش از یک تفسیر بدیع از پنسی های پاسکال ارائه می دهد. وود با استدلال تفسیری و مثال سازنده نشان می دهد که الهیات «پاسکالی» هم ممکن است و هم مثمر ثمر.

ترجمه ماشینی: هم سنت آگوستین و هم جوزف راتزینگر به تفصیل درباره رستاخیز بدن نوشته اند، موضوعی که در قرن بیستم مرکز بحث های پر جنب و جوش بود. سنت آگوستین الاهیات رستاخیز خود را تا حدی به عنوان پاسخی به کاهش ارزش دوگانه بدن موجود در افلاطونیسم شکل داد، موضوعی که راتزینگر در نوشته های خود درباره رستاخیز با آن دست و پنجه نرم می کرد. این مطالعه به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا و تا چه حد می توان الهیات جوزف راتزینگر در مورد رستاخیز بدن را "آگوستین" توصیف کرد؟ برای انجام این کار، ابتدا چهار «ویژگی آگوستینوسی» با مطالعه دقیق الهیات معاد خود آگوستین، با توجه خاص به نحوه برخورد آگوستین با افلاطونیسم (موضوعی محوری در بحث قرن بیستم در مورد رستاخیز که در آن راتزینگر بود، آموزش داده شد. گرفتار). سپس، الهیات معاد راتزینگر تحت عناوین این «ویژگی‌های آگوستینی» مورد بررسی قرار می‌گیرد تا مشخص شود که چگونه و تا چه اندازه می‌توان دیدگاه‌های راتزینگر را «آگوستینی» توصیف کرد. این مطالعه نشان می‌دهد که الاهیات رستاخیز راتزینگر را می‌توان «آگوستینی» نامید، زیرا ویژگی‌های کلیدی معاد شناسی بالغ آگوستین در هر نوشته متوالی راتزینگر درباره رستاخیز بیشتر و بیشتر نمایان می‌شود. راتزینگر رویکرد منحصر به فرد خود را به آخرت شناسی ارائه می دهد و در الهیات معاد خود صرفاً از آگوستین تقلید نمی کند. با این حال، یک مسیر مشترک بین این دو متکلم وجود دارد. هر دو با الاهیاتی شروع کردند که تا حدی تحت تأثیر عناصر دوگانه خاصی قرار داشت، و هر دو به تدریج آن الاهیات را در طول زندگی خود خالص کردند و در جهت یک رئالیسم فیزیکی بزرگتر حرکت کردند. به این ترتیب، مکاتبات راتزینگر با آگوستین ایستا نیست، بلکه پویا است. شباهت آنها نه تنها در ایده های مشترک، بلکه در یک مسیر مشترک نهفته است.

ترجمه ماشینی: این نسخه تک جلدی نسخه پشت جلد کتاب الهیات سیستماتیک تیلیچ است که در سه جلد در طول دو دهه منتشر شد. تیلیش، در مجموعه‌ای از الهیات سیستماتیک، به مشکل کلی معنا و بی‌معنای در دوران مدرن می‌پردازد. الاهیات تیلیش که در اواسط قرن بیستم نوشته شده است، بسیار متاثر از تحولات فکری فلسفه های اواخر قرن نوزدهم/اوایل قرن بیستم، از جمله مکاتب فکری مانند پدیدارشناسی (هوسرل، هایدگر، و غیره) و همچنین اگزیستانسیالیسم و ​​در مسائل خاصی مانند "مرگ خدا" گمانه زنی های فلسفی/الهیاتی. الهیات تیلیش همچنین به طور قابل توجهی تحت تأثیر (همانطور تحولات فکری که او بخشی از آن بود) رویدادهای تاریخی بزرگتری مانند جنگ جهانی اول و دوم است. تیلیش، اهل آلمان، در جنگ خندق جنگ جهانی اول، که در آن به عنوان کشیش خدمت می کرد، بی معنی را از نزدیک دید. او همچنین مشکلاتی را در ظهور حزب نازی، نه فقط برای مسائل سیاسی و فرهنگی، بلکه در مسائل الهیاتی (مانند بت پرستی دولت نسبت به خدا) می دید. تیلیش که در طول ظهور قدرت نازی از آلمان خارج شده بود، باقیمانده دوران حرفه ای خود را به تدریس در دانشگاه ها و حوزه های علمیه در ایالات متحده گذراند. این جلد اول از کار اصلی او در الهیات سیستماتیک در سال 1950 تولید شد، زمانی که او در مدرسه الهیات اتحادیه در شهر نیویورک اقامت داشت، که توسط دوست و همکارش الهیات راینهولد نیبور به آنجا کشیده شد. در بخش اول، تیلیش منابع الهیات را همانطور که می بیند - کتاب مقدس (هم متن و هم وقایع پشت متن)، تاریخ کلیسا و سنت، و سنت ها و تاریخ دین در جهان گسترده تر، مورد بحث قرار می دهد. تیلیچ با دیدن تجربه به‌عنوان منبع مشکل دارد، اما ترجیح می‌دهد این موضوع به‌عنوان رسانه‌ای که از طریق آن منابع درک و تحلیل می‌شوند، به‌طور مناسب‌تر دیده شود. تیلیش هنجارها و ماهیت عقلانی الهیات سیستماتیک را معرفی می کند - تیلیش از بسیاری جهات برای فیلسوفانی نوشته می شود که اعتبار الهیات را در دنیای مدرن نادیده گرفته اند. او با تأکید بر جنبه های عقلی و منطقی در نظام خود، وزن بیشتری در آن جامعه دارد. تیلیش همچنین روش معروف خود را برای همبستگی توسعه می دهد، یک سیستم دیالکتیکی درگیر شدن بین موقعیت زمانی و ابدی در یک فرآیند مداوم. تیلیش جنبه‌های مختلف و رابطه عقل و وحی را بررسی می‌کند، از جمله روش‌های تلاش برای معنا بخشیدن به وحی‌ها به شیوه‌ای عقلانی، از جمله آنچه که وحی نهایی را تشکیل می‌دهد. از اینجا، تیلیچ به ساخت‌های هستی‌شناختی خود ادامه می‌دهد - یکی از کلیدهای الهیات کلی تیلیش در اینجا موجود است، که در آن خدا «زمینه وجود» است. برخی تیلیچ را به بی خدا بودن اگزیستانسیال متهم کرده اند، زیرا شنیده اند که تیلیش ادعا می کند که خدا وجود ندارد - در حالی که درست است که برای تیلیش، خدا وجود ندارد، درست نیست که خدا وجود ندارد. تیلیش اصطلاح «وجود» را «آنچه آفریده می‌شود» تعریف می‌کند، و چون خدا موجود مخلوق نیست، خدا نمی‌تواند وجود داشته باشد. بلکه خدا چیزی بزرگتر است، چیزی عمیقتر - زمینه وجودی. خدا همچنین تنها «نگرانی نهایی» مناسب (یکی دیگر از عناصر کلیدی در الهیات تیلیش) می شود - این مفهوم در این جلد نیز توسعه یافته است. بخش دوم در درجه اول مسیح شناسی تیلیش است. تیلیش بخش کوچکی دارد که جلد دوم را به جلد اول ربط می دهد و برخی نکات اصلی را از بخش اول بازگو می کند، اما خیلی سریع به مفاهیم هستی/اگزیستانسیالیسم و ​​الهیات مسیحی می پردازد و از آنجا مفاهیم گناه و بیگانگی انسان را توسعه می دهد. صحنه برای مسیح و نجات / رستگاری در وجود جدید مسیح). از نظر تیلیش، مسئله اصلی عصر، مسئله معناست، و مسیح، به عنوان موجودی جدید، معنادار است، که دارای یکتایی و جهانی بودن است، اما نه به روش های الهیاتی معمولی مسیحی. بخش سوم تیلیش به موضوعاتی از زندگی در روح می پردازد، اینکه چگونه ساختارهای کلامی او از خدا به عنوان نگرانی نهایی و زمینه وجود، که از طریق بیگانگی و رستگاری بشریت از طریق مسیح به عنوان موجود جدید ترجمه شده است، می تواند بر زندگی خود ما تأثیر بگذارد. تیلیش ایده های خودشکوفایی و خلاقیت خود، حضور معنوی در ایمان و عشق، حضور معنوی که در موقعیت های تاریخی متجلی می شود و ابهامات مختلف را توسعه می دهد. این یک نقطه عالی برای بحث در مورد موضوعات جزمی مانند تثلیث گرایی است، ساختاری مشکل ساز حتی برای عقلانی ترین و سنتی ترین الهیات. تیلیش با بحث در مورد آخرت‌شناسی، ایده «آخر زمان» (که با رمان‌های «چپ پشت» اشتباه گرفته نشود) و اینکه چگونه ملکوت خدا در واقعیت گذشته و حال حاضر است، به پایان می‌رسد. این همچنین به موضوعاتی مانند جاودانگی و ابدیت می‌پردازد - تیلیش بیان می‌کند که مسیحیت به طور سنتی مشارکت فردی در زندگی ابدی را بر حسب جاودانگی و رستاخیز می‌دید، اما در واقع جاودانگی یک اصطلاح کتاب مقدسی نیست - این یک ایده افلاطونی است که توسط مسیحیان مورد توجه قرار گرفته است. کلیسا الاهیات تیلیش در مجلدات نوشته شده بود: جلد اول در سال 1950، جلد دوم در 1957 و جلد سوم در سال 1963، چند سال قبل از مرگ تیلیش در 1965. روی هم رفته، این الهیات نشان دهنده یک نیروی الهیات عمده در قرن بیستم است، و یکی که موظف است همچنان برای نسل‌های بعدی تأثیر بگذارد

ترجمه ماشینی: هشت جلد اصلی در حال حاضر کامل و بدون خلاصه در چهار جلد! اگرچه این اثر به معنای واقعی کلمه علمی است، اما برای کسانی که به طور رسمی در الهیات آموزش ندیده اند نیز قابل خواندن و درک است.» -چارلز سی ریری